normal sözlük yazarlarının karalama defteri
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
başlık "makedonyalı" tarafından 08.11.2020 16:43 tarihinde açılmıştır.
581.
çok tükettiğimden olacak; boğazıma düğümlenen nikotinin kekremsi acısını ve ağzımda dolaşan çamursu hissi, buruşturduğum paketle birlikte bir kaldırıma fırlattım bir tükürüğün arefesinde…
sana ‘sen’ diye ilk hitap edişimde, salıncakta en hızlı sallanmasını gerçekleştiren bir çocuk kadar şendim, birazdan yüzükoyun kuma uzanacağından habersiz… sen, çocukluğumun mahalle aralarında top peşinde koşarken, kollarıma aldığım faça izlerimdin benim. giydiğim ilk takım formamın sevinci, terliyken içip beni hasta edeceğinden endişe duyduğum, ama yine de dişlerimi ağrıtarak kana kana içtiğim soğuk suyumdun benim…
seninle bana ‘biz’ diye hitap edişimizin üstünden takribi bilmem kaç gün geçti. birbiri ardına geçen her gün kanatırken bir çocuğun dizlerini; dizlerinden öptüğüm ilk günü özlediğimi fark ettim… sen benim, geceleri altından geçmeye korktuğum incir ağacımdın, bir çocuğun düş evinin ocağına diktiği…
şimdi seninle, uzanıp çıplak ayaklarla yemyeşil çimenlere, güneşin batışını izleyerek çocukluğuma inmeyi düşlüyorum, ıslak bir sokağın kuytu bir kaldırımında son sigaramı içerken… sen, bana kötü yanlarımı hatırlatan karanlığımdın benim. tanıdım seni, sevdim. sevdim seni, aydınlandım. aydınlandım derken, söndü tüm ışıklar, perde kapandı. karanlıkta kaldım…
sen kadın, sen…
karanlıktan korkan bir çocuğun, korkarak içine yürüdüğü karanlık sokağımdın benim. sana gelen o karanlık yolu aşındırırken adımlarım, etmeyi becerebildiğim hiçbir dua kalmamış içimde. kim bilir, belki seninle korkmadığımdan unutmuş olmalıyım.
belki de, seni sevmekle şirk koşarken tanrıya, cebimden düşürmüş olmalıyım…
sana ‘sen’ diye ilk hitap edişimde, salıncakta en hızlı sallanmasını gerçekleştiren bir çocuk kadar şendim, birazdan yüzükoyun kuma uzanacağından habersiz… sen, çocukluğumun mahalle aralarında top peşinde koşarken, kollarıma aldığım faça izlerimdin benim. giydiğim ilk takım formamın sevinci, terliyken içip beni hasta edeceğinden endişe duyduğum, ama yine de dişlerimi ağrıtarak kana kana içtiğim soğuk suyumdun benim…
seninle bana ‘biz’ diye hitap edişimizin üstünden takribi bilmem kaç gün geçti. birbiri ardına geçen her gün kanatırken bir çocuğun dizlerini; dizlerinden öptüğüm ilk günü özlediğimi fark ettim… sen benim, geceleri altından geçmeye korktuğum incir ağacımdın, bir çocuğun düş evinin ocağına diktiği…
şimdi seninle, uzanıp çıplak ayaklarla yemyeşil çimenlere, güneşin batışını izleyerek çocukluğuma inmeyi düşlüyorum, ıslak bir sokağın kuytu bir kaldırımında son sigaramı içerken… sen, bana kötü yanlarımı hatırlatan karanlığımdın benim. tanıdım seni, sevdim. sevdim seni, aydınlandım. aydınlandım derken, söndü tüm ışıklar, perde kapandı. karanlıkta kaldım…
sen kadın, sen…
karanlıktan korkan bir çocuğun, korkarak içine yürüdüğü karanlık sokağımdın benim. sana gelen o karanlık yolu aşındırırken adımlarım, etmeyi becerebildiğim hiçbir dua kalmamış içimde. kim bilir, belki seninle korkmadığımdan unutmuş olmalıyım.
belki de, seni sevmekle şirk koşarken tanrıya, cebimden düşürmüş olmalıyım…
devamını gör...
582.
içimi kararttınız bu ne hal
biraz gülün yahu değmez vallahi bu dünya
biraz gülün yahu değmez vallahi bu dünya
devamını gör...
