3121.
karanlık odada uyanıp ışığı açmaya üşendim. uzanıp aldığım giysinin acaba düz tarafını denk getirebilecek miyim endişesiyle giydim ve odadan çıkmak üzereyken kapının yanındaki ışığı açıp bir bakayım dedim. tabii ki ters giymişim. işi şansa bıraktığım durumların hepsi, genellikle olumsuz sonuçlanıyor? moralim çok bozuldu, çok kötüyüm.
iki adım yahu, iki adım atsam bunların hiçbiri olmayacaktı. zamanı geri almak için neler vermezdim ki... bazen çok büyük hatalar yapıyoruz. kendimi affedebilecek miyim? şimdilik kesin bir şey söylemek istemiyorum.
iki adım yahu, iki adım atsam bunların hiçbiri olmayacaktı. zamanı geri almak için neler vermezdim ki... bazen çok büyük hatalar yapıyoruz. kendimi affedebilecek miyim? şimdilik kesin bir şey söylemek istemiyorum.
devamını gör...
3122.
çarşı pazar çok karışık ve her şeye dair olan hevesim ölmüş gibi. hayatım adına büyük bir yol ayrımına sahibim ve ne yapmam gerektiğini bildiğim halde hala kafamda bir minik acabalar dolaşıyor. ne yediğinden zevk alıyorum ne de geçirdiğim zamandan. her şeyi tek başıma hallettim her zaman ama bu sefer her şey üstüme yıkılmış ve altından kalkamıyormuşum gibi.
neyse zamanında nasıl hallettiysek yine yeniden öyle olacaktır. olmak zorunda.
neyse zamanında nasıl hallettiysek yine yeniden öyle olacaktır. olmak zorunda.
devamını gör...
3123.
ben bugün öldüm, yıllarca tek başıma mücadele etme ağırlığını kaldıramayıp birilerinden yardım istedim. kendimden tiksiniyorum.
devamını gör...
3124.
siz ne sevmeyi bilirsiniz ne iyi niyeti!
bir insan üzgünken yüzüne gülebilecek laçka kalplere sahipsiniz!
tanıdığım ve sevdiğim yazarlara selamlar diğerleri sabahlara kadar yiyip bitirsin birbirini.
küstürdünüz insanı yıldırdınız be!
şu çamsalak yerde sadece yazıp çıkmayı bilemediniz.
bu sefer gidişim temelli.
hayatınız kaos olmuş la sizin.
dediğim gibi sözlüğü bırakıyorum sevdiklerim sizi değil.
sizi arayıp rahatsız edeceğim...
sevgilerle.
bir insan üzgünken yüzüne gülebilecek laçka kalplere sahipsiniz!
tanıdığım ve sevdiğim yazarlara selamlar diğerleri sabahlara kadar yiyip bitirsin birbirini.
küstürdünüz insanı yıldırdınız be!
şu çamsalak yerde sadece yazıp çıkmayı bilemediniz.
bu sefer gidişim temelli.
hayatınız kaos olmuş la sizin.
dediğim gibi sözlüğü bırakıyorum sevdiklerim sizi değil.
sizi arayıp rahatsız edeceğim...
sevgilerle.
devamını gör...
3125.
alın size kara lama.
defteri de siz bulun!
devamını gör...
3126.
kendime güveniyorum. artık gerçekten kendime güvenme hissimin nasıl beni tatmin edeceği noktasında güzel, somut, anlaşılır ve net referanslarım var. bu süreç kolay olmadı. 28 sene... dile kolay. ve tabii bir de şöyle bir şey var: düzelme öyle birdenbire ve pat diye olan bir şey değil. yani öyle "evet, bingo! ben düzeldim artık." diyemiyorsun ve d-i-y-e-m-e-z-s-i-n d-e.
şu an bile mesela yine ve yine, tekrar ve tekrar aynı şeyler tarafından kuşatılıyorum. fakat burada değişmeye başlayan şey şu: artık insan kötü olduğu zaman veya kötü olmaya başladığı zaman bunun farkına varıp buna kapılıp gitmemek noktasında dirençli oluyor.
