sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

bir bilmecem var çocuklar.

terörist senin babandır!!

sakın dürtmeyin bu kuşu, bölmeyin gülüşü, yolmayın kanatları, yakmayın ateşi, tersine çevirmeyin dik yokuşu; kana susamayın, yormayın şu düşü.

metrobüs ve tramvay duraklarında valizle dolaşan insanların artışının sebebini merak ediyorum.

sözlük yazarlarının fotoğrafları başlığına herkes fotoğraf koymasın. o kadar güzel insanların içinde kötü duruyor.

yaklaşık 1 haftalık zaman diliminde sözlüğe girdiğimde daha çok rahatsız ettiğini hissettiğim, gittikçe artan ve sebebini anlayamadığım içsel bir sıkıntımın olduğunu profilimin giriş panelinde anlatmış ve artık sözlükte yazmayacağımı açıklamıştım. ancak, bunu yazarken neredeyse 2,5-3 yıldır yazdığım, düşüncelerimi ifade etme fırsatı veren sözlük yönetimi ve moderasyonuna teşekkür etmeyi unuttuğumu gördüm. hatta, başka bir sözlükteki hesabımı da aynı nedenle kapattığımdan, oranın değerli sözlük yöneticisine de teşekkür etmeyi ihmal ettiğimi gördüm ve üzüldüm. bir de ekşi sözlük hesabım olsa da henüz çaylaklıktan bir terfi alamadığım için orada şimdiye dek yazarlık yaptığım söylenemez. şu halde 3 ayrı sözlükteki yazarlık serüvenimi aksi bir karar almadığım sürece sonlandırıyorum. bu sözlükler içinde en çok normal sözlükte yazılarım olduğundan üye olduğum ilk günden itibaren kibarlık ve nezâketle beni karşılayan, sözlük formatına ilişkin sorduğum sorulara yüksünmeden cevaplar veren, bana karşı saygı duyduklarını samimi söz ve hitablarıyla hissettiren hanımefendi-beyefendi tüm değerli sözlük yönetici ve moderasyonuna içten teşekkürlerimi sunuyorum. bu içten teşekkürlerime, aceleyle terkettiğim
daha önce burada da yazarlık yaptığını bildiğim kirpi sözlük'ün değerli yöneticisi de dâhildir. aynı şekilde sözlüğünde saygısını ve sevgisini dile getiren ve sözlüğü ile ilgili çözüm odaklı yaklaşımlarıyla kolaylıklar gösteren kirpi sözlük yöneticisine de çok teşekkür ediyor ve alelacele üyeliğimi sonlandırdığım için üzüldüğümü belirtmek istiyorum. eğer burada üyeliği mevcutsa, bu teşekkürümü ve özrümü haber alacaktır, diye ümit ediyorum.

sözlükte teşekkür etmek istediğim bir başka grup, bana değer verip yazdıklarımı ve paylaşımlarımı okuyan, onları olumlu ya da olumsuz değerlendirmelerine almayı esirgemeyen değerli takipçilerimdir. bu takipçilerim için de ''bot'' tâbir edilen hesaplar var mıdır bilmem. ama ben, hiçbirisini ayırmadan hepsine ayrı ayrı saygı ve sevgilerimi sunmak istiyorum. saygıdeğer takipçilerim ve takipçim olmasalar da yine de sayfama uğrayıp düşünce ve yüreklerinde paylaşımlarımı tartıp değerlendiren sözlük okuyucuları! bu sözlükte benim de doldurduğum bir yerin olduğunu, sözlüğün bir değeri olduğumu bana hissettirdğiniz için hepinizi tüm içtenliğimle sevdiğimi bilmenizi diliyorum, yürek dolusu teşekkürlerimle ancak bu minnetimi anlatabiliyorum.

