doğru bilginin imkansızlığı

dünyadaki bütün bilgilerin insan elinden çıkma olduğu gerçeğidir.

herkes kendine göre doğru olduğu için imkansız olmayandır.

heraklitosun dediği gibi bir derede iki kere duş alamazsın yani her şey durağan değil sürekli gelişiyor iki farklı düşünceyi münazara edip doğruyu bulmaya çalışıyoruz ama bunu fikirleri çatıştırırken bize mantıken bir hataya düştüğümüzü ifade ediyor buda bize iki bilgiden de yoksun olduğumuzu ifade ediyor demek işte tam bu noktada ne kadar durumlar değişsede yanlışlama yaparak genel doğruyu bulmaya çalışıyoruz bu kantın felsefesi metafiziği red edip bizi doğruya yönlendiriyor demektir aslında bu yunan filozoflarını çürüten bir tez zira diyalektiği ve determinist bilimin sorgulanarak doğrulanmasının önüne geçiyor yani doğru bilgiye ulaşmakta daha çok felsefe yerine determenistik çözümler bulmak gerekiyor diye düşünüyorum.

inancın esas olduğu bir hayat yaşıyoruz. bu ne kadar bize ters ve güzel gelmese de beynimiz bazı şeyler yaparak kendi geçmiş tecrübelerinden ve kalıtsal gelen bazı şeylerden bize en doğru ve inandırıcı olan şeyi söylüyor. hatta bazen doğru olduğuna inandığı yalanları koyuyor önümüze biz de bunu ya bu böyleydi, eminim diye savunuyoruz. demem o ki daha kendi zihnimiz bile doğru söylemezken başkasından gelen bilginin yüzde yüz doğruluğundan nasıl emin olalım?

algılanan her şey beyinde üretilen elektrik sinyalleri olduğu için katılıyorum. belki bir simülasyona bağlı olarak yaşıyoruz ve aksini ispatlamak mümkün değil.

meraklısına matrix ve felsefe isimli kitabı tavsiye ederim.

kime göre neye göre diyerek katılmak istediğim önerme.

bilgi gerçekten bilgi midir. bilgi olduğu, olmadığı belki olamayacağı, çünkü... vb. vb. epistemoloji kuramları, tezleri mi tartışılmak istenmiş, doğru sanıldığı halde yanlışlığı anlaşılan şeyler var da, o mu tartışılmak isteniyor, tartışılmak istenen aslında bilgiyi üreten ve taşıyana olan 'güvenirlik' endişeleri mi.. itiraf ediyorum: ben anlayamadım.
büyük düşünür nebati misali, bir "epistemolojik kopuş" a yol açarım endişesiyle de yazmıyorum.

ulu kant salt aklın eleştirisi adlı eserinde dimağı , bütün bilgilenme imkanlarının ve tasavvurların güç merkezi olarak görür. öte yandan ingiliz deneycileri gibi sadece * duyumlama esaslı duyu verilerinden elde edilen bilgiyi tek bilgi olarak da kabul etmez.

duyu çıkışlı tüm verileri inkar edip duyu ile irtibatı kesip salt metafizik bilgilerle bir fikir inşasını da kabul etmez.

son tahlilde bilgi edinmede dimağı güç merkezi ilan etmekle birlikte duyumlama yanında duyumlanmayı da ciddiye alır. akli ve ruhi melekelerin hepsini birden kullanmayı büyük bir zenginlik olarak görür.

yani zaten böyle bir imkan varken neden bilgiyi sadece duyu verilerinin kısır cenderesine sıkıştıralım ki? ama modern bilim aklın bu yönünü inkar ediyor. illa da duyu verileri duyu verileri. yani varolan potansiyeli de köreltiyor insandaki. ne gereği var hepsini kullan işte. ne diye inkar edeceğim diye yırtınıp duruyorsun. onbinlece yıllık insan deneyimi var bunlarda hem. bir sen uyanıksın da tarihteki tüm insanlar mı keriz ?


velhasıl hakikat diye bir şey zaten yoktur. kesin bilgi anca tiwitter trollerinin "kesin bilgi yayalım" diye kullandığı bir zırvasal geyik. ama hakikati arama yolunda mücadele aslolandır. işin zevki de zaten hakikatte değil. hakikati arama yollarında girilen çıkılan cadde ve sokaklarda. düşünmenin hazzı da orada. yoksa hakikati bulup napacaksın ki? ohh buldum deyip yan gel yat osman mı yapacaksın. geç.