1621.
kavgadan bıktım. bunu alışkanlık haline getirip normalmiş gibi düşünen hayatımdaki tüm ilgili kişilerden uzak durmak istiyorum. ama bünyem izin vermiyor. istemsizce ben de kavga ediyorum.
belki de kendimden bıktım.
belki de kendimden bıktım.
devamını gör...
1622.
en arka siranin bir onunde, kafami koluma dayamis sirayi karaliyor sonra siliyorum. teneffusteyiz, kendimce egleniyorum. uzun saclarim sirtima dokulmus ve saclarimda bir hissediyorum. ensemden asagiya dogru boydan boya saclarimi oksuyor. huylaniyorum ve arkami donuyorum. tanidik yesil-mavi gozler.
"ne kadar yumusak saclarin." diyor. kiziyorum. "oynama saclarimla hosuma gitmiyor." diyorum. saclarima dokunulmasindan oldum olasi huylanirim.
o da beni tanidigindan beri sinirlendirmeye bayiliyor. bu sefer elini saclarima daldiriyor saclarimi kus yuvasina ceviriyor. o an ona kufur ediyorum ve arkami dondugum gibi kendimi eski is yerimde buluyorum. dinlenme odasindayim. nasilda yorgunum. aslinda nobet daha yeni basliyor ve ben aglayacak durumdayim yorgunluktan. o sirada telefonuma mesaj geliyor. mesaji okurken siyah gozlerini sanki bana dikmis gibi tuylerim diken diken oluyor. "gelip 5 dakika seni gorsem olur mu?"
o zamanlar gercek anida "hayir is yerimdeyim." diye reddediyordum onu aslinda. ancak ruyam bize yeni bir son yaziyor. "gel, 5 dakika kahve iceriz." diyorum. kahve icmiyoruz ama o uzun kirpiklerinin arasindan cocuksu bakislarla beni izliyor. saclarimi kulagimin arkasina atiyor, kulagima oyle birsey fisildiyor ki bu sabah daha da buyu bir nefretle uyaniyorum. "kizim olursa senin adini verecegim."
"ne kadar yumusak saclarin." diyor. kiziyorum. "oynama saclarimla hosuma gitmiyor." diyorum. saclarima dokunulmasindan oldum olasi huylanirim.
o da beni tanidigindan beri sinirlendirmeye bayiliyor. bu sefer elini saclarima daldiriyor saclarimi kus yuvasina ceviriyor. o an ona kufur ediyorum ve arkami dondugum gibi kendimi eski is yerimde buluyorum. dinlenme odasindayim. nasilda yorgunum. aslinda nobet daha yeni basliyor ve ben aglayacak durumdayim yorgunluktan. o sirada telefonuma mesaj geliyor. mesaji okurken siyah gozlerini sanki bana dikmis gibi tuylerim diken diken oluyor. "gelip 5 dakika seni gorsem olur mu?"
o zamanlar gercek anida "hayir is yerimdeyim." diye reddediyordum onu aslinda. ancak ruyam bize yeni bir son yaziyor. "gel, 5 dakika kahve iceriz." diyorum. kahve icmiyoruz ama o uzun kirpiklerinin arasindan cocuksu bakislarla beni izliyor. saclarimi kulagimin arkasina atiyor, kulagima oyle birsey fisildiyor ki bu sabah daha da buyu bir nefretle uyaniyorum. "kizim olursa senin adini verecegim."
devamını gör...
1623.
bugün cumartesi... bunu sen de biliyorsun. cumartesi günleri önemli... zaman geçmiyor gibi hissettirse de insanın algısı -genelde- insanı yanıltmaya meraklı. mesela şu an saat 17.43 pardon 44 oldu. bak saniye farkıyla 43 diyemedim. ne tuhaf.
ne tuhaf deyince aklıma birsen tezer'in o güzel şarkısı geldi. şarkının başında " her şey yarım kaldı yine, ne tuhaf... aşk yarım, nefret yarım, hayat yarım..." diyor, sevgili birsen. sonra devam ediyor; " ne kaldı geriye temiz ve saf?" gerçekten bir şeyler bitince geriye temiz ve saf ne kalıyor? mesela; üç ortalı, kareli / çizgili bir deftere yazdık, yazdık, yazdık. defter bitti. şimdi biz defteri kirletmedik mi? defterin o saflığını, temizliğini bozmadık mı? düşüncelerimizi kalem vasıtasıyla deftere aktardıktan sonra zihnimizi aldatmadık mı? kelimeleri tüketmedik mi? “ama” diyor, iç sesim. "ama yazmasaydık çıldıracaktık..." evet yazmasaydım, çıldıracaktım. tam da şimdi olduğu gibi.