şimdi de sözlükten ayrılma zamanımın geldiğini sanki bana hatırlatan yaratıcı'nın buna vesile kıldığı can sıkıntıma neden olan gerçek fâil ve sebeplerini hâlen kavrayamadığım huzursuzluğuma bilerek, isteyerek (kasten) neden olan kişiler varsa, onların benden doğrudan doğruya özür dilemelerini istemiyorum. eğer vicdanlarında bana karşı yanlış bir düşünce, yanlış bir niyet, yanlış bir söz ya da yanlış bir takım girişim ve hareketlerde bulunduklarını düşünüp değerlendiriyorlarsa, allah'a tövbe etmelerini diliyorum. can sıkıntımın bana hissettirdiği tehevvürle profil giriş sayfamda her ne kadar ''onlara hakkımı helâl etmiyorum'' demişsem de bundan vazgeçiyor ve sizlere de hakkımı helâl ettiğimi bildiriyorum. çünkü, buraya üye olduğum günkü gibi taze ve iyi niyetlerle ayrılmak istiyorum. buna rağmen beni sevmeyenler, değer ve düşünceleriyle bağdaştıramayanlar olacaktır ki bu pek tâbidir. aslında olması gereken budur. ben, ''herkes beni sevsin'' demiyorum ki ''ben sevmediklerimin, düşüncelerini beğenmediklerimin şahsına nasıl saygı duyuyorsam bana da saygı duyulsun'' istiyorum. yine de insana mahsus bu kişilik değerinden mahrum varlıklar varsa, onların da bu kişilik değerinin kendilerindeki eksikliğini tez vakitte fark etmelerini diliyorum. burada hiçbir sözlük yazarı ile polemiğe girmeyeceğimi, beni tanıyanlar bilir. ben, yıkıcı tartışmayı sevmem. çünkü, yıkıcı tartışmada sevgi yoktur, pekiyi ne vardır? olumsuz olan ve sizi, bizi aşağılara çeken her ne duygu varsa vardır.

''paylaşımlarım, düşüncelerim yüzde yüz doğrudur, yüzde yüz herkesi kapsayıcıdır'' diye kim öne sürebilir? bu büyük iddianın altında ezilmeyecek kişioğlu var mıdır? anlaşılsın, diye söylüyorum. burada biricik gerçeği ben söylüyorum, demiyorum. anladınız mı? söylediklerim, düşüncelerim, tanımlarım bana göre gerçektir, bana göre ilkeseldir diyorum ve ''ya hu! ne yapalım, bu adamın görüşü de buymuş'' demenizi istiyorum. haa, bu görüşü beğenirsin, beğenmezsin, doğru bulursun, bulmazsın, kendinden bir parça görür sahiplenirsin ya da belki nefret edersin. işin burasına ben karışmıyorum; insanlara da ''sen niye benim sözümü beğenmedin, sen niye benim sözüme uymadın?'' demiyorum. eeee zâten bunu demek, en büyük zulüm değil mi? kişinin özgürlüğüne müdahale etmek değil mi? elbette ki zulümdür, özgürlüğü kısıtlamaktır. bu yolla bir insana bir şeyler anlatmak allah'ın nazarında doğru da değildir. allah (celle celâlühü), özgür seçimlerimizin sonuçlarıyla ilgilenir. ama, beyler, hanımlar! şunu da bilin: beni tanımlarımla, duygu ve düşüncelerimle, yorum ve değerlendirmelerimle de hiç biriniz yargılayamazınız. kimsenin haddine değil, ''ama sen de şöylesin, böylesin'' demek. ben, allah'ın kuluyum, hatası, unutması olan bir insanım. fakat kendimi ben bile yargılayamam. beni yargılayacak olan allah'tır. ben, allah'ın nezdinde iyi bir insanım. bunu nerden biliyorum, derseniz; beni yarattıktan sonra burada sahipsiz ve bir başıma bırakmamış; yaratıcım birtakım hikmetli işleriyle beni bir şekilde uyarıyor, alışılmadık yollarla haber verip, hissettiriyor. bu yüzden ben kendime değer verip, kendim için bir şeyleri güzelleştirmek isterim ya da istemeliyim. sonuçta bunu yaptığımda irademin meyvesini yemiş olacağım. kendim için güzel bir şey yapmış olacağım. işte bütün mesele budur.

