4901.
benim yine 'az önceki' konulu olaylardan bi kıssadan hisse.
6 yaşındaki bi ufaklık bir şey söyledi, başka bir şeye odaklandığım için yanıt vermedim. hiç tekrarlamadı, beklemedi. döndü arkasını gitti.
yani beni duymuyorsan yokum.
6 yaşındaki çocugun yaptığını yapamadığımız oluyor. karşımızda duvar gibi duranlara o kadar uzun süre anlatmaya çalışıyoruz ki anlarlar umuduyla. çok sonradan öğreniyoruz bunu yapmamamız gerektiğini.
6 yaşındaki bi ufaklık bir şey söyledi, başka bir şeye odaklandığım için yanıt vermedim. hiç tekrarlamadı, beklemedi. döndü arkasını gitti.
yani beni duymuyorsan yokum.
6 yaşındaki çocugun yaptığını yapamadığımız oluyor. karşımızda duvar gibi duranlara o kadar uzun süre anlatmaya çalışıyoruz ki anlarlar umuduyla. çok sonradan öğreniyoruz bunu yapmamamız gerektiğini.
devamını gör...
4902.
nefretle yaşayanları, insanları aşağı görenleri, ben varım demek için kırıp dökenleri izliyorum, sadece izliyorum. sevgiyi, saygıyı bir kompleks haline getirenleri izliyorum, izlemekle yetiniyorum.
biz böyle değildik, böyle öğretmediler bize, bu nefret dünyasını biz yaratmadık, biz istemedik.
sebep olanları ve bu akıntının kaderleri olması gerektiğine inanları izliyorum, maalesef izlemek zorunda kalıyorum...
biz böyle değildik, böyle öğretmediler bize, bu nefret dünyasını biz yaratmadık, biz istemedik.
sebep olanları ve bu akıntının kaderleri olması gerektiğine inanları izliyorum, maalesef izlemek zorunda kalıyorum...
devamını gör...
4903.
27den sonra o kadar kolay kilo alırsınız ki vermek de bir o kadar zordur.
lütfen dikkat ediniz.
bu çağrı genşşlerimize. ahh o genjler.
yandık ulan. siz yanmayın.
lütfen dikkat ediniz.
bu çağrı genşşlerimize. ahh o genjler.
yandık ulan. siz yanmayın.
devamını gör...
4904.
bu ülkedeki insanların %50'sine(!) merhamet, sevgi ve saygı duymuyorum. sürünmelerden sürünme beğenip kapımda bir bardak su dilenseler s..itiri çekerim.
devamını gör...
4905.
suan herkes birbirine laf sokuyomus gibi hissediyorum
devamını gör...
4906.
birçoğu keşke ile başlayan bir sürü cümle işte…
devamını gör...
4907.
pazartesi vizeler başlıyor ve ben hiçbir şey bilmiyorum. çalışmamak için acayip direniyorum. içimden gelmiyor, kafam almıyor. ders çalışmak için masa başına geçip birkaç film bitiriyorum, sevdiğim kanalların videolarını izliyorum, kitap okuyorum. anlayacağınız ders çalışmamak için her şeyi yapıyorum. son gün çalışırım artık, bir şey kalmadı. şimdiden başlarsam sınav gününe kadar unuturum zaten.
devamını gör...
4908.
şöyle bir yarım saat 1 saat telefonda boş yapasım var. telefon ve kahve eşliğinde.
devamını gör...
4909.
güzel bir parça dinlerken keyfime diyecek yok.
devamını gör...
4910.
agucuk da bugucuk
devamını gör...
