sözlük yazarlarının söylemek istedikleri
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
270
271
272
273
274
275
276
277
278
279
280
281
282
283
284
285
286
287
288
289
290
291
292
293
294
295
296
297
298
299
300
301
302
başlık "peripetya" tarafından 03.01.2021 03:48 tarihinde açılmıştır.
1201.
bir şeye çok yazık ki, hayat normale dönmüş.
devamını gör...
1202.
biz de üzülüyoruz oğlum..
ama profesyoneliz..
belli olmuyor..
ama profesyoneliz..
belli olmuyor..
devamını gör...
1203.
zihnimden geçen milyonlarca kelam varken dilime tek bir tanesi düşmüyor. sanırım bu yorgunluğun zirvesi.
devamını gör...
1204.
kuzenim kahramanmaraş'tan gelen bir anne ve iki çocuğu için 1+1, 2+1 ev arıyor. bakarak olmamız için mesaj atmış. mesajın sonunda "hepinizle büyük mutlu bir sofrada buluşmak ümidiyle" demiş. ben sırf empati yapmamak, bu cümleyi düşünmemek için bir haftadır her şeye o kadar duygusuz yaklaşıyorum ki... sanki o insanlar hiç var olmamış gibi davranıyorum. konuyla ilgili hiç kimse ile konuşmuyorum, tamamen taşlaşmış durumdayım birilerine yardım etme imkanım olursa yardım edebileyim diye.
fakat şu son 3 gün, beni inanılmaz zorladı. kimseye yardım edemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum... dün twitter üzerinden yaptığım 3 günü geçen tüm yardım retweetlerini sildim ve şu an suçluluk hissediyorum "ya birine yarayacaktıysa" diye. sonra "3 gün geçti, kime yarayacak" diye düşünüyorum, sonra bir kurtarma haberi görüyorum "6. günde sağ çıktı", "yürüyerek çıktı", "onu kurtaranın elini öptü"...
ezcümle: ankara'da 2+1, 1+1 ev görürseniz, mesaj kutum açık. el birliğiyle yeni yuvalarını oluşturalım insanların.
fakat şu son 3 gün, beni inanılmaz zorladı. kimseye yardım edemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum... dün twitter üzerinden yaptığım 3 günü geçen tüm yardım retweetlerini sildim ve şu an suçluluk hissediyorum "ya birine yarayacaktıysa" diye. sonra "3 gün geçti, kime yarayacak" diye düşünüyorum, sonra bir kurtarma haberi görüyorum "6. günde sağ çıktı", "yürüyerek çıktı", "onu kurtaranın elini öptü"...
ezcümle: ankara'da 2+1, 1+1 ev görürseniz, mesaj kutum açık. el birliğiyle yeni yuvalarını oluşturalım insanların.
devamını gör...
1205.
deprem haberlerinden kaçsam kendi acımda boğuluyorum. elimi nereye atsam acı. allahım dayanma gücü ver.. telefonumu karıştırırken haftalar önce yazdığım bi not çıktı karşıma, şuraya iliştireyim. şu anki duygusal çöküntüyle ihtiyaç duyduğum, sığınmak istediğim o limanın başkasına ait olduğunu, bana neler hissettirdiğini unutmamalıyım!