şu an buna örnek vermem açısından çok güzel bir durumun içindeyim. mesela şu an yine tam anlamıyla "eskiye" döndüm. aynı garip, üzgün, kaygılı, heyecanlı ve boşluğa düşme hisleri. tam anlamıyla berbat duygular ve şu an bunlar gerçekten de an itibarıyla peak yapmış durumda.
halbuki daha az önce, hatta bu yazıya başlarken kendimi mükemmel hissediyordum. şimdi ne değişti? işte değişen şey şu: eski zihin yapım beni yine esir almaya başladı. yine kaygılı ve korkulu düşünceler baş göstermeye başladı. dediğim gibi bu kolay bir süreç değil. çünkü biz zihnimizin bu yapısına ve haline öyle sıkı sıkıya bağlanmış ve inanmış durumdayız ki zihnimizin bizi "kötü olduğumuza ikna etmesi" işten bile değil.
ve en büyük sorun olan "isteksizlik sorunu" var bir de. insan böyle bir durum ile karşı karşıya kalınca artık "mecali bitmiş bir şekilde" başına gelen acıyı sanki hayatın en büyük bir darbesini ve sillesini yemiş gibi kötü, berbat ve inanılmaz derecede negatif ve depresif hissediyor.
ve bu durum inanın bana ve de çok yakından da bildiğiniz gibi insanın yaşam kalitesini her anlamıyla, her yönüyle ve her boyutuyla çok çok olumsuz etkiliyor. yani insan bu durumda "allah'ım düşmanımın başına verme bu durumu." diyebilecek bir noktaya ve acı çekme eşiğinin uç sınırlarına geliyor.
işte bu başımıza gelen şeyi veya durumu daha objektif değerlendirebiliriz. bir kere tüm bu olumsuz düşünce, his ve duygularımızın "bizi öldürücü nitelikte bir düşman" olmadığını fark edebiliriz. şöyle ki: biz bunları çok çok zarar verici ve yıpratıcı (ki gerçekten yıpratıcı) ve içinden çıkamayacağımız ve asla kurtulamayacağımız bir "kapan" olarak görüyoruz. "asla mutlu olamayacağım." gibi. ve "asla düzelemeyeceğim." gibi. veya "bu hisler hep böyle geri gelecekler ve beni mahvedip, beni kahredip benim yaşam kalitemi düşürüp beni olmak istediğim gibi bir insan olmaktan alıkoyacaklar." gibi.
şimdi tüm bunların ortak noktası ne? bir kere hepsi korku, kaygı ve olumsuzluğa dayanıyor. bu bir.
iki: bu düşüncelere inanıyoruz. sıkı sıkıya bu düşüncelere bağlıyız. ve bir anda bu düşüncelerin tüm gerçekliğimizi kapladığını görüyoruz.
üç: bu düşüncelerden kaçmaya çalışıyoruz son sur'at ve bu duyguları yaşamamak için o an elimizden gelen her şeyi yapmaya razı olacak bir durum içine giriyoruz.
şimdi tüm bunların bize iyi mi kötü mü geldiğini düşünelim. ne kadar komik bir soru değil mi? tabii ki de kötü ve de çok çok kötü geliyor. işte madem bunlar bize kötü geliyor ve biz de bu kötü durumdan memnun değiliz ve acı ve ıstırap çekiyoruz o zaman bu düşünce, duygu ve hislerin varlığını "istekli, kararlı, olumlu" bir şekilde kabul edip; ama onlara gerçeklik payı vermeyi reddedip karşılarına "daha olumlu, yapıcı ve kendimize iyi gelecek davranışlar" koymayı tercih edebiliriz. işte bunu eyleme geçirmek bize kalmış durumda. ya bize dayatılan (zihnimiz tarafından) bu durumu yine her zamanki gibi kabul edeceğiz ya da bu sefer, onun varlığını kabul edip, bunların şu an bizim işimize hiç yaramadığını, işe yaraması şöyle dursun, bizi çok kötü etkilediğini; bu yüzden onların yerine "şu an içinde bulunduğum an içinde neyi nasıl düşünerek mutlu olabilirim?" demeliyiz.
zihnimizin kıskacından çıkmak için, önce o kıskacın içine girdiğimizi kabul edip, içinde bulunduğumuz anda çok daha "işlevsel" olabilecek düşünce, duygu ve hisleri üretmeye yönelebilir ve bunlara tutunabilir, bunlari takip etmeyi tercih edebiliriz.
