3041.
sadece kendi adıma değil, buradaki büyük bir çoğunluk için de söyleyebileceğimi düşündüğüm bir "zor zamanlar" kapsamında olduğumuzu söylemek isterdim ama işin gerçeği bu kapsam "çok zor zamanlar" kapsamı.
kendimi kandırmak, aslında iyi olduğum işlerden biriydi ama bu aralar pek işe yaramıyor. yapmaktan keyif aldığım şeyleri bir bir deniyorum, hepsinde sonuç fiyasko. tüm bunlar, sebepsiz değil tabii ki ve burada açıklayamayacağım çok geçerli bir nedenim ve onu takip eden tali nedenlerim var. fakat böyle olmak zorunda değildi ya da illa olacaksa çok daha doğru bir zamanı bekleyebilirdi. başa çıkabilir miyiz? dediğimiz her şeyin bir şekilde üstesinden gelmesek normal hayatlarımızı sürdüremeyiz. peki hala tek parça sandığımız bedenlerimizden ne kalıyor ertesi güne? bizi bir telefona, bir pencereye, bir kapıya koşturan heyacanlarımızdan eksik kuru bedenlerimizin anlamı ne? gerçekten de yaşamakla nefes almak arasında kocaman bir fark var ve bizler, çoğunlukla o farkın bilmediğimiz bir yerlerinde kayıp durumdayız. kendimize dahi itiraf edemediğimiz yardımlar bekliyoruz belki, kuyunun dibine bir ip, bir ışık... çünkü gücümüz, tek başınalığımız, her zaman her şeye yeterli olmuyor.
kendimi kandırmak, aslında iyi olduğum işlerden biriydi ama bu aralar pek işe yaramıyor. yapmaktan keyif aldığım şeyleri bir bir deniyorum, hepsinde sonuç fiyasko. tüm bunlar, sebepsiz değil tabii ki ve burada açıklayamayacağım çok geçerli bir nedenim ve onu takip eden tali nedenlerim var. fakat böyle olmak zorunda değildi ya da illa olacaksa çok daha doğru bir zamanı bekleyebilirdi. başa çıkabilir miyiz? dediğimiz her şeyin bir şekilde üstesinden gelmesek normal hayatlarımızı sürdüremeyiz. peki hala tek parça sandığımız bedenlerimizden ne kalıyor ertesi güne? bizi bir telefona, bir pencereye, bir kapıya koşturan heyacanlarımızdan eksik kuru bedenlerimizin anlamı ne? gerçekten de yaşamakla nefes almak arasında kocaman bir fark var ve bizler, çoğunlukla o farkın bilmediğimiz bir yerlerinde kayıp durumdayız. kendimize dahi itiraf edemediğimiz yardımlar bekliyoruz belki, kuyunun dibine bir ip, bir ışık... çünkü gücümüz, tek başınalığımız, her zaman her şeye yeterli olmuyor.
devamını gör...
3042.
kurbağaların dilsiz olduğunu bilmek beni rahatlatmıyor mesela. oysa ben onlarla french kiss yapacaktım. çocukluğumu hatırlamak bazen rahatlatıyor biliyor musunuz. bu birbirinden alakasız cümleleri peşi sıra sizinle paylaştığım için üzgün değilim. ne de olsa burası bir sözlük. karalama defteri de rahatlama yeri. üzgün olduğum bir konu var. ya eski deliliğimi tekrar bulamazsam diye korkuyorum. sonuçta delilik yaratım sürecinde itici bir güç ve ben normal denilenin peşinde koşarken gerçekten normal olma sürecine girdim gibi. bundan hoşnutsuzluk duymak da neyin nesi. peki gerçekten neden korkuyorum. yazma sürecimi bir patlamalar silsilesi halinde yapamayacak olmak ve daha bilinçli bir halde masa başına oturarak olduğu gibi ya da olması gerektiği gibi yapabileceğim fikri mi beni korkutuyor. artık bahanelerim kalmadı.
bu arada kurbağaların canı cehenneme. öptüklerimizden bir hayır gelmediği gibi dönüşenler de çekip gitti. koca bir hüsranla geçmiş yetişkinlik yılları. aksi durumları ya da farklı tercihleri yapmış olsaydım da durumun şu an bugün çok da farklı olacağını düşünmüyorum aslında. darbe çocuklarıyız ne de olsa. kanımızda akan mutsuzluğu iki küçük hapla defetmeye çalıştıkça kendimizden uzaklaşmak. oysa özümüz bu işte. hiçbir zaman çok da mutlu olmayı becerememiş koca bir nesil. sürekli daha fazlasını istemek ne de çok yoruyor.
kurbağalara gelince. onlar da yaşayan varlıklar sonuçta. dillerinin olmadığı konusunda başlangıçta yalan söyledim. sadece bazen ne dediklerini bilmiyorlar. yüksek ihtimalle ne düşündüklerini bilmediklerinden kaynaklanıyor bu. erkekler biraz daha mı içgüdüsel davranıyor acaba? hani avcı styla. avına yaklaşan algıları tamamen açık içgüdülerine güvenen ve neredeyse hiçbir zaman anlayamayacağım varlıklar.
sürekli anlam arama çabası da yoruyor. belki inançlı olsaydım bunun üstesinden gelebilirdim. sonuçta ölümden sonrasının anlamlı olması hayata da anlam katıyor. ölümden sonrasının olmadığı ya da yokluk fikri bu hayatı da yokluğun içine sürüklemiyor mu? güzel soru. sürüklemiyor. elimizde sadece bu yaşam var işte. başka bir şey yok ve tercihimiz bile değildi. tercihimiz olmayan bir durumda sürekli doğru tercihler yapmak zorunda olmak da yoruyor. şimdi fark ediyorum da yorulmak o kadar mutsuz etmiyor. işin ucunda dinlenmek de var çünkü. bir nefes almak. bir es vermek. pencereyi açıp gökyüzünün maviliğine birkaç saniyeliğine olsa bile bakabilmek.
kurbağalar demişken. seviyorum onları. bazıları güzel bazıları çirkin bazıları normal bazıları bildiğin zır deli. kanım delileri çekiyor. çocukluktan kalma bir huy olsa gerek. insan neye alışkınsa onun peşinden gitmeyi seviyor. nadiren yerimizden kalkıp gerçekten yeni ama yepyeni bir şey peşinde koşuyoruz. konfor alanından çıkma saçmalığına inanmazdım ama sanırım insan doğasıyla ilgili bir bilgi veriyor. aslında yeni bir şey yapmayarak doğamıza hakaret ediyoruz gibi. çünkü duran varlıklar değiliz. zamanın akışını durduramıyor oluşumuz ona adapte olmamızı gerektiriyor. bilime düstur edinmiş birinin yaşlandıkça durması pek zor. bekli de genellemeler yapmamam gerekiyor. kendimden bahsedersem daha samimi olur muyum? yoksa ilgi delisi bir manyak gibi mi görünürüm. kurbağalar buna ne der? kurbağaların ne dediklerini hiçbir zaman duydum mu acaba?
kulaklarım nerede?
