şemsiye

ülkemizde şemşiye diye bilinen hem güneşten hem de yağmurdan korunabileceğiniz kapanıp açılabilir bir üründür.

erkeklerin genelde nefret edip,yağmur altında ıslanma pahasına yine de yanlarına almadıkları,yağmurdan korunmak için yapılan eşya.

cocukken kafaya takılanları vardı, hatırlayan var mı?

yağıştan kendimizi korumak için kullandığımız nesne.
evet, bugün bu lanet nesneye daha ne kadar simnirlenebilirdim, furkan'ın lanetine yahut bir yere giren ve açılmayan bu boktan nesneye. gideceğim yere kadar ıslanmıştım, makyaj yapmıştım, saçlarım uzamıştı ve çok sevimli bir bere takmıştım. mor bere, mor çanta, pembe pantolon. tek eksiğim lanet olası pembeli motlu bir şemsiyeydi ve siyah rokçu serpil makyajım dağılıyordu.
o lanetli nesneyi buldum ve parasını ödedim. mor ve pembeydi. bakın:

evet ojelerimde pembeydi, yakaladığım uyum ve güzelliğim kendime gittikçe aşık olmama sebep oluyordu.
bu lanet olasıca zıkkımı açıp tıngır mıngır yürürken yağmur 5 dakika içinde durdu.
kabullenmek istemedim, 10 dakika daha açık bıraktım ancak insanlar bana bakıyordu. evet yağmur durmuştu ve geri zekalı yarasa hala açık şemsiyeyle yürüyordu. belki kuşlu şapkamdan ötürü bakıyor da olabilirlerdi bilmem. #1719345

bu kazuleti mecbur kapatıp elimde sallayarak yürümeye başladım. gerçekten sinir bozucuydu çünkü sürekli yere çarpıyordu. belki kolum yeteri kadar uzun olsa çarpmazdı yada kombinde bir hatam vardı, keşke topuklu botlarımı giyseydim çünkü 185'den yukarı hiçbir beyefendi ile göz göze gelemedim tüm gün.

bu kazuletle 3-4 saat dolaştım. yemek yerken karşı sandalyeme oturttum, yolda yürürken bazen yanlışlıkla birkaç kişiye vurduğum oldu, koltukta beklerken fayanslara vurdum, eni sonu yaprakları dökülmüş bir ağacı dahi dürttüm. lanet olası kazulet tüm gün elimde bir boka yaramamış, her yere takılmama sebep olmuş ve beni delirtmişti.

nihayet işlerim bitmiş ve iş yerime gelip bir kenara atmıştım kazuleti. kısa bir süre sonra hüngür şakır yağmur yağdı ve o sırada furkan'ın laneti tamamen ensemdeydi. yazar dostlarımdan biri bu şemsiyeyi furkan üzerinde kullanmamı salık vermişti. sadist hayallerim yağmur ile bölünmüş, bu kazuleti tüm gün boşuna taşıdığım yetmezmiş gibi şimdi dışarı çıkamazdım, mesai başlamıştı ve üzerimdeki mükemmel uyumu yalnızca brn bilecektim.

şu saate kadar da yağmur yağdı. saat 20.58. az evvel şemsiyeyi elime aldım ve geri dönerken motorcu çetesine şemsiyemi çevire çevire kuşlu şapkamla iş atma hayali kurmaktaydım. tahmin edin ne oldu? yağmur durdu.

ve ben yine bu kazuletle oraya buraya çarparak mesaimi sonlandırıyorum. nefret doluyum. bu şemsiyeyle yakaladığım muazzam uyum sayesinde bugün sevgili bulacaktım. gökyüzü bana nah çekti.
artık onun adı kazulet.
boşuna makyajım aktı ve pembe pantolonum ıslandı.
bugünün tek artısı kuşlu şapkam oldu.

thomas hoepker, "indian boy with banana leaf umbrella in heavy rain", dominica ısland. 1991.

