3201.
canim fena halde icicek istiyor. gazoz falan. yaniyorum sicaktan.
devamını gör...
3202.
yoğun parfüm kokusuna maruz kaldım ve başım ağrıyor. bari bu sıcakta sıkmayın ağır ağır parfümleri.
devamını gör...
3203.
az önce bir şey fark ettim ve bunu buraya yazmak istedim.
fazlasıyla gürültülü bir evde büyüdüm ve hâlâ büyümeye devam ediyorum. bir güzel söz duymuşluğum yok; bundan sonra da duyacağımı düşünmüyorum. şu an teyzemlerdeyiz ve aile ortamı var; gülüp eğleniyorlar. bu bana o kadar garip geldi ki, çünkü benim normum kavga ve küfür. kendimi aşırı yabancı hissettim.
kısa bir yazı oldu ama bunu yazarken gözlerim doldu bana bir ömür gibi geldi. çünkü bunları yaşamak o kadar zor ve yıpratıcı ki...
fazlasıyla gürültülü bir evde büyüdüm ve hâlâ büyümeye devam ediyorum. bir güzel söz duymuşluğum yok; bundan sonra da duyacağımı düşünmüyorum. şu an teyzemlerdeyiz ve aile ortamı var; gülüp eğleniyorlar. bu bana o kadar garip geldi ki, çünkü benim normum kavga ve küfür. kendimi aşırı yabancı hissettim.
kısa bir yazı oldu ama bunu yazarken gözlerim doldu bana bir ömür gibi geldi. çünkü bunları yaşamak o kadar zor ve yıpratıcı ki...
devamını gör...
3204.
keske kadin olsaydim. her konuda ayricaliklilar. bide feminizm propagandasi yaparlar.
devamını gör...
3205.
az önce bana
-ekler (tatlı)
-iyelik ekleri mi?
şakası yapıldı.
hayata biraz soğuyup geliyorum, bir sn.
-ekler (tatlı)
-iyelik ekleri mi?
şakası yapıldı.
hayata biraz soğuyup geliyorum, bir sn.
devamını gör...
3206.
bir yerden tanıyor gibiyim sizi...
devamını gör...
3207.
son zamanlarda katılımlar düştü sanki sözlükçüler tatile mi çıktı ?
devamını gör...
3208.
insanlardan uzak tercihen kitap dolusu bir sığınak ya da ormanda bir evde kalmak istiyorum. çok bunaldım yaşam ruhumu çok yordu sadece dinlenmek istiyorum her şeyden uzak.
devamını gör...
3209.
hafızamda belirsizleşmeye başlamadan önce benim için iç ısıtan ve unutmak istemediğim 2 günlük anımı aktarmak istiyorum.
ülkemizde yaşanan 6 şubat depremlerinde psikososyal destek hattında gönüllülük yapsam da bu bana hiç yeterli gelmemişti fakat asıl yetersiz olan bendim. deprem bölgesine gidip yardım edebilecek yeterliliği ve o anki duygusal/psikolojik gücü kendimde bulamamıştım. depremden bir yıl sonra, yaptığım bir hobi ile yolum hatay'daki depremden etkilenen kişilerle kesişti, bu kesişme 2024 haziranında gerçekleşti. deprem bölgesindeki özellikle çocuklar için düzenlenen bir etkinlikte geleneksel dansçı olarak görev aldım. şimdi o anları, ileride hafızamdan silinecek noktalar olursa kolayca hatırlayabileyim diye aktaracağım. benim için önemli çünkü bu hayatta ancak birilerine yardımcı olabiliyorsam değerli hissediyorum, ancak o zaman hayatı anlamlı bulabiliyorum. geçmişte yardımcı olamadığım kişiler için duyduğum suçluluğu bu sayede hafifletebiliyorum sanırım.
hatay'a gideceğimizi öğrendiğimde duygusal olarak etkileneceğimizi biliyordum fakat grupta mesleki olarak travma konusunda en bilgili bendim ve güçlü durma rolünü hemen üzerime geçirmiştim. bir kardeşiniz varsa çok iyi bilirsiniz, sizin güç ve yeterlilik seviyeniz veya yaşınız önemsizdir. gerekirse küçücük bedeninizle kardeşinizi dış etmenlere karşı koruyup kollarsınız. yıllarca korumacı büyüdüm ve dans ekibinin de güvenliği ve psikolojik sağlamlığı görülmeyen, yazılı olmayan ve dillendirilmeyen bir şekilde benim sorumluluğumdaydı. bizim için tahsis edilen kırmızı otobüs ve iki şoförüyle birlikte yola koyulduk. yolculuğumuz keyifli, heyecanlı ve biraz da sabırsızlıkla geçti. hatay sınırlarına girer girmez havayı müthiş bir grilik kapladı. elbet fabrika dumanları, dağların sisi ve sanıyorum ki yaşanan depremin izleriydi bu grilik. ankara'dan daha gri olan bu şehir tüm olumsuz etmenlerine rağmen yine de güzeldi hâlâ. hâlâ nazlı ve endamlıydı.