bu arada kurbağaların canı cehenneme. öptüklerimizden bir hayır gelmediği gibi dönüşenler de çekip gitti. koca bir hüsranla geçmiş yetişkinlik yılları. aksi durumları ya da farklı tercihleri yapmış olsaydım da durumun şu an bugün çok da farklı olacağını düşünmüyorum aslında. darbe çocuklarıyız ne de olsa. kanımızda akan mutsuzluğu iki küçük hapla defetmeye çalıştıkça kendimizden uzaklaşmak. oysa özümüz bu işte. hiçbir zaman çok da mutlu olmayı becerememiş koca bir nesil. sürekli daha fazlasını istemek ne de çok yoruyor.
kurbağalara gelince. onlar da yaşayan varlıklar sonuçta. dillerinin olmadığı konusunda başlangıçta yalan söyledim. sadece bazen ne dediklerini bilmiyorlar. yüksek ihtimalle ne düşündüklerini bilmediklerinden kaynaklanıyor bu. erkekler biraz daha mı içgüdüsel davranıyor acaba? hani avcı styla. avına yaklaşan algıları tamamen açık içgüdülerine güvenen ve neredeyse hiçbir zaman anlayamayacağım varlıklar.
sürekli anlam arama çabası da yoruyor. belki inançlı olsaydım bunun üstesinden gelebilirdim. sonuçta ölümden sonrasının anlamlı olması hayata da anlam katıyor. ölümden sonrasının olmadığı ya da yokluk fikri bu hayatı da yokluğun içine sürüklemiyor mu? güzel soru. sürüklemiyor. elimizde sadece bu yaşam var işte. başka bir şey yok ve tercihimiz bile değildi. tercihimiz olmayan bir durumda sürekli doğru tercihler yapmak zorunda olmak da yoruyor. şimdi fark ediyorum da yorulmak o kadar mutsuz etmiyor. işin ucunda dinlenmek de var çünkü. bir nefes almak. bir es vermek. pencereyi açıp gökyüzünün maviliğine birkaç saniyeliğine olsa bile bakabilmek.
kurbağalar demişken. seviyorum onları. bazıları güzel bazıları çirkin bazıları normal bazıları bildiğin zır deli. kanım delileri çekiyor. çocukluktan kalma bir huy olsa gerek. insan neye alışkınsa onun peşinden gitmeyi seviyor. nadiren yerimizden kalkıp gerçekten yeni ama yepyeni bir şey peşinde koşuyoruz. konfor alanından çıkma saçmalığına inanmazdım ama sanırım insan doğasıyla ilgili bir bilgi veriyor. aslında yeni bir şey yapmayarak doğamıza hakaret ediyoruz gibi. çünkü duran varlıklar değiliz. zamanın akışını durduramıyor oluşumuz ona adapte olmamızı gerektiriyor. bilime düstur edinmiş birinin yaşlandıkça durması pek zor. bekli de genellemeler yapmamam gerekiyor. kendimden bahsedersem daha samimi olur muyum? yoksa ilgi delisi bir manyak gibi mi görünürüm. kurbağalar buna ne der? kurbağaların ne dediklerini hiçbir zaman duydum mu acaba?
kulaklarım nerede?
devamını gör...
3043.
millet ne dramlar yaşıyor, ne acılı terk edilmeli aşk hikayeleri var.
gülümsüyorum halime. şu dakika telefon açsam kapıma kadar gelir hatun. whatsapp'tan yazsam bile olur.
yukarıdakinin benimle alay etme yöntemi de bu. sen anca seviş, hiçbir şey hissetme dedi.
kaderime boyun eğdim. işime baktım. yoksa bende terk edilip, zırlamasını bilirdim.
bahtım kara.
gülümsüyorum halime. şu dakika telefon açsam kapıma kadar gelir hatun. whatsapp'tan yazsam bile olur.
yukarıdakinin benimle alay etme yöntemi de bu. sen anca seviş, hiçbir şey hissetme dedi.
kaderime boyun eğdim. işime baktım. yoksa bende terk edilip, zırlamasını bilirdim.
bahtım kara.
devamını gör...
3044.
isyansız istedi güneş aşkımı, gündüzü kaybettim nice yıllar…
devamını gör...
3045.
keşke hep kafam güzel olsa.
devamını gör...
3046.
gerçek nedir? görünen mi gerçektir yoksa görmek istenen mi? gördüğünü kabullenmeyip hala görmek istediği şekilde görmeye devam etmek çok mu acınasıdır? kabullenmek neden bu kadar üzer? halbuki en başından beri pespaye bir şekilde orada duruyordur o gerçek.
var olmak istemek, var olduğunu bilmek, bunu hissetmek... bunların gerçekte olduğunu anlamak için çırpınmak, çok olmasa da ufacık bir sonuca ulaşmak çok mu zor? duygudan yoksun onca kemik yığını arasında, onlar gibi olmayı tercih etmeyip içinden geleni en güzel haliyle paylaşmaya çalışmak çok mu yanlış bir davranış? sahi davranış demişken; davranışa dönmeyen duygular ne kadar gerçek? başta herkesi kendi gibi sanan, sonrasında bile isteye kandırılan bir insan olmak ne kadar doğru?
ne, ne kadar, nasıl, neden, ne zaman, niye? bilmiyorum. tek bildiğim; insan bazı gerçekleri pirincin içindeki siyah taş gibi görüyor bazen. o siyah taş insana çok garip hissettiriyor. zaten gerçekler hep tuhaftır.
var olmak istemek, var olduğunu bilmek, bunu hissetmek... bunların gerçekte olduğunu anlamak için çırpınmak, çok olmasa da ufacık bir sonuca ulaşmak çok mu zor? duygudan yoksun onca kemik yığını arasında, onlar gibi olmayı tercih etmeyip içinden geleni en güzel haliyle paylaşmaya çalışmak çok mu yanlış bir davranış? sahi davranış demişken; davranışa dönmeyen duygular ne kadar gerçek? başta herkesi kendi gibi sanan, sonrasında bile isteye kandırılan bir insan olmak ne kadar doğru?
ne, ne kadar, nasıl, neden, ne zaman, niye? bilmiyorum. tek bildiğim; insan bazı gerçekleri pirincin içindeki siyah taş gibi görüyor bazen. o siyah taş insana çok garip hissettiriyor. zaten gerçekler hep tuhaftır.
devamını gör...
3047.
geldi yine 'yeryüzünde yer kaplamaktan başka ne halta yarıyorsun' perileri.
çabam sonu çıkmaz bir sokak bazen, bazense denize varan bir yol. ben de bilmiyorum ki, ben de bilmiyorum. sadece yürümeye devam ediyorum.
çabam sonu çıkmaz bir sokak bazen, bazense denize varan bir yol. ben de bilmiyorum ki, ben de bilmiyorum. sadece yürümeye devam ediyorum.
devamını gör...
3048.
baştan söyleyeyim uzun olacak.
