3441.
geceki başlayan sallantıda uyku mahmurluğundan mıdır yoksa amann ne olacak sanki diye düşündüğümden mıdır pek hissetmedim depremi. ancak ikincisinde il yerinde ansızın yakalanıp kendimi dışarı zor atıp yere kapaklanıp alnımı yere çarpınca durumun vahimliği dank etti sanırım. sonrasında başlayan her an sallanıyoruz korkusu, teker teker çöken binalar, sesleri gelen ama ulaşılamayan insanlar, çaresizce yardım isteyenler... gitmek istiyorum, bir taş kaldırmak, insanları kurtarmak istiyorum. ama ne öyle bir vasfım tecrübem var ne de imkanım. çalistigim için bir yere kıpırdayamıyorum. bu kadar kötü bir zamandayken tahammül seviyem sıfıra inmiş sanırım. bugün kaç kişiyle tartıştıgımı hatırlamıyorum bile. ki görüp görebileceğiniz en sakin insanımdır. belki de insanlarla tartışmakla yanlış yapıyorum bir kuru canla uğraştıgımız bir vakitte..
devamını gör...
3442.
atlatamıyorum. o kadar tedavi, o kadar ilaç, hava olaylarını, jeolojik olayları ve deprem de ne yapacağımı bilmeme rağmen korkuyorum. geceleri rüzgar sesi bile beni ürkütüyor. o uğultu kulağımdan hiç gitmedi, sarsıntı anında yerin nasıl dalgalandığını unutmadım ( 99 depremi dalgalı bir sismik hareketti). depremden 1 gün önce marmara denizinin nasıl ısındığını, kıyıya vuran deniz hayvanlarını, köy de yılanların, akreplerin, karıncaların nasıl toprak üstüne çıktıklarını unutamıyorum, bolu depreminden önce köpeklerin ulumalarını unutmuyorum. bilim, doğa, hayvanlar ve tarih olanları ve olacakları bize anlatmak istiyor ancak biz göremiyoruz . daha kaç felaket yaşamamız lazım ölmemek için. ailem güvende, yapılar sağlam ama yine oh tamam diyemiyorum. bilemiyorum psikolojim çok kötü.
devamını gör...
3443.
dur durak bilemediğimiz günlerin duraksayan saatlerindeyim. tam da şimdi bir şeyler düşünme zamanı. ne düşünecektim ki… beni saran kronik yalnızlığımı mı yoksa toplumsal çürümenin bende yarattığı ruhani sıkıntıları mı konuşacaktım içimde? ne yapmalı? bilmiyorum. bilememek hali de, bir süre sonra üstü çizilip aklımın uğramadığım köşesindeki tozlu rafına kaldırılıyor. o halde düşünmeli. fakat düşünmeye değer bir durum veya oluş var mı? sanmıyorum. işte bu raddede insan bir nefes dolusu yılgınlığı içine çekiyor hava diye. biliyorum. bilmiyorum. öyleyse yokum. var arası bir yokluk. bütün bu karışıklık beni bir yere götürmüyor. bu akşam bana gelsene? kim? ben. benimle beni düşünüp beni bilmek istiyorum. nedir ben? ben…
devamını gör...
3444.
hayatımdan çok kolay insan silebiliyorum. eğer hayatımın önemli bir yerinde değillerse tek bir yanlışları yetiyor gözümden düşmeleri için. bunun adı tahammülsüzlük.
devamını gör...
3445.
benim insanlığım öldü artık. benden bir canavar yarattınız. kinimiz de boğulacaksınız. göğsümde gürül gürül yanan bir ateş gibi... o ateşle yakacağım. çevrem de artık düşüncesine saygı duyduğum insan kalmadı. kimsenin aptal fikirlerine saygı duymuyorum. insanları uyarmak zorundayim çünkü artık fiziksel zarar verebilirim. kendimden korkuyorum, sabırlı biri olmama rağmen öfke kontrolü konusunda çok başarılı olmama rağmen kendimden korkmaya başladım artık. kimse bana savunmasın bana bir şey demesin gerçekten karşımda ki insana fiziksel zarar verip hasar bırakacak durumdayım. göreceksiniz bugünlerin yarınları bizim.
devamını gör...
