sermayeyi kediye yüklemek

ticaret ile uğraşıp batan insanlar tarafından kullanılır bu deyim. (bkz: esnaf ağzı)
hikayesi de şu şekildedir.
memleketin birinde, zengin bir adam çok iyi para kazandığı kuyumcu dükkânında yıllardan beri bir kalfayla beraber çalışır ve hiçbir yanlışını görmediği hâlde kalfasına güvenmezmiş. sabah dükkânı kendi açar, akşam kendi kapatırmış ve her gün bir şey çaldı mı diye kalfasının üzerini ararmış. köle gibi çalıştırdığı ve sanatı sayesinde çok para kazandığı kalfasına ise, doğru dürüst para vermezmiş. kalfa o kadar istediği halde, aylığına zam yapılmayınca, geçinemez olmuş. bu işe kendisi bir çare bulmaya karar vermiş.
kalfanın evi, dükkâna oldukça yakınmış. evdeki kedisini, her sabah yemek artıklarını yemesi için dükkâna getirip, sonra eve dönmeye alıştırmış. bir gün karısı kedinin boynuna bir kurdele bağlamış ve ucuna da nazar muskası biçiminde gizli bir cep dikmiş.
sabahları kendi kendine dükkâna gelip yemek yemeye alıştırılan kedinin boynundaki ufacık cebin içine, kalfa her gün bir altını gizlice sokar ve kediyi eve gönderirmiş. bu uzun yıllar böyle devam etmiş. cimri kuyumcu, her gün altınların eksildiğini anlar ama nasıl olduğunu çözemezmiş. günden güne kazancı azalmış ve artık sermayeden yemeye başlamış. nihayet azıcık maaşı da ödeyemez hale gelince kalfayı işten kovmuş. kalfa da çaldığı altınlarla, ustasının dükkânının tam karşısına bir kuyumcu dükkân açmış. herkes yeni açılan, çeşidi daha çok olan dükkâna gittiği için eski kuyumcu bir süre sonra iflas etmiş.
eski kuyumcu dayanamayıp, bir gün eski kalfasının dükkânına gelmiş. kalfa eski patronuna çok saygılı bir şekilde karşılamış. konuşurlarken, eski kuyumcu, “bu işi nasıl yaptığını anlatırsan sana tüm hakkımı helal ederim” demiş. kalfa gülmüş ve o sırada kucağına tırmanan kediyi göstererek, “işte ustacığım” demiş. “senin sermayeyi ben bu kedinin muskasının içine yükleyip kendi evime taşıdım.”

kediler sadece yerler ve ev ya da ülke ekonomisine herhangi bir yarar sağlamazlar. çok nadir olarak, farelerin cirit attığı bir ortamda kedilere sermaye yüklenebilir.
bu durumda ana para zarar görmez. çünkü fare olsa daha kötü.
örneğin bir restoran düşünün. içeride fareler dolansa kimse girmez oysa kedi, sevimli ve şapşal olduğu için ilgi çeker.
ayrıca hayvanlara dolaşım hakkı verildiği için ekstra prim kazandırır.
fakat eğer ortamda fare yoksa, kedilere yapılacak her türlü yatırım ölüdür.
zaten kediler mal ya da meta değil canlıdır.

satın alma sahiplen!