bugün buraya uzun bir yazı yazıyorum. çünkü yazarı olmakla sevindiğim bir sözlükte vedâ yazısı yazıyorum. bu yüzden içimde bir şey kalmasın istiyorum. bakın, burada bir sözlük yazarı vardı. herkes onu bilir, saygı duyulan bir insandı...''ateist kaplumbağa'' ... ben, onun müstear ismi nedeniyle gerçekten ateist olduğunu düşünüyorum bu arada. çünkü, inanç durumunu vurgulamak istemiş. ''müslüman kaplumbağa'' da diyebilirdi kendine, dememiş. her neyse şakayı bırakalım. yazdığı yorum ve tanımlarda ateist olduğunu ya da olmadığını belirttiyse ben karşılaşmadığım için bilmiyorum. şimdilerde, hatta şimdilerde değil, bayağı uzun bir süredir yazmıyor. bu adamdaki ruh güzelliğini, kimi zaman çevremdeki bazı inançlı olduğunu belirten insanlarda göremedim ben ve üzüldüm. hâlen, bu insanın eğer inançsız ise ebedî bir kurtuluşa erişmesi için duâlar ediyorum. ama, ''imân, inanç'' dediğimiz şey, gıyâbımızda birilerinin güzel duâlarıyla tek başına parlayacak bir değer değil ki; bunun için özgür bir seçim yaparak adım atmak beklenir insandan. işte ondan sonra allah, onun motivasyonuna göre, kendini değiştirme, yenileme aşkına, şevkine göre yardım eder ona; onun önüne başka başka vesileler çıkarır, birinin duâsı da zaten olgunlaşmış bir sürecin tamamlanması adına son aşamadır belki, bunu bilemeyiz.

sözlükte çaylaklığı sırasında dikkatimi çeken bir yazar vardı. nitekim, çaylaklığı sona erer ermez sözlük yazarı olarak sözlükte bir yıldız gibi parlamaya başladı. maşallah, öyle remizler, öyle imgelerle yazıyordu ki bazı yazılarını okuyup anlayabilmek için dönüp dönüp 3-4 kez okuduğumu bilirim. belli ki bir şeyleri anlatmaya çalışıyordu; ama onda ''herkes beni anlasın'' endişesi yoktu. bir gün cesâretimi topladım. dedim; ''şuna bir mesaj göndereyim de bir değerlendirmemi söyleyeyim'', ama ''darılır mı, gücenir mi?'' diye de korkmadım değil. yine de mesajı yazma kararı verdim, çünkü yazıp göndermesem patlayacağım, biliyorum, sonra bu duygu beni rahatsız eder. ''keşke söyleseydin, niye söylemedin?'' gibi gibi... neyse efendim! ben buna mesajı gönderdim, dedim ki; ''değerli yazar arkadaşım merhaba, ya hu iyi yazıyorsunuz, hoş yazıyorsunuz ama ben bazı yazılarınızı hiç anlayamıyorum ki! öyle birbiri ardına rumuzlar, simgeler, imgeler, mazmunlar sıralanıyor ki ''burada ne demek istemiş olabilir'', ''şurada ne söylemek istemiş olabilir'' diye bir mücadeleye giriyor insan.'' anlamına gelebilecek şekilde düşüncelerimi paylaştım. şimdi o da yazmıyor bildiğim, gâliba ayrıldı. dolayısıyla sözlük adını söylemekte bir sakınca olmadığını düşünüyorum. ben bu ''kestane'' arkadaşın, ''ya hu, kusura bakmayın, hiç dikkat etmemişim, bir dahakine düzeltirim, daha anlaşılır yazarım'' filan demesini beklemişim ki baktım, burnundan kıl aldırmıyor, kafasında kurguladığı düşünceleri, hikâyeleri birtakım metaforlarla anlatma üslubunu benimsediği, anlayamıyorsam yapacak bir şeyin olmadığı'' anlamına gelecek açıklamalar yaptı. işte o zaman, karşımda gerçek bir yazarla muhâtab olduğum düşüncesiyle heyecanlandım ve bu arkadaşımızın yazılarını daha bir dikkatle ve onun yazılarını hazırlama hassasiyetine eş oranda bir anlama cehdiyle okudum ve okuduklarımdan bediî zevkler aldım. gerçekten bu arkadaşın farklı bir yönü vardı, edebî zenginliğine hayran kaldığım nâdir yazarlardandır, hatta tektir. niye, uzun uzun bu örnek üzerinde durdum, belki merak edersiniz; sözlükte böyle dolu yazarlar var; aslında sözlük ortamı bu yönleriyle yararlanmasını bilenlere iyi bir imkândır. ama, işte biliyorsunuz; târif etmeyeyim, boş, mâlâyâni hatta zararlı, bir faydası olmayan zamanı kemiren farelikler de var. düşünceme göre bunlara itibar etmemek gerekir. itibar ediliyorsa, bu türlü paylaşımların kendine değer verenler için zararlı olduğu bilincine ulaşmak gerekir. bu farkındalık, sözlükte ne kadar çoğalırsa nitelik de kendiliğinden artacak; niteliğin artması tüm sözlük üye ve okuyucuları için karşılıklı bir fayda sağlama dönüşümünü gerçekleştirecektir. niteliğin azalıp, pespâyeliğin artması da aynı oranda kendine ve zamanına değer veren sözlük üye ve okuyucuları için olumsuz bir ivmeyle sözlük ortamını çekilmez kılacak ve sözlük yazar ve okuyucuları için sözlük, onları mutlu eden, öğreten, öğrettikçe olumlu anlamda değiştirip geliştiren bir mecrâ olmaktan çıkacaktır.