26.01.23-14.34
hiç bilmediğim bi şehire doğru giden bi uçaktayım. yüreğim ağzımda, kalbimde bi ağırlık. ne düşünerek gidiyorum bilmiyorum ama bitecekse yüz yüze bitecek, bana bahanelerle gelmeyecek. keşke gitseydim dememek için gidiyorum, arkama dönüp baktığımda sevdiğim adam için elinden gelen her şeyi yapmış biri olarak hatırlamak istiyorum kendimi. canım çok acıyacak biliyorum, şu son dört beş gündür paramparça etti beni zaten. daha ne kadar acır ki.? seviyorum diyip de gidemez, o yazdıklarını yazıp da hiçbir şey yokmuş gibi bensiz devam et diyemez. gözlerimin içine bakıp nedenini söyleyecek; başka biri, ailesi ya da her neyse. ben onun ‘hayatının rezil gerçekliğini’ öğrenip yoluma devam edeceğim. kolay olmayacak biliyorum. her yerde o var çünkü evimde, yatağımda, mahallemde, sahilde.. ona dair hiç kötü anım yoktu, onu kötü hatırlayabileceğim hiç sebebim yoktu geçen pazara kadar. ömrümce unutmayacağım bi hafta yaşattı bana. hatıralar elbet unutulur, güzellikler geçer gider ama bana yaşattığı bu acıyı hiç unutmayacağım. ona dair özlem ya da sevgi kırıntısı dahi hissettiğimde o acı hepsini silip götürecek. çünkü değer verdiğin insana bunu yapamazsın, seviyorsan seviyorsundur bitti. aması olmaz…
26.01.23-14.34
hiç bilmediğim bi şehire doğru giden bi uçaktayım. yüreğim ağzımda, kalbimde bi ağırlık. ne düşünerek gidiyorum bilmiyorum ama bitecekse yüz yüze bitecek, bana bahanelerle gelmeyecek. keşke gitseydim dememek için gidiyorum, arkama dönüp baktığımda sevdiğim adam için elinden gelen her şeyi yapmış biri olarak hatırlamak istiyorum kendimi. canım çok acıyacak biliyorum, şu son dört beş gündür paramparça etti beni zaten. daha ne kadar acır ki.? seviyorum diyip de gidemez, o yazdıklarını yazıp da hiçbir şey yokmuş gibi bensiz devam et diyemez. gözlerimin içine bakıp nedenini söyleyecek; başka biri, ailesi ya da her neyse. ben onun ‘hayatının rezil gerçekliğini’ öğrenip yoluma devam edeceğim. kolay olmayacak biliyorum. her yerde o var çünkü evimde, yatağımda, mahallemde, sahilde.. ona dair hiç kötü anım yoktu, onu kötü hatırlayabileceğim hiç sebebim yoktu geçen pazara kadar. ömrümce unutmayacağım bi hafta yaşattı bana. hatıralar elbet unutulur, güzellikler geçer gider ama bana yaşattığı bu acıyı hiç unutmayacağım. ona dair özlem ya da sevgi kırıntısı dahi hissettiğimde o acı hepsini silip götürecek. çünkü değer verdiğin insana bunu yapamazsın, seviyorsan seviyorsundur bitti. aması olmaz…
devamını gör...
1206.
sohbeti guzel, zeki biriyle muhabbet ediyorum. icinden bu da ne salak demiyorsa bir sey bilmiyorum.
devamını gör...
1207.
deprem felâketi, kelimeleri boğazlarımıza düğümledi. hiçbir sözün, hiçbir tâziye ve üzüntü beyanının anlamının olmadığı bir süreci idrak ettik. yine de bazen sözcüklerimiz çaresizliğin beslediği bir öfke ile bazen de üzüntü ve katmerli elemlerin dumanıyla havaya karıştı gitti. böyle olaylarda üzüntü ve kuru tâziye mesajları her zaman kaderimiz olmamalıydı.
bu defa farklı olmalıydı. bu defa, eleştiri kazanında kaynamalı, yanlışlarımızı, hata ve eksikliklerimizi görmeliydik. birileri bu eleştiri okları ile bizleri kendimize getirmeliydi. bu defa, gereksiz yere alınganlık göstermemeli, kendimiz ve halkımızın iyiliği için hepimiz bulunduğumuz konum, sosyal statü çerçevesinde sorumluluklarımızın ne olduğunu, bu sorumluluklarımızın ne kadarını yerine hakkıyla getirdiğimizi ne kadarını ise kulak arkası ettiğimizi ortaya koymalıydık.
kısacası, bâri bu büyük felâketten, gerek bireysel anlamda, gerek toplumsal ve siyasal anlamda yararlı dersler çıkarmalıydık. çıkarmalıydık ki bir daha yaşanmasın, bir daha insanlarımız ansızın beton blokların arasında can vermesin; tedbir almalıydık ki bir daha kaçak yapılara parayla yasal izinler çıkartılmasın, müteahhitler binalarını deprem yönetmeliklerine uygun inşâ etsinler.
