rus edebiyatı klişeleri

"cebinde kalan son rubleyle..."

mujik

dünya o kadar küçükki romanın başında şans eseri tanıştığı kişi ne hikmetse ilerleyen bölümlerde 40 yıllık kayıp babası bile çıkabilir o derece.

şüphesiz ağır ilerleyen sahnelerdir. buna ek olarak aşırı detay içeren karakter betimlemelerini ekleyebiliriz.

karakterin tanzimat dönemi türk edebiyatındaki kadın karakterler gibi sürekli ayılıp bayılması,krize girmesi

en ufak bir olay olduğunda hemen tüm şehre koşup abartılı bir şekilde anlatan kokoş karılar, yiyecek ekmeği dahi olmayan açlıktan nefesi kokan insanların bile evlerinde hizmetçi olması, brezilyalı futbolcu gibi uzun isimler. -zaten yabancı ismi ezberlemek zor. bir de bunların uzun adlarının başına makamları eklenince anlayana kadar yüz elli sayfa geçiyor.-

not: kitapkurdu değilim. rus edebiyatından birkaç kitap okumuşumdur.

rus yazarlar, yazdıkları sayfa başına para kazandıkları için uzattıkça uzatmışlar. böylece eserleri bizim 3 saatlik türk dizilerine dönmüş. klişeden bol bir şey yok bunların kitaplarında. ne kadar çok sayfa, o kadar çok votka.

cebindeki son 50 kopeği ev sahibesi fedeoroviçe verdi.

mektup getiren adam. postacı yerine mektubu uşaklar kahyalar götürür getirir.

aleksey fyodoroviç karamazov alyoşa odanın köşesindeki koltukta oturuyordu.


dört kişi de oturabilir sanırsın, bir kişi de oturabilir sanmak mümkün.

baş karakter hep biraz hastalıklı ve iç buhranlarını sonuna kadar hissettirir
hep bir vodka aşkı
ani bayılmalar
"arzularına yenik düşmüş aciz ve basit insanlar"
"hava nasıl soğuk!"
" .. dedi ve uzaklaştı genç adam .."
destan seklindeki ad soyad ile hitaplar
sarhoş babalar, çilekeş kadınlar ve sefalet
cepte kalan üç beş ruble
upuzun psikolojik tahliler vb.

fiziki olarak oldukça güzel olan ve çok güzel giyinen kadınlar, alkol aşkı...

tanım: rus edebiyatı klişelerini paylaştığımız başlık.

rus edebiyatı tanımlamaların uzuuunca olduğu bir yer. birde dostoyevski nin kafasını ruh hali içine düşünce kafayı kaldırıp nooluyoz nerdeyiz demek

mutlaka babalarını sevmeyen evlatlar oluşturur kitapların omurgasını.
mutlaka içmeyi seven, mutlaka sorgulayan, mutlaka kiliseye giden arada bir dağıtan, kafası ağrıyan insanlardır bunlar. baltaları vardır. adı raskolnikovdur bu baltaların.

bilmem kaçıncı dereceden memurluk?

huysuz ve yaşlı ev sahibesi. hummalı, fakir kiracısı.

okuduğum rus yazarların kitaplarında rulet olmazsa olmazdır.

en sevdiğim damar.

yaşlı ev sahibesi, yoksul ve gariban kız, genç memur, alkolik zanatkar, cebindeki son kapikle votka içen ayyaş, milleti küçük gören subaylar, yüksek dereceli memurlar vs. vs. uzar gider.

twitter.com/oguzakturk/stat...

hava soğuk ve karlıydı. hiç rublemiz kalmamıştı. yemekte patates vardı. herkes çok mutsuzdu...
rus edebiyatının hangi dönemini okuduğunuza göre değişecektir. rusya çok büyük olduğundan içinde barındırdığı diğer devletlerin edebiyatları okunarak da değiştirilebilir.
bir de rus kültürünü, insanını, dilini anladıkça değişebilir bu klişeler. canı sıkılınca kendini cenazede bulan bir adam* mizahi olarak kullanıldığında bunu anlamak zor olabilir.
ilginçtir ki bu edebiyatta bir çok türk karakter ile de karşılaşırsınız. türk esintilerinin rus edebiyatındaki klişeleri de kendi içlerinde değerlendirilmelidir.
ilginç bir bilgi ile de bitireyim. ruslar arasında медицинский почерк olarak adlandırılan bir yazım türü vardır. bizdeki doktor yazısı ile aynı anlamı karşılar. bir kişinin el yazısının, diğer insanlar tarafından okunamayacak kadar kötü olması. *