son olarak, sözlük okumalarımda, hâricen roman, hikâye gibi edebî ya da deneme nitelikli kitaplarda hep yazarlarının konuştuğu, hikâye kurgusu içinde oluşturdukları kahramanları konuşturdukları bir serencâmla karşılaşırız. hep düşünürüm: acaba, bir roman yazarı, bir öykü, hikâye yazarı, kurgusal bir eser verdiğini düşünürken kendi romanını, kendi öykü ve hikâyesini de bilerek yahut bilmeyerek yazabilir mi? bazı yazarlarda bu hassâsiyet vardır; hikâye ve romanlardaki kurguyu bir şekilde senarize ederek aslında kendi yaşamına ışık tuttuğunu röportajlarında anlatan yazarların var olduğunu biliyoruz. ben bunu çok hoş buluyorum. hem kendin için yazıyorsun, kendin ondan dersler çıkartıyorsun, hem de kim bilir nerelerde, tanımadığın, bilmediğin köşelerde, kimlerin zihin ve kalblerinde hangi değerlerin taşlarını döşüyorsun? aslında böyle bir niyetle yazdığında, ilhâmı serbest bırakmış gibi oluyorsun. doğru, iyi, güzel şeyler sana, sen fark etmesen bile güvenli bir yerlerden akıyor; bilmesen de hissedersin; sen de bir vesile oluyor, anlatıyorsun. ama herkes sana bakıyor. halbuki, ona değil de o ilhâmın kaynağına, arka planına bakmak gerekmiyor mu? güzel sözdür; ''söyleyene değil, söyletene bak'' derler. ancak, bu durum yazılanların, emek verilenlerin evrensel anlamda da doğruya, iyiye, güzele olumlu şekilde katkıda bulunması hâlinde geçerlidir. öte yandan, kalbine akan nuru değil de şeytan vesvese ve vehimlerini esas alarak bir yazma stili geliştirmek de mümkündür. insanları kırıp, geçirirsin, sonra geçici bir sevince gark olursun; ardından da pişmanlığını yaşarsın. bu, düşünceme göre yazarlık değildir, insanın kendi kendine, belki bilmeden yaptığı ciddi bir kötülüktür. bunun ayırdına varmamız gerekir. roman, hikâye, öykü, deneme, fıkra her neyse, neyi yazmak istiyorsak yazabiliriz. çünkü tercih, bizim için bir hak olduğu kadar aynı zamanda bir sorumluluktur. zira, böyle düşündüğümde, bizim hayat hikâyemizi dokuyan bir yaratıcı olduğu inancı daha fazla kendini gösteriyor. var olan inanç daha da artıyor yâni. bâzen gaflet hâlinde bâzen de bilincin yön verdiği şekilde yaşayıp gidiyoruz. günün sonunda hayat hikâyemizi elimizde okuyacağız. orada hata ve kusurların mı daha çok, yoksa iyi ve doğru yaklaşımların mı daha çok bir renk hâlinde yer etmesini isterdik? elbette ikincisidir. sözlerimiz ufuk mu açmalı, içimizi mi karartmalı, ümit mi vermeli, ümitsizlik mi aşılamalı, çözüm mü üretmeli, yoksa var olan çözümsüzlüklere yenisini mi eklemeli?... bu soruları artırmak mümkündür. gâliba, anlatmak istediğimi anlatabildim diye düşünüyorum. daha fazla da başınızı ağrıtmayayım.