şu an bizi kötü kılan şey, bizimle birlikte; ama biz ona rağmen daha güçlü, daha iyi hissetmenin yollarını bularak ve arayarak, zihnimize iyi, sakin ve güzel duyguları getirebiliriz.
kolay değil ama insan ne yapacağını bilirse ve neyin ne olduğuna dair kendince keskin bir inanç geliştirirse çok güzel bir şekilde ilerleyebilir.
şu an mesela bende olan düşünceler ve bu düşüncelerin oluşturduğu duygular, hisler; bunlara körü körüne kapılmamayı seçiyorum ve şunu söylüyorum kendime:
ben nasıl bir insan olmak istiyorum? ve olmak istediğim insan olmak için şu an bu düşünceler ve hisler karşısında bu şekilde aksiyon almak mantıklı mı? hayır. olmak istediğim insana uzak olmak istemiyorum ben.
iyi olmayı seçmek gerçekten bilinçli, farkındalıklı, istekli ve eyleme geçmeye yönelik bir gayret gerektiriyor. ben bu gayretin içinde olacağım. bu zihinsel yapının ortaya çıkardığı sonucun beni benden alıp götürmesine izin vermeyeceğim. çünkü şu an, evet tam da "şu an" dış dünyada bir tehlike yok. korkmamı gerektirecek tehdit edici bir durum yok. kaygı duymama sebep olacak herhangi bir kötülük ve olumsuzluk da yok. yani tüm bunlar demek oluyor ki, zihnim, beni kendi kendime içinden çıkamayacağım bir buhrana sürüklüyor. şu an gülmemek için hiçbir sebebim yok. şu an hayat akıyor, bir problem yok, zihnim akan o hayatın dışında bambaşka bir dünya yaşıyor olabilir. ben de ona diyorum ki: ben de olmak istediğim insan minvalinde davranışlarda bulunmayı seçiyorum şu an içinde bulunduğum durumda. ve beni kötü etkileyebilecek tek şey var şu an: bu eski zihin yapısına sıkı sıkıya bağlı kalıp, yine bu eski zihin yapısının beni içine aldığı ruh hali içinde sıkışıp kalmak. dinlemeyebilirim. önemsemeyebilirim onun bu halini. onun bu "isteksizlik" kozuna karşı ben "iyi olma halinin ne kadar güzel bir şey olduğunu ve iyi olmak için de içinde bulunduğum anda kendimi iyi hissetmeyi seçtiğimi" söyleyebilirim. ben onun karşısına ısrarla iyi olanı, olumlu olanı, benim için faydalı olabilecek olanı koyup duracağım. ve mutlu olmak, coşkulu olmak, kendime güvenmek bana gerçekten de en faydalı olabilecek şeyler aslında*
şu an bile mesela yine ve yine, tekrar ve tekrar aynı şeyler tarafından kuşatılıyorum. fakat burada değişmeye başlayan şey şu: artık insan kötü olduğu zaman veya kötü olmaya başladığı zaman bunun farkına varıp buna kapılıp gitmemek noktasında dirençli oluyor.
şu an buna örnek vermem açısından çok güzel bir durumun içindeyim. mesela şu an yine tam anlamıyla "eskiye" döndüm. aynı garip, üzgün, kaygılı, heyecanlı ve boşluğa düşme hisleri. tam anlamıyla berbat duygular ve şu an bunlar gerçekten de an itibarıyla peak yapmış durumda.
halbuki daha az önce, hatta bu yazıya başlarken kendimi mükemmel hissediyordum. şimdi ne değişti? işte değişen şey şu: eski zihin yapım beni yine esir almaya başladı. yine kaygılı ve korkulu düşünceler baş göstermeye başladı. dediğim gibi bu kolay bir süreç değil. çünkü biz zihnimizin bu yapısına ve haline öyle sıkı sıkıya bağlanmış ve inanmış durumdayız ki zihnimizin bizi "kötü olduğumuza ikna etmesi" işten bile değil.
ve en büyük sorun olan "isteksizlik sorunu" var bir de. insan böyle bir durum ile karşı karşıya kalınca artık "mecali bitmiş bir şekilde" başına gelen acıyı sanki hayatın en büyük bir darbesini ve sillesini yemiş gibi kötü, berbat ve inanılmaz derecede negatif ve depresif hissediyor.
