nerede o eski bayramlar

sene 2009. ramazan bayramının 2. günü. lokasyon kayseri. akşam haberlerinde 3 çocuğun şeker toplayama çıkıp bir daha geri dönmediği haberi yayınlanıyor televizyonlarda. o 3 çocuk evine asla geri dönemiyor. sonraki yıllarda ise kapımıza hiç çocuk gelmiyor.

çocukluğumuzda kaldı. biz çocukken bayramlar bayramdı. mutlaka bayram için alınmış yeni giysilerimiz, ayakkabılarımız olurdu ve asla giymezdik bayram öncesinde. heyecanla bayram sabahını beklerdik. öyle ki bazen uyuyamazdık heyecandan...

herkes aynı şeyi söylüyor arkadaş, şaştım bu işe; bayramın ilk kutlandığı sene hariç ondan bu tarafa herkes aynı şeyi söyleyeceği için sanırım 1000 sene öncesine gidip sorsak onlarda sorsak aynını söyleyeceklerdir.

bizim evde.
bayram namazı sonrası aile evinde tüm aile bireyleri toplanır,en büyükleri ben olmasam da herkes çevremde toplanır büyük bir kahvaltı masası yerlere kurulan kahvaltı tabakları sonrası bayramlaşma başlar.
küçüklerin el öpmesi büyüklerin yanaklarını öpmesi sonrası çocuklara hazırlanmış mendiller içinde bayram harçlığı vardır.
çay kahve faslından sonra mezarlık ziyareti yapılır ve öğle saati itibarı ile bizden yaşça büyüklerimizi evinde ziyaret eder bayramlaşmak için kapılarını çalarız.
siz yaparsanız eğer o eski bayramları bulabilirsiniz.

bayramda yaşlılar çoluk çocuk torun bekler oldu pencere kenarlarında, ben de şeker için gelecek haylaz çocukları. birçok dede ve nine buruk bir ilk gün geçirse de şanslı sayılacak azınlıkta olanlar da kalplerinde huzur, yüzlerinde tebessümden hallice gülümseyişle sonlandırdı bayram mesailerini. ben ise beklediğimi bulamadım. dört gözle bekledim ama gelmedi veletler. ne şeker isteyen oldu, ne de para. gözlerim yollarda kaldı ama yollar başka şeyleri yolcu etmekten çoktan yorulmuşlardı. nereye kayboldular acaba? çocuklar bile eskidi artık günümüzün bayramlarında. çocukluk da mazide kaldı. yavaş yavaş siliniyor eskiye dair ne varsa. zamana uyup bir avuç toprak da sen atma. kaybettiğin ne varsa ara. sıkıca tut kolundan. evvela kendini eksitme. benden geçti artık deyip de sakın olduğun yerde durma.

iyi ki eskide kalmışlar. o neydi moruk öyle, dakikalarca öpüşmeler, herkesin birbirine aynı soruları sorup durması, kalabalık, gürültü, sevilmeyen akrabalar, çoluk çocuk. cehennemi tercih ederim.

bayramlar çocukken güzeldi. her bayramda ayrı kıyafet alınırdı. süslenip süslenip gezerdik, elbiselerimizi gösterip hava atardık. birde harçlık almanın ve şeker yemenin verdiği mutluluk vardı.
şimdi ise bayramların benim için hiç bir anlamı yok. hatta bayramlardan, akraba ziyaretlerinden ve eve gelen misafirlerden nefret ediyorum. bu gelenek keşke topluca kalksa.