nerede o eski bayramlar

sene 2009. ramazan bayramının 2. günü. lokasyon kayseri. akşam haberlerinde 3 çocuğun şeker toplayama çıkıp bir daha geri dönmediği haberi yayınlanıyor televizyonlarda. o 3 çocuk evine asla geri dönemiyor. sonraki yıllarda ise kapımıza hiç çocuk gelmiyor.

çocukluğumuzda kaldı. biz çocukken bayramlar bayramdı. mutlaka bayram için alınmış yeni giysilerimiz, ayakkabılarımız olurdu ve asla giymezdik bayram öncesinde. heyecanla bayram sabahını beklerdik. öyle ki bazen uyuyamazdık heyecandan...

herkes aynı şeyi söylüyor arkadaş, şaştım bu işe; bayramın ilk kutlandığı sene hariç ondan bu tarafa herkes aynı şeyi söyleyeceği için sanırım 1000 sene öncesine gidip sorsak onlarda sorsak aynını söyleyeceklerdir.

bizim evde.
bayram namazı sonrası aile evinde tüm aile bireyleri toplanır,en büyükleri ben olmasam da herkes çevremde toplanır büyük bir kahvaltı masası yerlere kurulan kahvaltı tabakları sonrası bayramlaşma başlar.
küçüklerin el öpmesi büyüklerin yanaklarını öpmesi sonrası çocuklara hazırlanmış mendiller içinde bayram harçlığı vardır.
çay kahve faslından sonra mezarlık ziyareti yapılır ve öğle saati itibarı ile bizden yaşça büyüklerimizi evinde ziyaret eder bayramlaşmak için kapılarını çalarız.
siz yaparsanız eğer o eski bayramları bulabilirsiniz.

bayramda yaşlılar çoluk çocuk torun bekler oldu pencere kenarlarında, ben de şeker için gelecek haylaz çocukları. birçok dede ve nine buruk bir ilk gün geçirse de şanslı sayılacak azınlıkta olanlar da kalplerinde huzur, yüzlerinde tebessümden hallice gülümseyişle sonlandırdı bayram mesailerini. ben ise beklediğimi bulamadım. dört gözle bekledim ama gelmedi veletler. ne şeker isteyen oldu, ne de para. gözlerim yollarda kaldı ama yollar başka şeyleri yolcu etmekten çoktan yorulmuşlardı. nereye kayboldular acaba? çocuklar bile eskidi artık günümüzün bayramlarında. çocukluk da mazide kaldı. yavaş yavaş siliniyor eskiye dair ne varsa. zamana uyup bir avuç toprak da sen atma. kaybettiğin ne varsa ara. sıkıca tut kolundan. evvela kendini eksitme. benden geçti artık deyip de sakın olduğun yerde durma.

iyi ki eskide kalmışlar. o neydi moruk öyle, dakikalarca öpüşmeler, herkesin birbirine aynı soruları sorup durması, kalabalık, gürültü, sevilmeyen akrabalar, çoluk çocuk. cehennemi tercih ederim.

bayramlar çocukken güzeldi. her bayramda ayrı kıyafet alınırdı. süslenip süslenip gezerdik, elbiselerimizi gösterip hava atardık. birde harçlık almanın ve şeker yemenin verdiği mutluluk vardı.
şimdi ise bayramların benim için hiç bir anlamı yok. hatta bayramlardan, akraba ziyaretlerinden ve eve gelen misafirlerden nefret ediyorum. bu gelenek keşke topluca kalksa.

bilmiyoruz nerde ki. 90 lı yılların bayramları güzelmiş.

sülale toplantılarından kaçtım,
ailemle birlikte gitmedim,
kavurma et türevi hiçbir şey yemedim.

ve ayrıca istanbul inanılmaz bir şekilde boş. her anlamda ilginç bir 2025 oluyor.

bitmedi henüz. bittiğinde bu bayramı da içinde barındıracak bayramlar topluluğu olacak.

nereye koyduysan oradadır o eski bayramlar.

eskiden akrabalar bir araya gelirdi ama şimdi hep bayram tatilleri var herkes tatile gidiyor

mevzu eski bayramlar değil gokko. mevzu, özlem duyduğun eski halin. bayram bahane.

yarın iş var. gerçekten, nerede o eski bayramlar?!

mutlu olan insan motive olur. bizim motivasyonumuz kalmadı ki. hem de sadece bayramlara değil hemen hemen her şeye.

sadece ekonomi değil. ben doksanları da gördüm. şiddet hep vardı hep de olacaktı ama sokak ortasında arkasından yaklaşıp kılıçla kadın öldürmek ve bunun sosyal medyada yer almasıyla tüm ülkeyi terörize etmesi gibi teknolojik durumlar yoktu. dolayısıyla korku azdı ve insanlar birbirini daha çok seviyordu.

şimdi insanlar sevgilisiyle birlik olup kocasını parçalayıp kıyma yapıp akrabalarına yedirmiş.

bu gibi şeyler vaka-i adiyeden oldu. hannibal lecter vs fantastik bir edebiyat ürünüdür ama hayaldi gerçek oldu.

(bkz: teşekkürler türkiye)

(bkz: yeni türkiye)

(bkz: yedik onu biz)

muhtemelen 1925 yada 1825 yılındaki insanların da sık sık kullandığı bir yakarış cümlesi. her neslin genç nesli olumsuz eleştirmesi gibi bir durum. bunun insanlık tarihi kadar eski bir sitem olduğuna dair kil tabletler yada mağara resimleri çıkarsa şaşırmam.

zaman geçiyor, bayramlar da değişecek tabi. hatta belki gün gelecek, toplumun çoğunluğunun dini inanışı bile değişecek. 700 yılındaki türk boylarının bayramları ile kılıçtan geçirilip arap dinine köle olduktan sonraki türklerin bayramları da farklıydı mesela. öldürülme korkusuyla zorla arap dininin bayramını kutluyorlardı muhtemelen. aradan yüzyıllar geçtikçe türkler geçmişini unutup zorla kabul ettiği şeyi araplardan bile daha çok sahiplendiği için hala arap kültür emperyalizminin hikayelerine göre yaşamak zorunda kalıyoruz şimdi.

daha yumuşak bir tonda eleştirirsem; kişi, çocukken, dertsiz tasasız, sorumluluk sahibi olmadan geçirdiği bayramların tadını bir daha asla alamayacağını anladığında ve zamanla beraber kendisinin de yaşlanıp değiştiğini fark ettiğinde bu soruyu sormanın saçmalığını anlayacaktır. yani bayramlar aynı kalsa bile, ki kalması imkansız, kişi kendisi değiştiği için aldığı tat her geçen yıl farklılaşacaktır.