ölüyü gömme geleneğinin saçma olması

aslında saçma değildir, tam tersine bir mantığı da vardır; dini sebepler dışında, ilkel çağlarda:
1: bir klanda ölen bireyin yaydığı ağır kokunun uzaklardaki bir çok baskın yırtıcıları, klanın yakınlarına çekme olasılığından korunmak ,
2: ölmesine rağmen ölen bireye hala canlıymış gbi saygı duymak ve onun bedenini gömerek bir şekilde onu koruduklarını düşünmek,
3: gömülen bir bitki meyvesinin yada tohumunun yeniden filizlenmesinin canlı ölüm ve yeniden doğuş ritüeli ile ilişkilendirilmiş olması olabilir.

ölüyü önce, hristyanlar gibi giydirelim ve makyaj yapalım.
bu arada, unutmadan...
gözleri açık olacak ve anlamlı bakışlara sahip olacak. (biraz uğraşacaksınız, ne yapalım.)
önce iyi bir epoksi reçine ustası bulacaksınız.
sonra ölüyü, 2 metre boyunda ve enlemesine 70-80 cm olan bir havuza yatıracaksınız.
içini epoksi reçine ile dolduracaksınız.
sonra ustamız sanatını konuşturacak ve ölen babanız evin baş köşesinde sizi sürekli izleyecek.
torun korkutmak için bir numara.

++ yaramazlık yaparsan dedenin yanına koyarız.

meselâ dedik.

alttan ve yanlardan ışıklandırmayı da unutmayın.
eminim çok güzel bir sanat eseri olur.

mesela ben gömülmek istemem yıllardır da söylerim. mezar ziyareti kadar acı verici deneyim sayılıdır hele ki içindekine doyamadıysanız. kimseye de yük olmayayım. işe yarar organlarımı alabılırsınız. kalanı yakın gitsin. dilerseniz çöpe atın bedenim ölünce. umrumda da değil. gömülen yerleri ziraat için kullanılabılır. mezarlıklar cok geniş alan kaplıyor. ustelık nr kadar hızlı buyudugubu gorsenız şaşırırsınız.

sanki ölüyü gommek biraz ait olunan yere dönüş yapilmasi gibidir.

len zaten düzenli olarak kimse yakınlarının mezarına gitmiyor. ne acısı ne kederi.

türkiye'de yaşamıyormuş gibi davranmanın da alemi yok. gömüleceksiniz. bu kadar yani. büyütmeye gerek yok. sizi, gömülen milyonlarca insandan farklı kılan da en ufak bir özel yanınız yok. kimsenin umrunda olmayacaksınız.

ne yapalım?patatesle fırına mı verelim?

ben denizin derinliklerine bırakılmak isterdim.

etimi balıklar yerdi, iskeletimi ise belki günün birinde bir dalgıç keşfedip “bu adamın hikayesi kim bilir nasıl bitti” diye düşünüp dururdu böylece.

bana saçma gelmiyor, şahsen bitkilerin, mikroorganizmaların, böceklerin ve diğer küçük hayvanların yemeği olmak bence güzel. düşününce bir fidana kaynak sağlamak güzel bir his, sonra o tohumlar daha uzak bölgelere falan yayılacak sonra o bitkiyi bir hayvan yiyecek sonra o hayvanıda başka hayvan.aslında doğaya karışıyor her ölen insan. yani doğal bir döngü var.

niye öyle diyosun zamanı gelince herkes yattığı yerden kalkacak bunu bilmeyen de ne biliyim...

ölü mü gömülür gömülen mi ölür.
gömen napar ?

bence presleyelim kardeşim
küçük kutulara sığsınlar ve anahatarlık falan yapalım
arsa kalmadı

yav yok saçma değil fakat neandertal dost-akrabalarımızın da bunu insancıl duygularla değil de, kokuya ve görüntü- çevre kirliliğine karşı bir çözüm olarak spontane geliştirdiğini düşünüyorum.

bilimsel açıklaması var ama her şey bilim değil biraz düz mantık biraz moronite lütfen.

-ahmed ağbi öldi, kokiyor."

canım karanın üstündeyiz bunu uzağa götürmek de sıkıntı. yav ne yapalım ne yapalım, biri çıkmış deli emin gibi, ehi demiş gömelim. gömmek diye bir kelime bile yok o zaman. gerçi hogu-hogu. hoguca gömmek işte. demişler gömme nedir? hele anlat hele.

böyle bulunmuş ya. o kokuya dayanılmaz. burnu hassaslar beni çok iyi anlar. toprakla teşne etmek lazım. yoksa kokudan sevişemeyiz. nurandertal hadi daha sevişeceğiz çağ mağ atlayacağız, gömelim ahmed ağbiyi.

ölüyü gömme nasıl saçma ya? ağacın tepesine mı fırlatalım.

valla ben öldükten sonra ister gömün ister yakın isterseniz denize atın.
ölmüşüm ya hani, bir önemi yok.
rahatınıza bakın.
hangisi kolayınıza geliyorsa...

asıl senin saçma olman. yav bıktım bu kadim olan ne varsa sırf farklı olmak adına karşı çıkan ağzı süt kokulu veletlerden. yüzbinlerce yıllık deneyimi değersiz gören eziklerden. sırf şurada hepi topu 100 senedir iki üç tane oyuncak yapabilmiş diye. köylü anasından babasından utanan şehirli velet gibi. senin o oyuncaklarla dolu hayatında köylü ananın babanın sahip olduğu huzur yok. niye? çünkü onlar doğayla ve doğalarıyla barışık. sen ise savaş halindesin.