4961.
sanrılara kanmıştı yüzüm
şimdi ise sanrıların ötesindeki hüzünüm
gerçeğin, hiç bu kadar acıtacağını düşünemedim.
belki de bu yüzden yalanlara inandım
inancıma kandım
kalbim, binlerce yerinden kesilmiş gibi
sürekli kanarım
artık bunu da kabullendim
ölüyor inancım
ölüyor çocuksu sevgim
şimdi ise sanrıların ötesindeki hüzünüm
gerçeğin, hiç bu kadar acıtacağını düşünemedim.
belki de bu yüzden yalanlara inandım
inancıma kandım
kalbim, binlerce yerinden kesilmiş gibi
sürekli kanarım
artık bunu da kabullendim
ölüyor inancım
ölüyor çocuksu sevgim
devamını gör...
4962.
"her yaşın ayrı bir güzelliği var." klişesine sığınarak buraya bir şeyler karalamak istiyorum müsaadenizle.* öncelikle, kendimde fark ettiğim bir saçmalık beni buraya, kürkçü dükkanına geri getirdi, oysa kafa iznine çıkmıştım ne güzel..* neyse, insanların hep aynı kalması gerektiğine dair katı düşüncelerim var sanki.* mesela, (bkz: funda eryiğit) çok sevdiğim bir oyuncu. 2013-2014 yıllarında yayınlanan (bkz: eski hikaye) dizisindeki türkan karakterine bayılıyorum, o zamanlar 29-30 yaşlarında. dün izlemeye başladığım (bkz: adsız aşıklar) dizisindeki hazal karakterini de sevdim. hani eski bir dostla uzun zaman sonra karşılaşmışım gibi sevindim ama dış görünüşünde beni rahatsız eden bir şey vardı. o eski 20'li yaşların getirdiği enerji artık onda yoktu. aslında bu çok normal bir durum çünkü artık 40 yaşında. peki zihnim, niye onu halen 20'li yaşlarındaki gibi görmek istiyor diye düşündüm. aslında benim bunu kendime de yaptığımı fark ettim, sanki hep o yaşlardaki gibi olmak zorundaymışım gibi bedenimdeki değişiklikleri kabullenmekte zorlanmışım hep. kendime bu konuda acımasızca davrandığım yetmemiş, bunu bir de etrafımdaki insanlar özelinde yapmışım.
tamam herkes güzel yaşlanmıyor, kimisi çok kilo alıyor, cildi bozuluyor vs. konumuz, o değil. kendini 40'lı yaşlardayken halen 20'li yaşlardaymış gibi görünmek zorunda olduğu tribine kaptıranlarla benim derdim. çünkü, bu tribin bende de var olduğunu fark etmek güç oldu ama geç olmasın.*
insanların yaşının insanı olması, yaşıyla barışık olması güzel bir şey bence. öyle 40-50'li yaşlara gelip ergenler gibi giyinenlerin kendini genç zannederken aslında komik göründüklerini düşünüyorum. kendimizi kandırmayalım arkadaşlar, hani genetik açıdan şanslı olup kendine iyi bakan insanlar hariç hemen hemen herkes, yaşını gösteriyor. göstermese bile, herkes anlamaz belki ama ben anlarım, anlıyorum çünkü takıkım bu konuya.* ayrıca, genç görünmek giyilen kıyafetten ziyade enerjiyle ilgili bir durum sanki. hani bas bas (bkz: aura) dedikleri zımbırtı.*
tamam herkes güzel yaşlanmıyor, kimisi çok kilo alıyor, cildi bozuluyor vs. konumuz, o değil. kendini 40'lı yaşlardayken halen 20'li yaşlardaymış gibi görünmek zorunda olduğu tribine kaptıranlarla benim derdim. çünkü, bu tribin bende de var olduğunu fark etmek güç oldu ama geç olmasın.*
insanların yaşının insanı olması, yaşıyla barışık olması güzel bir şey bence. öyle 40-50'li yaşlara gelip ergenler gibi giyinenlerin kendini genç zannederken aslında komik göründüklerini düşünüyorum. kendimizi kandırmayalım arkadaşlar, hani genetik açıdan şanslı olup kendine iyi bakan insanlar hariç hemen hemen herkes, yaşını gösteriyor. göstermese bile, herkes anlamaz belki ama ben anlarım, anlıyorum çünkü takıkım bu konuya.* ayrıca, genç görünmek giyilen kıyafetten ziyade enerjiyle ilgili bir durum sanki. hani bas bas (bkz: aura) dedikleri zımbırtı.*
devamını gör...
