sütlaç

annenin yaptığı hazırına bin basan tatlıı

tatlıların şahı.

an itibariyle zevkten dört köşe oldum.

fazla pirinçlisi delikanlıyı bozar. (mideyi de)

sütlü aş veya sütlü pirinç olarak ortaya çıkan 15. yüzyıldan günümüze kadar gelmiş üzerine tarçın dökülerek (tercihi) tüketilen oldukça hafif sütlü bir tatlıdır. içinde az malzeme olması ile kolay tatlılar arasındadır.

tarifine gelecek olursam, önce yıkanmış yarım su bardağı pirinci (pirincin çeşidine göre 1 su bardağı da koyabilirsiniz),2 su bardağı soguk su ile haşlarız. haşlanan pirincin üzerine de 1 litre süt ve 1 paket vanilya koyun. güzelce karıştırın. daha sonra yarım çay bardağı sütü 2,3 yemek kaşığı mısır veya buğday nişastası ile karıştırıp, tencerenin içine dökün. topraklanmaması için bunu yapıyoruz. eger pirinciniz çoğalan veya şişen bir pirinç ise nisasta koymanıza gerek yoktur. en sonda yarım su bardağı şekeri, (çok tatlı olsun derseniz) 1 su bardağı şekeri ilave edin. güzelce karıştırın kaynayinca altını kapatın ve kaselere bölüştürün.

fırında yapacak iseniz, kaynayan karışımı güveçlere koyun fırın tepsisinin içine yarım su bardağı su koyarak fırına yollayın, üstü kararıp/kabarınca sütlacınız hazırdır.

pişirme süreleri pirincin çeşidine göre değişiklik gösterebilir. kıvamı için sütlacınızı yapım aşamasında iyice karıştırmanız önemli.

pirinç ve sütün muazzam birleşimiyle oluşan tatlıdır. içine tarçın girmesin yeter ki.

oğlumun en sevdiği ve bana sık sık yaptırdığı tatlıdır. sütlaç az malzemeli ve yapımı kolay bir tatlıdır ama maharet ister. her şey dozunda olmalıdır. şekeri de, kıvamı da, pirincin oranı da.

çocukken çok sevdiğim ve sonra bir ara uzaklaşıp sevmemeye başladığım (ya çok yemekten ya da kötü yapılanını yedim emin değilim) ama sonrada tekrar aşık olarak yemeye başladığım tatlı.
(bkz: sütlaç bol tarçınla yenir)

bir tanımda gördüm ve gece gece aşırı şekilde canım çekti.

fırınlanmalı ve de üstüne bolca fındık eklenmelidir.

birazdan yiyeceğim leziz sütlü tatlı. bol tarçınlı olmalı.

aslı sütlü aş= sütlaş olan tatlı.

bir zamanlar çok sevdiğim ve anneme sürekli yaptırdığım ama şimdilerde nedense önüme konduğu hâlde pek yemek istemediğim bir tatlı :/

küçükken en sevdiğim tatlıydı. anneannem o kadar güzel yapardı ki... ben de sürekli çok güzel olduğunu dile getirirdim, ne zaman anneannemin evine gitsem dolapta sütlaç olurdu. yemekten önce yiyince kızardı ama yine kıyamazdı, yememe izin verirdi.

anneannemi kaybedeli yedi sene oluyor. o eve bir daha hiçbir zaman sütlaç girmedi, ben de yemedim. bazen yaparlardı "sen çok seversin" diye getirirlerdi, ben de hiç sevmediğimi söylerdim. ölümü hatırlatan her şeyden kaçtım, en sevdiğim tatlıdan bile. çocuk aklı işte, çok saçma yine de.

bugün annem sütlaç yapmış. yıllar sonra ilk kez bir kaşık aldım. sanki anneannem yapmış da önüme koymuş gibi bir tadı var. insanlar ne kadar garip. birini kaybedince basit olan her şeye fazlasıyla anlam yüklüyoruz. belki de bunu sadece ben yapıyorum... fazla duygusal.

ingilizce öğretmenleri tarafından beyaz tüylü erkek kedilere takıldığı da görülebilen bir tatlı ismi.

pişirirken içine çok çok az (ama böyle serçe parmağının tırnağı kadar bile değil hani)* tuz atılınca tadı tam kıvamına gelen tatlı. ayrıca bununla uğraşacağına muhallebi yap daha kolay.

üstüne kirik findik veya antepfistigi da serptiniz mi of ki of.yenmez mi oooooo!

artık yiyebilmek

açık ara en sevdiğim tatlıdır.

severek yediğim nadir tatlılardandır.

yeşile bulandım, canım çekti.