ben müslüman değilim. şimdi açıklayacağım gerçeğe de hazır olun. bu ülkenin yüzde 99.99 unun müslüman olduğu da külliyen yalan. ilkokuldan itibaren devlet bize böyle koca koca yalanlar neden söyler ki? böyle bir devletin bireyinden, toplumuna kime ne hayır gelir.

ülkemizin yüzde 99.9 u'nun müslüman olmadığını söylerken hristiyan, yahudi vatandaşlarımızla ilgili bir istatislik gelmesin aklımıza. onları hayatından ede ede, bezdire bezdire pek bırakmadık. bu kadar çok mazlum ahı almış insanlarız. bedeli veresiye değil ama bu ahın. dünya cehenneminde ödüyoruz.
her geçen gün ateist ve deist nüfusumuz büyüyor hayırlı olsun. ben de 20 yıllık bir ateist olarak söylüyorum ki bu tablo korkunçtur. insanlar hazmetmeden 50 bin yıllık teolojiyi ruhlarından bir çırpıda atarlarsa uzun dönemde çıldırırlar. lakin bu ateist gidişatın en büyük sorumlusu kanaatimce diyanettir. evlerimizde destursuz bozuk ses sistemleriyle günde beş vakit patlayan seslerdir. bunu bir işkence yöntemi olarak öneren de süleyman soyludur 2 sene evvel.

bu açıklamalara dışarıdan bakanlar şöyle anlıyor. bunun bir adım sonrası lgbt-i bireylerini sandalyeye bağlayıp inşaatlardan atmak. 2 adım sonrası aynısını gayrımüslümlere yapmak.

ve tüm dış dünya bize kapılarını her gün daha sıkı kapatıyor.
genç arkadaşları uyarıyorum. "benn zaten yurtdışına gideceğim yeeaaww" demek bir kurtuluş değildir. o eskidendi canım. şimdi kimseyi almıyorlar.
mecburen öncelikli olarak ataletimizi yenip kurtuluşu buradan getireceğiz.

makale alınmama korkusu.

online sınavlarda birçok üniversitenin koymuş olduğu kural. online eğitimin verimsiz olmasına rağmen ve pandemi sürecinin zorluklarına rağmen öğrenciyi zora sokmak için tüm fırsatları değerlendiriyorlar.

nasıl ablalar varmış hayetle okudum.
ben henüz 10 aylıkken ilk kardeşim dünyaya gelmiş. 2 yaşındayken 2.si, 5 yaşındaydım 3.sü geldi. onlarsız bir hayat düşünemem bile.
onlara olan düşkünlüğümü anlatır anlatır güler akrabalarım. küçükken kardeşlerimden biri düşse yanına gidip acıyan yerlerini öper o toparlanıp oyuna dönse bile 'kardeşim düştü' diye ağlarmışım.
hala onlar benim canım ciğerim, bırakın kasıtlı üzmeyi, üzgün görsem içim acır.
sizin adınıza çok üzüldüm.*

karşı taraf fark ederse elde patlayacak bahaneler. bence direkt 'yeter bu kadar konuştuğun kapat telefonu' deyin gitsin. bu şekilde karşı taraf bir dahaki aramada kısa kesmesi gerektiğini anlayacaktır diye düşünüyorum. anlamazsa kandırmaya devam. o zaman ben de şu bahaneyi bırakayım; misafir geldi onlarla ilgilenmem gerek, sonra konuşuruz.

diş macunu tüpü gibi silindir bir tüp içinde, alttan sıkıp çıkan çikolatayı yalamak ya da içindeki çikolatayı vakumlamak suretiyle tüketilen sıvı çikolata.

(bkz: şeytan tüyü)

barış manço-dere boyu kavaklar.

bunu ‘’gavatlık, gevşeklik ‘’ vb tanımlar dahilinde açmıyorum.aksine bence bu tamamen kişiliksizlik bana sorarsanız.saygının ve gururun olmadığı bir bağ türü.

sevgili olmanın ya da eş olmanın mantığı -> sonsuza kadar kendine seçtiğin kişiye duygusal ve bedensel aidiyettir.zaten bunu sağlamadığında , partner ya da sevgili olmuyorsun. biz sevgiliyiz diyen ciddi saçmalıyordur.


her işin mantığı böyle yürür.bir şeyin koşullarını sağlayabildiğin sürece, o şey hayatında varlığını sürdürür.


koşullarını sağlamadığın bir durumun senin rutininde varlığını savunamazsın.


herkesin istediği ile seviştiği bir düzlemde karşındakine değil, herkese ait oluyorsun.bence binevi public hizmeti gibi bir şey kimse kusura bakmasın.


bu tarz insanlara saygı duyarım sonuçta beden paylaşımı kişisel tercihtir ama savunmam.