4963.
sahibinden'den ucuza satın aldığım evdeki hayalet bile sıkıcı çıktı. oturuyoruz şimdi. dört sene önce koronadan ölmüş. tek yaşıyormuş. "korkutmayacak mısın beni" diye sordum. "insanları korkutamam ben, hepimiz bir ana-babadan olduk ağabey" dedi. atama bekliyormuş. tam atanacağı zaman, covid bulaşmış. eski besyocu. "bir yenge var mı bari" soruma da boş boş baktı, üzgün hayalet gözleri ile. kız arkadaşı da yokmuş. işe girip, köydeki ailesine maaşından para yollayacakmış. tipi de leş. "uçup kaçmıyor musun? iki hareket yapsan bari hocam, adrenalin olurdu pazar pazar" dedim. uçamıyor da, yürüyor sadece. dolabı açtı. bira da olmasına rağmen, ayrana uzandı eli. "bu mübarek de can suyu gibi maşallah, serinledim" dedi. şeffaf bedeninden ayranlar dökülüyor casper gibi. vurdum ben buna "sittir git lan dramana sokarım" diyerek. tekme attığım bacağım içinden geçti. ağladı, ben de üstelemedim. bence adrenalinli aşklar meja'yla başlar. hayalet arka sokaklar'a bakıyor şu an.
devamını gör...
4964.
248. sayfadan sevgilerle..
biraz yazmaya meyilliyim bu sabah.. günaydın, iyi akşamlar başlıklarında coşmaya gerek yok deyip buralara kadar geldim. bu başlık biraz depresiftir gereğinden fazla uzun yazılarla dolup taşmıştır ama hizmeti budur buranın. kendi kendine konuşmak yerine bir yerlerde yankılanmanı sağlar. mesela düşüncelerim tehlikelidir daha kontrolsüzdür ama o düşünceyi buraya yansıtmam biraz daha otokontrol getirir. biraz daha frenlemek adına yazmak eyleminin bazı anlarda daha doğru olduğunu düşünüyorum. ben de düşünme hastalığı var da. oraya, buraya, şuraya her yere düşünebilirim. bunun besleyici bir tarafı olduğunu söylüyorlar.. hayal dünyam gelişmiş falan e neye yaradı şimdi? kafamda çok kalabalık bir ekip var ve hepsi de kendimden.. bazen cesur ama çoğu zaman korkak, aşırı güvensiz birden fazla senaryo ile yaşamak gibi zorlayıcı.. bir çok şey varken kafada gerçeklerin yoruculuğu ile uğraşmak pek söz konusu olmuyor. tahammülsüzlük kapıları ardına kadar açılıyor. normalde konuşmasam bile duygularımı ifade eder bir şekilde mutsuz olduğumu belli ederdim. şimdilerde daha yırtıcı bir tutum izliyorum. rahatsız olduğum bir durumu haykırıyorum. baktım ki artık bir şeyleri ima etmek gibi bir vaktim yok. daha dürüst ve daha keskin hatta sınırlarımı haykırarak devam ettiğimi hissediyorum. bazen çatlak bazen dobra bazen dürüst oluyorum başka ağızlarda. başkaları ile artık bir derdim kalmadı aslında çok merak ettiğim hayatların bile berbat olduğunu idrak edebiliyorum. kendi içimde mutluluğu bulmaya çok adadım kendimi bu benim hayat amacım. hiçbir zaman birine bağlı olmadım, ufacık bir sevgi için kendimden ödün vermedim. çoğu zaman ukala da bulundum, hissizde. ama ben sağlam duyguların, tutkuları insanıyım bunu biliyorum. bana yetmeyecek olanı hisseder olay yerinden gizlice uzaklaşırım. uzaklaşmak, sınırları korumak bunlar benim uzmanlık alanlarım. ben hayır demeyi seviyorum. en çok eleştiriyi de buradan alıyorum. benim evet demeye ihtiyacım olduğunu düşünenler oluyor. akışına bırak olaylarla, insanlarla... çarpa çarpa öğreniyoruz.. hepimiz karakterlerimiz, seçimlerimiz ve tutumlarımızla sınanıyoruz. ben de kırılmayan kabuğumu birazcık ta olsa çatlatmaya, kendi sınırlarımı aşmaya çalışıyorum. belki de yapamayacağım belki de aydınlığın sızıntıları ile gözlerim kamaşacak bilemiyorum. ama hep derim benim sınavım kendimle... en sevdiğimde en öfkelendiğimde kendim... bana kendimi unutturacak bir durum ve insanla karşılaşmadım. o halde asıl sarsıntıyı kendi içimde yaşayacağım. yeniden doğuş, tamamlanma ve aydınlanma hadisesini yaşamak umuduyla...
sayfa bilmem kaç ve ben yine burada....