3446.
her gün yeni bir kaygısal davranış ekleniyor bünyeme. sanıyorum ne ben ne de depremzedeler uyurken çorapları çıkarmak konusunda eskisi kadar rahat olamayacak. böyle minicik şeyler dahi rahatsız edecek. 30 ekimden beri pijama ne unutmuştum. şimdi çorap konusunda da aynı durum başladı. gece kabuslar görüyorum. dua ediyorum yaşananlar gerçek olmasın diye. uyanıyorum, gerçek. enkaz başında plastik sandalyede hissiz bir şekilde bekliyorum kabuslarda. sanki her şey benim başıma gelmiş. kafadaki her şey silindi. bir yere taşınsam yeni bina olmasına önem veririm diyordum. 2016 2017 tarihli binaların yerle bir olduğunu gördüm. müteahhit veya firma araştırayım dedim. ilkokul mezunu olanın da yıkık dökük yüksek mühendis yüksek mimar olanın da. eski köklü firmanın da yıkılmış yeni firmanın da. hükumete ters görüşlü ve onlarla fotoğrafı olmamasına mi dikkat etmeliyim dedim. yok muhalif olup denetimden geçebilip yıkılan da var. hatta biri denetimden geçmek için belediyeye rüşvet verdiğini kendi ağzıyla demiş. biz insanlar yeni bina deyip kendimizi güvende sanarken olanlara bak. zemini sağlam işçilik ve malzeme kötüyse de sıkıntı. bir yere kiraya çıkarken bile ev ilanı yok ki en iyisini araştıralım. eski mi yeni mi, dogalgazi var mı diye bakıp yetinen milletiz. düştüğümüz duruma bak. muhit seçerken veya işe yakınlık durumu gözetirken şimdi zemin sağlam mı yapı nasıl diye düşüneceğiz. bina raporları boşa çıktı. yapı denetim görüyorum ki hileli hurdalı. ahlak bitmiş mühendislik ve mimarlık başka bir düzene evrilmiş. her önüne gelen her şeyi yapabilme yetisinde. mühendislik ve mimarlık eğitimleri de sınırlandırılmalı bana göre. en iyi egitimcilerden eğitim alınmıyorsa risklerin veya analizlerin iyi tahlil edilebileceğini düşünmüyorum. elit bir zümre yetiştirmeli. uygulamalı eğitime ağırlık verilmeli. mesleki eğitim çok zayıf ve içi boşaltılmış. dersi geçen mühendis oluyor. formül kağıdı hazırlanıp öyle girilen sınavlar bile bana saçmalık olarak gelmiştir. formüller veya neden önemli oldukları öğretilmezse mantığı verilmeden yap geç metoduna dönülürse unutulur, teorikte kalır. tolore edilen her birimin bile bir sorgulanması lazım, nedeni ne etkisi ne. eğitim verilen üniversitelerde dahi sorgulama yasak sanki. soru sordurmayan binlerce akademisyen. eğitimcinin bilgisini ilimini inatla öğretmemek için ekstra çaba sarfettigini düşünüyorum. meslek lisesi çıkışlı değilseniz, ki bu liseden çıkıp mühendislik lisans puanını tutturabilmek bir mucizedir, daha da gönülsüz davranıyorlar öğretmeye. dersi geçenin mühendis olabildiği bir ülke olmak acı. seni geliştirmeye zekandan faydalanabilmeye çalışmak yerine köreltmeye çalışmak da acı. ülkenin en büyük sorunu ahlak, cehalet, eğitimdir. devletin mekanizması tek yönlü olmamalı. gerekirse 10 müfettiş tutarım hepsi firmaları da denetler kendi içinde çürük elma olanı da bulur ayıklar. şahsın kendi belediye ile olan raporuna da güvenmez en az 3 farklı denetime sokar. benim mantığım, işleyişi çok uzatsa bile aşırı güvenli bir düzen. güvenlik düzen kontrol en en en üst seviyede olmalı.
devamını gör...
3447.
hayat küs kalmak için çok kısa, hem de çok...
hayatın, sevdiklerinizin, ailenizin kısacası değer verdiğiniz herkesin değerini bilin. her şey çok geç olmadan.
hayatın, sevdiklerinizin, ailenizin kısacası değer verdiğiniz herkesin değerini bilin. her şey çok geç olmadan.
devamını gör...