ve bu durum inanın bana ve de çok yakından da bildiğiniz gibi insanın yaşam kalitesini her anlamıyla, her yönüyle ve her boyutuyla çok çok olumsuz etkiliyor. yani insan bu durumda "allah'ım düşmanımın başına verme bu durumu." diyebilecek bir noktaya ve acı çekme eşiğinin uç sınırlarına geliyor.
işte bu başımıza gelen şeyi veya durumu daha objektif değerlendirebiliriz. bir kere tüm bu olumsuz düşünce, his ve duygularımızın "bizi öldürücü nitelikte bir düşman" olmadığını fark edebiliriz. şöyle ki: biz bunları çok çok zarar verici ve yıpratıcı (ki gerçekten yıpratıcı) ve içinden çıkamayacağımız ve asla kurtulamayacağımız bir "kapan" olarak görüyoruz. "asla mutlu olamayacağım." gibi. ve "asla düzelemeyeceğim." gibi. veya "bu hisler hep böyle geri gelecekler ve beni mahvedip, beni kahredip benim yaşam kalitemi düşürüp beni olmak istediğim gibi bir insan olmaktan alıkoyacaklar." gibi.
şimdi tüm bunların ortak noktası ne? bir kere hepsi korku, kaygı ve olumsuzluğa dayanıyor. bu bir.
iki: bu düşüncelere inanıyoruz. sıkı sıkıya bu düşüncelere bağlıyız. ve bir anda bu düşüncelerin tüm gerçekliğimizi kapladığını görüyoruz.
üç: bu düşüncelerden kaçmaya çalışıyoruz son sur'at ve bu duyguları yaşamamak için o an elimizden gelen her şeyi yapmaya razı olacak bir durum içine giriyoruz.
şimdi tüm bunların bize iyi mi kötü mü geldiğini düşünelim. ne kadar komik bir soru değil mi? tabii ki de kötü ve de çok çok kötü geliyor. işte madem bunlar bize kötü geliyor ve biz de bu kötü durumdan memnun değiliz ve acı ve ıstırap çekiyoruz o zaman bu düşünce, duygu ve hislerin varlığını "istekli, kararlı, olumlu" bir şekilde kabul edip; ama onlara gerçeklik payı vermeyi reddedip karşılarına "daha olumlu, yapıcı ve kendimize iyi gelecek davranışlar" koymayı tercih edebiliriz. işte bunu eyleme geçirmek bize kalmış durumda. ya bize dayatılan (zihnimiz tarafından) bu durumu yine her zamanki gibi kabul edeceğiz ya da bu sefer, onun varlığını kabul edip, bunların şu an bizim işimize hiç yaramadığını, işe yaraması şöyle dursun, bizi çok kötü etkilediğini; bu yüzden onların yerine "şu an içinde bulunduğum an içinde neyi nasıl düşünerek mutlu olabilirim?" demeliyiz.
zihnimizin kıskacından çıkmak için, önce o kıskacın içine girdiğimizi kabul edip, içinde bulunduğumuz anda çok daha "işlevsel" olabilecek düşünce, duygu ve hisleri üretmeye yönelebilir ve bunlara tutunabilir, bunlari takip etmeyi tercih edebiliriz.
şu an bizi kötü kılan şey, bizimle birlikte; ama biz ona rağmen daha güçlü, daha iyi hissetmenin yollarını bularak ve arayarak, zihnimize iyi, sakin ve güzel duyguları getirebiliriz.
kolay değil ama insan ne yapacağını bilirse ve neyin ne olduğuna dair kendince keskin bir inanç geliştirirse çok güzel bir şekilde ilerleyebilir.
şu an mesela bende olan düşünceler ve bu düşüncelerin oluşturduğu duygular, hisler; bunlara körü körüne kapılmamayı seçiyorum ve şunu söylüyorum kendime:
ben nasıl bir insan olmak istiyorum? ve olmak istediğim insan olmak için şu an bu düşünceler ve hisler karşısında bu şekilde aksiyon almak mantıklı mı? hayır. olmak istediğim insana uzak olmak istemiyorum ben.