4911.
son zamanda akrilikle uğraşıyorum ve bu bana çok huzur veriyor. bugün ( yani dün) tiyatroya gittim. evden 2,5 saat erken çıktığım için rahatlıkla yetişeceğimi düşünüyordum. ama bildiğiniz geç kaldım. hem de öyle 3-5 dk değil; tam 37 dakika. ( neyse ki, 150 dakikalık uzun bir oyundu. )
eskiden olsa 1 dakika bile geç kalsam, hatta geç kalacağımı dahi anlasam moralim bozulur hemen gitmekten vazgeçerdim. dahası, o geç kalmış olma eylemi bütün günümü mahvederdi. bugün içimdeki bu canavar beni ele geçirmeye çalışmasına rağmen kendime direndim.
hala bir otobüsü 55 dk beklediğime inanamıyorum. ( benim için çok zor bir şey. ) eve çok yakın olduğum için, çatık kaşlı huysuz bir çocuk "beni eve götür" deyip durdu. ama ben kendime dedim ki: "ne olursa olsun bugün o sahneye gideceğim. oyuna giremesem bile kahvemi alır bekleme salonunda kitabımı okurum. en azından moralim bozulmamış olur." bunları söylerken oyuna yarım saatten fazla vardı ve hala yetişebileceğime dair hala içimde bir umut vardı.
bu karardan sonra otobüs "iyi ki beklemişim" demeyeceğim bir saatte geldi. o otobüse binerken aslında oyuna yetişemeyeceğimi bal gibi de biliyordum. çünkü oyuna 16 dakika vardı. yine de kendime verdiğim sözü tutmak için bindim. bir de köprüde trafik sıkışınca iyiden iyiye geç kalacağımı anladım. düşündüğüm gibi de oldu zaten. oyuna 37 dakika geç kaldım.
binanın giriş kapısına geldiğimde şevkim çoktan kırılmıştı. ama en azından binaya adım basmış olmak için görevliye doğru yaklaştım. görevli oldukça sevimli ve utangaç bir yüz ifadesiyle, daha ben bir şey söylemeden "oyun için mi geldiniz?" diye soruverdi. "evet." "ama geç kaldım." dedim. o da bana eliyle sandalyeleri gösterip "ilk perdeyi televizyondan takip edebilirsiniz, 2. perde için ara verilince içeri girebilirsiniz." dedi.
daha önce böyle bir uygulama olmadığı için oldukça şaşırdım. durum memnun edici değildi. ama böyle bir şeyle karşılaştığım için oldukça mutlu oldum. sanki bir zafer kazanmış gibi hissettim ve "iyi ki geldim" dedim. sonra 2. partta içeri girdim. arkamdaki andaval her ne kadar sandalyeyi sarsıp dursa da, oyun fena değildi. ama o kadar uykum vardı ki, en son 17:07'de saate baktığımı hatırlıyorum. koltukta uyuya kalmışım. ( yerini yadırgayan huysuz bir yapım olmasından, ilk defa başıma böyle bir şey geldi. ) sonra sahnede bir oyuncunun diğerine yüksek sesle bağırmasıyla uyandım. :)) kafamı saate çevirdim 17:34. tam 27 dakika uyumuşum.
o kadar tatlı bir uykuydu ki... bıraksalar orada öyle uyuyabilirdim. hem bedenen hem de bugün işlerin hep ters gitmesinden ötürü psikolojik açıdan o kadar yorgundum ki, o 27 dakikalık uyku bana çok iyi geldi. sonra oradan çıkıp haliç'e geçtim. yabancı arkadaşım için istanbul'u fotoğrafladım. her zaman gittiğim kırtasiyeye gitmek istiyordum. hava çok güzel olduğu için yürümek istedim. cağaloğlu yokuşuna kadar yürüdüm. bu bana çok hzuur verdi. ama sonra saati iyice unutmuş olmalıyım ki, kırtasiyede hepi topu 20 dakika durabildim. almayı planladığı şeyleri alamadım. ama eli boş dönmemek için 1 tane ultramarine bir tane de beyaz akrilik boya aldım. ( kullanmayı sabırsızlıkla bekliyorum.)
sonra dönüş yolunda çok aç olduğumu fark ettim. çünkü kahvaltı dahil gün içinde hiçbir şey yememiştim. metrodan indikten sonra bir markette "donmuş" california roll gördüm. denemek için aldım. beklentim düşük olmasına rağmen beklediğimden de kötüydü. resmen şekerli bir sushi yedim. sanki sütlaç yaparken kalan pirinci israf olmasın diye sushi yapmak için değerlendirmeler gibiydi. puanım 3/10
( o da içindeki surimi ve avokado güzel olduğu için. ) tobikolar da iğrençti. gördüğüm en küçük ve kötü tadı olan tobiko. ( piyasadaki en yakın rakibi olan sushida ile fiyatı hemen hemen aynı. hatta sushida'nın çeşitli sitelerde indirime girdiğini de düşünürsek, bu ürünün piyasada tutunamayacağını düşünüyorum. ) sonuç olarak 3 tamesini yiyebildim. gerisini çöpe attım.