3448.
hayat kaygı duymak için çok kısa, sevmek için çok uzun.
devamını gör...
3449.
herkesin olduğu gibi benim de sinirim bozuk sözlük.
allah'a şükür depreme yakın bir yerde yaşamıyoruz hissetmedim bile. ama sıcak yatağımda yatarken, ailemle vakit geçirirken, arkadaşlarımla vakit geçirirken çok utanıyorum sözlük. öyle utanıyorum ki..
haber takip etmiyorum artık, son bir kaç gündür telefona ve televizyona da bakmıyorum. kazara bir şeye denk gelsem gözlerim doluyor daha da kötü hissediyorum dua etmekten başka çarem olmadığı için daha da yüreğim acıyor.
dedemin kardeşleri ile pek yakın değilizdir. onlar iskenderun'da yaşıyorlardı iki gün önce dedemlere geldiler, bende bu gün gidebildim.
amcayı yıllardır görmüyordum dedeme benzerliği o kadar tüylerimi ürpertti ki bazen gözlerimi alamadım. sanırım en son ninemin cenazesinde görmüştüm yok pardon adana'ya gittiğimizde iskenderun'a gitmiştik 2 saat oturup gelmiştik tabi amca karanlıkta oturuyordu, yüzünü hatırlamıyorum.
içimden geçmedi değil sözlük, ya ölselerdi ne olacaktı?
ılla gelmek için deprem mi olması gerekiyordu.
2023 hiç güzel başlamadı ocak ayında kötü bir haber almış hayatımız değişmiş en azından benim pamuk ipliğine sarılı psikolojim, biraz da olsa * bir sarsıntı geçirmişti.
şimdi insanların perişan halleri, çocukların soğuktan donarak ölmesi, yurttaşımın zor durumda olması, yüreğimi yakıyor. her gece yatarken onları bu duruma düşüren herkese bela okuyup öyle yatıyorum.
umarım güzel sağlıklı günler bizi bekliyordur.
allah'a şükür depreme yakın bir yerde yaşamıyoruz hissetmedim bile. ama sıcak yatağımda yatarken, ailemle vakit geçirirken, arkadaşlarımla vakit geçirirken çok utanıyorum sözlük. öyle utanıyorum ki..
haber takip etmiyorum artık, son bir kaç gündür telefona ve televizyona da bakmıyorum. kazara bir şeye denk gelsem gözlerim doluyor daha da kötü hissediyorum dua etmekten başka çarem olmadığı için daha da yüreğim acıyor.
dedemin kardeşleri ile pek yakın değilizdir. onlar iskenderun'da yaşıyorlardı iki gün önce dedemlere geldiler, bende bu gün gidebildim.
amcayı yıllardır görmüyordum dedeme benzerliği o kadar tüylerimi ürpertti ki bazen gözlerimi alamadım. sanırım en son ninemin cenazesinde görmüştüm yok pardon adana'ya gittiğimizde iskenderun'a gitmiştik 2 saat oturup gelmiştik tabi amca karanlıkta oturuyordu, yüzünü hatırlamıyorum.
içimden geçmedi değil sözlük, ya ölselerdi ne olacaktı?
ılla gelmek için deprem mi olması gerekiyordu.
2023 hiç güzel başlamadı ocak ayında kötü bir haber almış hayatımız değişmiş en azından benim pamuk ipliğine sarılı psikolojim, biraz da olsa * bir sarsıntı geçirmişti.
şimdi insanların perişan halleri, çocukların soğuktan donarak ölmesi, yurttaşımın zor durumda olması, yüreğimi yakıyor. her gece yatarken onları bu duruma düşüren herkese bela okuyup öyle yatıyorum.
umarım güzel sağlıklı günler bizi bekliyordur.
devamını gör...
3450.