ilk durağımız iskenderun'du. odalarımıza yerleştikten sonra iskenderun sahili boyunca yürüyerek yemek yemek için mekan arayışına girdik. yemekten ve yürüyüşten sonra odalarımıza çekilip çocuklar için aldığımız şekerleri aşağıda görebileceğiniz şekilde notlarla hazırlamaya koyulduk. yol yorgunu olsak da ertesi gün çocuklarla buluşacağımız için heyecanlıydık. gece 2'ye dek şeker hazırlıkları sürdü, gece de zaten heyecandan olsa gerek uyuyamadık.
yemekten sonra odamıza dönüş yolunda içtiğim buzlu içecek daha önce ankara ve antalya'da denediklerimden çook daha lezzetliydi kesinlikle. belki de sıcaktan bunalmış olmam ve sevdiğim arkadaşlarımla birlikte tüketmiş olmamın da etkisi vardır fakat tat olarak da iyiydi. satıcı yarın gelip işe başlamamı söyledi fakat ertesi gün gösterimiz olduğundan teklifini değerlendiremedim.s
ertesi gün antakya'ya gitmek üzere yola koyulduk, depremin asıl etkisi antakya'ya geçerken belli oluyordu. antakya'da konteyner kente vardığımızda bazı aksilikler yaşandı fakat hepsini bir şekilde hallettik. gösterimizi yaptık, sonrasında şekerleri dağıttık. tüm yorgunluğumuz ve yaşanan tüm moral bozucu aksilikler o an uçup gitti. çocuklar sayemizde keyifli vakit geçirmişti ve bu her şeye değerdi. son şekerleri dağıtırken 2-3 çocuk gelip sarıldı. onlara tatlı sözler söyleyip bir tanesini de öpüp yolladım :d bu ayrıntıyı atlamıyorum çünkü her şey bitip otobüsümüze binmeden önce çocuklarla vedalaşırken öptüğüm çocuğu yanağındaki ruj izinden tanıyıp yanıma çağırdım ve makyajımız için yanımıza aldığımız yüz taşlarını çocuklara yapıştırdıktan sonra birlikte anı olması için fotoğraf çekindik. insanın bir daha görme olasılığının düşük olduğu kişilerle vedalaşması duyduğu tekrar görüşebilme umuduyla birlikte hüzünlü oluyor.
arkadaşım hatay'dan dönmeden önce çocukla tekrar karşılaştığım o anları tesadüfen videoya çekmiş. videoyla ölümsüzleştiğini görünce ne kadar sevindim anlatamam. her özlediğimde izleyebilirim böylece. videodan ufak bi kesit.
umarım çok daha güzel günlerde, daha güzel koşullarda tekrar bir araya geliriz. siz beni pek hatırlamayacak olsanız da, ben ise isimlerinizi dahi bilmiyor olsam da ömrüm boyunca hepinizi yüreğimin bir köşesinde saklamaya çalışıyor olacağım. henüz bu yaşınızda hiç yaşamamanız gereken bir afet yaşadınız fakat ömrünüzün geri kalan vakti boyunca umarım mutlu, sağlıklı ve huzurlu olursunuz. bunu dünyadaki tüm çocuklar için diliyorum. ve kendim için tek dileğim, umarım yaptığım iş ne olursa olsun insanları daha mutlu, huzurlu ve iyi hissettirebilecek yetkinlikte biri olabilirim.
vedalaştıktan sonra kırmızı otobüsümüze binip yola çıktık. dönüş yolu tam da gün batımına denk geldi. hayatım boyunca gördüğüm en güzel gün batımıydı, elbette kamera asla güneşin o kızıllığını yansıtamadı.
hatay... hatay'ın ne çatılarını ışıldatan ayları sayabilirsiniz, ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi.
