evde örümcek görmek

dün üzerime düştü bir tane. karanlıkta sözlüktü, twitterdı derken göğsüme düştü bir şey. telefon düştü yere panikten. anlamadım da karanlıkta hamam böceği miydi neydi ananı ya... huylanıyorum vallahi böyle olunca.

fobisi olanlar hariç diğer insanlara çok da korkutucu gelmeyen olaydır. neden bilmem fakat örümcekleri öldürmeme gibi bir huyum var, boyutu ne olursa olsun uygun bir cisimle alıp dışarıya bırakırım. minik örümcekleri dışarıya atmak ile uğraşmam yatar uyuruz beraber sıcacık evimizde. malum, akdeniz bölgesi çokça minik örümcek türüne ev sahipliği yapar.

zehirlimidir acaba bu kavanoza koymuştuk :) fotoğraf şimdi çekildi

evin önünde ağaçlık alan olmasından mıdır yoksa ısı yalıtım malzemelerinden dolayı mıdır bilmiyorum ama hayatımda görmediğim örümcek böcek türleri görüyorum evde. öldürsen öldürmüyor da vururken çat çat ses çıkarıyor.

hamam böceği görmekten daha iyi olan durum

şimdi itiraf edin, bundan daha korkuncu: onu ikinci baktığında, aynı yerde görememektir.
ve bu, tüm böcek çeşitleri için geçerlidir. uğur böceği bile kaybolsa, uğurun gitmiş gibi oluyor. diğerlerinde komple korku filmi. *

t: insanı, derin kedere (!) gark eden olgu.

örümcek devasa boyutlu ve ince, tüysüz bacaklı olmadığı sürece beni çok da etkilemeyen olay. hatta en sevdiğim hayvanlar listesinde ilk 3'e girer örümcekler.

küçük ev örümceklerini seviyorum. kahverengi, klasik, zararsız olanlar... bir de minik, siyah ve zıplayan versiyon var. dışarı atmaya çalışırken elinize kolunuza zıplaması dışında bir sakıncaları yok. zaten çok zorda kalınca elime alıp attığım için mesele olmuyorlar.

evde tarantula görmek isterdim ama bak. bu iki anlama gelebilirdi çünkü:
1) tarantula yetişen bir coğrafyada, istediğim gibi bir hayat sürüyor olabilirim.
2) onu beslemek için özellikle almışımdır.

ikisi de bana uyar.

son olarak; benim kadar seven varsa dikkat etsin, evde doğurdukları zaman sıkıntı çıkıyor. tavandan tepenize inen bir sürü bit kadar, minicik yavruyla uğraşmak zorunda kalıyorsunuz. o yüzden en güzeli, gördüğünüz yerde üşenmeden dışarı yollamak.

evde sineğe bile karşı olan ben örümcek barındırırmıyım.

girme işte eve arkadaşım kibarca alalım diyoruz kaçıyonuz. sonra havlu üstünde üç beş bacak sen camdan aşağı hoop diye gidiyorsun. uçma sevdası mı korkutma psikopatlığı mıdır? örümböcük seniii.

örümcek deyip geçmemek gerekiyor. doğanın dengesinin bozulmasıyla böceklerin boyutları da gittikçe büyüyor.
geçen sene yazın eve tarantula büyüklüğünde örümcek girmişti. öyle yazlık, sıcak bölgede ya da ormanlık bölgede de yaşamıyorum. bildiğin şehrin göbeğinde bula bula benim evi bulup girmiş içeri. örümcekle göz göze gelince hem şok geçirmem hem de çığlık çığlığa bağırmam bir oldu. artık bende ne derece travma bıraktıysa bu yaz da görür müyüm diye şimdiden strese girdim.

spiderman bir eşten mi bahsediyor acaba.

en sevdiğim olay. kankilerim hepsi. çok seviyorum örümcekleri. ah ercü, aklıma gelin bak, inşallah ışıklar içindesindir..

ısırırsa belki spiderman olursunuz.

önceleri korkardım örümcekten. hatta saçma komik bir anım var. tuvalette görüp tuvaletten hızlıca kaçışım gibi. ama sonradan alıştım kendilerine.

kedisi olanlar bilir. top gibi sektiriyorlar garipleri.

keşke mektup yollayabilseydim örümcek kardeşlere. mail de olur. yapmayın etmeyin. bizimki sizi spor olarak görüyor.

kedi olm bu.

bazıları ince ve uzun ayaklı. (yaşlılığı anımsatıyor böyle zararsız ve yavaş zıp zıplığı yok.)
bir de etli atom örümcek dediğim var. bu kalın ve kısa ayaklı. çok hızlı ve zıp zıp. hemen kayboluyor.

bundan nefret ediyorum. çünkü bir ara pencere önüne konulmuş büyük kırlent tarzı bir yastık vardı. üstünde gördüm. ablama dedim ki"hemen elektrikli süpürgeyi getir." tabi gözümü ayırmıyorum. çünkü ayırdım mı görünmezliğe bürünüyor neyse.
"sen git getir." dedi. bir de kendi daha çok korkar.
"saçmalama buradan ayrılırsam bir daha bulamayız ve odadan oluruz." desem de yapmadı.
sinirle ona dönüp "hemen getir şunu bak buradan ayrılırsam bir daha kılımı kıpırdatmam. zaten çok büyük(1 lira kadardı), delirtme beni."
bir önüme döndüm örümcek yok. "senin tersinin olacağı zamana s.cayim. al yok oldu. gece yattığında burnuna girer umarım. ben gidiyorum."
yastığımı, örtümü aldım giderken "nereye gidiyorsun bulsana onu." demez mi?
"örümcek çık, elma, elmaa. aa çıkmıyor, istersen ışığı kapat yatarken sen seslen belki gelir." deyip giderken "beni de bekle." dedi. ona doğru dönüp korkmuş gibi çığlık atıp "iğrenç şey saçından önüne doğru ilerliyor!!!"
"neee, gel çıkar şunu çabuk!!!" deyip ağlamaklı hâle bürünüp dengesiz bir pervaneye bağlarken içimden gülsem de bozuntuya vermedim zaten versem de göreceği yoktu ki o panikte. ><
öne doğru eğilip kafasını sallıyordu. "yere düştü mü bakkk?"
"bana ne kendin bak(!)." deyip gönderme yaptım.
"ayrıca böyle yaparsan düşmekten çok içeri kaçmaya çalışır. tokat gibi yere çakılmak istediğini sanmıyorum hayvanın. ayrıca yavaş salla. sakatlansın mı istiyorsun?"
"bok ye asra, duyarın da bok yesin. def ol çık odadan!"
"tamam gidiyorum ayrıca kafandaki örümcekten çok sineğe benziyordu. ben abartmış olabilirim ıhmm." sonrasında topukladım tabi ki...

az önce bir tane gördüm. yarın pencereden dışarıya koyacağım kendisi insin ya da yukarıya çıksın beni alakadar etmez. güneşli olursa hava eğer daha iyi olur. belki de salona koyarım hayvanı oturmadığımız için. bilemedim şimdi. her hafta dipköşe temizlik yaparım bir şekilde çıkıyor bu hayvanlar.

ıyyy yaniiii hiç sevmem hiç

geceydi ve yatmak üzereydim, dışarı atamayacağım için o an mecburen öldürdüm. bunu da burada itiraf ediyorum, çok üzgünüm.

asıl kötü yanı görüp bidaha görememek.