eveeet! sözü tamamlamaya sıra geldi. yukarıda dedim ya bu defa bayağı bir uzun yazacağım, isterse kimse okumasın. kimse okumasa bile ben okurum ya! ya da ben okuyorum ya!... bu da yeter. haa şu da var, sizi sevmesem deli gibi bunları niye yazayım ki? bırakır, çeker giderim. ama o zaman burada geçirdiğim zamanımı, duygu ve düşünce mâceramı, doğrularımı, yanlışlarımı, hatalarımı, sevaplarımı, yâni kısacası kendimi inkâr etmiş olurum. işte ben buna gelemem. normalde yazdıklarıma gelen övgü ve beğeniler, kimden gelirse gelsin beni sevindirirdi. bu sevinç, hem duygu ve düşüncelerimde yalnız olmadığım fikrini bana gösterdiğinden beni mutlu ederdi, hem de duygu ve düşünce ortaklığı içinde bulunduğum kitleyi gösterirdi. yanlış anlaşılmasın, burada övgü ve beğenilere göre şekil alan veya bunları esas tutan bir anlayıştan bahsetmiyorum, bu yanlıştır, bilinmesini isterim. bu defa son yazıma övgü ve beğeni beklemiyorum, sadece okunmasını umuyorum. yazdıklarımı sonuna kadar güzel bir sabır ve tahammülle okuyup değerlendirenlere şimdiden teşekkür ediyorum. okumayanların, okumaya tenezzül etmeyenlerin de canları sağ olsun.

bu sözlükte tanıdığım, tanımadığım, bir şekilde tanım ve yorumunu görüp beğendiğim, tanımlarını okuyup mutlu olduğum, bana güzel duyguları hissettiren, yeri geldiğinde oturduğum yerden kahkalarla güldüren, yeri geldiğinde de bir üzüntüsüne, derdine ortak edip paylaşan siz değerli sözlük ahâlisi! hayatta size başarılar, sağlık, âfiyet ve mutluluklar dilerim. eğer, tanım ve yorumlarımla bilmeden zülfüyâre dokunduklarım olduysa onlardan da özür dilerim, beni affetsinler. affetmek istemezlerse de affetmesinler ne yapayım? kendiniz bilirsiniz. ama bu sözlükte bir kısmını bildiğim bana karşı çok yanlış, beni denemek ister gibi manipülatif çok davranış bozukluklarıyla karşılaştım ben. onların yüzlerine vurmadım kabahatlerini, ''belki yaptıklarının yanlış olduğunu allah bir gün bunlara bildirir'' dedim. üzüldüm mü? üzüldüm tabi; ama ne yapacaksın? yapılanlara karşı ahmak rolü oynadım mı? oynadım. niye oynadım? niye bilmezlikten, duymazlıktan geldim? karşındaki kof bir ruha sahip, ona bir elinde terazi bir elinde topuzla yaklaşırsan onun da eli boş değil, sana ağza alınmayacak her türlü küfür ve sövgüde bulunur; ama terazisini kaybettiğinden hem yanlış davranışıyla hem de üste çıkma girişimiyle beni kırardı. yanlış yaptığını da anlamazdı. neyse, bırakalım artık bu mevzuları....