biraz yazmaya meyilliyim bu sabah.. günaydın, iyi akşamlar başlıklarında coşmaya gerek yok deyip buralara kadar geldim. bu başlık biraz depresiftir gereğinden fazla uzun yazılarla dolup taşmıştır ama hizmeti budur buranın. kendi kendine konuşmak yerine bir yerlerde yankılanmanı sağlar. mesela düşüncelerim tehlikelidir daha kontrolsüzdür ama o düşünceyi buraya yansıtmam biraz daha otokontrol getirir. biraz daha frenlemek adına yazmak eyleminin bazı anlarda daha doğru olduğunu düşünüyorum. ben de düşünme hastalığı var da. oraya, buraya, şuraya her yere düşünebilirim. bunun besleyici bir tarafı olduğunu söylüyorlar.. hayal dünyam gelişmiş falan e neye yaradı şimdi? kafamda çok kalabalık bir ekip var ve hepsi de kendimden.. bazen cesur ama çoğu zaman korkak, aşırı güvensiz birden fazla senaryo ile yaşamak gibi zorlayıcı.. bir çok şey varken kafada gerçeklerin yoruculuğu ile uğraşmak pek söz konusu olmuyor. tahammülsüzlük kapıları ardına kadar açılıyor. normalde konuşmasam bile duygularımı ifade eder bir şekilde mutsuz olduğumu belli ederdim. şimdilerde daha yırtıcı bir tutum izliyorum. rahatsız olduğum bir durumu haykırıyorum. baktım ki artık bir şeyleri ima etmek gibi bir vaktim yok. daha dürüst ve daha keskin hatta sınırlarımı haykırarak devam ettiğimi hissediyorum. bazen çatlak bazen dobra bazen dürüst oluyorum başka ağızlarda. başkaları ile artık bir derdim kalmadı aslında çok merak ettiğim hayatların bile berbat olduğunu idrak edebiliyorum. kendi içimde mutluluğu bulmaya çok adadım kendimi bu benim hayat amacım. hiçbir zaman birine bağlı olmadım, ufacık bir sevgi için kendimden ödün vermedim. çoğu zaman ukala da bulundum, hissizde. ama ben sağlam duyguların, tutkuları insanıyım bunu biliyorum. bana yetmeyecek olanı hisseder olay yerinden gizlice uzaklaşırım. uzaklaşmak, sınırları korumak bunlar benim uzmanlık alanlarım. ben hayır demeyi seviyorum. en çok eleştiriyi de buradan alıyorum. benim evet demeye ihtiyacım olduğunu düşünenler oluyor. akışına bırak olaylarla, insanlarla... çarpa çarpa öğreniyoruz.. hepimiz karakterlerimiz, seçimlerimiz ve tutumlarımızla sınanıyoruz. ben de kırılmayan kabuğumu birazcık ta olsa çatlatmaya, kendi sınırlarımı aşmaya çalışıyorum. belki de yapamayacağım belki de aydınlığın sızıntıları ile gözlerim kamaşacak bilemiyorum. ama hep derim benim sınavım kendimle... en sevdiğimde en öfkelendiğimde kendim... bana kendimi unutturacak bir durum ve insanla karşılaşmadım. o halde asıl sarsıntıyı kendi içimde yaşayacağım. yeniden doğuş, tamamlanma ve aydınlanma hadisesini yaşamak umuduyla...
sayfa bilmem kaç ve ben yine burada....
devamını gör...
4965.
ufak bi şey fark ettim gibi oldu. bilmiyorum doğru mu yoksa basit bi yanılmadan mı ibaret ama doğru olabileceğini düşünüyorum.
psikolojik eşiklerimiz var. bunalıyoruz, depresyona giriyoruz, bazen normalden biraz daha zor oluyor yaşamak. aklınızda hayatınıza son verme düşüncesi varsa bu eşiklerle ilginç bi ilgisi var.
birinci eşik var, ikinci var, üçüncü var derken diyelim ki altı tane eşik olsun. kendimizi kötü hissettiğimizde hayatımıza son verme düşüncesinin kuvveti birinci eşikten ikinciye doğru ilerliyor. o eşiğe ulaşmadan durumu atlatırsak, eşiğin başına dönüyor. fakat olur da o düşünce kuvveti ikinci eşiğe ulaşırsa, daha sonrasında kendinizi daha iyi hissetseniz bile kendinizi öldürme isteğiniz kendinizi kötü hissettiğiniz ama henüz birinci eşikte olduğunuz durumdan daha güçlü oluyor.
yani bence dördüncü eşikte depresyonda olmak, beşinci eşikte çok iyi hissetmekten bile daha iyi.
fark edersiniz, intiharın kararlaştıran insanlar son zamanlarında daha rahat ve mutlu gözüküyor. artık bir karar vermiş olmanın, hayatın iyi halinin bile zevk vermediğini görmüş olmanın sonucu bence. işte o nokta, altıncı eşiğin başı. altıncı eşikte depresyon yok, sadece huzur var.
psikolojik eşiklerimiz var. bunalıyoruz, depresyona giriyoruz, bazen normalden biraz daha zor oluyor yaşamak. aklınızda hayatınıza son verme düşüncesi varsa bu eşiklerle ilginç bi ilgisi var.
birinci eşik var, ikinci var, üçüncü var derken diyelim ki altı tane eşik olsun. kendimizi kötü hissettiğimizde hayatımıza son verme düşüncesinin kuvveti birinci eşikten ikinciye doğru ilerliyor. o eşiğe ulaşmadan durumu atlatırsak, eşiğin başına dönüyor. fakat olur da o düşünce kuvveti ikinci eşiğe ulaşırsa, daha sonrasında kendinizi daha iyi hissetseniz bile kendinizi öldürme isteğiniz kendinizi kötü hissettiğiniz ama henüz birinci eşikte olduğunuz durumdan daha güçlü oluyor.
yani bence dördüncü eşikte depresyonda olmak, beşinci eşikte çok iyi hissetmekten bile daha iyi.
fark edersiniz, intiharın kararlaştıran insanlar son zamanlarında daha rahat ve mutlu gözüküyor. artık bir karar vermiş olmanın, hayatın iyi halinin bile zevk vermediğini görmüş olmanın sonucu bence. işte o nokta, altıncı eşiğin başı. altıncı eşikte depresyon yok, sadece huzur var.
devamını gör...