583.
her gece saat 12 den sonra akışta listenin üstüne yükselen bir "karalama defteri" başlığı var. sorum şu:
-gece midir ilham veren ???
-yoksa yalnızlık mıdır körükleyen???
-gece midir ilham veren ???
-yoksa yalnızlık mıdır körükleyen???
devamını gör...
584.
jüt kumaş.
o da ne be!
söylemesi güzel işte.
jütünüz.
jütlerden bugün.
jütizm.
jüstad.
o da ne be!
söylemesi güzel işte.
jütünüz.
jütlerden bugün.
jütizm.
jüstad.
devamını gör...
585.
insanlarla ilgili gündemlere dikkat ediyorum. dikkat ediyorum derken fark ediyorum, farkına varabiliyorum demek istiyorum. bunun için çabalamam gerekmiyor. ya da çok şey bilmem. canı sıkkın. bugün çok pozitif. şu an rol yapıyor; şöyle olmuş olabilir. şu an kendini iyi hissetmeye ihtiyacı var ve bu konuda aslında kendinden başkalarına gereksinim duyuyor. bunun gibi şeyler.
benden senarist olur. evet gündemleri fark edebiliyorum ama sebeplerle ilişkilendirmede bazen net çuvallıyorum. önemli mi? bilmem. benim için önemli. ama karşı tarafa yaklaşımımda bir parametre değil. benim için önemli olması önemli mi? bazen evet bazen hayır. duruma göre. kişiye göre. yaşanana göre. yaşananın bana etkisine göre. bunu görebiliyor muyum her zaman? bsg. random gülebilsem burada kallavisinden bir tane olurdu. gülemiyorum. oldu. olmasa da olur daha doğrusu.
ne diyordum? gündemler, evet. hayatıma da böyle insanlar sokmam gerektiğini biliyorum. öğrendim. bu bir kabiliyet mi ceza mı her ne boksa bunu kotarabilen insanlar. can'larım böyleler. apostrofu çoğul ekinde kullanmamam gerektiğini de biliyorum. bildiğim bir sürü şeyi yapmadığım gibi bunu da yapmamayı istiyor canım şu an. yapmayı mı demeliyim? her neyse ya...
sokuyorum sokmasına da çok hay bin kunduz diyorum son zamanlarda ya. özellikle kendimi kaptırdığımda, zaaflarıma yenik düşüp de yaptığımda bunu. çözmek lazım işin orasını. sorumluluk alanlarını gözden geçir miko. yap bunu. sen erteleyen insanlardan değilsin. en önemli güncel dönem çıktın bu kendinle alakalı. kurcala orayı.
sıkıldım kendimden. kendime bir şeyler söylemekten. sonra söylediklerimi yeniden söylemekten. yollara girip gitmekten. oradan başka sokaklara sapmaktan. bu halden sıkıldım. akışa geri dönmek lazım. çok uzun sürdü. bu kadarı hiç olmamıştı gerçekten de zamansal açıdan. vay arkadaş. böyle oluyormuş demek. sorumluluk alanımı gözden geçirmem gerektiği gibi iktidar alanımı da geçirmem gerekiyor galiba. tanıdığın en güçlü kadın ben olamam nimo. kendimi başka kadınlarla kıyasladığımdan değil, ben senin tanıdığın zamanda kendimin bile en güçlü versiyonunda olmadığımdan.
ne diyordum? gündemler. şu parmağımdaki yüzük. kulağımdaki küpe. kolumdaki sivilce. karnımın ağrısı mesela. gözümün seyirmesi. cep telefonuna alınan bir not. çantaya atılan ilaç. boş tampon kutusu. kedinin çok yavaş büyümesi. iyi besleyemiyor muyum acaba? herkesinkiyle birlikte kendi gündemlerimi de takip ediyor olmaktan yoruldum galiba. bir noktada bir iş bölümü gerekiyor. önceliği neye veririm acaba?
uyu miko.
benden senarist olur. evet gündemleri fark edebiliyorum ama sebeplerle ilişkilendirmede bazen net çuvallıyorum. önemli mi? bilmem. benim için önemli. ama karşı tarafa yaklaşımımda bir parametre değil. benim için önemli olması önemli mi? bazen evet bazen hayır. duruma göre. kişiye göre. yaşanana göre. yaşananın bana etkisine göre. bunu görebiliyor muyum her zaman? bsg. random gülebilsem burada kallavisinden bir tane olurdu. gülemiyorum. oldu. olmasa da olur daha doğrusu.