bu rezaletten sonra duş aldım ve uyumaya karar verdim. uzun zamandır başımı yastığa koyduğum gibi uyumuyordum. 'bebbbbbekk gibi! uyudum. " ama saat 10'da annem uyandırıp "yemek yşyeceksin" diye baskı uyguladığı için kalkmak zorunda kaldım. ne yaptıysam başımdan atamadım. halbuki ne kadar uykum vardı.
sonra klasik peripeteya senaryosu. uykum kaçtığı için uyuyamadım. bu saatte de buradayım işte.
eskiden olsa 1 dakika bile geç kalsam, hatta geç kalacağımı dahi anlasam moralim bozulur hemen gitmekten vazgeçerdim. dahası, o geç kalmış olma eylemi bütün günümü mahvederdi. bugün içimdeki bu canavar beni ele geçirmeye çalışmasına rağmen kendime direndim.
hala bir otobüsü 55 dk beklediğime inanamıyorum. ( benim için çok zor bir şey. ) eve çok yakın olduğum için, çatık kaşlı huysuz bir çocuk "beni eve götür" deyip durdu. ama ben kendime dedim ki: "ne olursa olsun bugün o sahneye gideceğim. oyuna giremesem bile kahvemi alır bekleme salonunda kitabımı okurum. en azından moralim bozulmamış olur." bunları söylerken oyuna yarım saatten fazla vardı ve hala yetişebileceğime dair hala içimde bir umut vardı.
bu karardan sonra otobüs "iyi ki beklemişim" demeyeceğim bir saatte geldi. o otobüse binerken aslında oyuna yetişemeyeceğimi bal gibi de biliyordum. çünkü oyuna 16 dakika vardı. yine de kendime verdiğim sözü tutmak için bindim. bir de köprüde trafik sıkışınca iyiden iyiye geç kalacağımı anladım. düşündüğüm gibi de oldu zaten. oyuna 37 dakika geç kaldım.
binanın giriş kapısına geldiğimde şevkim çoktan kırılmıştı. ama en azından binaya adım basmış olmak için görevliye doğru yaklaştım. görevli oldukça sevimli ve utangaç bir yüz ifadesiyle, daha ben bir şey söylemeden "oyun için mi geldiniz?" diye soruverdi. "evet." "ama geç kaldım." dedim. o da bana eliyle sandalyeleri gösterip "ilk perdeyi televizyondan takip edebilirsiniz, 2. perde için ara verilince içeri girebilirsiniz." dedi.
daha önce böyle bir uygulama olmadığı için oldukça şaşırdım. durum memnun edici değildi. ama böyle bir şeyle karşılaştığım için oldukça mutlu oldum. sanki bir zafer kazanmış gibi hissettim ve "iyi ki geldim" dedim. sonra 2. partta içeri girdim. arkamdaki andaval her ne kadar sandalyeyi sarsıp dursa da, oyun fena değildi. ama o kadar uykum vardı ki, en son 17:07'de saate baktığımı hatırlıyorum. koltukta uyuya kalmışım. ( yerini yadırgayan huysuz bir yapım olmasından, ilk defa başıma böyle bir şey geldi. ) sonra sahnede bir oyuncunun diğerine yüksek sesle bağırmasıyla uyandım. :)) kafamı saate çevirdim 17:34. tam 27 dakika uyumuşum.