nihâyetinde, bildiğim-bilmediğim, tanıdığım-tanımadığım kalbimi kıran ne kadar sözlük insanı varsa hepsine hakkımı helâl ediyorum. evet, şu an bu noktadayım ve gâyet mutluyum. sözlükte az miktardaki tanımımı bırakıp bırakmama konusunu ayrıca değerlendireceğim. hepinizi saygı ve sevgiyle selâmlıyorum. hoşça kalın!...

bana bakın, aşık oldum, bulutlardayım, pek bir mutluyum, çok seviyorum, onun için geberiyorum diye bik bik ötüp kendini maskara edenler, hayatımın aşkını buldum deyip olur olmaz sebeplerle ayrıldıktan çok kısa bir süre sonra çabucak yeni birileriyle takılmaya başlayınca o dillerine pelesenk olan aşk kelimesini söyleye söyleye kusarak boğulmalarını isterdim.

sahte duygularla örülü vıcık vıcık ve yapay hayatlar yaşarken başkalarını değil de kendinizi kandırıyorsunuz.

özledim .

neyse bileti aldık.

bugün de dün olduğu gibi yalnızım iyiyim canım ama yalnız

endişeliyim,hayatımda her şey çok iyi gidiyor işte bu yüzden endişeliyim.

tam olarak şöyleyim. halimi kelimelere dökmeye çalışmak bile istemiyorum şu sıralar. bi taraftan bi dinginlik bi taraftan koca bir boşluk..

insan, bir şeyleri kendi içinde bir noktaya kadar yaşayabilir. bunun üzerine yerinde, sağlıklı paylaşım önem konusudur.

insanların kutuplaşması ve ayrışması hakkında düşündüm bugün ve farkettim ki bunun etkisi aşırı geniş. benim aklıma hep siyasi, dini görüş olsun; işte ne bileyim etnik köken olsun öyle şeyler geliyordu. ama mesela cinsiyet ayrımı da net bir kutuplaşma efendim. karşı cinsten sadece karşı cins olduğu için nefret etmek gerçekten sağlıklı bir bakış değil. manasız manasız bin tane ayrım var. herkes herkese insan gibi davransın benim çok kötü asabım bozuluyor artık.
asabi eppur' dan sevgilerle.

malı arap faik'ten alıyorduk. karabük'te ikinci yüklem yapılıyordu. adana'ya kadar da ben kullanıyordum kamyonu.

1 buçuk senede hiçbir şey düzelmedi. hayatım 5 sene önce hangi noktadaysa tam olarak o noktaya geri döndü ve hiçbir şeyi halledebilecekmiş gibi hissetmiyorum. öyle işte.

ben otuz yıl önceye döndüm, kilo-fitlik-metaboliklik olarak. özüme döndüm diyom. buna sadece içkiyi bırakmam ve zevcemin akdeniz mutfağı neden oldu. başka bir şey yapmadan karnımdaki yağlar gitti. şimdi de yogaya gidiyom. pek elastik ve dinamik bir dedeyim yani. rüyanıza girip mühim şeyler yaparsam affola :))

hayatım döngü gibi ama bu döngüyü kıran ilk aşkım oldu. hâlâ berbatım hâlâ sağlık sorunlarım var ama eskisi gibi dibe batmaktansa güzel anılar beni motive ediyor. bir amacım olduğunu hatırlatıyor. bir amacımın olması da benim yaşadığımın en büyük kanıtı.

bu dünya pervasızların, işe yaramazların, bencillerin dünyası. ben burada mutlu olamam.

arthur'u niye öldürdün eyyy rockstar? geçmişini sileyim senin.

özgürlüğünüze iyi sahip çıkın ve hiç bir şey için feda etmeyin.