şöyle bir baktım. ilk olarak bu başlığa iki ay önce yazmışım. sonra aradan bir ay geçmiş bir daha. sonra 2 hafta sonra bir daha. bir hafta sonra bir daha. sonra bir gün. her seferinde bu başlığa dökülme olayım sıklaşmış. başta içimi dökmüşüm sonra başıma gelen komik şeyleri anlatmışım. sanıyorum burası bir başlığa sığdıramadığım düşüncelerimi derlediğim yer. o halde biraz derleyeceğim. zira kafamdakini anlatacağım birileri olsa da ben kendi kendimi daha iyi anlıyor gibiyim.
sınırları olmadan yaşamaya çalışıyorum genel olarak. hiçbir şeyden alı koymamam gerektiğini düşünürüm kendimi fakat farkında olmadan bazı şeyler için heyecanımı öldürmeye çalıştığımı fark ettim. çünkü ''tutun şunu! bir delilik yapacak!'' cümlesindeki delilik benimdir. bir anda yükselir yükselir her şeyi geri dönülmez bir yola sokarım. geri dönülmez bir yola girmiş şeyi de o yoldan geri döndürürüm. o halde damdan düşer gibi yapmalıyım her şeyi ve bir nihayete ermeli. ermeyeceğini öngörüyorsa kalkışmaz böyle şeylere normal bir insan fakat yaşamaya çalışıyoruz değil mi? ne de olsa galvaniz gelbiraz'ın da dediği gibi herkes kendi boşluğunu arıyor. ben de arıyorum işte. o boşluğa bir koltuk atacağım. önüne de bir sehpa. olmayacak şeylere heyecanlanıp sonra öldüreceğim o heyecanı. çünkü hayatımın büyük bir kısmı ''eeh s*k**ler be'' demekle geçti. alıştım artık. başka türlü olamıyorum. alp budur. tıpkı gerçekçi mucit leeuwenhoek'in romantik ressam dostu vermeer'e su gibi estetik bir doğallığı mikroskopla gösterip suyu vermeer'in kafasında bir öpüşte saklanan milyonlarca minik çirkin yaratığa çevirdikten sonra dediği gibi ''su böyledir ve değildir başka türlü''. tabiatım bu.
kişiliğim üzerine de düşündüm bugün. çok ciddi biriydim ben. sonra her ne olduysa işler komik bir hal aldı. ciddi bir insanla konuşurken bir anlığına kendim olamadığımı hissettim. size de olur mu bu? sanki karşınızdakine uyum sağlamak için kendinizden ödün vermeye mecbur gibi hissedersiniz. sonra düşündüm üzerine. epey ciddi biriydim ben. yeri geldiğinde çok ciddi oluyorum yine. hatta diyebilirim ki bazen melankolik zamanlarım oluyor. hayatı umut sarıkaya gibi görmeye zorlamam kendimi. düpedüz üzülen, kızan biriyim ben. o halde sorun bende değildi. o sebepten yine başa dönüyoruz. ''alp böyledir ve değildir başka türlü''. ''eeh s*k**ler be'' diyip devam ettim ben de.
zira düşününce çok daha ciddi şeyler üzerine düşünmem gerektiğinin farkına vardım. yarın çok yoğun bir gün olacak. diyebilirim ki nefes alamamacasına sıkılacağım çünkü içinde bulunduğum akademik rus salatası kabak tadı vermeye başladı. yüzüme yüzüme konuşulanlar bir uğultu gibi geliyor. sanki su altından duyuyorum onları. bunaldığımı hissediyorum. ihtiyaçlarım var.
-şöyle temizinden 3-5 yıllık bir tatile ihtiyacım var.
-efendime söyleyeyim uzun bir çift bacağın üstüne uzanıp 8 sezonluk bir diziyi bitirmeye ihtiyacım var.
-şöyle bir dans edip ter içinde yorgunluktan soğuk fayanslara uzanmaya ihtiyacım var.
gecenin birkaç saati kendi başıma kalmayı seviyorum. hep kendime ayırdım geceyi hayatım boyunca. düşüncelerimin billurlaştığı, ne istediğime dair kafamdaki sesin en berraklaştığı an gecedir benim. yine bir gece vakti anlıyorum ki önceden istediklerimi artık istemiyorum. önceden istemediklerim ise şehvet uyandırıyor. bu hep böyle oldu. yapmam dediğim her şeyi yaptım ve büyük haz aldım. bir adım öteye götürmek istiyor gibiyim artık. sizin için çok normal olanı istiyorum aslında. hepiniz bu karalama defterine aşklarınızı yazıyorsunuz, yeri geliyor babanıza öfkenizi, annenize kırgınlığınızı, hayatınızda vazgeçilmez olanın elinizden alınışını ve mahvoluşlarınızı. hepinizin hayatında çok önemli, çok anlamlı diyaloglar var. bende eksik olan bu diye düşünüyorum bazen. olmazsa olmaz diyebileceğim hiçbir şey yok. en başta bir ailem yok. varlar ama o kadar manasız ki varlıkları öfke bile uyandırmıyorlar içimde. buraya acı dolu bir şeyler yazamıyorum hiçbir şey hakkında çünkü o kadar alıştım ki kendimi savunmaya, kimsenin karşısında zayıf kalacak denli soyunmadım. soyunabilmeliyim ve kendimi zayıf bırakabilecek kadar güvende hissedebilmeliyim, bu benim hakkım. fakat kafama tek takabildiğim şey yaşama hırsım. oysa hepsini istiyorum. hepsini. sağduyum açgözlülüğümle çelişiyor. hep böyleydim.
çünkü ''alp böyledir ve değildir başka türlü.''
şöyle bir baktım. ilk olarak bu başlığa iki ay önce yazmışım. sonra aradan bir ay geçmiş bir daha. sonra 2 hafta sonra bir daha. bir hafta sonra bir daha. sonra bir gün. her seferinde bu başlığa dökülme olayım sıklaşmış. başta içimi dökmüşüm sonra başıma gelen komik şeyleri anlatmışım. sanıyorum burası bir başlığa sığdıramadığım düşüncelerimi derlediğim yer. o halde biraz derleyeceğim. zira kafamdakini anlatacağım birileri olsa da ben kendi kendimi daha iyi anlıyor gibiyim.
sınırları olmadan yaşamaya çalışıyorum genel olarak. hiçbir şeyden alı koymamam gerektiğini düşünürüm kendimi fakat farkında olmadan bazı şeyler için heyecanımı öldürmeye çalıştığımı fark ettim. çünkü ''tutun şunu! bir delilik yapacak!'' cümlesindeki delilik benimdir. bir anda yükselir yükselir her şeyi geri dönülmez bir yola sokarım. geri dönülmez bir yola girmiş şeyi de o yoldan geri döndürürüm. o halde damdan düşer gibi yapmalıyım her şeyi ve bir nihayete ermeli. ermeyeceğini öngörüyorsa kalkışmaz böyle şeylere normal bir insan fakat yaşamaya çalışıyoruz değil mi? ne de olsa galvaniz gelbiraz'ın da dediği gibi herkes kendi boşluğunu arıyor. ben de arıyorum işte. o boşluğa bir koltuk atacağım. önüne de bir sehpa. olmayacak şeylere heyecanlanıp sonra öldüreceğim o heyecanı. çünkü hayatımın büyük bir kısmı ''eeh s*k**ler be'' demekle geçti. alıştım artık. başka türlü olamıyorum. alp budur. tıpkı gerçekçi mucit leeuwenhoek'in romantik ressam dostu vermeer'e su gibi estetik bir doğallığı mikroskopla gösterip suyu vermeer'in kafasında bir öpüşte saklanan milyonlarca minik çirkin yaratığa çevirdikten sonra dediği gibi ''su böyledir ve değildir başka türlü''. tabiatım bu.
kişiliğim üzerine de düşündüm bugün. çok ciddi biriydim ben. sonra her ne olduysa işler komik bir hal aldı. ciddi bir insanla konuşurken bir anlığına kendim olamadığımı hissettim. size de olur mu bu? sanki karşınızdakine uyum sağlamak için kendinizden ödün vermeye mecbur gibi hissedersiniz. sonra düşündüm üzerine. epey ciddi biriydim ben. yeri geldiğinde çok ciddi oluyorum yine. hatta diyebilirim ki bazen melankolik zamanlarım oluyor. hayatı umut sarıkaya gibi görmeye zorlamam kendimi. düpedüz üzülen, kızan biriyim ben. o halde sorun bende değildi. o sebepten yine başa dönüyoruz. ''alp böyledir ve değildir başka türlü''. ''eeh s*k**ler be'' diyip devam ettim ben de.
zira düşününce çok daha ciddi şeyler üzerine düşünmem gerektiğinin farkına vardım. yarın çok yoğun bir gün olacak. diyebilirim ki nefes alamamacasına sıkılacağım çünkü içinde bulunduğum akademik rus salatası kabak tadı vermeye başladı. yüzüme yüzüme konuşulanlar bir uğultu gibi geliyor. sanki su altından duyuyorum onları. bunaldığımı hissediyorum. ihtiyaçlarım var.