bak saat ne çabuk 17.49 oldu. evet, on bir dakika sonra... pardon on dakika sonra çıkacağım. kulaklarımda çınlayan bir ses var. uğultu. bunu değiştirmem lazım. bana zarar veriyor. neyse. birsen devam ediyor. * birsen diyor ki; " bir tek ben bilirim seni sevdiğimi bir de sen bilirsin biraz..." bilirdin. gizli bir sevda gibi. buraya değinmiyorum. dokunsak kanar belki.
saat 17.52. tik tak tik tak. birsen devam ediyor: * "kalabalık kuytularda boğulur çığlıklarım
kuru bir teselli bulurum ben kendi halime" teselli... burasına eşlik ederken; evet sesim güzel olmasa da şarkılara eşlik etmeyi severim, abim her defasında "o şarkıyı kim söylüyor leylimley?” der. ben de "x,y,z" derim. "heh tamam bırak o söylesin."der. onu tınlayan kim? hıh.
teselli kelimesinde boğazım tıkanıyor. neden acı çekiyoruz, neden acı çekerken kendimizi avutmaya çalışıyoruz ve buna teselli diyoruz?
saat 18.11 olmuş. aradan geçen zamanda ne yaptığımı en iyi sen bilirsin. koşturdum. bir şeylerin peşinde koşturmaya alışmışım. rahat şekilde bir eylemi gerçekleştirmek içime sinmiyor. hep bir telaş içindeyim.
gerçekten karaladım. neyi, nereye bağlayacaktım hatırlamıyorum. hissettiğim;
bu şarkı bende bir teselli…
ne tuhaf deyince aklıma birsen tezer'in o güzel şarkısı geldi. şarkının başında " her şey yarım kaldı yine, ne tuhaf... aşk yarım, nefret yarım, hayat yarım..." diyor, sevgili birsen. sonra devam ediyor; " ne kaldı geriye temiz ve saf?" gerçekten bir şeyler bitince geriye temiz ve saf ne kalıyor? mesela; üç ortalı, kareli / çizgili bir deftere yazdık, yazdık, yazdık. defter bitti. şimdi biz defteri kirletmedik mi? defterin o saflığını, temizliğini bozmadık mı? düşüncelerimizi kalem vasıtasıyla deftere aktardıktan sonra zihnimizi aldatmadık mı? kelimeleri tüketmedik mi? “ama” diyor, iç sesim. "ama yazmasaydık çıldıracaktık..." evet yazmasaydım, çıldıracaktım. tam da şimdi olduğu gibi.
bak saat ne çabuk 17.49 oldu. evet, on bir dakika sonra... pardon on dakika sonra çıkacağım. kulaklarımda çınlayan bir ses var. uğultu. bunu değiştirmem lazım. bana zarar veriyor. neyse. birsen devam ediyor. * birsen diyor ki; " bir tek ben bilirim seni sevdiğimi bir de sen bilirsin biraz..." bilirdin. gizli bir sevda gibi. buraya değinmiyorum. dokunsak kanar belki.
saat 17.52. tik tak tik tak. birsen devam ediyor: * "kalabalık kuytularda boğulur çığlıklarım
kuru bir teselli bulurum ben kendi halime" teselli... burasına eşlik ederken; evet sesim güzel olmasa da şarkılara eşlik etmeyi severim, abim her defasında "o şarkıyı kim söylüyor leylimley?” der. ben de "x,y,z" derim. "heh tamam bırak o söylesin."der. onu tınlayan kim? hıh.
teselli kelimesinde boğazım tıkanıyor. neden acı çekiyoruz, neden acı çekerken kendimizi avutmaya çalışıyoruz ve buna teselli diyoruz?
saat 18.11 olmuş. aradan geçen zamanda ne yaptığımı en iyi sen bilirsin. koşturdum. bir şeylerin peşinde koşturmaya alışmışım. rahat şekilde bir eylemi gerçekleştirmek içime sinmiyor. hep bir telaş içindeyim.
gerçekten karaladım. neyi, nereye bağlayacaktım hatırlamıyorum. hissettiğim;
bu şarkı bende bir teselli…
devamını gör...