ne diyordum? gündemler, evet. hayatıma da böyle insanlar sokmam gerektiğini biliyorum. öğrendim. bu bir kabiliyet mi ceza mı her ne boksa bunu kotarabilen insanlar. can'larım böyleler. apostrofu çoğul ekinde kullanmamam gerektiğini de biliyorum. bildiğim bir sürü şeyi yapmadığım gibi bunu da yapmamayı istiyor canım şu an. yapmayı mı demeliyim? her neyse ya...
sokuyorum sokmasına da çok hay bin kunduz diyorum son zamanlarda ya. özellikle kendimi kaptırdığımda, zaaflarıma yenik düşüp de yaptığımda bunu. çözmek lazım işin orasını. sorumluluk alanlarını gözden geçir miko. yap bunu. sen erteleyen insanlardan değilsin. en önemli güncel dönem çıktın bu kendinle alakalı. kurcala orayı.
sıkıldım kendimden. kendime bir şeyler söylemekten. sonra söylediklerimi yeniden söylemekten. yollara girip gitmekten. oradan başka sokaklara sapmaktan. bu halden sıkıldım. akışa geri dönmek lazım. çok uzun sürdü. bu kadarı hiç olmamıştı gerçekten de zamansal açıdan. vay arkadaş. böyle oluyormuş demek. sorumluluk alanımı gözden geçirmem gerektiği gibi iktidar alanımı da geçirmem gerekiyor galiba. tanıdığın en güçlü kadın ben olamam nimo. kendimi başka kadınlarla kıyasladığımdan değil, ben senin tanıdığın zamanda kendimin bile en güçlü versiyonunda olmadığımdan.
ne diyordum? gündemler. şu parmağımdaki yüzük. kulağımdaki küpe. kolumdaki sivilce. karnımın ağrısı mesela. gözümün seyirmesi. cep telefonuna alınan bir not. çantaya atılan ilaç. boş tampon kutusu. kedinin çok yavaş büyümesi. iyi besleyemiyor muyum acaba? herkesinkiyle birlikte kendi gündemlerimi de takip ediyor olmaktan yoruldum galiba. bir noktada bir iş bölümü gerekiyor. önceliği neye veririm acaba?
uyu miko.
devamını gör...
586.
daha küçük bir bebektim, büyüdükçe kıyafetlerime sığmamaya başladım. çocuk oldum; odaya, eve, mahalleye sığamadım. genç oldum, yaşadığım şehre, gecelere sığamadım. ve artık yavaş yavaş dünyaya da sığamamaya başladım. düşüncelerime, hayallerime, yüreğime, şiire ve kelimelere sığamıyorum. ve bir anda, yerli yersiz, fütusuzca kendimden çıkıp gitmek istiyorum.
devamını gör...
587.
"ruha gelince,
tanıyacaksa kendini,
bir başka ruhun
derinliklerine bakması gerek."
yok, ben yazmadım bunu, rimbaud neferi hemşerim yazmış, yorgo seferis yazmış yani. bize mi yazmış bunu?
hangi zaman diliminde içinde biz varız bunun? urla neresinde peki?
urla.
bugün gözüm hep urla'da biliyor musun? kaç gündür gözüm hep sende onu biliyor musun peki?
nasıl özlemişim yargılanma korkusu olmadan, arkamı döndüğüm anda batacak bişiler olmadan kendimi salıp akmayı?
bugün sana eski ben ile bişi anlatayım dedim, ağzıma tıktın nazik bi şekilde "bana ne müdür?" türü bişi diyerek, acayip mutlu oldum. bilmem kaç aydır geçmiş zaman dilimlerinin diyetini ödedim yaşadığım her saniye, üstüne sen? yok böyle bir şey gerçekten!
erken gittin bugün, geride kendini bıraktın ama, biliyorum. sen de şunu bil;
tek kelimene bakarım..