heyhât! heyhât! yine olmadı, yine olmadı, yine olmadı. yaşananların ‘‘kader planının bir parçası olduğu’’ hükmüne varıldı. halbuki bu hüküm eksik ve hatalı bir hükümdü. zirâ, her ne kadar nisâ sûresi 78. âyet-i celilenin meâlinde; ‘‘nerede olursanız olun, sağlam ve tahkim edilmiş kaleler içinde bulunsanız bile ölüm size ulaşacaktır. onlara bir iyilik gelirse, ‘’bu, allah'tandır’’ derler. onlara bir kötülük gelirse, ‘’bu, senin yüzündendir’’ derler. (ey muhammed!) de ki: ‘’hepsi allah'tandır.’’ bu topluma ne oluyor ki, neredeyse hiçbir sözü anlamıyorlar!’’ buyrularak, ecellerin allah’ın elinde olduğu, hayrı ve şerri yaratanın allah olduğu belirtilse de aynı sûrenin 79. âyetinin meâl-i münîfinde; ‘‘sana ne iyilik gelirse allah'tandır. sana ne kötülük gelirse kendindendir. (ey muhammed!) seni insanlara bir peygamber olarak gönderdik. şahit olarak allah yeter.’’ denilerek, allah’ın şerri yaratmasında sebepler dâiresinde insanoğlunun tercihlerinin de etkili olduğu vurgulanmıştı. ama, biz, düşünme ve muhâsebe yapma zahmetine katlanamamış ve karşılaşacağımız gerçeklerden korktuğumuz için onlardan kaçmaya azmetmiştik. ‘‘sünnetullâh’’ ı görmezden gelip, meydana gelen olaylardan allah’ı mes’ul tutmak kolayımıza geliyordu.
9-11 ekim 2019 tarihlerinde kahramanmaraş merkezli, hem de deprem üssü pazarcık olacak bir depremin tatbikatı yapılmış. depremin merkezi, depremin şiddeti isâbetle öngörülmüş olmasına rağmen, depremin ardından arama-kurtarma çalışmalarındaki önemli ağırlıkta göze çarpan koordinasyonsuzluk ve eksikliğe doğrusu ben bir anlam veremedim. bu deprem tatbikatına ilişkin bilgilere afad’ın resmi internet sitesinden buradan bakılabilir.
cumhurbaşkanı dahi, eksikliklerin olduğunu kabul etmiş iken bu konuda sorumluluğu olan kişilerin hesap vermelerini istemek, demokrasilerin olduğu memleketlerde gâyet tabîdir. ben de türkiye cumhuriyeti’nin onurlu bir vatandaşı olarak, deprem felâketinin öncesi ve sonrasında sorumluluğu olanların yargı önünde hesap vermesi gerektiğini düşünüyor ve istiyorum. devleti temsil eden yetkili insanların bu husustaki akıl ve bilime dayalı icraatları, ısrarlı ve istikrarlı politikaları halkımızın seçimlerdeki oyunun rengini belirleyeceği kanaatindeyim. demokratik seçimlerle iş başına gelip yine sandıkla işine son verilen hükûmetlerin tarihte pek çok örneği bulunan ülkemizde ben de bireysel anlamda oyumun gücünü biliyorum. bu gücümü, hem kendimin hem de ülkemin hayrına kullanabilecek bir şuura da hamdolsun ki sahibim. umarım, hükûmet etme yetkisini elinde bulunduranlar, bu gerçeğin farkına varırlar ve deprem felâketinin maddî ve mânevî yaralarını sağaltacak, halkımızın yüreğini ferahlatacak işlere ivedilikle girişirler.
