küba

(bkz: küçük havana)

xavier cugat - miami beach rhumba ( 1947 )


irving fields

amerikan ambargosu sayesinde komünizmin hâlâ yaşadığı ülke. sanılanın aksine her şey güllük gülistanlık değildir, hırsızlık da vardı dolandırıcılık da. turist olmadığınız müddetçe yaşaması zordur. eleştiriye kapalıdır hükümet.(bkz: melissa vargas)

ayrıca sscb yardımlarının başlaması sonra sovyet güdümüne girmesi nedeniyle che'nin castro'ya "bağımsız komünist bir devrim için yola çıktık başka bir komünist devlete bağlı hale geldik"* dediği ülke. haklıdır da.

insanın yaşadığı yerde komünizm mi olur ? insan ilk fırsatta p.ç olmayı seçebilecek bir türdür. sen yapmam de ben yapmam diyeyim ee yine illa yapanı çıkar ve bunlar azınlık değiller. küba mutheşem bir lokasyon. insansa s.kko bir tür.

kanser tedavisi için parası olanın gittiği ülke.

hakkında çok efsane var.

birincisi sağlıkta dünya lideri falan değildir. kişi başı yaşam süresinde türkiye'nin beş sıra altında 58.ler. kişi başı düşen hastane çok diye saydıkları hastaneler bizim sağlık ocaklarından hallice. kanser yok diye uyduruyor biri, elden ele geziyor. kanser küba'da ilk ölüm nedeni, gırtlak kanserinde bölgelerinde ilk sıradalar. dışarıdan parasın verenler de herhangi bir hastanede tedavi görmüyor zaten. ilaç fabrikaları var, global şirketlere taşeron çalışıyorlar.

ikincisi öyle herkes eşit falan da değildir. havana okullarında bembeyaz gömlekli bıcır bıcır çocuklar, varadero kırsalında oynayan çocukların yarısının üstü, yarısının altı yok.

turizm ile kapitalist dünyaya giriş yaptıklarından beri halk dünyadan haberdar. devlet televizyonu hala çocuklar için che kula tiyatrosu oynatıyor. güzel de aslında ama tatil köylerinde çalışanların elinde bizim gibi ekranlar var. internet çin gibi değil. daha serbest.

ambargolar nedeniyle hayat hala kısıtlı. bir otobüse üç katı adam biniyor. bizim metrobüsler transcanadian yolculuğu kalır. karanlığın ortasında bekliyorlar yüzlerce metre. bir tane ampul değiştirilemiyor senelerce. ama tatil köyleri bizdeki 90'lar reklamları gibi. sadece yemek sıkıntılı. ambargo nedeniyle düzgün balıkçılık bile yapamamaktan yemek yapmayı unutmuşlar.

herkes turistlerden birşeyler istiyor. 15 dakika "neredensin nasılsın" muhabbeti yapmak şansa kalmış. hemen "bana para verir misin?", "bana şunu alır mısın?" fransız bir turist öyle yol ortası tanıştığı bir çiftin mutfak alışverişini yapmak zorunda kaldı. bildiğin markete gittiler aldırdılar. herkes sürekli bahşiş istiyor. kafeye oturdun, a kadın şarkı söylüyor, beş dakika sonra bahşiş sepeti. dilenci gibiler. dolandırıcılık da yaygın. "elimde has puro var" diye içine boyalı tuvalet kağıdı, kesme artığı tıkılmış şeyler satmaya çalışıyorlar. ayaküstü sohbet gibi yaklaşıp, laflarken resminizi çizip "boya harcadım, artık alacaksın" diye diretiyorlar. ankara çocuğu yemiyor da kanada şapşalı saça saça geziyor.

artık paranın tadını aldılar. komünizim falan lafta kalır. zaten son yıllarda dönüşüm muazzam. 2000'lerin başında gelmiş bir aile inanamadı.

son olarak, kapitalizme kademeli geçmeye başladıklarından beri kişi başı hasıladaki artışın grafiğini bırakayım:

siyasi kararlılıkları ile ilgili resmi ve iyi haberler alıyoruz. sosyalizm için direnen bir halkı var.

yoldaşlarım ile birlikte desteklediğim ülke.

türkiye'de jose marti küba dostluk derneği aracılığı ile yardımlarınızı ulaştırabileceğiniz ülke.

yıllardır tüm dünyadaki yoldaşlarımızın destek ve yardımları ile ayakta kalmaya çalışan küba halkı, her halleri ile, onur ve gurur duyduğumuz şeyler arasında yer almaya devam ediyor.

che efsane olmuş olabilir, tüm gerçekliği ile birlikte. che'nin gerçekliğinin en büyük bölümünü bugün var olmaya devam eden küba oluşturmaktadır.
biz komünistler için che ne ise küba da odur!

che yanında 16 kişiyle veracruz'dan granma gemisiyle küba'ya doğru yola çıktığında yıl 1956 idi ve karaya çıktıklarında 16 kişiydiler. hikayeye göre 1 kişi yolda çok sarhoş olduğu için gemiden düşmüş , ancak fark edilmemişti.

devrim için , bir bakıma ölmek için yola çıkan bu 17 kişinin jose martiye kadeh kaldırıp yol boyu çok eğlendiklerini , hüzünlendiklerini , coşkuyla bir an önce karaya çıkmak istediklerine artık inanıyorum.

hikayesi böyle başlayan bir ülkenin devrim karşıtı bir sisteme boyun eğmesini pek mümkün gibi görünmüyor çünkü küba kendi iç dinamikleri ile çok ayrı bir kültüre , bizden çok farklı bir anlayışa sahip ; o da kısaca enternasyonelizm.

dünyanın neresinde olursa olsun yaşanan doğal bir felakette küba ekiplerini her zaman ilk ulaşan ekipler arasında görebilirsiniz. sayılı ülkeden hala çok yardım almasına rağmen belirli alanlarda çok başarılı olduklarını kabul etmek gerekir.

fidel castro'nun savuşturduğu 638 suikast girişimi ile guinness'e girdiğini ve ülkenin aslında dostu az , düşmanı çok bir ülke olduğunu unutmamak gerek. sosyalizmin gözden düşmesini ve küba'nın yok olmasını bekliyorlar.

elbette zamanın ne getireceği belli olmaz ama küba'ya seyahat eden herhangi bir ülke vatandaşının küba okuması salt bu nedenle sadece kendi siyasi görüşüyle sınırlı kalacak ve tam olarak ülkenin gerçeklerini yansıtmayacaktır diye düşünüyorum.

purosu ünlü olan bir ada ülkesi. 1956 model "şarole" otomobil görmek isteyenler gezip görüp hayran kalabilir. bizim ülkede de bir dönem vardı bunlardan ama pek fazla kalmadı.

küba ülke çapında elektrik kesintisi yaşıyor, karanlıkta küba sandviçleri yiyor ve mum ışığında carlos puebla dinliyor.. buradan