1624.
hayat, bize olumlu olmamız için bazen gizli bazen açık şanslar tanıyor. biz sahip olduğumuz şeylerin öncelikle "en farkında" olduğumuz zaman, dolayısıyla kişisel ve manevi tatminimiz artıyor. sahip olduğumuz şeylerin ne kadar farkındaysak; zaten bize verilmiş olanın bizde oluşturduğu hiçbir şey yapmadan ödül ve takdire mazhar olma hissinin okşamasıyla dopamin salgılıyoruz muhtemelen. ve bu da bizi mutlu, değerli ve öz güvenli kılıyor. bu yüzden öncelikle fark etmemiz gereken şey karşılığında hiçbir bedel ödemeden sahip olduğumuz şeylerin ne, neler olduklarının bilincinde olmak ve onların (her neyse onlar) kıymetlerini bilmek.*
devamını gör...
1625.
herkes yine mutsuz. herkes niye mutsuz. oğlm yıl bitiyor lan. bir koca yılı devirdik. müthiş işler yaptık. kutlamaya değmez mi bu? kutlayalım.
devamını gör...
1626.
ne çok severdim seni
sana rağmen
sen mutlu ol diye ne çok goz yummusum herseyine
ta ki o güne kadar
sen değil ben bıraktım seni bu sefer
başta zor oldu alışmak
koca bir yara açtın kalbim de
günler,aylar,yıllar hep ağladım
sessiz cigliklarimi sen duyma diye hep içime attım
ama sonunda öğrendim sensizligi
daha rahat nefes almaya başladım yokluğunda
kendimle barıştım sayende
hani hep suclardim ya kendimi
geçti o günler
ben artık bıraktığın ben değilim
bıraktığın yerde de değilim
yeni bir sayfa açtım cocugumla
herşey okadar güzel ki
iyi ki yoksun.
sana rağmen
sen mutlu ol diye ne çok goz yummusum herseyine
ta ki o güne kadar
sen değil ben bıraktım seni bu sefer
başta zor oldu alışmak
koca bir yara açtın kalbim de
günler,aylar,yıllar hep ağladım
sessiz cigliklarimi sen duyma diye hep içime attım
ama sonunda öğrendim sensizligi
daha rahat nefes almaya başladım yokluğunda
kendimle barıştım sayende
hani hep suclardim ya kendimi
geçti o günler
ben artık bıraktığın ben değilim
bıraktığın yerde de değilim
yeni bir sayfa açtım cocugumla
herşey okadar güzel ki
iyi ki yoksun.
devamını gör...
1627.
devamını gör...
1628.
sana yazmayacağım 7. mektubu buraya bırakacağım.
öğretmen;
ayrıldığımızdan beri çok düşündüm. her şeyi. nedenini, nasılını, olamayışımızı. her adımın, her kelimemizin üzerinden bir çok kez geçtim. içimde tutamadıklarımı altı mektuba sığdırmaya çalıştım. onları gün gelir sana verir miyim henüz bilmiyorum. hak edip/etmediğini çözemiyorum.
bugün, mektuplarını yaksam seni düşünmeyi bırakabilir miyim? aşabilir miyim acımı dedim. kıyamadım. kendi duygularıma, senin vurdumduymazlığına rağmen dokunmadım onlara. ara ara sana olan hislerimi buralara dökmüşüm. oylayanlar oluyor, açıp okuyorum. kendime soruyorum;
seninle tanıştığım güne şuan ki bildiklerimle dönme imkanım olsa, o günü tekrar yaşamak ister miyim? seni soğan doğrarken görüp, gözünden yaşlar akarken, benimse acelem varken dönüp yinede sana mendil getirir miydim? adını bilmezken, o anlık reflexle bir başkası olsa umursamayacakken, senin gözyaşına yeniden kıyamayıp o mendili sana getirir miydim? ya sen? sen, sana maruz kalacağım için üzülür müydün molana çıktığında?
neden geçmiyor bu acı? ilk defa terk edildiğim için mi? hayatımda ki dördüncü erkek olduğun için mi? dokuz yıl sonra aşık olduğum için mi? neden hala acıtıyor? kalbim sızlıyor ama ilk günkü gibi değil. ne tatsızdı… uzunca bir süre pasak içinde yaşadım. çamaşırlar dağ olmuştu. salondan banyoya zıplaya zıplaya gidiyordum kraker ve cips kırıntışarının üstlerine basmamak için. elim kolum tutmuyordu fazla düşünmekten uyuşup elimdeki kahveyi mutfaktan balkona taşırken döküyor ve umursamadığım için yapış yapış oluyordu. ben hayatımı hiç bir zaman bu denli salmamıştım.
