askerlik

anlatamam devlet sorry.

yıllar sonra bile bilmem kaç yüz şafaklı rüyalar gördürür, biter mi dedirtir.

ben şeyi merak ediyorum. diyelim ki bir ailedeki herhangi bir erkek zorunlu görevini doğuda yaptı. oğlu ya da kardeşlerinin görev yeri batıya mı çıkıyor? bu teorime göre doğuda görev yapan kişinin erkek torunu da mı doğuda görev yapacak? (bkz: kafamda deli sorular)

bedellisi de olan erkek vatandaşların, vatandaşlık görevidir.

yıllarca neyi kınadıysam başıma geldi. instagrama düşüyor ya hani şafak sayan, sevgilisinin asker şapkasını, künyesini vs takan tipler, nefret ederim onlardan. alt tarafı askere gitmiş adam ne abartıyosun derim. hadi abarttın kendi içinde yaşa ne bu tavırlar derim. allah verdi belamı.

daha üç beş gün oldu ama her yere sevgilim asker yazasım, herkese sevgilim askere gitti diyesim, her an bu adam neden askerde diye ağlayasım var. yeni bir instagram hesabı açıp orada şafak sayasım var. kalan günlerin her biri için ayrı şiir yazasım var, hatta kalan gün sayısını akrostiş yapasım var.

evdekilere duruşmam var diyip adamın askerlik yaptığı yere gidesim var. görüşler kapalı olduğu için içeriye "ben onun avukatıyım" diyerek giresim var. yer mi bilmiyorum, deneyesim var.

daha yapmak istediğim çok şey var da, şimdilik sonlandırmak zorundayım. çünkü tam şu anda yine gidip ağlayasım var.

sözlüğü günlüğe çevirmek


adamın hası, erkeğin dibi sevgilim çorlu'da bu arada. eşi dostu komutan tanıdığı olan varsa ağlaya ağlaya yardım dilenmeye hazırım. tşk.

askerlik, hatta daha spesifik olursak zorunlu askerlik, aslında modern kültürün öğelerinden birisi. özellikle fransız ihtilali öncesinde savaşların batıda paralı askerler çoğunlukta olarak yapıldığını görüyoruz. zira feodal sistem altında tebaanın silahlandırılması falan çok istenilen bir şey değil. nitekim tam da bu dönemde osmanlı imparatorluğunun tımarlı sipahiler, yeniçeriler ve benzeri öğelerle nizami bir orduya sahip olması aslında bir çok zaferin kazanılmasında önemli bir faktör. zira işi gücü savaş olan bir vatandaş sınıfından o dönemlerde çok bahsedemiyoruz.

ancak günümüzde baktığımızda askerliğin, diğer meslekler ile kıyasla varlık sebebi olan işi, yani savaş idamesini, çok nadiren yapan; genelde sürekli olarak bu işe hazırlanan bir meslek olduğunu görürüz. özellikle 1980lerden bu yana bir subayın, 1900lerin başlarındaki meslektaşlarıyla kıyasla, nadiren çatışma gördüğünü söylemek sanıyorum olasıdır. bunun başlıca sebebi keşke daha barışçıl bir türe evrilmemiz olsa ama harari'nin tespiti bu konuda sanırım daha doğrudur. birinci dünya savaşı sonrasında savaş giderek daha pahalı bir meşgale haline gelmiştir. günümüzde ise bu paha o kadar yüksek bir noktadadır ki konvansiyonel savaşın bir nevi atılan taşın ürkütülen kurbağaya değmemesi gibi bir sorun bulunur. yani sözgelimi çin abd'de silikon vadisini ele geçirse bu ele geçirmenin bedeli olan ekonomik yükü azaltmak için ne yapacaktır? taşında toprağında bir şey yoktur - buranın artı değerini kazandıran şey bu şekilde ele geçirilemeyecek ürün ve fikirlerdir. ki ele geçirme beraberinde ele geçirilen yerdeki topluluğun isyanını falan getirecektir ki özellikle ırak örneğinde gördüğümüz üzere bir yeri ele geçirmek o yerde tahakküm sağlamaya yetmeyebilir.

ancak anlamsız mıdır? uluslararası ilişkiler bağlamında bunu söylemek ne yazık ki mümkün değil. güvenlik ekseninde giden diskurslarda askerlik mesleği hala başat bir yer oynuyor; özellikle yakın zamanda meydana gelen ve geliyor olan yerel çatışmalarda hala karar verici bir yere sahip. ancak günümüz çatışmaları ile geçmiş arasındaki en büyük fark sanıyorum bu çatışmaların dünya savaşına sebebiyet verecek kadar büyük kıvılcımlanmalara yolaçmamaları. lakin bu konuda ne yazık ki şunu da görmeden edemiyorum günümüzün çatışmaları artık statükonun bir parçası - yani anlık kriz durumları yerine sürekli bir kriz durumu var bu da güvenlik sorununu her daim konuyla alakalı kılıyor.

kuşkusuz, dünyanın en kanser işlerinden biridir. hele ki er olarak, hiç çekilmez. ekonomik açıdan 6 ay gitmek mantıklı gibi görülebilir, ama 180 günü; kötü gün ya da çok kötü gün olarak piç etmeye rıza göstermeniz lazım.

geçtiğimiz günlerde türk silahlı kuvvetlerinin uyarısı ile çağırıldığım, muhtemelen gideceğim yerdir. sekiz yıldır kesintisiz üniversite okuduğum ve ihtiyaç duyulan bir tahsilim olduğu için yedek subaylık çıkar diye düşünüyordum, ki... çıkmadı. tecil hakkım da kalmamış.

sevgili abilerim ablalarım, fiziki yeterliliğim entelektüel birikimimin önüne geçti sanırım. komando birliğine yakın zamanda teslim olmam bekleniyormuş. ustalığım hakkari'ye falan düşse bari de biraz gezsek.