4966.
"ortada bir sebep yokken insan iyi olur, değil mi? ama ben değilim. gün içinde kaç farklı ruh haline büründüğümü sayamıyorum. bir an mutlu hissediyorum, bir an hüzün çöküyor içime. dünümle bugünüm bir değil. kendimi tanımlamaya kalksam, hangi halimi esas alacağımı bilmiyorum. eğer insan kendini bilmekle huzura eriyorsa, ben neden her geçen gün daha da kayboluyorum?"
devamını gör...
4967.
kimmiş ya o , beni yıkacak!
bugün böyle bir yer gördüm ve oturdum ilk merdivene o kadar benziyormuş ki bana, benden fazlası terkedilmiş olmasıydı... ben terk etmesine izin vermedim kimsenin. vermem de...
"hayat sakin yaşantı değildir heyecan dorukta ve arkana bakmadan koş. yakalamasını izin verme hayatın daha hızlı olmalısın çünkü'sen senin senisin' sen senden fazlası olamazsın ama başarabilirsin, hiç bir şey seni yıldıramaz . güçlü olman gerekmiyor ve arkana bakmadan koşmam tabi. sen ikisini de yapmak zorundasın çünkü yapmaz isen yapamazsan o zaman seni herkes öldürür . istediklerini ellerine verirsen memnun olurlar. hiç bencil olmadın ama bu sefer olmak zorundasın ve olacaksın sen de memnun etme onları... seni sevenler ile sana değer veren insanlar ile hayatı hisset bu sana seni bahşedecek sen de biliyorsun değil mi? " dedi yanımda olan bina bende içine girdim harap olmasına rağmen asla konuşmadım girdim tavanlardan sarkan örümcek ağları paramparça olmuş duvarlar yaşanılan bir yer değildi terkedilmişti ve yine de iyiydi dimdik ama paramparça. ölü ve yaşıyordu , sakindi o kadar da sinirli, kırık döküktü bir o kadar da bütün fikirleri ile yine de vârdı ve yaşıyordu . bir gün yıkılacak gibi değildi her zaman yaşayacak gibiydi. onu sevdim ve galiba güzel bir yer buldum odalarını gezerken yine konuştu "konuş benimle sen bana benziyorsun! bir birimizi tamamlayalım dedi yıkılır bu bina çöker üstüne ne yaparsın yine biliyorum yılmazsın yaşamaya yine ümidin olur, konuş benimle lütfen!" dedi ben de baktım etrafıma sessizce çıktım diğer odaya geçtim ve duvarlara dokundum sessice yutkunmadan ve dik üstüme düşsün diye yumruklarımı savurdum , düşsün yıkılsın diye tekmeledim... olmadı yine yaşadı iyi ki tanıdım onu
ve sözlük her zaman ilaçtır , canım extra sıkıldığında da üzgün olduğumu hissettiğim anda da vs vs her daim yanımda canım sözlüğüm*
bugün böyle bir yer gördüm ve oturdum ilk merdivene o kadar benziyormuş ki bana, benden fazlası terkedilmiş olmasıydı... ben terk etmesine izin vermedim kimsenin. vermem de...
"hayat sakin yaşantı değildir heyecan dorukta ve arkana bakmadan koş. yakalamasını izin verme hayatın daha hızlı olmalısın çünkü'sen senin senisin' sen senden fazlası olamazsın ama başarabilirsin, hiç bir şey seni yıldıramaz . güçlü olman gerekmiyor ve arkana bakmadan koşmam tabi. sen ikisini de yapmak zorundasın çünkü yapmaz isen yapamazsan o zaman seni herkes öldürür . istediklerini ellerine verirsen memnun olurlar. hiç bencil olmadın ama bu sefer olmak zorundasın ve olacaksın sen de memnun etme onları... seni sevenler ile sana değer veren insanlar ile hayatı hisset bu sana seni bahşedecek sen de biliyorsun değil mi? " dedi yanımda olan bina bende içine girdim harap olmasına rağmen asla konuşmadım girdim tavanlardan sarkan örümcek ağları paramparça olmuş duvarlar yaşanılan bir yer değildi terkedilmişti ve yine de iyiydi dimdik ama paramparça. ölü ve yaşıyordu , sakindi o kadar da sinirli, kırık döküktü bir o kadar da bütün fikirleri ile yine de vârdı ve yaşıyordu . bir gün yıkılacak gibi değildi her zaman yaşayacak gibiydi. onu sevdim ve galiba güzel bir yer buldum odalarını gezerken yine konuştu "konuş benimle sen bana benziyorsun! bir birimizi tamamlayalım dedi yıkılır bu bina çöker üstüne ne yaparsın yine biliyorum yılmazsın yaşamaya yine ümidin olur, konuş benimle lütfen!" dedi ben de baktım etrafıma sessizce çıktım diğer odaya geçtim ve duvarlara dokundum sessice yutkunmadan ve dik üstüme düşsün diye yumruklarımı savurdum , düşsün yıkılsın diye tekmeledim... olmadı yine yaşadı iyi ki tanıdım onu
ve sözlük her zaman ilaçtır , canım extra sıkıldığında da üzgün olduğumu hissettiğim anda da vs vs her daim yanımda canım sözlüğüm*
devamını gör...