-şöyle temizinden 3-5 yıllık bir tatile ihtiyacım var.
-efendime söyleyeyim uzun bir çift bacağın üstüne uzanıp 8 sezonluk bir diziyi bitirmeye ihtiyacım var.
-şöyle bir dans edip ter içinde yorgunluktan soğuk fayanslara uzanmaya ihtiyacım var.
gecenin birkaç saati kendi başıma kalmayı seviyorum. hep kendime ayırdım geceyi hayatım boyunca. düşüncelerimin billurlaştığı, ne istediğime dair kafamdaki sesin en berraklaştığı an gecedir benim. yine bir gece vakti anlıyorum ki önceden istediklerimi artık istemiyorum. önceden istemediklerim ise şehvet uyandırıyor. bu hep böyle oldu. yapmam dediğim her şeyi yaptım ve büyük haz aldım. bir adım öteye götürmek istiyor gibiyim artık. sizin için çok normal olanı istiyorum aslında. hepiniz bu karalama defterine aşklarınızı yazıyorsunuz, yeri geliyor babanıza öfkenizi, annenize kırgınlığınızı, hayatınızda vazgeçilmez olanın elinizden alınışını ve mahvoluşlarınızı. hepinizin hayatında çok önemli, çok anlamlı diyaloglar var. bende eksik olan bu diye düşünüyorum bazen. olmazsa olmaz diyebileceğim hiçbir şey yok. en başta bir ailem yok. varlar ama o kadar manasız ki varlıkları öfke bile uyandırmıyorlar içimde. buraya acı dolu bir şeyler yazamıyorum hiçbir şey hakkında çünkü o kadar alıştım ki kendimi savunmaya, kimsenin karşısında zayıf kalacak denli soyunmadım. soyunabilmeliyim ve kendimi zayıf bırakabilecek kadar güvende hissedebilmeliyim, bu benim hakkım. fakat kafama tek takabildiğim şey yaşama hırsım. oysa hepsini istiyorum. hepsini. sağduyum açgözlülüğümle çelişiyor. hep böyleydim.
çünkü ''alp böyledir ve değildir başka türlü.''
devamını gör...
3049.
çok güzel insanlar var hayatımda. o kadar güzeller ki bazen düşünüyorum onları hak etmek için ne yapmış olabileceğimi, bir cevap bulamıyorum. gerçi laf... hayat sanki adil bir yer.
o kadar saçma ki aslında. yani terör estiriyorum ben sık sık, geçimsiz, kavgacı biri oluyorum özellikle problemli zamanlarımda. modu çok çabuk düşebilen biri olduğum için öyle arada sırada değil sıklıkla tolere* edilmem gerekebiliyor mesela. bazen hareketsiz kalıyorum, içime kapanıyorum, yapıcı önerilerini, daha iyi hissetmem için tavsiyelerini tersliyor, fikirlerini kendilerine saklamaları gerektiğini falan söylüyorum onlara. yanımda olma çabalarını, alanımın ihlal edilmesi falan gibi saçma bir yerden algılayıp tırnaklarımı çıkarabiliyorum. bunun gibi daha bir sürü, bir sürüü şey yapıyorum hayatımdaki insanlara ben. yine de ısrar ve inatla öyle güzel kalıyorlar ki...
iki çok yakın arkadaşım var. birini tanıyorsunuz biraz biraz, dolanmıştı bir ara buralarda diğerininse hiç işi yoktur sözlüklerle falan. onlar mesela, o kadar acayipler ki, yani neyi nasıl anlatacağımı bilmiyorum. sizin tanımadığınızın tamamen keyfi bir sebepten birkaç gün evinde kalmak istediğim bir dönem olmuştu. kendi evimde kalmak istemediğim ama kimseye de gitmek istemediğim bir dönem. o evde yalnız kalmak istediğim için kadın kendi evinden çıkıp, artık arasının pek de iyi olmadığı eski ev arkadaşının yanında kalmak durumunda kalmıştı. sırf benim tepem atık diye, sırf yalnız kalıp kafamı dinleyeyim biraz diye. sizin tanıdığınızın beni kaç karanlıktan, kaç dertten, tasadan fiziksel aktiviteye zorlayarak çıkardığınınsa haddini hesabını ben tutamadım, size nasıl anlatayım. bana neyin lazım olduğunu benden iyi bilerek, sürüklenerek götürüldüğüm kampları mı anlatayım, yüksekten hoşlanmamasına rağmen bir dönem sürekli gittiğimiz lunaparkları mı? başka bir arkadaşım var mesela, çocukluğumuzdan beri beraberiz, yazmıştım onunla ilgili uzun uzun bir ara ama sanırım sadece tek bir örnek vereceğim şimdi; istanbul dışında yaşadığım ve gerçekten bundan dolayı çok mutsuz olduğum bir dönem var. yeni yaşadığım şehre asla adapte olamadığım. yurtdışından 10 günlüğüne dönüp bu 10 günün 6 gününü, o küçücük şehirde benim yanımda kalarak geçirmişti benim canım. kendimi iyi hissedeyim diye sırf, göreceği, hasret gidereceği bir sürü insanı bırakıp benimle...
şimdi ben bunları niye anlatıyorum? unutmuyorum, unutamıyorum elbette bu insanların varlığını, önemlerini hayatımdaki; zaten unutamam güzelliklerini de, sahiden bazen onlara layık olmadığımı düşünüyorum ben. mesela afillibirbey'in işini gücünü bir yana bırakıp, kendimi kötü hissettiğim günlerde çok saçma bi şekilde nerdeyse telepatik bir bağımız varmışçasına bana uzun uzuuun motivasyon konuşmaları yapmasını hak etmiyorum. 0000'ın sinirimi atmam için arayıp bana küfür etsene kızım demelerini falan. daha sayamayacağım bir sürü insan. her biri çiçek gibi olan hayat arkadaşlarımdan bahsetmedim bile! çok, çok şanslıyım…
peki bengaripsengüzeldünyaumutlu'nun hangi güzelcimliğini anlatayım? hayır, zaten denesem de beceremem de sessiz sakin bir köşede normalleşmemi beklerken şunu yapmasını hak etmiyorum abi ben, bunu söyleyebilirim herhalde değil mi?
dediğim gibi dünya adil bir yer değil ama bana bir paratoner tahsis etmiş o kesin. minnettarım! iyi insanlar, güzel, harika insanlarım benim.