öyle bir şey ki..
burada uzaktan olanları izlerken üzerimde görünmez yükler hissediyorum. fark etmeden tebessüm ettiğim yerde dudaklarım utanıyor. gözlerim, kulaklarım dünya işine yüz çeviriyor. kalbim afeti yaşayan her yer için atıyor. gördüklerimle gerçeklik algısını kaybettim. kimseyi tanımıyor ama bir o kadar biliyorum ki..
güzel ülkemin cefakar insanları.. şimdi sizin yaranızı ne sarar ? verseler sarayları kaybettiklerinizi getirir mi ? bir nefes fazladan aldırabilir mi ? bu fani dünyadan böyle göçmek de varmış. bunları bu gözlerle görmek de varmış. en acısı hiç bitmeyecek gibi yaşanan bu ömürde yarım kalmak da varmış.
rabbim milletimizin yardımcısı olsun.
burada uzaktan olanları izlerken üzerimde görünmez yükler hissediyorum. fark etmeden tebessüm ettiğim yerde dudaklarım utanıyor. gözlerim, kulaklarım dünya işine yüz çeviriyor. kalbim afeti yaşayan her yer için atıyor. gördüklerimle gerçeklik algısını kaybettim. kimseyi tanımıyor ama bir o kadar biliyorum ki..
güzel ülkemin cefakar insanları.. şimdi sizin yaranızı ne sarar ? verseler sarayları kaybettiklerinizi getirir mi ? bir nefes fazladan aldırabilir mi ? bu fani dünyadan böyle göçmek de varmış. bunları bu gözlerle görmek de varmış. en acısı hiç bitmeyecek gibi yaşanan bu ömürde yarım kalmak da varmış.
rabbim milletimizin yardımcısı olsun.
devamını gör...
3451.
2 ay sonra ilk defa durduk yere lensim düştü bir anda kör kaldım.
bi garip hissettim
sağlığınızın kıymetini bilin dostlar.
bi garip hissettim
sağlığınızın kıymetini bilin dostlar.
devamını gör...
3452.
iyi miyim?
şu an iyiyim ama düşünmeye başlarsam ağlarım. hayatımda her şey yolunda. geçen gün kötü hissediyordum ama bugün iyiyim
o yüzden ne anlatacağım onu da bilmiyorum, bu arada biliyorum bugün iyi hissediyorum ama bir kaç gün sonra yine kötü hissetmeye başlayacağım ya hayatımda her şey yolunda gibi görüyorum çünkü bakmıyorum duygularımdan kaçıyorum o duyguları hissetmekten kaçıyorum. duyguları temas etmeye izin vermediğim için de her şey yolunda gibi görünüyor ama e bu seferde sebepsizce üzülüyorum, ağlıyorum.
şunu kendime söylüyorum cevabınıda alabiliyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum.
gerçekten sebepsizce mi üzülüyorum, yoksa o duygularla yüzleşmenin dayanılmaz acısından dolayı kaçmayı tercih ediyor olabilir miyim?
ben kendi açımdan duygularla yüzleşmenin dayanılmaz açısından dolayı kaçmayı tercih ediyorum.
geçenlerde çok fazla değer verdiğim kişi tarafından söylenilen bir söz 2 gün boyunca ağlamama sebep oldu, o söz beni gerçekten çok fazlasıyla kırdı, çünkü hiç bu kadar kötü bir sözü kimse tarafından duymamıştım*
ona karşı sevgim bir nebze olsun azalmadı onu hala çok seviyorum*
ama vazgeçtim her şeyden ve herkesten,hiç bir şey umurumda değil artık. umurumda olan şeyler beni üzüyor ve kırıyor.
kırgınım sana
şu an iyiyim ama düşünmeye başlarsam ağlarım. hayatımda her şey yolunda. geçen gün kötü hissediyordum ama bugün iyiyim
o yüzden ne anlatacağım onu da bilmiyorum, bu arada biliyorum bugün iyi hissediyorum ama bir kaç gün sonra yine kötü hissetmeye başlayacağım ya hayatımda her şey yolunda gibi görüyorum çünkü bakmıyorum duygularımdan kaçıyorum o duyguları hissetmekten kaçıyorum. duyguları temas etmeye izin vermediğim için de her şey yolunda gibi görünüyor ama e bu seferde sebepsizce üzülüyorum, ağlıyorum.