gel gör ki şimdi evde yürünebiliyor. çamaşırlar düzgün ve yerli yerinde. bulaşıklardan jenga dizmek zorunda kalmıyorum. her yer püripak diyemem ama bir nebze ilerleme var, hakkımı yemiyim.
yalının dediği gibi;
bir tek sen eksiksin. işim, gücüm, her şeyim tamam.
gökselin dediği gibi;
sen orda yoksun. çağırdığımda. susuzluğumda, açlığımda. sen orda yoksun.
anlatamadıklarım, soramadıklarım içimi kemiriyor. halbü ki güzel ayrıldık. arkadaş kalacağız bir şeyler düzelene kadar dedik ama birbirimize hiç bir şey anlatmıyoruz. bu arkadaşlık değil o halde. iki yabancıya dönüştük seninle.
o meşhur düette de dedikleri gibi;
böyle olsun istemezdim.
öğretmen;
ayrıldığımızdan beri çok düşündüm. her şeyi. nedenini, nasılını, olamayışımızı. her adımın, her kelimemizin üzerinden bir çok kez geçtim. içimde tutamadıklarımı altı mektuba sığdırmaya çalıştım. onları gün gelir sana verir miyim henüz bilmiyorum. hak edip/etmediğini çözemiyorum.
bugün, mektuplarını yaksam seni düşünmeyi bırakabilir miyim? aşabilir miyim acımı dedim. kıyamadım. kendi duygularıma, senin vurdumduymazlığına rağmen dokunmadım onlara. ara ara sana olan hislerimi buralara dökmüşüm. oylayanlar oluyor, açıp okuyorum. kendime soruyorum;
seninle tanıştığım güne şuan ki bildiklerimle dönme imkanım olsa, o günü tekrar yaşamak ister miyim? seni soğan doğrarken görüp, gözünden yaşlar akarken, benimse acelem varken dönüp yinede sana mendil getirir miydim? adını bilmezken, o anlık reflexle bir başkası olsa umursamayacakken, senin gözyaşına yeniden kıyamayıp o mendili sana getirir miydim? ya sen? sen, sana maruz kalacağım için üzülür müydün molana çıktığında?
neden geçmiyor bu acı? ilk defa terk edildiğim için mi? hayatımda ki dördüncü erkek olduğun için mi? dokuz yıl sonra aşık olduğum için mi? neden hala acıtıyor? kalbim sızlıyor ama ilk günkü gibi değil. ne tatsızdı… uzunca bir süre pasak içinde yaşadım. çamaşırlar dağ olmuştu. salondan banyoya zıplaya zıplaya gidiyordum kraker ve cips kırıntışarının üstlerine basmamak için. elim kolum tutmuyordu fazla düşünmekten uyuşup elimdeki kahveyi mutfaktan balkona taşırken döküyor ve umursamadığım için yapış yapış oluyordu. ben hayatımı hiç bir zaman bu denli salmamıştım.
gel gör ki şimdi evde yürünebiliyor. çamaşırlar düzgün ve yerli yerinde. bulaşıklardan jenga dizmek zorunda kalmıyorum. her yer püripak diyemem ama bir nebze ilerleme var, hakkımı yemiyim.
yalının dediği gibi;
bir tek sen eksiksin. işim, gücüm, her şeyim tamam.
gökselin dediği gibi;
sen orda yoksun. çağırdığımda. susuzluğumda, açlığımda. sen orda yoksun.
anlatamadıklarım, soramadıklarım içimi kemiriyor. halbü ki güzel ayrıldık. arkadaş kalacağız bir şeyler düzelene kadar dedik ama birbirimize hiç bir şey anlatmıyoruz. bu arkadaşlık değil o halde. iki yabancıya dönüştük seninle.
o meşhur düette de dedikleri gibi;
böyle olsun istemezdim.
devamını gör...
1629.
aslında perşembeden beri canım çok sıkkın sevgili sözlük.