deprem felâketinde yakınlarını, eşini, çoluk çocuğunu, arkadaşlarını kaybedenler oldu. benim de tanıdığım, sevdiğim insanlardan dâr-ı bekâya yelken açanlar oldu. üzüntümüz, üzgünlüğümüz kelimelerle anlatılacak bir şey değil. ağlaya ağlaya gözyaşlarımız kurudu. düşüne düşüne içinden çıkılmaz bir kısır döngüye hapsolduk. bir devletimiz olmalı değil miydi kederler içinde sitemlerde bulunacağımız, yüreğimizi ezen elemlerle sırtına dayanıp ağlayacağımız bir devletimiz olmalı değil miydi? devletimiz de dinlemeyecekse acılı sözümüzü, devletimiz de silmeyecekse gözümüzün yaşını, bize şefkatli yüzünü dönüp teselli ve teskin etmeyecekse bizi bu zorlu günlerde kim dinleyecek, insanımızın şikâyetine, sitemine, derdine kim ilgi gösterecek?!
söylenecek çok söz var ama dostlar ben de korkuyorum. evet, korkuyorum. depremden korktuğum kadar ve hatta ondan daha ziyâde, devletimizin yazdıklarımı dezenformasyon damgasını basıp bana ve sevdiklerime sıkıntılar yaşatabileceğinden korkuyorum.
yargıtay eski başkanı sami selçuk’un ‘‘zorba devletten hukukun üstünlüğü’ne’’ isimli kitabının başında anlattığı ilginç bir hikâyeyi şimdi hatırladım. yeri geldiği için yazarın ağzından iktibâsen nazarlarınıza sunarak yazımı sonlandırmak istiyorum: ‘‘konfüçyüs, öğrencileriyle birlikte thai dağının eteklerinde gezinirken ağlayan bir kadın görür. öğrencilerinden biri (tze-lu) kadına neden ağladığını sorar.
kadın: ‘‘- çok acı çekiyorum. bu çevrede bir kaplan var. önce kaynatamı parçalayıp yedi. sonra kocamı, şimdi de oğlumu öldürdü’’, der.
konfüçyüs söze karışır ve:
‘‘- öyleyse niçin başka yere gitmiyorsun?’’ diye sorar.
kadın şu ilginç yanıtı verir: ‘’- çünkü, burada insanlara baskı yapan bir devlet yok.’’
o zaman bilge konfüçyüs, öğrencilere şunları söyler:
‘‘- kadıncağız haklı, çocuklarım! baskı yapan devletler, kaplanlardan daha korkunçtur. bunu, hiç unutmayınız.’’
burada üzgünlüğümü, kalbimin kırıklığını ifade etmemin bir yararı olur mu bilmem. milletimin başı sağ olsun. ölen yurttaşlarımıza allah rahmetiyle muamele etsin, onların hayatta olan yakınlarına allah baş sağlığı, güzel bir sabır ve metânet versin.
bu defa farklı olmalıydı. bu defa, eleştiri kazanında kaynamalı, yanlışlarımızı, hata ve eksikliklerimizi görmeliydik. birileri bu eleştiri okları ile bizleri kendimize getirmeliydi. bu defa, gereksiz yere alınganlık göstermemeli, kendimiz ve halkımızın iyiliği için hepimiz bulunduğumuz konum, sosyal statü çerçevesinde sorumluluklarımızın ne olduğunu, bu sorumluluklarımızın ne kadarını yerine hakkıyla getirdiğimizi ne kadarını ise kulak arkası ettiğimizi ortaya koymalıydık.
kısacası, bâri bu büyük felâketten, gerek bireysel anlamda, gerek toplumsal ve siyasal anlamda yararlı dersler çıkarmalıydık. çıkarmalıydık ki bir daha yaşanmasın, bir daha insanlarımız ansızın beton blokların arasında can vermesin; tedbir almalıydık ki bir daha kaçak yapılara parayla yasal izinler çıkartılmasın, müteahhitler binalarını deprem yönetmeliklerine uygun inşâ etsinler.