4968.
bi koycam uçacak beş yuz metre bi uçan tekme atcam ağzınin ortasına manyak.
devamını gör...
4969.
devamını gör...
4970.
yine bir şeyler karalayıp saçmalamaya geldim. zaten pas geçersiniz ama olur da okumak isterseniz bu şarkı eşliğinde okuyabilirsiniz.
bir yol var. olabildiğince ince ve ucu bucağı gözükmeyecek kadar uzaklara giden bir yol. en fazla iki zayıf karınca sığar yan yana. belli ki bir su açmış bu yolu. kurak toprakların üzerinden bir kaç tutam saç kalınlığında su yürümüş, yolunu buldukça. nereden geldiği bile meçhul bir su. buralarda hiç su görmeyi beklemezken, bir damla mucize gibi karşılanabilecekken nasıl olabilir ki? kendine bile ait olmayan toprağın üstünde başkaları da izleyebilsin, takip edebilsin diye yol açmak? ne demek hiç bilmediğin yollarda kaybolmamak? nereden bilebilirsin bunu? nasıl milyonlarca karıncanın, ki hepsi bu toprakların ev sahibidir, güvendiği bir patikayı serebilirsin onların önüne? asıl mucize bu iki damla suyun buraya ulaşabilmesi mi yoksa böylece yol göstereci olabilmesi mi? yüceliği hangisinde gizli? yoksa sadece bilmediği topraklarda bu denli kendine olan güveni mi herkesi kazanan? herkes diyorum çünkü burada karıncalardan başka kimse yaşamaz. peki ya onlara ne demeli? milyonlarca kardeş bir arada yaşarken ve her birinin yaptığı iş ezelden beri aynı olduğu halde birbirlerine güvenmek yerine bir yabancıya inanmak ve açtığı yolda gitmek?
bundan bir asır öncesinde bir kelebek ile tanışmış, kısa ömründe ona eşlik etmiştim. o kendisinden başka kimseye güvenmezdi mesela. onun takip etmek istediği ya da zorunda olduğu bir yol da yoktu. rüzgar nereye esere, kanatları onu nereye götürürken yorulmuyorsa oraya uçmayı tercih ederdi. bu karıncalara da hep küçümser gözlerle bakardı. bir ömür toprağın üstünde yaşamayı, her gün aynı işin peşinden koşmayı ve uzun yıllar yaşamayı ruhsuz varlıkların yaptığı bir iş olduğunu söylerdi. haklıydı belki, kaderden bağımsız. kanatları olsaydı karıncalar da uçar ama daha az yaşardı belki.
kelebek de karıncalar gibi düşünüyordu ama su için. su mucizeydi. yol göstermiyordu belki ona ama su sayesinde yolunda kalabiliyordu. kısacık ömründe tek bir karıncayı sevmek zorunda değildi pek tabii. ama karıncanın taptığı şey ile yaşıyor, o da ona tapıyordu.
peki sonunda kim daha mutluydu? taptığı suya uzun yıllarca hizmet eden, suyun her verdiğini alan, açtığı yolda yürüyen karıncalar mı? özgür olduğu halde suya yalnızca bir defa dokunabilen kelebek mi?
bir yol var. olabildiğince ince ve ucu bucağı gözükmeyecek kadar uzaklara giden bir yol. en fazla iki zayıf karınca sığar yan yana. belli ki bir su açmış bu yolu. kurak toprakların üzerinden bir kaç tutam saç kalınlığında su yürümüş, yolunu buldukça. nereden geldiği bile meçhul bir su. buralarda hiç su görmeyi beklemezken, bir damla mucize gibi karşılanabilecekken nasıl olabilir ki? kendine bile ait olmayan toprağın üstünde başkaları da izleyebilsin, takip edebilsin diye yol açmak? ne demek hiç bilmediğin yollarda kaybolmamak? nereden bilebilirsin bunu? nasıl milyonlarca karıncanın, ki hepsi bu toprakların ev sahibidir, güvendiği bir patikayı serebilirsin onların önüne? asıl mucize bu iki damla suyun buraya ulaşabilmesi mi yoksa böylece yol göstereci olabilmesi mi? yüceliği hangisinde gizli? yoksa sadece bilmediği topraklarda bu denli kendine olan güveni mi herkesi kazanan? herkes diyorum çünkü burada karıncalardan başka kimse yaşamaz. peki ya onlara ne demeli? milyonlarca kardeş bir arada yaşarken ve her birinin yaptığı iş ezelden beri aynı olduğu halde birbirlerine güvenmek yerine bir yabancıya inanmak ve açtığı yolda gitmek?