şunu kendime söylüyorum cevabınıda alabiliyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum.
gerçekten sebepsizce mi üzülüyorum, yoksa o duygularla yüzleşmenin dayanılmaz acısından dolayı kaçmayı tercih ediyor olabilir miyim?
ben kendi açımdan duygularla yüzleşmenin dayanılmaz açısından dolayı kaçmayı tercih ediyorum.
geçenlerde çok fazla değer verdiğim kişi tarafından söylenilen bir söz 2 gün boyunca ağlamama sebep oldu, o söz beni gerçekten çok fazlasıyla kırdı, çünkü hiç bu kadar kötü bir sözü kimse tarafından duymamıştım*
ona karşı sevgim bir nebze olsun azalmadı onu hala çok seviyorum*
ama vazgeçtim her şeyden ve herkesten,hiç bir şey umurumda değil artık. umurumda olan şeyler beni üzüyor ve kırıyor.
kırgınım sana
devamını gör...
3453.
tüm normalliğe, insanların genelinin görüşüne göre "olması gereken"liğe aykırı şeyler yapıyorum ve bu benim çok hoşuma gidiyor.
çünkü ben bu'yum.
ne birinin yorumu umrumda oluyor ne de birinin hakkımdaki görüş eleştirisi.
-yaptığım şeylerde sana dair bir şey var mı?
-yok
-e o zaman bu yaptığım seni niye ilgilendiriyor be daltarak?
evet, dal ve tarak kelimelerini birleştirip yeni bir tarak gibi düşünün.
çünkü ben bu'yum.
ne birinin yorumu umrumda oluyor ne de birinin hakkımdaki görüş eleştirisi.
-yaptığım şeylerde sana dair bir şey var mı?
-yok
-e o zaman bu yaptığım seni niye ilgilendiriyor be daltarak?
evet, dal ve tarak kelimelerini birleştirip yeni bir tarak gibi düşünün.
devamını gör...
3454.
nefretiniz, kininiz beni hasta ediyor. baş edemiyorum. kendi kendimi şarj etmekten, sürekli enerjimi yükseltmeye çalışmaktan yoruldum. nasıl hastalıklı bir zihniyet... rabbim... ruhum hastalanıyor... esirge beni.
devamını gör...
3455.
acıyor. önceden hayat acı tatlıydı zaman zaman sevinçlerim zaman zaman üzüntülerim olurdu ama çok uzun bir süredir sabah gözümü açar açmaz acı hissediyorum ve bu tekrar gözümü kapatana kadar devam ediyor. umarım dayanabilirim.
devamını gör...
3456.
erkekler duygusal tanım girince nedense pek hoşuma gitmiyor. kıllı kıllı adamlarız o yüzden o duygusallığın ölçüsü, ayarı olmalı. ağlak ağlak olmaz yani. okuyamıyorum çok.
ama o narin varlıkların dertleri, sorunları, ayrılık acıları, bunalımları benim için daha değerli. şaşkınlık ve üzüntü içinde dikkatle, ilgiyle okuyorum onların yazdıklarını.
yine de bir erkek tarafından üzülmüş olmayı mantığa oturtmakta zorlanıyorum.. bir erkeğin beni duygusal anlamda üzebilmesinin imkansız oluşu kadınlara hak vermeme engel teşkil ediyor diyebilirim. dahası kızıyorum.
erkekten bol ne var? elini sallasan ellisi anlamında söylemiyorum. tamam o adama ve iliskinize değer verdin ama verdiğin değeri göremedin...
neden daha delikanlısını bulamayasın, sevemeyesin, alışamayasın?
yakışmıyor kızım yakışmıyor. hadi toparlan.
belki daha iyisini yaşayacaksın. ve bitmesi bu yüzden daha hayırlı oldu.
ama o narin varlıkların dertleri, sorunları, ayrılık acıları, bunalımları benim için daha değerli. şaşkınlık ve üzüntü içinde dikkatle, ilgiyle okuyorum onların yazdıklarını.
yine de bir erkek tarafından üzülmüş olmayı mantığa oturtmakta zorlanıyorum.. bir erkeğin beni duygusal anlamda üzebilmesinin imkansız oluşu kadınlara hak vermeme engel teşkil ediyor diyebilirim. dahası kızıyorum.
erkekten bol ne var? elini sallasan ellisi anlamında söylemiyorum. tamam o adama ve iliskinize değer verdin ama verdiğin değeri göremedin...
neden daha delikanlısını bulamayasın, sevemeyesin, alışamayasın?
yakışmıyor kızım yakışmıyor. hadi toparlan.
belki daha iyisini yaşayacaksın. ve bitmesi bu yüzden daha hayırlı oldu.
devamını gör...