heyhât! heyhât! yine olmadı, yine olmadı, yine olmadı. yaşananların ‘‘kader planının bir parçası olduğu’’ hükmüne varıldı. halbuki bu hüküm eksik ve hatalı bir hükümdü. zirâ, her ne kadar nisâ sûresi 78. âyet-i celilenin meâlinde; ‘‘nerede olursanız olun, sağlam ve tahkim edilmiş kaleler içinde bulunsanız bile ölüm size ulaşacaktır. onlara bir iyilik gelirse, ‘’bu, allah'tandır’’ derler. onlara bir kötülük gelirse, ‘’bu, senin yüzündendir’’ derler. (ey muhammed!) de ki: ‘’hepsi allah'tandır.’’ bu topluma ne oluyor ki, neredeyse hiçbir sözü anlamıyorlar!’’ buyrularak, ecellerin allah’ın elinde olduğu, hayrı ve şerri yaratanın allah olduğu belirtilse de aynı sûrenin 79. âyetinin meâl-i münîfinde; ‘‘sana ne iyilik gelirse allah'tandır. sana ne kötülük gelirse kendindendir. (ey muhammed!) seni insanlara bir peygamber olarak gönderdik. şahit olarak allah yeter.’’ denilerek, allah’ın şerri yaratmasında sebepler dâiresinde insanoğlunun tercihlerinin de etkili olduğu vurgulanmıştı. ama, biz, düşünme ve muhâsebe yapma zahmetine katlanamamış ve karşılaşacağımız gerçeklerden korktuğumuz için onlardan kaçmaya azmetmiştik. ‘‘sünnetullâh’’ ı görmezden gelip, meydana gelen olaylardan allah’ı mes’ul tutmak kolayımıza geliyordu.
9-11 ekim 2019 tarihlerinde kahramanmaraş merkezli, hem de deprem üssü pazarcık olacak bir depremin tatbikatı yapılmış. depremin merkezi, depremin şiddeti isâbetle öngörülmüş olmasına rağmen, depremin ardından arama-kurtarma çalışmalarındaki önemli ağırlıkta göze çarpan koordinasyonsuzluk ve eksikliğe doğrusu ben bir anlam veremedim. bu deprem tatbikatına ilişkin bilgilere afad’ın resmi internet sitesinden buradan bakılabilir.
cumhurbaşkanı dahi, eksikliklerin olduğunu kabul etmiş iken bu konuda sorumluluğu olan kişilerin hesap vermelerini istemek, demokrasilerin olduğu memleketlerde gâyet tabîdir. ben de türkiye cumhuriyeti’nin onurlu bir vatandaşı olarak, deprem felâketinin öncesi ve sonrasında sorumluluğu olanların yargı önünde hesap vermesi gerektiğini düşünüyor ve istiyorum. devleti temsil eden yetkili insanların bu husustaki akıl ve bilime dayalı icraatları, ısrarlı ve istikrarlı politikaları halkımızın seçimlerdeki oyunun rengini belirleyeceği kanaatindeyim. demokratik seçimlerle iş başına gelip yine sandıkla işine son verilen hükûmetlerin tarihte pek çok örneği bulunan ülkemizde ben de bireysel anlamda oyumun gücünü biliyorum. bu gücümü, hem kendimin hem de ülkemin hayrına kullanabilecek bir şuura da hamdolsun ki sahibim. umarım, hükûmet etme yetkisini elinde bulunduranlar, bu gerçeğin farkına varırlar ve deprem felâketinin maddî ve mânevî yaralarını sağaltacak, halkımızın yüreğini ferahlatacak işlere ivedilikle girişirler.
deprem felâketinde yakınlarını, eşini, çoluk çocuğunu, arkadaşlarını kaybedenler oldu. benim de tanıdığım, sevdiğim insanlardan dâr-ı bekâya yelken açanlar oldu. üzüntümüz, üzgünlüğümüz kelimelerle anlatılacak bir şey değil. ağlaya ağlaya gözyaşlarımız kurudu. düşüne düşüne içinden çıkılmaz bir kısır döngüye hapsolduk. bir devletimiz olmalı değil miydi kederler içinde sitemlerde bulunacağımız, yüreğimizi ezen elemlerle sırtına dayanıp ağlayacağımız bir devletimiz olmalı değil miydi? devletimiz de dinlemeyecekse acılı sözümüzü, devletimiz de silmeyecekse gözümüzün yaşını, bize şefkatli yüzünü dönüp teselli ve teskin etmeyecekse bizi bu zorlu günlerde kim dinleyecek, insanımızın şikâyetine, sitemine, derdine kim ilgi gösterecek?!