iyi olmayı seçmek gerçekten bilinçli, farkındalıklı, istekli ve eyleme geçmeye yönelik bir gayret gerektiriyor. ben bu gayretin içinde olacağım. bu zihinsel yapının ortaya çıkardığı sonucun beni benden alıp götürmesine izin vermeyeceğim. çünkü şu an, evet tam da "şu an" dış dünyada bir tehlike yok. korkmamı gerektirecek tehdit edici bir durum yok. kaygı duymama sebep olacak herhangi bir kötülük ve olumsuzluk da yok. yani tüm bunlar demek oluyor ki, zihnim, beni kendi kendime içinden çıkamayacağım bir buhrana sürüklüyor. şu an gülmemek için hiçbir sebebim yok. şu an hayat akıyor, bir problem yok, zihnim akan o hayatın dışında bambaşka bir dünya yaşıyor olabilir. ben de ona diyorum ki: ben de olmak istediğim insan minvalinde davranışlarda bulunmayı seçiyorum şu an içinde bulunduğum durumda. ve beni kötü etkileyebilecek tek şey var şu an: bu eski zihin yapısına sıkı sıkıya bağlı kalıp, yine bu eski zihin yapısının beni içine aldığı ruh hali içinde sıkışıp kalmak. dinlemeyebilirim. önemsemeyebilirim onun bu halini. onun bu "isteksizlik" kozuna karşı ben "iyi olma halinin ne kadar güzel bir şey olduğunu ve iyi olmak için de içinde bulunduğum anda kendimi iyi hissetmeyi seçtiğimi" söyleyebilirim. ben onun karşısına ısrarla iyi olanı, olumlu olanı, benim için faydalı olabilecek olanı koyup duracağım. ve mutlu olmak, coşkulu olmak, kendime güvenmek bana gerçekten de en faydalı olabilecek şeyler aslında*
devamını gör...
3127.
burada beni ismen ve cismen kimse tanımamasına rağmen uzun uzun yazdığım taslak yazılarını daha sonra yayınlarım diye yayınlamıyorum. az önce taslaklarda 2. sayfada she's only 18 yazısı gördüm ve bayağı uzun. yayınladığım yazıyı bu yazıdan habersiz yayınlamışım ve aradan en kötü ihtimalle 9-10 ay geçmiş. bugün not defteri olarak kullandığım defterin ilk başlarında buraya bir yere yazdığım 3 sayfalık bir tanım yazısını gördüm. defterin o 3 sayfasını silip yerine başka şeyler yazmak için silmeye başlayacakken hatıra kalsın diye vazgeçtim. benden sonra defteri açıp ta bu nedir diye bakacak kimse olmayacağı için defterin aslında çöp olduğunu ve sadece kendime notlar olduğunu biliyorum. bir diğer yandan da silgiyle silmek istemiyorum o 3 sayfayı. deniz feneri karakterlerinden birisinden bahsettiğim yazı var ilerideki sayfalarda. başlardaki sayfalarda ştoltz hakkında yazdığım yazıdaki savaş ve barış notunu gördüm ki orada da ştoltz'ü okurken kenara "prens andrey muamelesi görmediği için kitabın sayfa sayısı sadece x sayfada kalmış" demişim. bu tip onlarca not. sonra da esmeralda ile ilgili 3 sayfa yazı yazmışım. notu yazdığım zamandır hatırladım da üzerinden 1.5 yıl geçmiş. sanki insanlar benden bu sayfalar için sipariş bekliyormuş gibi triplere girmişim. devamında biraz daha ilerleyince yine deniz feneri'ndeki aile masası ile gazap üzümleri'nde annenin aileyi bir arada tutmaya çalışması ve yemek isteyen yoksul çocuklara yemek verme düşüncesine tutulması üzerinden devam edip oradan deniz feneri'ndeki ressam karaktere bağlamışım. biraz daha ileri sayfalara gidince yine başka bir kitap ile ilgili bambaşka bir kitaptan alıntı yaparak o kitaba bağlantı kurmuşum. evet kısacası benim bir delinin hatıra defterim varmış ki bundan az önce haberim oldu. ironik olan ortalarda bir yerlerde o kitapla ilgili de bir şeyler yazmış olmam.
devamını gör...
3128.
bugün geometri dersinde hocanın söylediği mükemmel söz:
sabret, hiç vaktinden önce açar mı gül?
açmaz elbet. . .
sabret, hiç vaktinden önce açar mı gül?
açmaz elbet. . .
devamını gör...
3129.
merak edenler olmuş metro yolculuğum bitti eve gidiyorum yeter bu kadar sormayın artık..
devamını gör...