o kadar tatlı bir uykuydu ki... bıraksalar orada öyle uyuyabilirdim. hem bedenen hem de bugün işlerin hep ters gitmesinden ötürü psikolojik açıdan o kadar yorgundum ki, o 27 dakikalık uyku bana çok iyi geldi. sonra oradan çıkıp haliç'e geçtim. yabancı arkadaşım için istanbul'u fotoğrafladım. her zaman gittiğim kırtasiyeye gitmek istiyordum. hava çok güzel olduğu için yürümek istedim. cağaloğlu yokuşuna kadar yürüdüm. bu bana çok hzuur verdi. ama sonra saati iyice unutmuş olmalıyım ki, kırtasiyede hepi topu 20 dakika durabildim. almayı planladığı şeyleri alamadım. ama eli boş dönmemek için 1 tane ultramarine bir tane de beyaz akrilik boya aldım. ( kullanmayı sabırsızlıkla bekliyorum.)
sonra dönüş yolunda çok aç olduğumu fark ettim. çünkü kahvaltı dahil gün içinde hiçbir şey yememiştim. metrodan indikten sonra bir markette "donmuş" california roll gördüm. denemek için aldım. beklentim düşük olmasına rağmen beklediğimden de kötüydü. resmen şekerli bir sushi yedim. sanki sütlaç yaparken kalan pirinci israf olmasın diye sushi yapmak için değerlendirmeler gibiydi. puanım 3/10
( o da içindeki surimi ve avokado güzel olduğu için. ) tobikolar da iğrençti. gördüğüm en küçük ve kötü tadı olan tobiko. ( piyasadaki en yakın rakibi olan sushida ile fiyatı hemen hemen aynı. hatta sushida'nın çeşitli sitelerde indirime girdiğini de düşünürsek, bu ürünün piyasada tutunamayacağını düşünüyorum. ) sonuç olarak 3 tamesini yiyebildim. gerisini çöpe attım.
bu rezaletten sonra duş aldım ve uyumaya karar verdim. uzun zamandır başımı yastığa koyduğum gibi uyumuyordum. 'bebbbbbekk gibi! uyudum. " ama saat 10'da annem uyandırıp "yemek yşyeceksin" diye baskı uyguladığı için kalkmak zorunda kaldım. ne yaptıysam başımdan atamadım. halbuki ne kadar uykum vardı.
sonra klasik peripeteya senaryosu. uykum kaçtığı için uyuyamadım. bu saatte de buradayım işte.
devamını gör...
4912.
insan ilişkileri zamanla daha fazla zor gelmeye başlıyor.
arkadaşlık ilişkileri, aile ilişkileri, sevgililik ilişkileri falan hiçbirinde tam olarak başarılı olamadım , insan ilişkilerinde hep zorlandım ama gittikçe daha da fazla zorlanıyor benim için.
aynı dili konuşmuyoruz gibi, kendimi fazla soyutluyorum sanırım bu tarz şeylerden.
bir şeyler anlatamamanın falan daha ötesinde bir durum aslında , sanki her ne kadar yakın gözüksekte her zaman birbirimize yabancıymışız gibi. tanımaktansa tanıdığımı zannediyorum gibi.
kendim çalıp kendim oynuyormuşum gibi işte.
çocukluğumda öğrenmiş olmam gereken şu şeyi hâlâ öğrenememiş olmam da ayrı bir ironi.
sağlıklı insan iletişimi kurmak bu kadar zor olmamalı.
yine de insanlara bir konuda yakınlaşmam gerektiği yerde , kendime dair bir şeyler anlatmam gereken yerde depar atarak kaçasım geliyor.
evrenden yok olasım geliyor, uzaylılar tarafından kaçırılmak istiyorum o an.
kedilerle kurduğum iletişimdeki başarımı insan ilişkilerinde de bir nebze olsa gösterebilseydim her şey daha farklı olabilirdi.
miyav ulan miyav.
arkadaşlık ilişkileri, aile ilişkileri, sevgililik ilişkileri falan hiçbirinde tam olarak başarılı olamadım , insan ilişkilerinde hep zorlandım ama gittikçe daha da fazla zorlanıyor benim için.
aynı dili konuşmuyoruz gibi, kendimi fazla soyutluyorum sanırım bu tarz şeylerden.
bir şeyler anlatamamanın falan daha ötesinde bir durum aslında , sanki her ne kadar yakın gözüksekte her zaman birbirimize yabancıymışız gibi. tanımaktansa tanıdığımı zannediyorum gibi.
kendim çalıp kendim oynuyormuşum gibi işte.
