ebeveyn olmayı merak etmek

t/ebeveyn olmayı merak etme durumu.

öteki insanı vâr eden meraktır. o merak olmasa galiba hiçbirimiz var olmazdık.
benden nasıl bir ebeveyn olur merakı/ benim çocuğum nasıl bir insan olacak? merakı insanı ebeveyn olmaya iten nedenlerin başında geliyor.

bir yanım merak etse de, diğer yanım pek etmiyor ve bu konuda çok sakin kalıyorum. çok anaç bir yapım var, sevgi dolu ve koruyucuyum ama bunların dışında bir psikolojik hazır olma güdüsü gerekiyor.

ebeveyn olmak sadece sorumluluk işi çünkü. ömürlük bir sorumluluk sırtlanıyorsun ve hayatının sonuna kadar onu mükemmel derecede yerine getirmelisin. bir canlı yetiştirmek çok değerli ve uzun soluklu maceradır. her anını şekillendirmek zorunda olduğun bilinci 0 bir varlık konuyor önüne. kadınlarda bu süreç daha kompleks çünkü her ne kadar 9 ay karnında bir canlı taşıdığın bilincine vakıf olsan da, kadının anneliği bebeği rahminden çıkardığı andan itibaren başlıyor.

neden?

bebek anne karnındayken, anne sadece kendi bedenine bakmaya devam eder. anne yer dolayısıyla bebek de beslenir. anne uyur ve bebek dinlenir. kısaca anne sadece kendi vücuduna adapte şekilde hayat yaşamaya devam eder. sadece anatomik olarak karın büyür o kadar. bu gerçeklikte sadece anne olunduğunun sürekli anımsanmasına sebep olur.

bebek doğduğunda, artık annenin kendi vücudu dışında kontrol etmesi gereken bir canlı vardır. ağlar- acıkır- gazı olur- kabız olur- hastalanır- emzirmesi gerekir derken anne aslında 9 ay boyunca sahip olduğu konforun dışına çıkar. kendi bebeğine önceden vücudunun içerisinde farklı bakıyorken, bebeğin vücudundan dışarı çıkmasıyla tüm düzeni ve hayat sistemi değişir. bu durum, kırılgan kadınlarda doğum sonrası psikoz’u ortaya çıkarır. yani bunalım- depresyon- buhran..

kadınların evresi daha komplekstir. bu yüzden erkeklere nazaran kadının psikolojik olarak kesinlikle hazır olması ve kendisinin bebek istemesi gerekir. aile- çevre- eş baskısıyla kalınan hamilelik kadın için feci sonuçlar doğurabilir ( depresyon gibi).

kısacası hazır olmak.. hazır olmak.. gerçekten istemek..

topluluklar halinde yaşama kültürü ile arası iyi olan her insanın içinde olabileceği durum.

gittim, olmayan evladıma çorap aldım. olmayan çocumun 12-18 ay çorabı. güzel de bir şey. eskiden hiç aklıma yatmazdı çoluk çocuk dünyaya getirmek. artık öyle değil. yavrum benim.

merak var da, ebeveyn olmak için gerekli standartları sağlamadıktan sonra merakla çocuk dünyaya getirilmez. psikolojik, ekonomik, çevresel yeterlilik yoksa saldım çayıra mevlam kayıra mı dicez çocuğa? denedik diye mi teselli olacağız?

nasıl hissettirecek, asıl merak bu. el kadar çocuğun ilk hecesi, ilk adımı derken ergen triplerine kadar nasıl bir yolculuğu olacak? çocum üzülünce ne yapacak? mutlu olunca nasil hoplayacak? çocuğum.

çok merak ediyorsanız, çocuk esirgeme kurumunun 0-2 yaş bakım bölümünde bir hafta geçirin.
bebek boklarıyla haşır neşir olun.
kusmuklarla da.
uyumayan ve sürekli ağlayan çocukları, kolunuzda veya ayağınızda sallayarak uyutmayı deneyin.

şunu da söyleyeyim...
yukarıdaki yazdıklarımın dışındaki zamanlarda çok tatlılar.

ben hiç merak etmiyorum. insanın sürekli bakmak , bakımından sorumlu olduğunu bildiği için rahat edemediği bir canlı olması zor.

kedi mamasını yiyor suyunu içiyor, tuvaleti temiz isterse gider yani ama gelip sürekli miyavlıyor.

neden miyavlıyor bilmiyorsun. çocuk sürekli ağladığında daha büyük telaş yapıyor olacaksın çünkü hasta olabilir başka bir problem olabilir.

sürekli endişelenerek ömür geçmez.

merak iyidir ama sadece merakla iş çözülmüyor. şu sosyal medyada gördüğünüz romantize edilmiş sevimli bebekler ve anne babalar buz dağının görünen kısmı. evet belki en güzel duygu yaşayana göre ama aynı zamanda hayatın boyunca sırtında bir sorumluluk dağı taşımak demek. güzelliği olsa da zorluğu daha fazla. kendine güvenmeyen çocuk yapmasın. ben güvendim bir tane yaptım. ikinci için kendime güvenemem. bir de bu var mesela. kardeşsiz mi büyüyecek diye yapılan vicdan azabı çektireyim seansları. size mi kaldı kardeşim. götün tutuyorsa sen yap beş tane.

birkaç yaş sendromu yaşayacağın tüm edebini ahlakını bildiğin tüm değer yargılarını kaldıracağın ve sıfırdan kuracağın bir varlıktır çocuk. ne olursa olsun yargılanacağın( haklılar) asla yenilikçi sayılmayacağın ve bazen de altında belirli sebeplerden dolayı ezileceğin varlıktır. göremediğin ve muhtemelen belirli yaştan sonra da asla göremeyeceğin duygular karakteristik temellerden dolayı da kendini yetersiz hissedeceğin bir durumdur çocuk yapmak. ebeveyn olmanın ayrı çocuk olmanın ayrı zor olduğu bir ikilem.

edin edin bok var.

hayatta her şey merak etmekle başlar... bunu sakın unutmayın sevgili dostlar :)

ebeveynlik çok zor iştir ve asla şakaya gelmez. eğer hakkıyla yetiştiremeyecekseniz ya da en azından bunun için ''gerçekten'' çabalamayacaksanız, o zaman hiç yanına bile yaklaşmayın. o bebek doğduktan sonra bir ömür boyunca, bakın tekrar ediyorum bir ömür boyunca onun sorumluluğunu taşıyacaksınız. büyümesi, reşit olması ya da evlenip çocuk sahibi olması da sorumluluğunuzun bittiği anlamına gelmeyecek. çocuğu yapmak çok basit bir çaba gerektirse de sonrası insanın ömrünü törpüler.

son olarak, bu duruma asla tam olarak hazır hissedemezsiniz kendinizi. bu öyle bir şey değil. tek kriter ''iyi, örnek bir insan yetiştirebilecek kadar sabırlı mıyım?'' olmalı bence.

kendimin ebeveyni olabilsem yeterli.

bir çocuk baba olmayı merak etmez, baba olmak hakkında, kendi babalığı hakkında düşünemez.. bende durumlar hiç değişmedi..