çocukluk ve gençlik arkadaşım yüksekten düşme sonucu bu hayata veda etti. yazdan beri görüşmemiştik ama haberi alınca sanki bir boşluk hissettim içimde, bayağı bildiğin bişeyler eksik hayatta. ne olduğunu bilemiyorsun ama hissediyorsun eksikliği... soğuk geldi dünya bana...
cuma günü cenaze töreni oldu ama gidemedim. birkaç toplantı ve saçma sapan işleri cumaya bırakmanın sonucu ona veda edememek oldu. aslında o törene katılmak kendi içimin soğumasını sağlayacaktı, yoksa o beni görecek veya hissedecek değil herhal... belki de gitmediğim iyi oldu ailesini görüp ne diyeceğimi bilmiyordum. ben sonra ziyaret etmeyi planlıyorum kendisini. yaza görüşürüz demiştik, olmadı. ne demiş sevgili erkan oğur ve asena akan biri yaz derken, kış gelir, bağırsam duymaz uzaklar
bunları düşününce ne kadar boş beleş şeylerle vakit geçirdiğimizi düşünüyor insan. cuma günü toplantılardaki yavanlıklar, yılışık tavırlar, yalanlar bi garip geliyor insana ama aslında hayat bu. bugün bir kayıp sebebiyle farkındalığın artıyor yarın o hayatın akışında kaybolup gidiyorsun.
neyse en azından içimden geçenleri anlattım ki gerçekten bir miktar faydası oldu. ben hayatın karmaşasına yine kaptıracağım kendimi ama en azından bugün neler hissettiğim burada kalacak. kendime hatırlatma notu gibi oldu, arada açıp okurum. tekrar okuduğumdaki hislerimi de editlerim sevgili sözlük.
çocukluk ve gençlik arkadaşım yüksekten düşme sonucu bu hayata veda etti. yazdan beri görüşmemiştik ama haberi alınca sanki bir boşluk hissettim içimde, bayağı bildiğin bişeyler eksik hayatta. ne olduğunu bilemiyorsun ama hissediyorsun eksikliği... soğuk geldi dünya bana...
cuma günü cenaze töreni oldu ama gidemedim. birkaç toplantı ve saçma sapan işleri cumaya bırakmanın sonucu ona veda edememek oldu. aslında o törene katılmak kendi içimin soğumasını sağlayacaktı, yoksa o beni görecek veya hissedecek değil herhal... belki de gitmediğim iyi oldu ailesini görüp ne diyeceğimi bilmiyordum. ben sonra ziyaret etmeyi planlıyorum kendisini. yaza görüşürüz demiştik, olmadı. ne demiş sevgili erkan oğur ve asena akan biri yaz derken, kış gelir, bağırsam duymaz uzaklar
bunları düşününce ne kadar boş beleş şeylerle vakit geçirdiğimizi düşünüyor insan. cuma günü toplantılardaki yavanlıklar, yılışık tavırlar, yalanlar bi garip geliyor insana ama aslında hayat bu. bugün bir kayıp sebebiyle farkındalığın artıyor yarın o hayatın akışında kaybolup gidiyorsun.
neyse en azından içimden geçenleri anlattım ki gerçekten bir miktar faydası oldu. ben hayatın karmaşasına yine kaptıracağım kendimi ama en azından bugün neler hissettiğim burada kalacak. kendime hatırlatma notu gibi oldu, arada açıp okurum. tekrar okuduğumdaki hislerimi de editlerim sevgili sözlük.
devamını gör...
1630.
ismi "selamsız" olan ince bir defterdir kendisi. böyle dan dun girip teklifsizce yazdıktan sonra gözümün görmeyeceği bir yere kaldırıyorum. elimin içi kaşınmadıkça da göz teması kurmuyorum. 10 gün dolmam için yetmiş belli ki. insanlık hali, roller coaster.
devamını gör...
1631.
bazen bende bir şeyler anlamını yitiriyor. sevilmenin en azıyla mı yoksa kendi dağıttığım sevgimle mi yetindiğimi bi türlü anlayamıyorum. zarifoğlu'nun dediği gibi "bilmediğim ve ne yapacağı belli olmayan bir duyguyla hırpalanıyorum boyuna."
devamını gör...
1632.
yine dolu dolu karalamak için girip hiç birşey yazamadan çıkıyorum. yine içimizde kaldı karası.
devamını gör...
1633.
"anın fotoğrafı" adlı başlığa, "aaeeeooyy ben başka bir şey sandım yeeeaaa her defasında farklı okuyorum yoooaaa" diye tanım girilmesinden nefret ediyorum alümünyüm.
devamını gör...
1634.
şemsiye kullanmayın artık, sinir oluyorum.
devamını gör...
1635.
ben kara.
devamını gör...
1636.
duygular...
altına ne istersen yaz. çünkü herşey duygu ile başlayıp, duygu ile biter.
altına ne istersen yaz. çünkü herşey duygu ile başlayıp, duygu ile biter.
devamını gör...