çocukluğumda öğrenmiş olmam gereken şu şeyi hâlâ öğrenememiş olmam da ayrı bir ironi.
sağlıklı insan iletişimi kurmak bu kadar zor olmamalı.
yine de insanlara bir konuda yakınlaşmam gerektiği yerde , kendime dair bir şeyler anlatmam gereken yerde depar atarak kaçasım geliyor.
evrenden yok olasım geliyor, uzaylılar tarafından kaçırılmak istiyorum o an.
kedilerle kurduğum iletişimdeki başarımı insan ilişkilerinde de bir nebze olsa gösterebilseydim her şey daha farklı olabilirdi.
miyav ulan miyav.
devamını gör...
4913.
huzurlu gün şükür ohh. çok sıktı "bağzı" şeyler. mis gibi yemek yemeceler, huzur dolu dünyalar, güzel ufuklar, çılgın netflixler, bitmeyen işler...ve ayak.
devamını gör...
4914.
evet, deneme 968. odada sigara içmeyi bırakıyorum. neden? çünkü hava güzelleşti artık balkonda içebilirim. uyku atakları azalır belki. bunu da buraya yazdığıma göre artık gam yemem.
devamını gör...
4915.
memleket ve anne baba kokusu güzel şey ,yaşla farkındalık artıyor efenim ,sevgilerle duygudaşlarima...
devamını gör...
4916.
basit şeyler için yalan söyleyen küçülen insanlardan nefret ediyorum.
park halindeki arabama çarpmışlar sözlük, olabilir insanlık hali, lan yıl olmuş 2025 sigorta var kasko var, sahibine ulaşamadıysan usulen telefon numaranı yazarsın sileceğe iliştirirsin, bir şekilde hallolur.
arabayı parkettiğim marketin güvenlik kameralarını izledim, peugeot 3008 süren bir kadın geri geri yanaşırken çat diye yaslıyor iniyor bakıyor, tamponumu düzeltiyor eliyle, görüntüde tamponun çatladığı çok net.
araştırdım, soruşturdum arabanın sahibi kadını buldum aradım böyleyken böyle merhabalar geçmiş olsun arabama çarpmışsınız market otoparkında müsaitseniz bir kaza tutanağı tutalım dedim.
tantana burada başladı zaten, inkar etti kadın, ben arabaya filan çarpmadım dedi. görüntüsünü gönderdim, ne malum benden dolayı hasar aldığı dedi, gerizekalıya gösterir gibi öncesinin ve sonrasının hasarlı yerini çizerek tekrar gösterdim.
engelledi bi de, ben de mecburen görüntülerle karakola gidip şikayetçi oldum, tam eve geldim tanımadığım bir numara beni aradı, açtım kadının kocasıymış, geçmiş olsun eşim size çarpmış müsaitseniz bir tutanak tutalım dedi. eşin inkar edince karakola gidip şikayetçi oldum dedim. lan orada adam eşinden dolayı bir döküldü bir döküldü. tamponu unuttum adamın haline acıdım lan. yarın servise götür faturasını ben ödeyeceğim dedi. dünya böyle güzel insanların hatrına dönüyor.
çarptığı arabanın sürücüsü üzülmesin diye sessiz sedasız tüyen kadın, edep sen ne güzel şeysin!
park halindeki arabama çarpmışlar sözlük, olabilir insanlık hali, lan yıl olmuş 2025 sigorta var kasko var, sahibine ulaşamadıysan usulen telefon numaranı yazarsın sileceğe iliştirirsin, bir şekilde hallolur.
arabayı parkettiğim marketin güvenlik kameralarını izledim, peugeot 3008 süren bir kadın geri geri yanaşırken çat diye yaslıyor iniyor bakıyor, tamponumu düzeltiyor eliyle, görüntüde tamponun çatladığı çok net.
araştırdım, soruşturdum arabanın sahibi kadını buldum aradım böyleyken böyle merhabalar geçmiş olsun arabama çarpmışsınız market otoparkında müsaitseniz bir kaza tutanağı tutalım dedim.