o kadar saçma ki aslında. yani terör estiriyorum ben sık sık, geçimsiz, kavgacı biri oluyorum özellikle problemli zamanlarımda. modu çok çabuk düşebilen biri olduğum için öyle arada sırada değil sıklıkla tolere* edilmem gerekebiliyor mesela. bazen hareketsiz kalıyorum, içime kapanıyorum, yapıcı önerilerini, daha iyi hissetmem için tavsiyelerini tersliyor, fikirlerini kendilerine saklamaları gerektiğini falan söylüyorum onlara. yanımda olma çabalarını, alanımın ihlal edilmesi falan gibi saçma bir yerden algılayıp tırnaklarımı çıkarabiliyorum. bunun gibi daha bir sürü, bir sürüü şey yapıyorum hayatımdaki insanlara ben. yine de ısrar ve inatla öyle güzel kalıyorlar ki...
iki çok yakın arkadaşım var. birini tanıyorsunuz biraz biraz, dolanmıştı bir ara buralarda diğerininse hiç işi yoktur sözlüklerle falan. onlar mesela, o kadar acayipler ki, yani neyi nasıl anlatacağımı bilmiyorum. sizin tanımadığınızın tamamen keyfi bir sebepten birkaç gün evinde kalmak istediğim bir dönem olmuştu. kendi evimde kalmak istemediğim ama kimseye de gitmek istemediğim bir dönem. o evde yalnız kalmak istediğim için kadın kendi evinden çıkıp, artık arasının pek de iyi olmadığı eski ev arkadaşının yanında kalmak durumunda kalmıştı. sırf benim tepem atık diye, sırf yalnız kalıp kafamı dinleyeyim biraz diye. sizin tanıdığınızın beni kaç karanlıktan, kaç dertten, tasadan fiziksel aktiviteye zorlayarak çıkardığınınsa haddini hesabını ben tutamadım, size nasıl anlatayım. bana neyin lazım olduğunu benden iyi bilerek, sürüklenerek götürüldüğüm kampları mı anlatayım, yüksekten hoşlanmamasına rağmen bir dönem sürekli gittiğimiz lunaparkları mı? başka bir arkadaşım var mesela, çocukluğumuzdan beri beraberiz, yazmıştım onunla ilgili uzun uzun bir ara ama sanırım sadece tek bir örnek vereceğim şimdi; istanbul dışında yaşadığım ve gerçekten bundan dolayı çok mutsuz olduğum bir dönem var. yeni yaşadığım şehre asla adapte olamadığım. yurtdışından 10 günlüğüne dönüp bu 10 günün 6 gününü, o küçücük şehirde benim yanımda kalarak geçirmişti benim canım. kendimi iyi hissedeyim diye sırf, göreceği, hasret gidereceği bir sürü insanı bırakıp benimle...
şimdi ben bunları niye anlatıyorum? unutmuyorum, unutamıyorum elbette bu insanların varlığını, önemlerini hayatımdaki; zaten unutamam güzelliklerini de, sahiden bazen onlara layık olmadığımı düşünüyorum ben. mesela afillibirbey'in işini gücünü bir yana bırakıp, kendimi kötü hissettiğim günlerde çok saçma bi şekilde nerdeyse telepatik bir bağımız varmışçasına bana uzun uzuuun motivasyon konuşmaları yapmasını hak etmiyorum. 0000'ın sinirimi atmam için arayıp bana küfür etsene kızım demelerini falan. daha sayamayacağım bir sürü insan. her biri çiçek gibi olan hayat arkadaşlarımdan bahsetmedim bile! çok, çok şanslıyım…
peki bengaripsengüzeldünyaumutlu'nun hangi güzelcimliğini anlatayım? hayır, zaten denesem de beceremem de sessiz sakin bir köşede normalleşmemi beklerken şunu yapmasını hak etmiyorum abi ben, bunu söyleyebilirim herhalde değil mi?
dediğim gibi dünya adil bir yer değil ama bana bir paratoner tahsis etmiş o kesin. minnettarım! iyi insanlar, güzel, harika insanlarım benim.
devamını gör...
3050.
bugün dolmuşta yüzümüzü güldüren bir olay yaşadık. hem biraz güldük, hem de umutlandık.
dolmuştan bir öğrenci inmiş ayaktaki yolcular olurmamıştı. az ileride bir hanımefendi bindi ve o boş yeri ayaktaki yolculardan birinin verdiğini düşünüp, "ne gerek vardı çocuğum, sen otursaydın" dedi. çocuk* zannımca ablayı bozmamak için sadece "yok abla" demekle yetindi. abla oturdu teşekkürünü etti, sonra da çoğunun ücretini de kendisi ödemeye çalıştı. genç adam itiraz edince bir süre birbirini ikna konuşması sürdü aralarında, abla galip geldi tabi. sonra aklında kalmış olacak ki çocuğa dönüp "öğrencisin değil mi" dedi, o da ne yapsın "öğrenciyim abla, hiç gerrek yoktu ama sağol" deyiverdi. abla inerken gence tekrar teşekkür etti ve gitti.
sonuç olarak yapılmamış bir iyiliğin bile, farzımisal yaşanmış olmasının, yüzde ufak bir tebessüm bırakan bir olaya dönüşmesi mümkün. iyiliğe o kadar hasret kalmışız ki çok basit bir hareket bile bize umut, yüzümüze gülümseme olabiliyor. biz öyle zannetmiş olsak bile iyi insanlar iyi ki varlar
dolmuştan bir öğrenci inmiş ayaktaki yolcular olurmamıştı. az ileride bir hanımefendi bindi ve o boş yeri ayaktaki yolculardan birinin verdiğini düşünüp, "ne gerek vardı çocuğum, sen otursaydın" dedi. çocuk* zannımca ablayı bozmamak için sadece "yok abla" demekle yetindi. abla oturdu teşekkürünü etti, sonra da çoğunun ücretini de kendisi ödemeye çalıştı. genç adam itiraz edince bir süre birbirini ikna konuşması sürdü aralarında, abla galip geldi tabi. sonra aklında kalmış olacak ki çocuğa dönüp "öğrencisin değil mi" dedi, o da ne yapsın "öğrenciyim abla, hiç gerrek yoktu ama sağol" deyiverdi. abla inerken gence tekrar teşekkür etti ve gitti.
sonuç olarak yapılmamış bir iyiliğin bile, farzımisal yaşanmış olmasının, yüzde ufak bir tebessüm bırakan bir olaya dönüşmesi mümkün. iyiliğe o kadar hasret kalmışız ki çok basit bir hareket bile bize umut, yüzümüze gülümseme olabiliyor. biz öyle zannetmiş olsak bile iyi insanlar iyi ki varlar
devamını gör...
3051.
az önce konuştuğum bir çocuk var onunla konuşurken acele acele çantama cüzdan filan koymaya çabalarken adın çıkıverirken durdurdum kendimi. sana dair her şeyden çok yoruldum.
devamını gör...