3457.
bu yazımda biraz sitem biraz da kırgınlığım var hayata. bir gün onlardan biri haline geleceğimi düşünmek beni hasta ediyor.yaşıtlarım okumayı öğrenmeye çalışırken ben ; kafka, nietzsche, dostoyevski, oğuz atay okuyan ve yine yaşıtlarımın repertuarında kestane gürgen palamut varken ben "doris day ve elvis presley ... dinleyen bir entellektüelldim
aynı zamanda güvenmediğim babama bağlıydım herşeyin sorumlusu o mu ? muamma beni hayata getiren o mu hiç şüphesiz o çocukluğumda yaşadığım bir çok acıların sebebi lakin bir yanım hep seviyor onu karanlık yanım diyorum buna içimde. çocukluğumu kelebeklerin ve arıların arzuladığı bir çiçek olmak varken sinekleri cezbeden bir bok parçası gibi geçirdim. hep eksik hissettim bir şeyleri artık çocuk olmadığımı biliyordum, ama 'yetişkin' de değildim. çocukluğun neşeli umursamazlığı ve yetişkinliğin acısı ve hayal kırıklığı arasında asılı kalmıştım. önceleri pek fazla okumuyordum. kitaplar evimizde pek sık görülmezdi. ekmeğin daha önemli olduğu düşünülürdü. karnımızı doyurmak zihinlerimizi doyurmaktan daha önemli bir işti. değiştirmek için ne kadar uğraşırsam uğraşayım hayatımın hep böyle süreceğini düşünüyordum.9 yaşlarıma geldiğimde ablamla aramda bir bağ olduğunu fark ettim onu kandıramıyordum,çünkü her zaman garip bir şekilde mutlu muyum üzgün müyüm anlıyordu.benim hissettiklerimin yarısını hissediyordu sanki.... başımda kitap okur uyumami beklerdi. bense pek bir hayranlıkla onu dinler adeta kitabı yaşardım. bana verdiği kitapları bitirir; bunun hakkında bana soru sormasını isterdim bu çok hoşuma giderdi. beraber soru çözer vakit geçirirdim. 13'ümde insan anatomisini keşfettim bir babanın aldatabileceğini idrak ettim
yalnızdım. kendi dünyama hapsolmuştum varlığımı babamın ve metreslerinin varlığından ayıran, beni onların hayatları ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki. müdahale etmek istiyordum fakat buna gücümün yetmeyeceğini çok iyi biliyordum. bazılarının kendileri kadar büyük acıları vardır ve mahvolmuş yaşamlarından başka hiçbir şeyleri kalmayan ama sıkıntılarını kabullenmiş belki de onlardan biriydim belki de bu bir ergenlik belirtisiydi... 16 li yaşlarımda okuldan koparılmıştim babam bunu bana açıklarken düşündüklerini dile getirecek sözcüklerden yoksun olduğu için belli belirsiz sözcüklerle açıklamaya çalışmıştı . ancak ben anlamıştım o konuşmadan önce içime bir kurt düşmüştü muğlak bir duyguydu. bunları söylerken yüzüme bakmıyordu lakin başka insanların yüzüne bakabilmek için ilk önce kendi yüzüne bakabilmeli insan. çoğunluğa bağlı olmayan tek şey insanın vicdanıdır. belki de bu onda yoktu. 17 li yaşlarım ahhhh ergenlik hevesi aşk aşkta öğrenilir bana göre. gerçektende sevdiğim pek az insan vardi hele saygı duyduğum daha az insan vardi agresif bir yağız delikanlıydim. dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyordu. bu kötülükler içinde birisine aşık olmuştum çocukluk aklı işte ilk aşkım aslında aşk değil hayranlıkti belkide benden yaş olarak oldukça büyük birisiydi. ancak sevginin önüne geçemez yaş farki nasıl gözlerimiz görmeye, kulaklarımız duymaya yarıyorsa, insan yüreği de sevgiyi algılamaya yarar. kör bir insan için gökkuşağının renkleri ve sağır bir insan için kuş sesleri nasıl boşunaysa, bütün bir yürekle algılanmayan sevgi de boşuna giderkaybolur belki de o beni kardeşi gibi görüyordu ona verdiğim sevgi boşa gidiyordu kendisine olan hayranligim bitmeyecekti diyordum kendime . umarım şu an mutludur ve zannederim evlidir. bütün bu yaşananlar içinde hep kendimi geliştirmeye çalıştım hep çabaladım hepimiz öyle bütün ailem ancak babam hariç zira o zevkine düşkündü hep daha fazlasını istedi yetinmedi...