önce tedirgin oldum. bir kaç sene daha iş deneyimim olsun da, dönünce hemen iş bulurum diye planlamıştım. lakin sonra düşündüm. çalışmıyorum, başvurularıma hiçbir dönüş gelmedi. işsizim, sevgilim ya da sevenim de yok. aile desen, huzur verdiği kadar yoruyor da.

sorun değil, dedim kendi kendime, onu da oluruz. eskaza gebersem de kimsenin sikinde olmaz. iki gün ağlayıp, üçüncü gün normale dönerler. büyük ihtimalle gidiyorum. huzurluyum.

(bkz: pim çek bomba at)

ukdeli edit:

ne yalan söyleyeyim ya, utandığım için dillendirmek istemedim. bir de ben hep, sevdiğime mektup falan yazdığım, künyemi gönderdiğim, fotoğrafını göğsümün üstünde taşıdığım bir askerlik hayal etmiştim.

fakirlerin yaptığı zenginlerin ise üzerinden siyaset yaptığı vatani görevdir.

hiçbir mantık aranmayan , gelmeden önce vatan sevdalısı geldikten sonra ise her şeye ana avrat sövülen, her gün ıq suz insanlara katlanmak zorunda olduğunuz harikulade aktivite.

stajımı bitirdiğim vakit yapmayı planladığım görev. kuvvetle muhtemel uzun dönem çıkacak kara mı hava mı deniz kuvvetleri mi çıkar bilemiyorum ancak hava çıkmayacaktır gözlerimde astigmat ve miyop var... kara çıkarsa umarım dağ komando falan çıkmaz bi de uzun dönemde yanarız..

niye zorunlu olduğunu sorgulatan ''vatani'' eylem. vatani görev diye kutsallaştırdıkları şey de egoları kaf dağını geçmiş komutanların azarını çekmek. umarım ileride para olur da bedelli yaparım

acemiliği balıkesir, usta birliğini afyon'da kısa dönem olarak 6 ay yaptığım her günü illallah dedirtmiş olan zorunlu vatani görev veya da kölelik. en ballı görev dış posta görevini üstlendiğim halde milletin donunu çorabını satın almaktan imanım gevremiş olup üstüne her gece nöbet tuttuğum yetmiyomuş gibi haftasonları devriye onbaşı yani nöbetçileri getirip götürme görevini bile bana çakmışlardır.

usta birlğini yaptığım fabrika yani bakım okulunda kısa dönemleri hiç sevmezlerdi ve çok kıskanırlardı allah'ın cahilinin gelip de bizim mesleklerimizle alay etmeleri gerçekten çok çekilmez olurdu bir yerden sonra sivilde hiç yapmadığımız şekilde kalp kırmaya da başlamıştık. kola veya vücudun herhangi bir yerine faça atmak sanki normal bir şeymiş gibi gözükmeye başlayıp kolu eli yüzü düzgün insana anormalmiş gibi bakılmaktaydı. kışla albayı arkadaşımın dizini soğuk yemek getirdiği için attığı tekmeyle kırıp haberlere de çıkmıştır. (bkz: zekeriya kıray)

askerliği bir vatani görev değil de türkiye'nin gerçeklerini altın tabakta size servis edilmesi olarak farz edin.

ailemde 3-4 adet üst subay olduğu için s*k taşağa rahat yaptığım kamu hizmeti.

şaka lan şaka kmd. atğm. yaptım hayatım s***ldi akrabalardan biri de demedi ki sana bir torpil yapalım.

daha gitmedim ama içimden bir ses hayatımın hatasını yapmış olabileceğimi söylüyor.

köpek gibi ''ulan keşke bedelli yapsaydım'' deyecekmişim gibi geliyor.

askerlik terhis olunca veya emekli olunca biten bir meslek değildir. insanın ruhuyla, bedeniyle özdeşleşen bir meslektir.

dünyanın en eski iki mesleğinden biridir.

çalışıyosak, ilerde beyimizin bedellisini ödeyebilmek için anasını satim. parası olan bassın bedelliyi. ülke boş hülyalarla kana susamış insanlar dolu ve siz onların hülyalarına meze olmaktan daha ötesiniz.

artık parası olana zorunlu olmaktan çıkmıştır. evet.

gereksiz bir zorunluluktur.

komutanların üstlerinden azar işitmemek yahut iltifat alabilmek için altlarına iş yaptırtması durumu.
tabi ülkemiz için böyle değil
başka ülkeler için söylüyorum.
askerlik ülkemizde kutsaldır.