söylenecek çok söz var ama dostlar ben de korkuyorum. evet, korkuyorum. depremden korktuğum kadar ve hatta ondan daha ziyâde, devletimizin yazdıklarımı dezenformasyon damgasını basıp bana ve sevdiklerime sıkıntılar yaşatabileceğinden korkuyorum.
yargıtay eski başkanı sami selçuk’un ‘‘zorba devletten hukukun üstünlüğü’ne’’ isimli kitabının başında anlattığı ilginç bir hikâyeyi şimdi hatırladım. yeri geldiği için yazarın ağzından iktibâsen nazarlarınıza sunarak yazımı sonlandırmak istiyorum: ‘‘konfüçyüs, öğrencileriyle birlikte thai dağının eteklerinde gezinirken ağlayan bir kadın görür. öğrencilerinden biri (tze-lu) kadına neden ağladığını sorar.
kadın: ‘‘- çok acı çekiyorum. bu çevrede bir kaplan var. önce kaynatamı parçalayıp yedi. sonra kocamı, şimdi de oğlumu öldürdü’’, der.
konfüçyüs söze karışır ve:
‘‘- öyleyse niçin başka yere gitmiyorsun?’’ diye sorar.
kadın şu ilginç yanıtı verir: ‘’- çünkü, burada insanlara baskı yapan bir devlet yok.’’
o zaman bilge konfüçyüs, öğrencilere şunları söyler:
‘‘- kadıncağız haklı, çocuklarım! baskı yapan devletler, kaplanlardan daha korkunçtur. bunu, hiç unutmayınız.’’
burada üzgünlüğümü, kalbimin kırıklığını ifade etmemin bir yararı olur mu bilmem. milletimin başı sağ olsun. ölen yurttaşlarımıza allah rahmetiyle muamele etsin, onların hayatta olan yakınlarına allah baş sağlığı, güzel bir sabır ve metânet versin.
devamını gör...
1208.
yoruldum.
devamını gör...
1209.
zamanında çok konuştuk bir faydasını görmedik. artık susma zamanı.
devamını gör...
1210.
uyuyamıyorum. yatagım vücudum sallanıyor gibi hissediyorum. feneri açıp avizeye bakıyorum hiç bişi yok. delirmek üzereyim.
devamını gör...
1211.
mutlu olmak çok zor değil, sadece mutsuz olmak çok kolay.
devamını gör...
1212.
hayat çok yoruyor.(gerekli veya gereksiz)
devamını gör...
1213.
bu kadar sözlük yeter, adam olana çok bile hadi eyv.
devamını gör...
1214.
muhammet adıyaman'da 198 saat sonra enkazdan kurtarıldı. fetihtir bu. hayatı fethetmektir.
devamını gör...
1215.
o kadar yazdım yazıyorum ama bir tane madalyonum yok, keşke olsa.
devamını gör...
1216.
bir anda ortadan kaybolasım var.. ne uzun bir sessizlik..
devamını gör...
1217.
pazartesi bütün türkiye kötü bir gece ile başladık. tüm türkiye'nin yanında benim için dünya daha farklı bir yöne doğru ilerledi. pazartesi 9:36'da anne oldum. çarşamba günü çocuğumu eve alıp geldim. insanlar can verirken, enkazlar altından cansız bedenleri çıkarılırken ne sevinebildim ne de mutlu olabildim. tv ve telefon başından bile kahrolurken ordaki insanların neler yaşadıklarını aklım almadı.
ben anne oldum. hayatımı ve her şeyimi ona vereceğim, adayacağım biri var hayatımda. bu aşktan çok başka. kollarıma aldığımdan beri sanki onun için bu dünyaya gelmiş gibi hissediyorum. hayatımın ikinci bir kısmı varmış daha yeni fark ediyorum. geceleri onun için uyanıyorum ve hiç uykusuz hissetmiyorum. aç kalma düşüncesi beni çıldırtıyor. ağlayınca ne yapacağımı şaşırıyorum. hep bir deprem daha olsa ben ne yaparım diyorum. annelik aslında hem tam bir acizlik hali hem de bir kahramanlık.