bundan bir asır öncesinde bir kelebek ile tanışmış, kısa ömründe ona eşlik etmiştim. o kendisinden başka kimseye güvenmezdi mesela. onun takip etmek istediği ya da zorunda olduğu bir yol da yoktu. rüzgar nereye esere, kanatları onu nereye götürürken yorulmuyorsa oraya uçmayı tercih ederdi. bu karıncalara da hep küçümser gözlerle bakardı. bir ömür toprağın üstünde yaşamayı, her gün aynı işin peşinden koşmayı ve uzun yıllar yaşamayı ruhsuz varlıkların yaptığı bir iş olduğunu söylerdi. haklıydı belki, kaderden bağımsız. kanatları olsaydı karıncalar da uçar ama daha az yaşardı belki.
kelebek de karıncalar gibi düşünüyordu ama su için. su mucizeydi. yol göstermiyordu belki ona ama su sayesinde yolunda kalabiliyordu. kısacık ömründe tek bir karıncayı sevmek zorunda değildi pek tabii. ama karıncanın taptığı şey ile yaşıyor, o da ona tapıyordu.
peki sonunda kim daha mutluydu? taptığı suya uzun yıllarca hizmet eden, suyun her verdiğini alan, açtığı yolda yürüyen karıncalar mı? özgür olduğu halde suya yalnızca bir defa dokunabilen kelebek mi?
devamını gör...
4971.
alice çoktan boğuldu ve alan çoktan öldü. saga bunları fark ettiğinde jamesin zihnini de terk etmiş bulundu. şimdi istedigi kadar marysine özürler dileyip affedilmek için pyramid headin gazabıyla anksiyete nöbetleri geçirebilir karanlık duygularıyla karın ağrıları yaşayabilirdi mariasını arzulayarak geçirdiği geceleriyle oradan oraya sürüklenip hayatı boyunca yapayalnız kalabilirdi. saganın derdi değildi. saga bunlarla uğraşmaktan vazgeçti. çünkü kızını bulmuştu.
zaten uğruna feda edilmiş karakterleri gömmenin vaktiydi. bu yas ömrünce taşıyacağı bir yaraydı ve daha da yük olmasına gerek yoktu..
zaten uğruna feda edilmiş karakterleri gömmenin vaktiydi. bu yas ömrünce taşıyacağı bir yaraydı ve daha da yük olmasına gerek yoktu..
devamını gör...
4972.
baba olmak için ehliyet şart! bu ülkede mafya babası, iskele babası, para babası olabilirsin. ama evlat yetiştirmek, aile geçindirmek, bir düzenin koruyucusu olmak her erkeğin harcı değil. arkandan ömür boyu bekâr kalsaydın dedirtmeyeceksin. öyle bir sahipleneceksin ki aileni, her güçlüğün üzerinden beraber geleceksiniz. her düşüşlerinde sana tutunup ayağa kalkacaklar, her zorlukta ilk seni yanında bulacaklar. yoksa çocuğu yapması on dakika. tohumu atıp gübresini vermezsen, suyunu eksik edersen, güneş göstermezsen fidana dönmez, yaprak-yemiş-çiçek de vermez.
devamını gör...
4973.
en son 4 ay önce yazmışım bu başlığa, özlemiş beni besbelli.
kusura bakma karalama defteri, mutlu olmakla meşguldüm bir kaç aydır. mutlu olunca sana gelesim de tutmuyor pek. çok başka başlıklar, çok başka hisler tuttu yerini bir süredir. merak etme ama dönüşüm de sağlam oldu. öyle ki, eskisi kadar yorgun ve kırgın geldim sana.
canım biraz fazla yanıyor şu an. gözlerim yanıyor, başım dönüyor ara ara. yeni tanıştığım bir canavarla savaşıyorum. ben miyim bu canavar yoksa o mu, onu bile bilmiyorum. en çok neye canımın yandığını biliyorum da, nasıl geçeceğini inan, hiç bilmiyorum. geçer elbet, her yara kabuk bağlamaya mahkum da , ben o yarayı yeniden kanatırken bile tereddüt edeceğim artık.
daha önce çok kez söyledim bir yerlerde, birilerine; şüphe en tehlikeli zehirdir. bir kere insanın içine düştü mü kemirir durur hızlı hızlı, oyar içini insanın. ya başından kovalayacaksın o şüpheyi içinden ya da o şüphenin kaynağını kanserli bir organ gibi söküp atacaksın. telafisi yok bunun, bileceksin, yine de sökeceksin. çünkü şüphe de yayılır bütün hücrelerine kanser gibi. için paramparça olacak o organı sökerken, eksik kalacaksın ama yapmalısın, biliyorsun işte.