ülkemizde yaşanan 6 şubat depremlerinde psikososyal destek hattında gönüllülük yapsam da bu bana hiç yeterli gelmemişti fakat asıl yetersiz olan bendim. deprem bölgesine gidip yardım edebilecek yeterliliği ve o anki duygusal/psikolojik gücü kendimde bulamamıştım. depremden bir yıl sonra, yaptığım bir hobi ile yolum hatay'daki depremden etkilenen kişilerle kesişti, bu kesişme 2024 haziranında gerçekleşti. deprem bölgesindeki özellikle çocuklar için düzenlenen bir etkinlikte geleneksel dansçı olarak görev aldım. şimdi o anları, ileride hafızamdan silinecek noktalar olursa kolayca hatırlayabileyim diye aktaracağım. benim için önemli çünkü bu hayatta ancak birilerine yardımcı olabiliyorsam değerli hissediyorum, ancak o zaman hayatı anlamlı bulabiliyorum. geçmişte yardımcı olamadığım kişiler için duyduğum suçluluğu bu sayede hafifletebiliyorum sanırım.
hatay'a gideceğimizi öğrendiğimde duygusal olarak etkileneceğimizi biliyordum fakat grupta mesleki olarak travma konusunda en bilgili bendim ve güçlü durma rolünü hemen üzerime geçirmiştim. bir kardeşiniz varsa çok iyi bilirsiniz, sizin güç ve yeterlilik seviyeniz veya yaşınız önemsizdir. gerekirse küçücük bedeninizle kardeşinizi dış etmenlere karşı koruyup kollarsınız. yıllarca korumacı büyüdüm ve dans ekibinin de güvenliği ve psikolojik sağlamlığı görülmeyen, yazılı olmayan ve dillendirilmeyen bir şekilde benim sorumluluğumdaydı. bizim için tahsis edilen kırmızı otobüs ve iki şoförüyle birlikte yola koyulduk. yolculuğumuz keyifli, heyecanlı ve biraz da sabırsızlıkla geçti. hatay sınırlarına girer girmez havayı müthiş bir grilik kapladı. elbet fabrika dumanları, dağların sisi ve sanıyorum ki yaşanan depremin izleriydi bu grilik. ankara'dan daha gri olan bu şehir tüm olumsuz etmenlerine rağmen yine de güzeldi hâlâ. hâlâ nazlı ve endamlıydı.
ilk durağımız iskenderun'du. odalarımıza yerleştikten sonra iskenderun sahili boyunca yürüyerek yemek yemek için mekan arayışına girdik. yemekten ve yürüyüşten sonra odalarımıza çekilip çocuklar için aldığımız şekerleri aşağıda görebileceğiniz şekilde notlarla hazırlamaya koyulduk. yol yorgunu olsak da ertesi gün çocuklarla buluşacağımız için heyecanlıydık. gece 2'ye dek şeker hazırlıkları sürdü, gece de zaten heyecandan olsa gerek uyuyamadık.
yemekten sonra odamıza dönüş yolunda içtiğim buzlu içecek daha önce ankara ve antalya'da denediklerimden çook daha lezzetliydi kesinlikle. belki de sıcaktan bunalmış olmam ve sevdiğim arkadaşlarımla birlikte tüketmiş olmamın da etkisi vardır fakat tat olarak da iyiydi. satıcı yarın gelip işe başlamamı söyledi fakat ertesi gün gösterimiz olduğundan teklifini değerlendiremedim.s
ertesi gün antakya'ya gitmek üzere yola koyulduk, depremin asıl etkisi antakya'ya geçerken belli oluyordu. antakya'da konteyner kente vardığımızda bazı aksilikler yaşandı fakat hepsini bir şekilde hallettik. gösterimizi yaptık, sonrasında şekerleri dağıttık. tüm yorgunluğumuz ve yaşanan tüm moral bozucu aksilikler o an uçup gitti. çocuklar sayemizde keyifli vakit geçirmişti ve bu her şeye değerdi. son şekerleri dağıtırken 2-3 çocuk gelip sarıldı. onlara tatlı sözler söyleyip bir tanesini de öpüp yolladım :d bu ayrıntıyı atlamıyorum çünkü her şey bitip otobüsümüze binmeden önce çocuklarla vedalaşırken öptüğüm çocuğu yanağındaki ruj izinden tanıyıp yanıma çağırdım ve makyajımız için yanımıza aldığımız yüz taşlarını çocuklara yapıştırdıktan sonra birlikte anı olması için fotoğraf çekindik. insanın bir daha görme olasılığının düşük olduğu kişilerle vedalaşması duyduğu tekrar görüşebilme umuduyla birlikte hüzünlü oluyor.