şimdi içerde her şeyden habersiz uyuyor. ben arada başına gidip uyanmış mı diye bakıyorum. şimdilik ona buradan sesleniyorum;
canım kızım sen bana hiçbir şey borçlu değilsin ama ben sana çok şey borçluyum. benim hayatımı bu kadar güzel yaptığın için, hayatta bu kadar güzel şeyler olduğunu bana gösterdiğin için teşekkür ederim. sen olmasaydın ben olmazdım. sen olmasaydın ben hayatımı çoktan sonlandırırdım. çünkü dayanamayacağım şeyler oluyor etrafımda. daha doğumuma giderken bile hayatımda neler olduğunu yeni öğrendim. sen benim sığınacağım minik yüreğimsin. ben senin değil sen benim elimden tuttun. o minik ellerin bana bazı şeyleri yeniden yeniden hatırlattı. seni çok seviyorum.
ben anne oldum. hayatımı ve her şeyimi ona vereceğim, adayacağım biri var hayatımda. bu aşktan çok başka. kollarıma aldığımdan beri sanki onun için bu dünyaya gelmiş gibi hissediyorum. hayatımın ikinci bir kısmı varmış daha yeni fark ediyorum. geceleri onun için uyanıyorum ve hiç uykusuz hissetmiyorum. aç kalma düşüncesi beni çıldırtıyor. ağlayınca ne yapacağımı şaşırıyorum. hep bir deprem daha olsa ben ne yaparım diyorum. annelik aslında hem tam bir acizlik hali hem de bir kahramanlık.
şimdi içerde her şeyden habersiz uyuyor. ben arada başına gidip uyanmış mı diye bakıyorum. şimdilik ona buradan sesleniyorum;
canım kızım sen bana hiçbir şey borçlu değilsin ama ben sana çok şey borçluyum. benim hayatımı bu kadar güzel yaptığın için, hayatta bu kadar güzel şeyler olduğunu bana gösterdiğin için teşekkür ederim. sen olmasaydın ben olmazdım. sen olmasaydın ben hayatımı çoktan sonlandırırdım. çünkü dayanamayacağım şeyler oluyor etrafımda. daha doğumuma giderken bile hayatımda neler olduğunu yeni öğrendim. sen benim sığınacağım minik yüreğimsin. ben senin değil sen benim elimden tuttun. o minik ellerin bana bazı şeyleri yeniden yeniden hatırlattı. seni çok seviyorum.
devamını gör...
1218.
beni neden hâlâ aramadın?
devamını gör...
1219.
kusmak istiyorum. şuan
devamını gör...
1220.
yolculuk yapıyorum. bu dağlar karlı dağlar bunlar ne hoştur ne güzelidir ya.
muavin ya da farklı yerlere seyahat eden bir iş bulmam lazım. vardı ya hani farklı yörelere gidip yemek tanıtan programcılar keşke öyle olsam derdim evvelden şimdi yine derim.
ilerde artık gezip güzel yerleri yerim ne yapayım.
bi de ben yöresel şeyler seviyorum.
damla sakızlı harput dibek kahvesi aldım, elazığ dan karabiber öğütücüsü var, diyarbakır dan bakır cezve. böyle seyahat edip gezsem bir şeyler alsam keşke.
muavin ya da farklı yerlere seyahat eden bir iş bulmam lazım. vardı ya hani farklı yörelere gidip yemek tanıtan programcılar keşke öyle olsam derdim evvelden şimdi yine derim.
ilerde artık gezip güzel yerleri yerim ne yapayım.
bi de ben yöresel şeyler seviyorum.
damla sakızlı harput dibek kahvesi aldım, elazığ dan karabiber öğütücüsü var, diyarbakır dan bakır cezve. böyle seyahat edip gezsem bir şeyler alsam keşke.
devamını gör...
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
270
271
272
273
274
275
276
277
278
279
280
281
282
283
284
285
286
287
288
289
290
291
292
293
294
295
296
297
298
299
300
301
302