…
şimdi yum gözlerini. belki kötü bir kabusun seni esir aldığı gecenin sabahına uyanırsın. belki bunları uyur gezer kırıkların yazıyordur şimdi. kalp sancın belki sadece bir karabasandır. umarım kötü bir geceden ibarettir her şey. umarım sabah uyandığımda bu yazı burada olmaz. umarım rüyama açarım gözlerimi. umarım mahvetmemiştir her şeyi…
kusura bakma karalama defteri, mutlu olmakla meşguldüm bir kaç aydır. mutlu olunca sana gelesim de tutmuyor pek. çok başka başlıklar, çok başka hisler tuttu yerini bir süredir. merak etme ama dönüşüm de sağlam oldu. öyle ki, eskisi kadar yorgun ve kırgın geldim sana.
canım biraz fazla yanıyor şu an. gözlerim yanıyor, başım dönüyor ara ara. yeni tanıştığım bir canavarla savaşıyorum. ben miyim bu canavar yoksa o mu, onu bile bilmiyorum. en çok neye canımın yandığını biliyorum da, nasıl geçeceğini inan, hiç bilmiyorum. geçer elbet, her yara kabuk bağlamaya mahkum da , ben o yarayı yeniden kanatırken bile tereddüt edeceğim artık.
daha önce çok kez söyledim bir yerlerde, birilerine; şüphe en tehlikeli zehirdir. bir kere insanın içine düştü mü kemirir durur hızlı hızlı, oyar içini insanın. ya başından kovalayacaksın o şüpheyi içinden ya da o şüphenin kaynağını kanserli bir organ gibi söküp atacaksın. telafisi yok bunun, bileceksin, yine de sökeceksin. çünkü şüphe de yayılır bütün hücrelerine kanser gibi. için paramparça olacak o organı sökerken, eksik kalacaksın ama yapmalısın, biliyorsun işte.
…
şimdi yum gözlerini. belki kötü bir kabusun seni esir aldığı gecenin sabahına uyanırsın. belki bunları uyur gezer kırıkların yazıyordur şimdi. kalp sancın belki sadece bir karabasandır. umarım kötü bir geceden ibarettir her şey. umarım sabah uyandığımda bu yazı burada olmaz. umarım rüyama açarım gözlerimi. umarım mahvetmemiştir her şeyi…
devamını gör...
4974.
birazdan işe gitmek için evden çıkacağım. salak insanlara karşı olan nefretimi buraya kusmustum hatırlarsanız. öyle nefret ediyorum low iq'lardan. ve o yere vardığımda bu neandartellere maalesef yine maruz kalacağım.
kaos istiyorum sözlük ciddi ciddi. dünya savaşı olur, ölümcül salgın hastalık olur fark etmez ama doğal seleksiyonu engelleyen modern tıbbın bir şekilde pasifize olması lazım. normal şartlarda hayatta kalamayacak çok fazla aptala maruz kalıyorum gün içerisinde.
yav bir insan kendini hiç mi gelistirmez ? sorunlara karşı pratik çözüm üretemez ? çıldırıyorum.
kaos istiyorum sözlük ciddi ciddi. dünya savaşı olur, ölümcül salgın hastalık olur fark etmez ama doğal seleksiyonu engelleyen modern tıbbın bir şekilde pasifize olması lazım. normal şartlarda hayatta kalamayacak çok fazla aptala maruz kalıyorum gün içerisinde.
yav bir insan kendini hiç mi gelistirmez ? sorunlara karşı pratik çözüm üretemez ? çıldırıyorum.
devamını gör...
4975.
kamu alem birdir bizde
devamını gör...
4976.
bi an vardır. gökyüzüne baktığınızda yıldızların daha bir parlak geldiği bir an.
şarkıların daha bir canlı geldiği sonuna kadar dinlediğiniz bir an.
olmayışlara üzülmeyi bıraktığınız, kabullendiğiniz bir an.
hayatın renklerinin daha bir parlak geldiği bir an.
işte o anı tutun ve bırakmayın. kimsenin bozmasına da izin vermeyin.
şarkıların daha bir canlı geldiği sonuna kadar dinlediğiniz bir an.
olmayışlara üzülmeyi bıraktığınız, kabullendiğiniz bir an.
hayatın renklerinin daha bir parlak geldiği bir an.
işte o anı tutun ve bırakmayın. kimsenin bozmasına da izin vermeyin.
devamını gör...
4977.
bir yudum kahvesini içtiğim kimseye nankörlük etmedim. çalıştığım birçok insanın küçük göreceği konum ve durumdaki hiç kimseyi kendimden aşağı görmedim* çünkü benim için etiket değil işini iyi yapan herkes eşit derecede saygıyı hak etti. kimseyle şu okul mezunu, bu işi yapıyor diye arkadaşlık kurmadım. ailem her zaman gerçek bir hayat dersinin kimden geleceğini bilmeyeceğimi söyleyerek büyüttü ve buna yaşadığım her günde inandım, inanacağım. şimdi bakıyorum da en kibirli insanlar alçak gönülden, ne bileyim erdemlerden falan bahsediyor.