arkadaşım hatay'dan dönmeden önce çocukla tekrar karşılaştığım o anları tesadüfen videoya çekmiş. videoyla ölümsüzleştiğini görünce ne kadar sevindim anlatamam. her özlediğimde izleyebilirim böylece. videodan ufak bi kesit.
umarım çok daha güzel günlerde, daha güzel koşullarda tekrar bir araya geliriz. siz beni pek hatırlamayacak olsanız da, ben ise isimlerinizi dahi bilmiyor olsam da ömrüm boyunca hepinizi yüreğimin bir köşesinde saklamaya çalışıyor olacağım. henüz bu yaşınızda hiç yaşamamanız gereken bir afet yaşadınız fakat ömrünüzün geri kalan vakti boyunca umarım mutlu, sağlıklı ve huzurlu olursunuz. bunu dünyadaki tüm çocuklar için diliyorum. ve kendim için tek dileğim, umarım yaptığım iş ne olursa olsun insanları daha mutlu, huzurlu ve iyi hissettirebilecek yetkinlikte biri olabilirim.
vedalaştıktan sonra kırmızı otobüsümüze binip yola çıktık. dönüş yolu tam da gün batımına denk geldi. hayatım boyunca gördüğüm en güzel gün batımıydı, elbette kamera asla güneşin o kızıllığını yansıtamadı.
hatay... hatay'ın ne çatılarını ışıldatan ayları sayabilirsiniz, ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi.
devamını gör...
3210.
ya benimsin ya topraaamsın.
devamını gör...
3211.
uyumak istiyorum.
son ayların karmaşasını ve yorgunluğunu alacak, beni düşünebileceğim kadar dinlendirecek bir uyku istiyorum.
son ayların karmaşasını ve yorgunluğunu alacak, beni düşünebileceğim kadar dinlendirecek bir uyku istiyorum.
devamını gör...
3212.
bazen kendimi klonlayıp, klonumu bu boyutta bırakıp kaçmak gitmek istiyorum.
devamını gör...
3213.
3. dünya savaşı lafları artık siyasilerin dillerinde gezerken halkımızdan da buna karşılık bir söz gelmesini bırakın destekçisi olanları görüyorum. anlık nefret kusma hevesleri, bir şey yapmak için yapma girişimi olabilecek şeyleri söylemeleri uğruna kendisi de dahil sülalesinden kimsenin kalmayabileceği ihtimalini göremiyorlar. savaşların ne büyük yıkımlar doğurduğunu görebiliyorken, yaşıyorken inatla bizleri ölüme götürmeyi tercih edecekler gibi duruyor.
devamını gör...
3214.
devamını gör...
3215.
#3113898 @armysuzy'nin iletisini okurken gözlerim yaşardı. bir dolu antakyalı arkadaşım vardı. şimdi çoğu yok. antakya'nın sembolü antakya lisesi artık yok. deprem sonrası antalya'dan topladığımız yardımlarla iki kez gittim antakya'ya. insanların yüzünde korkunç bir üzüntü vardı.
gidip yemek yediğimiz yerler, dolaştığımız yerler yok. koca şehir toz kaplı bir düzlük olmuş.
sağ olasın @armysuzy ayağına taş değmesin. ellerin hep bereketli olsun.
gidip yemek yediğimiz yerler, dolaştığımız yerler yok. koca şehir toz kaplı bir düzlük olmuş.
sağ olasın @armysuzy ayağına taş değmesin. ellerin hep bereketli olsun.
devamını gör...
3216.
tenin her teması hissedebilmesi çok hoş. nefes alış verişi manuele almak gibi. duraksayınca fark ediyosun. koluma dokunuyorum ve tam dokunduğum yerde bir his oluşuyor. müthiş.
devamını gör...
3217.
benden bahsediyo arkadaslar. biraz uzdu beni. hallettik ya no problem.
devamını gör...
3218.
normal sözlük twitter hesabının bannerını çaldım bugün. benim için tasarlanmış resmen.
devamını gör...
3219.
şu son günlerde aşırı heyecanlıyım. keyfim de yerinde. olup olmadık dans ediyorum. yine yeni bir şeylere girişeceğim. çok yakında. hatta giriştim bile diyebiliriz. çok büyük sorumluluk aslında ama bakalım işin altından kalkabileceğime inanıyorum. *
devamını gör...
3220.
bunu entry olsun diye yazdim.
devamını gör...