çocuğunu bakıcılara büyüttürmek

kentleşmiş veya her zaman kentli olan anne ve babaların başvurduğu bir yoldur. çünkü köyde oturup da çocuğunu bakıcıya büyüttüren tek kişi görmedim.

ebeveyn olmak istersin olursun da, ama çocuktan önceki hayatına devam etmek istersin, anne olmayı hissedeyim ama çocuğuma bakmayayım, parasını vereyim, o baksın.


bakıcı olmadan nefes alamayan insanlar var...

çocuğun çocukluğunu yaşayamaması demektir.

anneanneye kitlemekten iyidir. zaten şımarık bebeleri iyice piyenses yapıp bir de ufuklarını köreltiyorlar. üstüne, çoğu televizyon karşısına çöktürüp dana gibi de yediriyor.

o kuşak farkıyla bebenin vizyonu budanıyor.

düzgün bir bakıcıya büyüttürün, dünyanın -hele ki yeni neslin- vasat insana, arabesk avuntulara yeri kalmadı.

benim gördüğüm herkes annane ve dedeye büyüttürüyor. insanlar emekliliğin hazzını yaşayacak yerde art arda gelen bebeklerle ağır işçi gibi çalışıyor. çok benclsiniz. utanmazlar.

nasıl emanet edebiliyor ya insan ben kardeşimi komşuya bıraktığimda bile iyi bakar mı diye düşünüyorum yarım saatcik olsa bile.

ultra zengin anneleri bilemem, ama çoğu anne, sırf çocuktan önceki hayatına devam edebilmek için bakıcı tutmuyor. genelde ailesinden uzakta yaşayan, çalışmak zorunda olan anneler, bakıcı tutmak zorunda kalıyor. bu öyle seve seve yapılan bir şey değil. çalışan anneler, işi mi bırakayım, çocuğumla mı ilgileneyim, çıkmazında kalmaktan yıllarca suçluluk duygularıyla boğuşurlarken bir de annelerin bakıcı tuttuğundan dolayı yargılanmasına gönlüm razı olmuyor. ben, evden çalıştığım için çok şanslıydım, çocuklarımı kendim büyüttüm ama çoğu arkadaşım, farklı şehirlere tayinleri çıktığından, bir allah'ın kulunu tanımadıkları o şehirlerde mesleklerini icra ederken, evet, çocuklarını bakıcılara emanet ettiler ama ne zorluklar yaşadıklarını çok iyi biliyorum. o yüzden de hiç kimsenin neler yaşadığını bilip bilmeden klişelerle insanları yargılamayın derim ben...

her iki aile de gelip bakamayacak durumdaysa ,herkesten en az 10 saat uzakta yaşıyor ve çalışıyorsan ,maddi durumun ücretsiz izne elvermiyorsa çocuğunu bakıcıya vermekten başka çaren yok. izin alıp eve baskın vermek çalışan anne klasiğidir. zaten için rahat değilse , güvenmekte zorlanıyorsan evi basar çocuğuna nasıl bakılıyor denetlersin. çalışan anneler keyfine bakıcı tutmuyor yani ,işe gittiğinde hissettiğin suçluluk , çocuğunun kokusunu özlemek bunlar hep sırtımızda taşıdıklarımız. yargılamak kimseye düşmez .

ben işime ara verip çocuğuma kendim baktım, şanslı azınlıktaydım ama benim gibi çalışan birçok kadın bu imkana sahip değil. çalışan kadın işine ara verme, bırakma lüksüne sahip değilse ya aile büyüğünden destek alıyor ya da bakıcı tutuyor. hem kadın kendi ayakları üstünde dursun, ayrılırsa nafaka almasın vs.. istersiniz hem de kendi ayakları üstünde durmaya çalışanı eleştirirsiniz.
bakıcı tutmak da dışarıdan görüldüğü kadar konforlu bir durum değil. magazin haberlerinden gördüğünüz hayatları yaşamıyor insanlar.
bakıcı"bugün gelmiyorum" der, işi bırakır, problem yaratır ve bilir ki sen ona mecburiyetin var. çevremde buna mecbur arkadaşlarım vardı.
daha çok değil iki hafta önce ağladı bir tanesi sıkıntısından. öyle çaresiz bi durumda kaldı ki.
eğer bulamasalardı ben göze almıştım bulana kadar yardımcı olmayı teklif ettim. evden çalışıyorum çünkü. zorlayacaktı beni ama o halini görseydiniz annenin, ne olduğunu anlardınız.
karşıdan, oturduğun yerden konuşmak, yargı dağıtmak ne kolay. insanlar binbir türlü zorlukla boğuşuyor.
evde oturduğu halde bakıcı tutan kaç aile var da geneli böyleymiş gibi "kentleşmiş" deniliyor?