“benim tüm istediğim, gerçeklikten bir dilim”

şems , güneş demektir. buradan hareketle şemsiyenin güneşten korunmaya yarayan bir nesne olduğu söylenebilir.

şems guneş
si gölge kürtce
güneşe gölge
tıpki dürübün gibi
dur uzak
bin getir
uzagı getiren.

arapça şamsīya(t) شمسيّة “güneşe mensup, güneşlik” sözcüğünden alıntıdır. arapça şms kökünden gelen şams شمس “güneş” sözcüğünden alıntıdır. bu sözcük aramice/süryanice aynı anlama gelen şimşā שִׁמְשָׁא sözcüğü ile eş kökenlidir. bu sözcük akatça aynı anlama gelen şamşu, şamaş sözcüğü ile eş kökenlidir.

şemsiyeler ilk olarak 3400 yıl önce mezopotamya'da, bir rütbenin, bir ayrıcalığın sembolü olarak kullanılmaya başlandı. bu ilk şemsiyeler mezopotamyalıları yağmurdan değil, yakıcı güneşten korumak için kullanılıyordu.

şemsiyeler yüzyıllar boyu hep güneşten korunmak için kullanıldı. bugün bile bazı afrika kabilelerinde şefin arkasında yürüyen bir şemsiye taşıyıcısı görülmektedir. hatta ingilizce'de şemsiye anlamındaki 'umbrella' kelimesi, latince gölge anlamına gelen 'umbra' kelimesinden türemiştir.

milattan önce 1200 yıllarına gelindiğinde şemsiye mısırlılarda tanrısal bir sembol olarak kullanıldı. romalılar şemsiye kültürünü mısırlılardan aldılar ama onu hep kadınsı bir sembol olarak gördüler ve erkekler tarafından hiç kullanılmadı. yağlı kağıttan yapılan şemsiyelerin yağmuru da geçirmediği görülünce, kadınlar tarafından yağmurda da kullanılmaya başlandı. avrupa'da şemsiyelerin yaygın olarak kullanılmasına 1700'lü yıllarda başlanmıştır.

şemsi tebrizi

eskiden güneşten korunmak için kullanılan bir aksesuarken günümüzde yağmurdan kaçarken kullanılan bir aksesuara dönüşen nesne.

şemsiye güneşlik demektir ve güneşte de kullanılır,her ne kadar yagmurda daha cok kullanilsa da...bu kısa açıklamayı yaptıktan sonra dikkatimi ceken olayı anlatayım size.geçenlerde şehir içi otobüsü ile bir yere gitmem gerekti.otobus bir durakta durdu.baska bir otobüsten inen bir kadını arkamdaki kişi elestirmeseydi farketmeyecektim bile.olay tam olarak şu: kadın otobüsten iner inmez semsiyesini açtı ve arkamdaki kisi de kadına bak yağmur yok birşey yok semsiyesini acti deyip genis genis güldü.arkamdaki kişi toplumdan farkli davranan bir kimseyi cahilligin eşsiz migferini siper alarak elestiriyordu.ustune dalga geçiyordu.ozetle,bu ne cüret denen günlerden geçiyoruz...

şemsiyesi elinde, fır fır çeviriyor, bana mendil bırakıyor yere...

yağmurdan korunmak için kullanılan bir eşyadır ama benim tercihim değildir. yağmurdan kaçmam, aksine ıslanmak için bile çıkabilirim dışarıya. seviyorum yağmuru. ve seviyorsam eğer, kaçmak olmaz... insan sevdiği şeyden kaçar mı hiç.

yağmur açılması makbuldur. başka yerde acıldığında başka anlamlar bırakılabilecek bir eşyadır.

yağmurdan değil, güneşten korunmak için bulunmuştur, mucidi farslardır, şems farsça güneş demektir.

hayat kadar saçma.

bazen açılmaması daha hayırlı olandır