19 da büyümüştüm artık bunu anlamıştım insanı en çok acıtan şey hayal kırıklıkları değil yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır yaşamamistim bu mutlulukları. bir yandan normal hayat yaşama çabalarım devam ediyordu. artık bir şeyleri düzene koymaktan bıkmıştim fakat pes etmiyordum. belki de her şey zamanla düzelecekti belkide en çok bizden zaman çalacakti....
hayatıma çocukluğumdan bir diyalog bırakıyor ve yazımı bitiyorum.
ben 2. sınıftayken babam, kitaplarımi toz kapıyor diye koliye kaldıran anneme bağırdı. çorbasını bitirdikten sonra arka odaya gitti koliyi açtık, içinde yirmi otuz kadar kitap vardı. “hepsini okudun mu? diye sordu . gerçekten okumuştum cevap vermedim ancak hissetmiştim babam anlamıştı okuduğumu
aynı zamanda güvenmediğim babama bağlıydım herşeyin sorumlusu o mu ? muamma beni hayata getiren o mu hiç şüphesiz o çocukluğumda yaşadığım bir çok acıların sebebi lakin bir yanım hep seviyor onu karanlık yanım diyorum buna içimde. çocukluğumu kelebeklerin ve arıların arzuladığı bir çiçek olmak varken sinekleri cezbeden bir bok parçası gibi geçirdim. hep eksik hissettim bir şeyleri artık çocuk olmadığımı biliyordum, ama 'yetişkin' de değildim. çocukluğun neşeli umursamazlığı ve yetişkinliğin acısı ve hayal kırıklığı arasında asılı kalmıştım. önceleri pek fazla okumuyordum. kitaplar evimizde pek sık görülmezdi. ekmeğin daha önemli olduğu düşünülürdü. karnımızı doyurmak zihinlerimizi doyurmaktan daha önemli bir işti. değiştirmek için ne kadar uğraşırsam uğraşayım hayatımın hep böyle süreceğini düşünüyordum.9 yaşlarıma geldiğimde ablamla aramda bir bağ olduğunu fark ettim onu kandıramıyordum,çünkü her zaman garip bir şekilde mutlu muyum üzgün müyüm anlıyordu.benim hissettiklerimin yarısını hissediyordu sanki.... başımda kitap okur uyumami beklerdi. bense pek bir hayranlıkla onu dinler adeta kitabı yaşardım. bana verdiği kitapları bitirir; bunun hakkında bana soru sormasını isterdim bu çok hoşuma giderdi. beraber soru çözer vakit geçirirdim. 13'ümde insan anatomisini keşfettim bir babanın aldatabileceğini idrak ettim
yalnızdım. kendi dünyama hapsolmuştum varlığımı babamın ve metreslerinin varlığından ayıran, beni onların hayatları ve faaliyetleri dışında tutan camdan bir duvar vardı sanki. müdahale etmek istiyordum fakat buna gücümün yetmeyeceğini çok iyi biliyordum. bazılarının kendileri kadar büyük acıları vardır ve mahvolmuş yaşamlarından başka hiçbir şeyleri kalmayan ama sıkıntılarını kabullenmiş belki de onlardan biriydim belki de bu bir ergenlik belirtisiydi... 16 li yaşlarımda okuldan koparılmıştim babam bunu bana açıklarken düşündüklerini dile getirecek sözcüklerden yoksun olduğu için belli belirsiz sözcüklerle açıklamaya çalışmıştı . ancak ben anlamıştım o konuşmadan önce içime bir kurt düşmüştü muğlak bir duyguydu. bunları söylerken yüzüme bakmıyordu lakin başka insanların yüzüne bakabilmek için ilk önce kendi yüzüne bakabilmeli insan. çoğunluğa bağlı olmayan tek şey insanın vicdanıdır. belki de bu onda yoktu. 