3130.
bir şeyleri rayına oturttuktan sonra bile beklediğim huzur seviyesine ulaşamadığımı, halen daha bir şeylere zihnen saplanıp kalmanın gerginliğini fark etmek canımı sıkıyor.
bir şeyleri elbette değiştireceğim, güzelleştireceğim, olmayacak diye bir şey yok. ama bu can sıkıntısı, bu aidiyetsizlik, bu hayat geçip giderken saat doldurmaya çalışmak hissi fazlasıyla stabil kalacak muhtemelen. adam sandler gibi ileri sarsak olmuyor mu acaba zamanı, ben fazla kaldım çünkü buralarda.
bir şeyleri elbette değiştireceğim, güzelleştireceğim, olmayacak diye bir şey yok. ama bu can sıkıntısı, bu aidiyetsizlik, bu hayat geçip giderken saat doldurmaya çalışmak hissi fazlasıyla stabil kalacak muhtemelen. adam sandler gibi ileri sarsak olmuyor mu acaba zamanı, ben fazla kaldım çünkü buralarda.
devamını gör...
3131.
bir umuttu yaşatan insanı, aldım elime sazımı. döküldü notalar yorgun hayallerimin üstüne. bir can suyu veren olmadı, kurudu kaldı yeşeremeden. diktiğim tüm fidanlar başını eğdi yere. elini değsen bir mucize olacak, cana gelecek. biliyorum yaşatacak olan sensin ama oralı bile değilsin. duvarlarına çarpıp geri dönüyor haykırışlarım. dört dönüyorum gölgenin etrafında, yakalayamıyorum. tek çarem olduğunu bilerek döküyorum içimdekileri, son kurşunum da adresini bulmuyor. artık demir alma vakti bu limandan, sessizce kalkıp gidiyor gemi. ardında ne el sallayan, ne hasretle bakan.
devamını gör...
3132.
karanlıkta uyanmaktan nefret ediyorum. yapmak istediklerimi yapamamaktan da nefret ediyorum. yetersizlik hissinden nefret ediyorum. zaten yapamayacağım diye çabalamamaktan nefret ediyorum. kendimi tokatlamak istiyorum. kendimi kendime getirmek istiyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
devamını gör...
3133.
insanın bazen yolda giderken durup dizlerinin üstüne çökecek kadar yorgunlukları ve başarısızlıkları oluyor.
devamını gör...
3134.
dipte olmanın tek iyi yanı daha aşağı gidemeyeceğini bilmek.
çok değerli kimseler var hayatımda, sahip olduğum çok değerli şeyler de var. çocukken bunlar olunca sırtım asla yere gelmeyecek sanırdım. bunlar sadece başlangıçmış. başarabileceğim, sahip olabileceğim şeyler gözümün önünde. neden başaramadım?
tembellik.
bilmiyor muydum böyle olacağını? bu kadar salak değilim. biliyordum. yaptığım her şeyin sonucunu görebiliyordum ta o zamandan. bile bile niye yaptım? dibe düşmek mi istedim? hep en iyisi için çabaladım biraz da en kötüsü olmak için mi çabalamak istedim? ilgi ihtiyacı mıydı? yoksa madem en iyisine sahip olamayacağım hiçbir şey olmasın diye mi düşündüm? bunları niye düşünüyorum ki? bir önemi yok. olan oldu. geri dönüşü yok. nedenini bilip anlayıp ne yapacağım sanki geri alabilecek miyim?
nasıl kurtulurum bunu da çok iyi biliyorum. peki niye yapmıyorum?
tembellik...
bu döngüden de çıkamayacağım. çıkabilirim ama yapmayacağım anlaşılan. birinin ya da bir şeyin gelip kurtarmasını beklemek daha kolay çünkü. beklerken daha da dibe ineceğim ama önemli değil. umudun ve hayallerin verdiği haz bu düşüşü güzelleştiriyor. suçluluklarımı unutturuyor.
her şeyi yaptım yanıma da kâr kaldı diyeceğim günü beklerken öleceğim biliyorum.