1637.
gerizekalıca bulantılarının bana bulaşmış olması ve gerizekalıca bir tavırla herkesten kaçman. ve abuk subuk bütün bir gece karalama defterine tanım giren yazar olmam bu aralar. ve ve ve... ve teşekkürler mi demeliyim. saçma. gerizekalıca bulantılarının ölesiye hastasıyım. senden iğreniyorum. seni seviyorum. hayır, senden ölesiye iğreniyorum.
hem iğrenç bir bulantı ve kusma korkusu olman ve hem soğuk bir bulantı hapı olman dışında hiçbir sorun yok aslında.
senden iğreniyorum. seni seviyorum. hayır senden ölesiye nefret ediyorum.
=>
hem iğrenç bir bulantı ve kusma korkusu olman ve hem soğuk bir bulantı hapı olman dışında hiçbir sorun yok aslında.
senden iğreniyorum. seni seviyorum. hayır senden ölesiye nefret ediyorum.
=>
devamını gör...
1638.
bugün seni yine çok özledim. dün de özlemiştim. bilsem ki her şey yolunda girecek bir dakika durmam, şimdi ararım seni. ama; işte, bazen vazgeçmek gerekiyor.
kim bilir şimdi ne yapıyorsun?
nasıl bir güne uyandın?
hiç aklına geliyor muyum?..
düşüncede buluşmak teselli.
sen de beni hatırla.
kim bilir şimdi ne yapıyorsun?
nasıl bir güne uyandın?
hiç aklına geliyor muyum?..
düşüncede buluşmak teselli.
sen de beni hatırla.
devamını gör...
1639.
şimdi her şey niyazi ile kaldığımız öğrenci evinde kafamızı çekmeyle başladı abi. bu anlattı işte zamanında çocukluk aşkı varmış ve çocukluk aşkının amcası çocukluk aşkını istismar etmiş. devlet bunu almış yatılı yurda ve okula vermiş işte kızı. beni herkes duygusuz bir insan olarak görür lakin "çantanı hazırla yarın yola çıkıyoruz" diyecek kadar gözüm döndü anlattıkları karşısında. neyse rotayı çizdik ve sabah otostopla yola koyulmak için son hazırlıkları yaptık. sabah oldu daha doğrusu gün daha aydınlanmamıştı ve saat 4.30'da yola çıktık. otostopla hatay'dan adana'ya, mersin'e, pozantı'ya, aksaray'a, niğde'ye, ankara'nın 20 km kadar gerisinde bir yer vardı lakin anımsamıyorum işte oraya oradan ankara'ya geçtik. ankara'da bir gece kaldık ve benim beyhan diye bilkent'te okuyan bir arkadaşımda sabahladık. onda da kafayı bayağı çektikten sonra sabah saatlerinde yine yola koyulduk. eskişehir, bursa ve en sonunda istanbul'a vardık. bursa'dan istanbul'a feribotla geçtik ve istanbul'da sahilde bir yerde indik. oradan biraz ilerledik ve sonrasında dolmuş tarzı sarı bir arabaya binerek üsküdar'a geçmiştik. niyazi'nin heyecanını görüyordum ve şaşırıyordum. neyse abi! üsküdar'a geçtik ve kız arkadaşının okuduğu okula gittik. sonra baktım niyazi kız arkadaşıyla mutlu ben "ben gidiyorum niyazi" dedim. edirne'ye kız arkadaşımın yanına gitmek üzere yola koyuldum. otostopla değil otobüsle gidecektim bu sefer. onu da deneyimlemeliydim. her neyse.. gece bindim otobüse ve kafamı otobüsün camına koyup kulaklığımı taktım. kendimi ilk defa bu kadar iyi hissediyordum. gece 4 gibi kız arkadaşımın yanına vardım. onu gördüm, taksiyle eve geçtik. eve geçtikten sonra biraz dinlendim. tavanı izlerken bir sigara yaktım. sonrasında düşündüm.. aslında beni çeken kız arkadaşım değil, yolmuş. yani istanbul'a da niyazi için değil kendim için gitmişim.
devamı gelecek. . .
devamı gelecek. . .
devamını gör...
1640.
ya ben bu sözlüğe fazla yaşlı geliyorum ya da bu sözlük bana fazla genç geliyor. ama var bir kopukluk. bir türlü bu enerjiye uyum sağlayamıyorum. çok şey bana yabancı geliyor, anlamıyorum açıkçası. ben eski modelim, bunu biliyorum en azından...
devamını gör...
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2