tantana burada başladı zaten, inkar etti kadın, ben arabaya filan çarpmadım dedi. görüntüsünü gönderdim, ne malum benden dolayı hasar aldığı dedi, gerizekalıya gösterir gibi öncesinin ve sonrasının hasarlı yerini çizerek tekrar gösterdim.
engelledi bi de, ben de mecburen görüntülerle karakola gidip şikayetçi oldum, tam eve geldim tanımadığım bir numara beni aradı, açtım kadının kocasıymış, geçmiş olsun eşim size çarpmış müsaitseniz bir tutanak tutalım dedi. eşin inkar edince karakola gidip şikayetçi oldum dedim. lan orada adam eşinden dolayı bir döküldü bir döküldü. tamponu unuttum adamın haline acıdım lan. yarın servise götür faturasını ben ödeyeceğim dedi. dünya böyle güzel insanların hatrına dönüyor.
çarptığı arabanın sürücüsü üzülmesin diye sessiz sedasız tüyen kadın, edep sen ne güzel şeysin!
devamını gör...
4917.
bazen sözlüğe gireyim de bildirim kutum dopdolu olsun istiyorum. hoşuma gidiyor tek tek kontrol etmek
devamını gör...
4918.
bugün tam 40 gün oldu, beni bıraktığın gün ölenlerin etleri kemikten ayrıldı, sevgi ruhtan kaç güne ayrılır bilmiyorum sayende tecrübe edeceğim artık.
artık yoksun, yokluğun dert değil de varlığını oluşturan unsurların münferiden olmayışı çok kötü, ellerinin yokluğu kötü mesela, sıcak yumuşak avuçların yok.
yokluğunda tutunduğum soğuk demir, benim de kaderime bu düştü işte, yokluğunun ağırlığını hafifletmek için tutunduğum o demire ağırlıklar ekleyip çıkartıyorum.
kollarım yanıyor sonra, bükülmez sandığım kollarım cayır cayır yanıyor. soluğunda serinlemek fikri düşüyor aklıma, bir nefesinle acısı dinerdi iyi biliyorum.
sonra vazgeçiyorım, anladım ki benim tüm zayıflığımın sebebi sensin, evet ateşsiz közsüz yanıyorum ama kül olmayacağım, kor demirin üzerine vurduğum her çekiçte kendimi yeniden yaratacağım, bugün yokluğunun değil kendi kendimi yeniden yaratışımın 40. günü.
yüreğim bile daha güçlü artık, saat gibi oldu, saniyede 1 kez atması yetiyor.
teşekkür ederim!
artık yoksun, yokluğun dert değil de varlığını oluşturan unsurların münferiden olmayışı çok kötü, ellerinin yokluğu kötü mesela, sıcak yumuşak avuçların yok.
yokluğunda tutunduğum soğuk demir, benim de kaderime bu düştü işte, yokluğunun ağırlığını hafifletmek için tutunduğum o demire ağırlıklar ekleyip çıkartıyorum.
kollarım yanıyor sonra, bükülmez sandığım kollarım cayır cayır yanıyor. soluğunda serinlemek fikri düşüyor aklıma, bir nefesinle acısı dinerdi iyi biliyorum.
sonra vazgeçiyorım, anladım ki benim tüm zayıflığımın sebebi sensin, evet ateşsiz közsüz yanıyorum ama kül olmayacağım, kor demirin üzerine vurduğum her çekiçte kendimi yeniden yaratacağım, bugün yokluğunun değil kendi kendimi yeniden yaratışımın 40. günü.
yüreğim bile daha güçlü artık, saat gibi oldu, saniyede 1 kez atması yetiyor.
teşekkür ederim!
devamını gör...
4919.
aptalca fikirlerin özgürlüğü olmaz.
devamını gör...
4920.
yokluğunuz ne kadar huzur veriyorsa varlığınız bir o kadar canımı sıkıyor. sizden ne bir haber almak, ne bir söz duymak, ne de esnanızı bilmek istiyorum. keşke, bana çıkmayan yollarda el ele tutuşup, küçüle küçüle gözden kaybolsanız.
devamını gör...