ben çalışırken de aileme de arkadaşlarıma da iyisinde olduğu gibi kötüsünde de bir kötülük yapmadım. kendimi, haddimi hep bildim. kendi dünyamdaki sonsuz çelişkiye ve eksiğe bakmadan insanlığa yargı dağıtmaya çalışmadım. hepimiz insanız hiçbir şeyi tamamen doğru yapamayız ama gönül rahatlığıyla önümüze bakabilirsek tamamız diye düşündüm. bir insana iftiralar atmaya çalışmak ah almaktır. insanların mutsuzluğundan keyif almak her dinde ve millette yanlıştır. hiçbir sorgu ve evrende karşıma çıkacak bir kul hakkım yok. bendekileri de hayatımda dostum dediğim ama bana kötülük yapmak için çabalayan insanları görmemek için helal ediyorum. bende bir gram hakkınız yok bunu da bilin istiyorum. bugüne kadar elde ettiğim her şeyi kibirle inkar etmeye çalışsanız da tırnaklarımla kazıyarak elde ettim. sizin aklınız yetmiyor, ermiyor diye bu gerçek değişmiyor. bu süreçte ne rüşvet verdim ne hakka girdim ne de bir allah'ın kulunun hakkına girdim. benim durumumda olan herkes neyi aldı ise neyi verdi ise ben onu yaptım.
kimsenin bir kuruşunda, makamında, işinde gücünde, hayatında gözüm yok. bende olanın beş katı sizin olsun yeter ki benim temiz dünyamdan uzak durun. dün birdim bugün beşim hiçbir bedduanız işe yaramıyor bunu da bilin. vicdanınız nasıl rahat ediyor bilmiyorum ama ben her konuda başımı yastığa rahat koyuyorum. olduğum kişi olmak için çok uğraş verdim. olduğum kişiyle, ailemle, sevdiklerimle gurur duyuyorum. dünyaya bin kere de gelsem aynı ailede doğmak isterdim. ben sevgiyle, gerçekten desteklenerek, değer görerek büyüdüm. bu şansı elde ettiğim için her günde şükrettim. vicdanınızı gidin başka insanlar üzerinden temizleyin.
ben çalışırken de aileme de arkadaşlarıma da iyisinde olduğu gibi kötüsünde de bir kötülük yapmadım. kendimi, haddimi hep bildim. kendi dünyamdaki sonsuz çelişkiye ve eksiğe bakmadan insanlığa yargı dağıtmaya çalışmadım. hepimiz insanız hiçbir şeyi tamamen doğru yapamayız ama gönül rahatlığıyla önümüze bakabilirsek tamamız diye düşündüm. bir insana iftiralar atmaya çalışmak ah almaktır. insanların mutsuzluğundan keyif almak her dinde ve millette yanlıştır. hiçbir sorgu ve evrende karşıma çıkacak bir kul hakkım yok. bendekileri de hayatımda dostum dediğim ama bana kötülük yapmak için çabalayan insanları görmemek için helal ediyorum. bende bir gram hakkınız yok bunu da bilin istiyorum. bugüne kadar elde ettiğim her şeyi kibirle inkar etmeye çalışsanız da tırnaklarımla kazıyarak elde ettim. sizin aklınız yetmiyor, ermiyor diye bu gerçek değişmiyor. bu süreçte ne rüşvet verdim ne hakka girdim ne de bir allah'ın kulunun hakkına girdim. benim durumumda olan herkes neyi aldı ise neyi verdi ise ben onu yaptım.
kimsenin bir kuruşunda, makamında, işinde gücünde, hayatında gözüm yok. bende olanın beş katı sizin olsun yeter ki benim temiz dünyamdan uzak durun. dün birdim bugün beşim hiçbir bedduanız işe yaramıyor bunu da bilin. vicdanınız nasıl rahat ediyor bilmiyorum ama ben her konuda başımı yastığa rahat koyuyorum. olduğum kişi olmak için çok uğraş verdim. olduğum kişiyle, ailemle, sevdiklerimle gurur duyuyorum. dünyaya bin kere de gelsem aynı ailede doğmak isterdim. ben sevgiyle, gerçekten desteklenerek, değer görerek büyüdüm. bu şansı elde ettiğim için her günde şükrettim. vicdanınızı gidin başka insanlar üzerinden temizleyin.
devamını gör...
4978.
önceden olsa çok yazıp çizerdim ama hepsini bir neyse ile geçiştiriyorum
devamını gör...
4979.
kaldı bu silinmez yaşamak suçu üzerimde.
devamını gör...
4980.
çok aşırı çok böyle çok bir çok şaşkınım.
iki çok sevdiğim insanı tanıştırdım ama hiçbir fikrim yoktu nasıl olurlar diye.
oluyorlar lan galiba.
evet, laaaan hatta.
çöp de çatmadım demem artık.
vaaay bee !
iki çok sevdiğim insanı tanıştırdım ama hiçbir fikrim yoktu nasıl olurlar diye.
oluyorlar lan galiba.
evet, laaaan hatta.
çöp de çatmadım demem artık.
vaaay bee !
devamını gör...
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2