çok değerli kimseler var hayatımda, sahip olduğum çok değerli şeyler de var. çocukken bunlar olunca sırtım asla yere gelmeyecek sanırdım. bunlar sadece başlangıçmış. başarabileceğim, sahip olabileceğim şeyler gözümün önünde. neden başaramadım?
tembellik.
bilmiyor muydum böyle olacağını? bu kadar salak değilim. biliyordum. yaptığım her şeyin sonucunu görebiliyordum ta o zamandan. bile bile niye yaptım? dibe düşmek mi istedim? hep en iyisi için çabaladım biraz da en kötüsü olmak için mi çabalamak istedim? ilgi ihtiyacı mıydı? yoksa madem en iyisine sahip olamayacağım hiçbir şey olmasın diye mi düşündüm? bunları niye düşünüyorum ki? bir önemi yok. olan oldu. geri dönüşü yok. nedenini bilip anlayıp ne yapacağım sanki geri alabilecek miyim?
nasıl kurtulurum bunu da çok iyi biliyorum. peki niye yapmıyorum?
tembellik...
bu döngüden de çıkamayacağım. çıkabilirim ama yapmayacağım anlaşılan. birinin ya da bir şeyin gelip kurtarmasını beklemek daha kolay çünkü. beklerken daha da dibe ineceğim ama önemli değil. umudun ve hayallerin verdiği haz bu düşüşü güzelleştiriyor. suçluluklarımı unutturuyor.
her şeyi yaptım yanıma da kâr kaldı diyeceğim günü beklerken öleceğim biliyorum.
devamını gör...
3135.
masmavi gökyüzünde
beyaz bulutlar varmış
kızım onlar bakar bakar
uykuya dalmış
kızım rüyasında
bembeyaz bir bulutmuş
yağmur olup üzerimize yağarken
uykudan uyanmış
gecenin siyahında
bulutlar hala beyaz
haydi beni güzel kızım
uyusana bu ne naz
beyaz bulutlar varmış
kızım onlar bakar bakar
uykuya dalmış
kızım rüyasında
bembeyaz bir bulutmuş
yağmur olup üzerimize yağarken
uykudan uyanmış
gecenin siyahında
bulutlar hala beyaz
haydi beni güzel kızım
uyusana bu ne naz
devamını gör...
3136.
olum harbi depresyondayım lan.
gülüyorum ediyorum ama harbi depresyondayım.
kimseyi darlamamak için çevremde kim varsa kaçıyorum anlatmamak için.
sustukça geberiyorum.
bazen çok fazla ölmek istiyorum.
dünya benden kurtulsa rahat bir nefes alır ama ben ölmezsem rahat bir nefes alamam.
virginia woolf selam , yavuz çetin sana ayrı bir selam...
gülüyorum ediyorum ama harbi depresyondayım.
kimseyi darlamamak için çevremde kim varsa kaçıyorum anlatmamak için.
sustukça geberiyorum.
bazen çok fazla ölmek istiyorum.
dünya benden kurtulsa rahat bir nefes alır ama ben ölmezsem rahat bir nefes alamam.
virginia woolf selam , yavuz çetin sana ayrı bir selam...
devamını gör...
3137.
kendimi aşırı yorgun hissediyorum. sadece fiziki de değil zihnim yorgun. gün içinde o kadar çok düşünüyorum ki. çoğu zaman aynı anda bir sürü şey düşünüyorum hatta. gün bittiğinde sanki beynim düşünceleri taşımaktan bitap düşmüş oluyor. kafamı taşıyamıyorum o kadar ağır geliyor ki omuzlarıma.
devamını gör...
3138.
kafamın ağır olduğu bi gece masaya oturdum. tek başımaydım ama masa çok kalabalıktı.
devamını gör...
3139.
bazen aklıma bir konuda bir yorum geliyor. o yorumu yapmak için ilgili başlığa geldiğimde görüyorum ki o yorumu daha önce yazmışım.
devamını gör...
3140.
her şey bir çocukla başlıyor işte. bir çocuk büyüyor, devlet oluyor. dünyaya yayılıyor. çocuk saygılı oluyor. insanlık saygıyı öğreniyor. çocuk başlatıyor bir devrimi. onun annesi başlatıyor. çocuk merak ediyor, çocuk öğrenmek istiyor; çocuk bilgiye aç doğuyor. çocuk öğreniyor, değişiyor. dünyayı değiştiriyor. düşüyor, kalkıyor ama vazgeçmiyor. çocuk hep cesaretli. her şey bir çocukla başlıyor, onunla bitiyor. yeniden başlamaktan korkmayacağınız hayatları hem kendinize hem çevrenize sunmanız dileğim sönmüyor.
devamını gör...
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2