3052.
insanlar birtakım değiştirmek istedikleri davranışları, huyları için bazı slogan, mantra ve özlü sözlere sarılıyorlar. bunları kendilerine sık sık hatırlatıp iyi davranışı pekiştirmek, kötü davranışı azaltıp yok etmek istiyorlar. lakin elbette ki bunların bazılarının verdikleri mesaj sıkıntılı oluyor. mesela az konuşmaya övgü konusu. illa ki önünüze çıkmıştır. söz gümüşse sükut altındır, az konuşursan konuştuğunda cümlelerin çok değerlidir. çok geveze, düşünmeden konuşan, dilini tutamadığı için sıkıntıya giren bir insan az konuşmayı çok ulvi ve değerli bir nitelik olarak gorebilir ama normal koşullarda değil. mesela az konuşan ama konuştuğunda da ortalama olan biri niye daha iyi oluyor ki öbüründen. az konuşunca otomatik bilge, filozof, eren mi olunuyor?
bunu eleştirme sebebim bir miktar ortalamaya göre sessiz bir insan olmam. ancak şahsen ah şunu demeseydim durumunu pek yaşamamak dışında pek faydasını görmedim.
sürekli konuşmak istemek değil mesele ancak konuştuğunda rahat ve kendini doğru bir şekilde ifade etmek epey önemli. dostluk, aile, romantik ilişkilerde en temelde bulunur bu. kariyer yolunda, kurumsal hayatta da kesinlikle kayda değer derecede önemlidir. ve sessizliğin, konuşmamanın övülmesinden rahatsızım, sıkıldım. evet birçoklarının ah dilimi tutsaydım, dedikodusunu yaptım ayıp oldu gibi yakınmalarının az konuşan insanlarda pek karşılığı yok. ancak kendini güzelce ifade etmek, konuşmak, insan iletişiminden keyif almak güzel bir şey yahu. iyi tarafı da bir yetenekten ziyade gelişebilir bir özellik oluşudur.
milleti de çenesini kapasın yeter ki diyerek şu sözlerle teşvik etmeyin*.
bunu eleştirme sebebim bir miktar ortalamaya göre sessiz bir insan olmam. ancak şahsen ah şunu demeseydim durumunu pek yaşamamak dışında pek faydasını görmedim.
sürekli konuşmak istemek değil mesele ancak konuştuğunda rahat ve kendini doğru bir şekilde ifade etmek epey önemli. dostluk, aile, romantik ilişkilerde en temelde bulunur bu. kariyer yolunda, kurumsal hayatta da kesinlikle kayda değer derecede önemlidir. ve sessizliğin, konuşmamanın övülmesinden rahatsızım, sıkıldım. evet birçoklarının ah dilimi tutsaydım, dedikodusunu yaptım ayıp oldu gibi yakınmalarının az konuşan insanlarda pek karşılığı yok. ancak kendini güzelce ifade etmek, konuşmak, insan iletişiminden keyif almak güzel bir şey yahu. iyi tarafı da bir yetenekten ziyade gelişebilir bir özellik oluşudur.
milleti de çenesini kapasın yeter ki diyerek şu sözlerle teşvik etmeyin*.
devamını gör...
3053.
başlangıcı...
küçük kuytu köşesinde, yerde, bacaklarını dizlerinden kendisine çekmiş, cenin pozisyonunda duruyordu esen. iki haftadır yıkanmamıştı ve kafasından yayılan kokuyla evin içindeki çöplerin kokusu birbirine karışmıştı. göbeği müsaade ettiği derecede kıvrıldı. bir süredir hareket etmeyen kolları karıncalanmaya başlamıştı. kulaklarındaki uğultu geçmiyordu bir türlü ve bu sebeple kapı zilinin feryat figan çalınışını duymadı.
devamını getirmeyi umuyorum. zor oluyor ama deneyeceğim. bir süredir yazamıyorum. proje gün geçtikçe gömülüyor ve bu beni üzüyor.
küçük kuytu köşesinde, yerde, bacaklarını dizlerinden kendisine çekmiş, cenin pozisyonunda duruyordu esen. iki haftadır yıkanmamıştı ve kafasından yayılan kokuyla evin içindeki çöplerin kokusu birbirine karışmıştı. göbeği müsaade ettiği derecede kıvrıldı. bir süredir hareket etmeyen kolları karıncalanmaya başlamıştı. kulaklarındaki uğultu geçmiyordu bir türlü ve bu sebeple kapı zilinin feryat figan çalınışını duymadı.
devamını getirmeyi umuyorum. zor oluyor ama deneyeceğim. bir süredir yazamıyorum. proje gün geçtikçe gömülüyor ve bu beni üzüyor.
devamını gör...
3054.
iyi olmaya çalışıyorum sözlük.
çokça karalama defterine yazdım; her yazdığımda aklımda farklı düşünceler, üzüldüğüm, streslendiğim farklı şeyler var.
ama hiç bu kadar kötü ve stresten hiç bir şey yapmadığım bir dönem olmadı.
bir şeyler yapmaya çalışıyorum.
hep yetersiz geliyor.
yapacağım belli ama görünmez bir el beni alıkoyuyor.
hayatımla kumar oynuyorum sözlük.
bütün her şey benim omuzlarımda.
her şey belli,
halletmeye çalışıyorum.
çokça karalama defterine yazdım; her yazdığımda aklımda farklı düşünceler, üzüldüğüm, streslendiğim farklı şeyler var.
ama hiç bu kadar kötü ve stresten hiç bir şey yapmadığım bir dönem olmadı.
bir şeyler yapmaya çalışıyorum.
hep yetersiz geliyor.
yapacağım belli ama görünmez bir el beni alıkoyuyor.
hayatımla kumar oynuyorum sözlük.
bütün her şey benim omuzlarımda.
her şey belli,
halletmeye çalışıyorum.
devamını gör...
3055.
karalıyoruz sözlük...
devamını gör...
3056.
her sabah bu defa farklı olacak diye kalkıyorum yataktan. bu sabah kapıdan çıkarken sabırsızlıkla ceplerimi yoklayıp bulduğum sigara servise binmeye beş dakika kala yanmayacak. yolda gün içerisinde yapacaklarımı sorgulamayacağım ve sadece müzik dinleyeceğim. ofiste her gün acaba bugün gelmez de rahat ederim dediğim o geveze, o şımarık, o münasebetsiz iş arkadaşım olmayacak. inanıyorum, bir gün gelecek acaba ay sonunu nasıl getireceğim derdi aklıma düşmeden akşamı edeceğim. bir öğlen namazında alnım secdede bütün düşüncelerden arınmış olacağım. elbet bir gün üç beş kuruş fazla kazanayım diye değil de sırf hevesten mesaiye kalacağım. muhakkak bir akşam iş çıkışı eski günlerde olduğu gibi sevdiğim bir tiyatro oyununu keyifle izleyeceğim. inanıyorum bir gece gün içinde olanlara sövmeden kafamı yastığa koyup huzurla uykuya dalacağım.
umut fakirin ekmeği, biz de ekmeğimizdeyiz.
umut fakirin ekmeği, biz de ekmeğimizdeyiz.
devamını gör...
3057.
sığınmak istediğim satırlar, saklanmak istediğim yürekler var.
yok olmuş gibi, yokmuş gibi, hiç olmamış gibi yaşamamış yaşatmamış gibi saysanız diyorum benliğimi.
yok olmuş gibi, yokmuş gibi, hiç olmamış gibi yaşamamış yaşatmamış gibi saysanız diyorum benliğimi.
devamını gör...