17 li yaşlarım ahhhh ergenlik hevesi aşk aşkta öğrenilir bana göre. gerçektende sevdiğim pek az insan vardi hele saygı duyduğum daha az insan vardi agresif bir yağız delikanlıydim. dünyayı tanıdıkça hoşnutsuzluğum daha da artıyor her geçen gün insan karakterinin tutarsızlığına ve akıllı, duygulu görünenlere bile güvenilmeyeceğine olan inancım güçleniyordu. bu kötülükler içinde birisine aşık olmuştum çocukluk aklı işte ilk aşkım aslında aşk değil hayranlıkti belkide benden yaş olarak oldukça büyük birisiydi. ancak sevginin önüne geçemez yaş farki nasıl gözlerimiz görmeye, kulaklarımız duymaya yarıyorsa, insan yüreği de sevgiyi algılamaya yarar. kör bir insan için gökkuşağının renkleri ve sağır bir insan için kuş sesleri nasıl boşunaysa, bütün bir yürekle algılanmayan sevgi de boşuna giderkaybolur belki de o beni kardeşi gibi görüyordu ona verdiğim sevgi boşa gidiyordu kendisine olan hayranligim bitmeyecekti diyordum kendime . umarım şu an mutludur ve zannederim evlidir. bütün bu yaşananlar içinde hep kendimi geliştirmeye çalıştım hep çabaladım hepimiz öyle bütün ailem ancak babam hariç zira o zevkine düşkündü hep daha fazlasını istedi yetinmedi...
19 da büyümüştüm artık bunu anlamıştım insanı en çok acıtan şey hayal kırıklıkları değil yaşanması mümkünken yaşayamadığı mutluluklardır yaşamamistim bu mutlulukları. bir yandan normal hayat yaşama çabalarım devam ediyordu. artık bir şeyleri düzene koymaktan bıkmıştim fakat pes etmiyordum. belki de her şey zamanla düzelecekti belkide en çok bizden zaman çalacakti....
hayatıma çocukluğumdan bir diyalog bırakıyor ve yazımı bitiyorum.
ben 2. sınıftayken babam, kitaplarımi toz kapıyor diye koliye kaldıran anneme bağırdı. çorbasını bitirdikten sonra arka odaya gitti koliyi açtık, içinde yirmi otuz kadar kitap vardı. “hepsini okudun mu? diye sordu . gerçekten okumuştum cevap vermedim ancak hissetmiştim babam anlamıştı okuduğumu
devamını gör...
3458.
sosyal medyayı takip etmemem gerek gerçekten. beni hasta ediyor. ruh hastası zihniyet ruhumu zehirliyor.
devamını gör...
3459.
korkuyorum. annem son zamanlarda kısa zaman önce anlattığı şeyleri unutmaya başladı. zaten ailede alzheimer geçmişi olduğu için hemen muayene ve testler yapıldı. sonucu bekliyoruz ama öyle korkuyorum ki. annemin de teyzem gibi olmasından, gözümüzün önünde bir canlı cenazeye dönüşmesinden endişe ediyorum. iyi bir sonuç çıkacağına inanmak istiyorum.
devamını gör...
3460.
çok değiştim ben. harbi değiştim ama. eskiden ne yapmam gerekeni bilirdim.
artık ne yapmamam gerektiğini biliyorum.
hümanistliğimden vazgeçtim.
yine insan canlısıyım evet ama çoğu uzağımda olsun derdindeyim.
herkes iyi olsun işte be.
kimsenin saf kötü olduğuna inanmıyorum artık.
artık ne yapmamam gerektiğini biliyorum.
hümanistliğimden vazgeçtim.
yine insan canlısıyım evet ama çoğu uzağımda olsun derdindeyim.
herkes iyi olsun işte be.
kimsenin saf kötü olduğuna inanmıyorum artık.
devamını gör...
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2