aslında zor iştir.

siz kadın hakları hakkında konuşurken her an mal değneğinin biri size meriç diyebilir. neden mi? keşke ben de bilsem.

böyle zamanlarda insanın ağzına yumruğu çakası geliyor.

her neyse, sonuca gelirsek kadınları savunmak meriçlik değildir. tam tersini savunanları bir kaşık suda boğmak gerekir.

mor ve ötesi gecesi yapılsa bütün anonsları ben yapabilirim.*
kıskanırım çünkü bütün şarkıları benim bebeklerim.

güzel/yakışıklı olsa akıllı değil, akıllı olunca güzel/yakışıklı değil.. ikisi bir arada olunca zaten bakmaz sana anca hayalde o.çay için çay içiniz ısınır.. herkes aynı dertten muzdarip.

edit: o başlığı kız diye açmış ben erkeği de kattım kusura bakmayın bizde de aynı dertler var.

vefat edenin herkesçe tanınamaması düşünülerek başkomiser bilmem kim abisi ya da sanayi esnaflarından kem küm'ün babası gibi aile yakınlarının ismi de anonsa ekleniyor.

merkür.

bugünün bahisleri:
eaurouge_: 1,50
ı am melting lan melting: 6,50
beraberlik: 3,00

vatana, millete, kafa sözlüğe hayırlı uğurlu olsun.

başlığa bak, erdal baksır production. erdal tamam da baksır ne ya? ciddi bi iş yapıyorsunuz ama bu ciddi işin başlığı baksır. bakın burası çokomelli işte. neyse yine de her şey gönlünüzce olsun, şiir ilgi alanım olsaydı ya da edebiyat birkaç şey yazmak isterdim de alanım bunlar değil.

*

ve bu dünya
öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki
seni öpüyorken
kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar. dize'lerinin sahibidir.

21 eylül 1974 yılında yayınlanmış queen şarkısı. en iyi şarkıları olduğunu düşünüyorum.

tamam:

muhterem japonlara göre insanın üç yüzü varmış,
"*birinci yüz, dünyaya gösterdiği yüzü
*ikinci yüz, yakınlarına, arkadaşına, eşine dostuna gösterdiği yüzü
*üçüncü yüz, kimseye göstermediği yüzü. ve bu aslında kim olduğunun en doğru yansımasıdır." *

“çiçeklerim dökülür her mevsim, sonra yeniden açar.”

en mantıklı seçimi yapmış kişidir.

aşk, insanın karşısına her zaman çıkmaz ama iş hayatında her zaman inişler ve çıkışlar olabilir.

kimse kimseyi vıcık vıcık öpmesin hijyen takıntılı bireylerin zaten dikkat ettiği bir husustu.artık virüsten dolayı da herkesin dikkat etmesi gereken bir mesele oldu. virüs bittiğinde de devam etmeli, mesafe önemli. yaşlılara da hürmetin el öpmekle olmadığını bir şekilde ifade edeceğiz. o el öpülmeyecek teyzem.

trollerin kalbini kıracak kategori. şimdiden sitemler başladı. neyse fularlılar team’den biri olarak takdir ettim. elinize sağlık. normal yazarlar**ın bazı tanımları da bu kategoriye düşebilir. bu kendimize çeki düzen vermemiz gerektiğini gösterir. *

cinayet için bulunan kılıflarda gelinen son noktadayız sanırım. bunun bir üstü "öldürdüm çünkü gözünün üstünde kaşı vardı"

gözlerin lens mi?

diyelim ki lens, ne değişecek? diyelim ki değil, ne değişecek?

son dönem genç kardeşlerimizin daha bilinçli şekilde ayrım yaparak ve kendilerini tanıyarak karar verdiklerini dilediğim versus.

benim açımdan; 64 kişilik bir devlet lisesi sınıfında ansızın sınıfa giren ve kim gelecek sene ne olacak şeklinde sorulan sorunun cevabı olmuştu.

baktım sınıfta herkes, mf diyor, yani sayısal seçiyor ben de sayısal deyiverdim.

acı gerçekle lise ikinci sınıfta karşılaştım. ilk dönem bütün fen dersleri ve geometri hariç matematik dersleri ya sıfır ya bir.

ikinci dönem hırs yapıp milleti kendime güldürmemek için çalıştım, çabaladım yükselttim notlarımı. lise hayatım başarısız olmama korkusu ile geçti. üniversite sınavında da doktor olamayacağım için mühendislik fakültesine girdim. okuduğum bölümü ve mesleğimi severek icra ediyorum ancak sözel konularda ve derslerde başarılı olduğum gerçeği hiç değişmedi.

çok kitap okurum, kısa öyküler yazarım, tarihe büyük merakım vardır. okuduğum şeyleri kolay kolay unutmam, takıntı derecesinde düzenlidir kütüphanem. felsefeye ilgi duyarım. aynı şeyleri mühendislik için söylemem abartı olur.

siz siz olun, bu kararı vermeden önce veya hala geri dönebilecek noktadayken, önce kendinizi tanıyın, sonra kimin ne diyeceğini de takmayın.

emmi mode detected. *

yıllar önce devrimciliğe ilk adım attığım zamanlar bu kitap hep elimde olurdu. nereye gitsem peşimde taşırdım. tuhaf bir takıntıydı belki. benim okuduğum baskıda siyah zemin üzerinde orak çekiç vardı ve kırmızı harflerle kitabın adı yazılıydı. biz yeniyetme devrimciler komünist manifesto okurduk, daha kuramsal düşünen bir üst kısım ailenin, özel mülkiyetin ve devletin kökenini okurdu ve karar verme mekanizmasında olanlar da das kapital okurdu. bu hiyerarşik düzen hep sürüp gitti o yıllarda. pek de bir şey anlamadık okuduğumuzdan açıkçası ama bilinçlenmek güzeldi. sınıf bilinci içimize işlemişti ama tam olarak marx’ım bahsettiği hangi sınıfta olduğumuzu anlayamıyorduk. yerimizi aradık yıllarca. daha sonra tam bilinçlenmeye “ şirinler”le eriştim. komünist düzeni bir çizgi filmle anlatan peyo benim ışığım oldu ve daha büyük kitaplara geçebildim.

avrupa’nın üzerinde dolaşan hayaleti anladım böylelikle. neyin ne olduğunu anladım. sınıfını hala bulamamış bir öğrenci olarak devrim ateşi hala içimde yanmaya devam ediyor ama alıntılayarak söylüyorum: “ devrim bir zamanlar bir ihtimaldi ve güzeldi.”