3058.
günaydın
yine de günaydın.
her şeye rağmen günaydın
sabah 6,7 gibi uyanıyorum. sağ olsun her sabah yüzümü yalayarak kafasını elimde gezdirerek mama yahut sevilmek isteyen bir kedim var.
normal şartlarda bir insanın o saatte beni uyandırması gerçekten zordur ve sonuçları olan bir şeydir. ama bu küçük canlı bunu o kadar güzel yapıyor ki -hoş kötü yaptığı günler de oluyor. kafama atlamak, saçımı yemeye çalışması vs gibi- sinirlenemiyorum bile.
dürüst olalım, ilk zamanlar zorlanmıştım. uyku düzenini bana göre ayarlamaya çalıştım. gündüz uyumasını oyun oynarak engellemeye çalıştım. engelledim de. ama bir şey değişmedi, yine aynı saatte uyandı ve uyandırdı.
bıraktım ben de.
genelde uyandırdığı dakikalarda mamasını verip uyurum ama bir haftaya yakındır yeniden uykuya dönemiyorum. uyumak istiyorum ama düşüncelerim uykumu parça parça yapıyor.
dünkü patlamada 28 kişi yaşamını yitirmiş. aileleri, çocukları, dostları, nişanlıları yahut sevgilileri. yaşamları bu kayıptan sonra daha da zorlaşan insanlar…
seferisihar’daki şila’nın ölümü. yakılarak öldürülen bir pitbull cinsi köpek. bir canlı ölmüş. yakılarak. kafesinde yaşayan. hangi sorunun çözümü bir canlıyı yakmak olabilir ki. ve hangi zihniyet bunu kendinde hak görebilir…
geçenlerde bir anne. boğazı kesilerek vahşice katledilen bir anne. yaşlı, minnoş ve tatlı bir kadın. diğer yanda oğlu. katleden, annesinin vücudundan ayırdığı kafasını balkonda sallayan ve sokağa fırlatan. videoyu yalnızca beş saniye izleyebildim. o beş saniye o gece beni ağlattı, uykusuz bıraktı, korkuttu. eşşek kadar beni annesine sığındırdı.
gebzede yakılarak öldürülen bir genç kız. 15 yaşında, liseli, hayata karşı umutları ve hayalleri olan. olaydan önce belki sabah gülümseyerek uyanan. katledileceğinden habersiz. ve annesini öldürme planı yapan ama annesini bulamayınca kızını öldüren bir cani. işkenceler yapılarak, yakılarak öldürülen bir genç kız. bir kadın. yine bir kadın.
ve daha birçok kadın. birçok hemcinsim. sayısız kadın. boğazı kesilen, parçalara ayrılan, döverek sokak ortasında öldürülen, arabayla üzerinden geçilen, yakılan. sayısız kadın.
geçen gün bir yabancı uyruklu satırlı sapkın insanın trafikte bir abinin elini yaralaması.
yabancı uyruklu -ülkesinden bağımsız- ve gün geçtikte ülkeyi çirkinleştiren pislikler. (yeterince boka batmamışız gibi!)
…
sosyal medya yasası. gönül isterdi ki bu sansür sadece geçen günkü annesini katleden gencin videosu gibi şeylere uygulansaydı. ama hepimiz biliyoruz ki bu sansür ondan başka her şeye hizmet ediyor gibi. bilinmeyecek yolsuzluklara, haksızlıklara, ifade özgürlüğüne…
ifade özgürlüğü? sahi bunu kaybedeli kaç vakit oldu?
ihtiyaçlar hiyerarşisinde birinci ve ikinci basamakta tıkalı kaldık toplum olarak. artık ne doğru düzgün temel ihtiyaçlarımızı giderebiliyor ne de güvenliğimizi sağlayabiliyoruz. bırakın lükse kaçacak ihtiyaçları, temel ihtiyaçlardan bahsediyoruz. gündemimiz bu!
ve yalnız değiliz. yalnız olmadığımızda çoğu durumda iyi hissederiz. ama bu belki de yalnız olmadığımız için üzüleceğimiz nadir konulardan.
toplumun ruhu, vicdanı (hangi vicdan? genel kabul edilen vicdan) ve merhameti olan insanların yaşam enerjileri, içindeki ateşleri bir avuç kadar kalmış durumda. adeta ruh emiciler gibi emdiler ruhumuzu…
ben de onlardan biriyim. zaman zaman büyüyen ama şu bir haftadır belki de daha uzun süredir sürekli küçülen bir formda.
bakın ben daha kişisel, ailesel ve psikolojik hiçbir sorundan bahsedemedim bile!
yaşama tutunmaya çalışan tüm empatlara selam olsun…
yine de günaydın.
her şeye rağmen günaydın
sabah 6,7 gibi uyanıyorum. sağ olsun her sabah yüzümü yalayarak kafasını elimde gezdirerek mama yahut sevilmek isteyen bir kedim var.
normal şartlarda bir insanın o saatte beni uyandırması gerçekten zordur ve sonuçları olan bir şeydir. ama bu küçük canlı bunu o kadar güzel yapıyor ki -hoş kötü yaptığı günler de oluyor. kafama atlamak, saçımı yemeye çalışması vs gibi- sinirlenemiyorum bile.
dürüst olalım, ilk zamanlar zorlanmıştım. uyku düzenini bana göre ayarlamaya çalıştım. gündüz uyumasını oyun oynarak engellemeye çalıştım. engelledim de. ama bir şey değişmedi, yine aynı saatte uyandı ve uyandırdı.
bıraktım ben de.
genelde uyandırdığı dakikalarda mamasını verip uyurum ama bir haftaya yakındır yeniden uykuya dönemiyorum. uyumak istiyorum ama düşüncelerim uykumu parça parça yapıyor.
dünkü patlamada 28 kişi yaşamını yitirmiş. aileleri, çocukları, dostları, nişanlıları yahut sevgilileri. yaşamları bu kayıptan sonra daha da zorlaşan insanlar…
seferisihar’daki şila’nın ölümü. yakılarak öldürülen bir pitbull cinsi köpek. bir canlı ölmüş. yakılarak. kafesinde yaşayan. hangi sorunun çözümü bir canlıyı yakmak olabilir ki. ve hangi zihniyet bunu kendinde hak görebilir…
geçenlerde bir anne. boğazı kesilerek vahşice katledilen bir anne. yaşlı, minnoş ve tatlı bir kadın. diğer yanda oğlu. katleden, annesinin vücudundan ayırdığı kafasını balkonda sallayan ve sokağa fırlatan. videoyu yalnızca beş saniye izleyebildim. o beş saniye o gece beni ağlattı, uykusuz bıraktı, korkuttu. eşşek kadar beni annesine sığındırdı.
gebzede yakılarak öldürülen bir genç kız. 15 yaşında, liseli, hayata karşı umutları ve hayalleri olan. olaydan önce belki sabah gülümseyerek uyanan. katledileceğinden habersiz. ve annesini öldürme planı yapan ama annesini bulamayınca kızını öldüren bir cani. işkenceler yapılarak, yakılarak öldürülen bir genç kız. bir kadın. yine bir kadın.
ve daha birçok kadın. birçok hemcinsim. sayısız kadın. boğazı kesilen, parçalara ayrılan, döverek sokak ortasında öldürülen, arabayla üzerinden geçilen, yakılan. sayısız kadın.
geçen gün bir yabancı uyruklu satırlı sapkın insanın trafikte bir abinin elini yaralaması.
yabancı uyruklu -ülkesinden bağımsız- ve gün geçtikte ülkeyi çirkinleştiren pislikler. (yeterince boka batmamışız gibi!)