"alırım"
ben 10 kuruş eksik ödemeye kalksam ekmek bile vermeyecek insanların olduğu bir devirdeyken neden almayım ki. kimden ne çekincem.

nurullah ataç "deneme benin ülkesidir." der tanımlamak için.
bugün biraz benden olsun. uzun zamandır dökmedim içimi birazcık saçılayım, belki huzur da gelir.
garip günler yaşıyorum. birçok insan hayatın akışına devam etmek zorunda kalırken ben yeni bir hayat yarattım kendime bu pandemi süreciyle birlikte. ve anladım hayatımda insanın ne denli kıymetli olduğunu, sanal bir hayatı yaşamaya başlayınca.
mutsuz muyum? hayır değilim elbette. uyum yaşamımın mottosudur. birçok şehir değiştirme, birçok insanı hayatına almak durumunda kalmam sebebiyle de kolayca adapte olmayı öğrendim. ya da zaten bu, bana bağışlanmış bir hediyeydi doğumla. çünkü hiçbir zaman yalnızlık nedir bilmedim. etrafımda hep bir kalabalık vardı ve genel olarak da sohbetlerin içindeydim.
şimdiyse biraz bükük hissediyorum. paylaştıklarım sesin tonunu, vurgusunu kullanmadan bir platforma gidiyor ya da bir kameranın ardından sevdiğim insanlarla bir aradaymış gibi vakit geçirmeye çalışıyorum. uzun saatler evde yalnız başıma kalıyorum. bir ekrana, bir kitaba ya da camdan dışarıya dönük bir yüzle bir günü daha geceye tek başıma bağlamaya çalışıyorum.
akşam olunca yalnızlık gidiyor da günün üçte biri biraz çok gelmeye başladı sanki artık bana.
hayat yavaş yavaş normale dönse de bende kavuşsam eski hayatıma diyorum. sonra birden bu yaşam biçiminin konforu aklıma geliyor. işe gidip gelmek için harcadığım üç saatin olmaması bir tek can evimden vuruyor.
yine de insanın insana ihtiyacı varmış. uzun zamandır görmediğin dostu karşında bulunca sıkı sıkı sarılıp öpmek istiyormuş insan. ve bunun kıymetini hiç de bilmiyormuşuz.
evde spor da yapılıyormuş ama salona gidince üç beş hasbihal etmek farklı bir tat veriyormuş.
çok sevdiğim müzikleri kalabalıkların içinde dans ede ede dinlemek de daha güzelmiş.
hele ki bir masaya dostlar ile toplanıp güle oynaya yemek yemek, içtiğin kadehi tokuşturup birilerine kaldırmak yemeğin de muhabbetin de tadını arttırıyormuş.
bu yüzdendir ki mutluyum ama özlemişim de çokça.

nedense bende gitmeyen histir.

bir insan yüzyüze görüşmediği insanı sevebilir mi gerçekten?
niye olmasın, yunus emre'yi sevdiğimiz gibi severiz pekala.
bu böcek de öyle bir balböceği işte, tanımları çok tatlı, çok içten, yazışırken ayrı tatlı, sevilesi bir yazarım.
doğum günün kutlu olsun.
ne dileğin varsa kabul olsun.
kalan ömrün, geçen ömründen güzel olsun.

kadın filozof yoktur diye bir yargıya varılamaz. sadece isimlerini erkeklerinki kadar duymadığımız için yok sanıyoruz. tarihi süreçte, sözleri değer görmez diye erkek mahlası kullanan kadın şair ve yazarlar olduğu gibi filozoflar da vardır.

kendimi yakın hissettiğim bir insan. ahmet kaya'sıyla, mor rengiyle... benzer yönlerimiz var ve hayli doğal. sigara meretiyle uğraşmamız bile benziyor birbirine. eğer canım uykusuzkahve'me ruh ikizim demeseydim muhtemelen kendisine derdim.

bir garip hüzün sardı beni. uykusuzkahve dedim ya, belki ondandır. neyse tüttürsün bakalım ahmet abi;

...küsmenin ne faydası var, solup gidiyor bahar
güzelinden biriktir, öldüm derken diriltir
seven elbet sevilir, nefret işte nefret kadar...

adamlar - sarılırım birine

genelde sadece bir sohbet başlatmak için kibarlıktan sorulan, çoğunlukla sorudan çok bir selamlama görevi gören sorudur. cevabı da genelde aynı olur: "iyiyim, sen nasılsın?"
herkes aslında farkındadır bu sorunun yüzeysel, cevabının da daha da yüzeysel olduğunun. ama sonuçta insanoğlu, sosyal bir varlık. bir şekilde karşımızdakiyle iletişime geçmek istiyoruz, birinin nasıl olduğunu sormak da bunun en kolay yollarından biri.
aynı zamanda, çok nadiren de olsa, gerçekten hislerinizi öğrenmek isteyen bir kişinin sorduğu ve sizin yüreğinizi titreten bir sorudur. o anlarda eğer moralinizi bozuksa ya kendinize hakim olamayıp içinizi dökersiniz *, bazen de hislerinize hakim olup bir şekilde geçiştirirsiniz.
günün sonunda, sorulma amacı ne olursa olsun, duyması iyi gelendir.

santral sinir sistemine geçebilen atropin zehirlenmesinde kullanılan parasempatomimetik ajandır.

40 yasindan sonra zengin olanı da gördüm. 40 yaşında dibe vuranı da. inançlı insanlar için su sözü unutmasınlar:*

'sen prensessin ben köleyim ha'