…
sosyal medya yasası. gönül isterdi ki bu sansür sadece geçen günkü annesini katleden gencin videosu gibi şeylere uygulansaydı. ama hepimiz biliyoruz ki bu sansür ondan başka her şeye hizmet ediyor gibi. bilinmeyecek yolsuzluklara, haksızlıklara, ifade özgürlüğüne…
ifade özgürlüğü? sahi bunu kaybedeli kaç vakit oldu?
ihtiyaçlar hiyerarşisinde birinci ve ikinci basamakta tıkalı kaldık toplum olarak. artık ne doğru düzgün temel ihtiyaçlarımızı giderebiliyor ne de güvenliğimizi sağlayabiliyoruz. bırakın lükse kaçacak ihtiyaçları, temel ihtiyaçlardan bahsediyoruz. gündemimiz bu!
ve yalnız değiliz. yalnız olmadığımızda çoğu durumda iyi hissederiz. ama bu belki de yalnız olmadığımız için üzüleceğimiz nadir konulardan.
toplumun ruhu, vicdanı (hangi vicdan? genel kabul edilen vicdan) ve merhameti olan insanların yaşam enerjileri, içindeki ateşleri bir avuç kadar kalmış durumda. adeta ruh emiciler gibi emdiler ruhumuzu…
ben de onlardan biriyim. zaman zaman büyüyen ama şu bir haftadır belki de daha uzun süredir sürekli küçülen bir formda.
bakın ben daha kişisel, ailesel ve psikolojik hiçbir sorundan bahsedemedim bile!
yaşama tutunmaya çalışan tüm empatlara selam olsun…
devamını gör...
3059.
kaçıyorum, uzaklaşıyorum uzak olayım diyorum ama olmuyor.
zihnimi boşaltmak istiyorum, hatırlamak istemiyorum sanki hiç yokmuşum, hiç olmamışım gibi olsun istiyorum. birşeylerin içine çekilmek istemiyorum. hayal kırıklığı denen lanet şeyi yaşamaktan bıktım. herşeyi ve herkesi terk ettim. uzak olan gönülden de ırak olur dedim ama nafile. yine dönüp dolaşıp bana bulaşıyor herşey.
sıkıldım affetmekten, sıkıldım anlamaktan, sıkıldım anlayışlı olmaktan. sıkıldım artık her b.ku yeriz ama bişey olmaz nasıl olsa sever bizi affeder diyen insanlardan.
kırılmadığımı düşünen insanlardan nefret ediyorum! güçlü görünmekten, güçlü olmaktan nefret ediyorum! değilim zaten.
istiyorum ulan bende pamuklara bezenmek, dikkat edilmek ve özen gösterilmek.
bir sorunum olduğunda benimde peşimde koşulsun istiyorum. neyin var diye? (samimi bir şekilde) sorulsun istiyorum. ben varolmuşum evet evet...! ben yaşıyorum diye bilmek istiyorum. neyse dur herşeyi halledelim o kolay, ona sonra gider kalbini nasıl olsa alırız denilen kişi olmak istemiyorum artık.
emeklerimin değersiz görülmesinden sıkıldım. senelik 300k masraftan kurtardığım adamın benim ile 500 liranın pazarlığını yapmasını istemiyorum. bilinsin istiyorum ne yaptığım.
pffff...
çok yoruldum.
sürekli düşmesi enerjimin bundan çok yoruldum. hayal kırıklığına uğramaktan çok yoruldum. insanların düşüncesiz olmasından çok yoruldum. iyi olmaktan çok yoruldum. ona bi b.ok olmaz kafasından çok yoruldum lan. hallederiz onu, o kolay diye ertelemenmekten çok yoruldum. aile herşeydir diyen ben... aile kavramından nefret ediyorum bazen ve bu çok sık olmaya başladı. çok yüklü masraflarsan kurtardığım kişilerin iş bitip para ödemeye gelince, aslında çok bişey değil ne var bunda ben bunu g.tümle yaparım zihniyetinden çok yoruldum.
yorulmaktan yoruldum, yorulmaktan sıkıldım. dolup dolup taşmaktan sıkıldım. faydalanıp göz ardı edilmekten sıkıldım.
sıkıldım işte ya neredeyse herşeyden. kurtulayım istiyorum.
okuduğum bir yazıda dediği gibi ;
hiçbir kadın doğuramaz(mı?) yeniden*
zihnimi boşaltmak istiyorum, hatırlamak istemiyorum sanki hiç yokmuşum, hiç olmamışım gibi olsun istiyorum. birşeylerin içine çekilmek istemiyorum. hayal kırıklığı denen lanet şeyi yaşamaktan bıktım. herşeyi ve herkesi terk ettim. uzak olan gönülden de ırak olur dedim ama nafile. yine dönüp dolaşıp bana bulaşıyor herşey.
sıkıldım affetmekten, sıkıldım anlamaktan, sıkıldım anlayışlı olmaktan. sıkıldım artık her b.ku yeriz ama bişey olmaz nasıl olsa sever bizi affeder diyen insanlardan.
kırılmadığımı düşünen insanlardan nefret ediyorum! güçlü görünmekten, güçlü olmaktan nefret ediyorum! değilim zaten.
istiyorum ulan bende pamuklara bezenmek, dikkat edilmek ve özen gösterilmek.
bir sorunum olduğunda benimde peşimde koşulsun istiyorum. neyin var diye? (samimi bir şekilde) sorulsun istiyorum. ben varolmuşum evet evet...! ben yaşıyorum diye bilmek istiyorum. neyse dur herşeyi halledelim o kolay, ona sonra gider kalbini nasıl olsa alırız denilen kişi olmak istemiyorum artık.
emeklerimin değersiz görülmesinden sıkıldım. senelik 300k masraftan kurtardığım adamın benim ile 500 liranın pazarlığını yapmasını istemiyorum. bilinsin istiyorum ne yaptığım.
pffff...
çok yoruldum.
sürekli düşmesi enerjimin bundan çok yoruldum. hayal kırıklığına uğramaktan çok yoruldum. insanların düşüncesiz olmasından çok yoruldum. iyi olmaktan çok yoruldum. ona bi b.ok olmaz kafasından çok yoruldum lan. hallederiz onu, o kolay diye ertelemenmekten çok yoruldum. aile herşeydir diyen ben... aile kavramından nefret ediyorum bazen ve bu çok sık olmaya başladı. çok yüklü masraflarsan kurtardığım kişilerin iş bitip para ödemeye gelince, aslında çok bişey değil ne var bunda ben bunu g.tümle yaparım zihniyetinden çok yoruldum.
yorulmaktan yoruldum, yorulmaktan sıkıldım. dolup dolup taşmaktan sıkıldım. faydalanıp göz ardı edilmekten sıkıldım.
sıkıldım işte ya neredeyse herşeyden. kurtulayım istiyorum.
okuduğum bir yazıda dediği gibi ;
hiçbir kadın doğuramaz(mı?) yeniden*
devamını gör...
3060.
senin kalbin benim meskenimdir sevgilim. yürüdüğüm yollarca çürüdüğüm yıllarca senin kalbinde sekinet bulurum.
senin duvarlarına çarpan, kanayan kanatlarımın devâsı senin sükunetinde gizlidir.
buradan
senin duvarlarına çarpan, kanayan kanatlarımın devâsı senin sükunetinde gizlidir.
buradan
devamını gör...
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2