/ seferis'ten kavafis'e geçelim mi? yolu çok güzeldir.. /
tanıyacaksa kendini,
bir başka ruhun
derinliklerine bakması gerek."
yok, ben yazmadım bunu, rimbaud neferi hemşerim yazmış, yorgo seferis yazmış yani. bize mi yazmış bunu?
hangi zaman diliminde içinde biz varız bunun? urla neresinde peki?
urla.
bugün gözüm hep urla'da biliyor musun? kaç gündür gözüm hep sende onu biliyor musun peki?
nasıl özlemişim yargılanma korkusu olmadan, arkamı döndüğüm anda batacak bişiler olmadan kendimi salıp akmayı?
bugün sana eski ben ile bişi anlatayım dedim, ağzıma tıktın nazik bi şekilde "bana ne müdür?" türü bişi diyerek, acayip mutlu oldum. bilmem kaç aydır geçmiş zaman dilimlerinin diyetini ödedim yaşadığım her saniye, üstüne sen? yok böyle bir şey gerçekten!
erken gittin bugün, geride kendini bıraktın ama, biliyorum. sen de şunu bil;
tek kelimene bakarım..
/ seferis'ten kavafis'e geçelim mi? yolu çok güzeldir.. /
devamını gör...
588.
mart giderken ilkin gecesinden eksilmiş, bir telefon sesi katılaşmış, ardından telaşla giysiler ters giyilmişti. haykırsam bir daha bir araya gelmeyecektim. bir şeye inanmam lazımdı, tencere kapağı gelse konuşsa ona, o raddedeydim. yoksa dağılacaktım. tüm gerçekler gidiyordu bir bir, çünkü çok acıydı, kaçtım, bir yalana bağlandım. bir zalime aldandım. bile istiye, seve seve, celladım beni bütünleyip öyle öldürecekti. biraz daha yaşar mıydım? kime inanmalı, çok karanlık ?
şimdi bir özür borcum var. bir kadına. kavga etmiştiniz ve ben kendimi önemli sanmıştım, yüzme bilmeden boğulana yardım etmek nedir demiştin, haklıydın, affet beni.
o günlerden bir yazım, o anlarıma gitsem ne diyecektim ki,
"bir deliliğin peşinden gittim. etrafta kimse yoktu ve bir ıslık sesi duydum. şöyle bir şeydi sanki; denizin sonrası nedir? kumdan taçlar yaptım sana. rüzgar çarp, rüzgar tut, ya da bana mı öyle geldi duymak istediğimi mi duydum, arkama bakmamam gerekiyordu sadece, tam olarak fark edemedim bir şeyleri. ayrıca benim de peşime takılan biri vardı tam ensemdeydi nefesinin hırıltısı, doğru ya uyku apnesi var ve hep söylüyorum televizyonun sesi çok açık, bırak onu bunu şimdi ekmek yanıyor, sol bacağını sürüklüyor, neyse o işte. bazen rüstem diyorum çoğu bir belediye parkında oturuyoruz. elinde bir poşet ekmek ve tabanı lastik ayakkabılarıyla biliyorum onu ah bilmesem.
bir deliliğin peşinden gittim. ıslık çalıyor o, arada çok yavaşsın diyor. şimdi biliyorum, hırpalanmak istediğimi. karnıma bir tekme olsa şöyle okkalı. kimse yapmaz ki ancak filmlerde. o da ne, yükseğe çıkıyor ne iyi ne iyi. aniden döndü ve bir tokat yapıştırdı. yine de dur dedim istemsizce. ne garip yine de kollarımı havaya kaldirdım. bunu ben istiyorum onun suçu yok. ezilmeyi, parçalanmayı, öğütülmeyi, un ufak olmayı istiyorum. bütünlüğüm çok ağır çok, kimse bilemez. her sabah taşımanın zorluğunu. dağılmam gerek düşerek olur o da, tabi ya, ondan yükseğe çıkıyor, anlıyorum o an. ne iyi ne iyi.
en yüksekteyiz. rüzgarı kulağıma sakladım diyor. oradan dinliyorum onun sesini. bana da dinletiyor. ne güzel bir ses, ne duru bir ses, dediği gibi bu sesin gözleri insanın içine işliyor. tabiat başka türlüsüne izin vermedi. bir tek benmişim varını sabahına uyandıramayanı ekliyor. anlıyorum o an. kimse yok kimsecikler yok. o yok ben yokum. bir an inansam tek bir an. arkamdakine dönüyorum, ne zaman yaşlandın böyle diyorum? ee haberlerde ne var ne yok? memleketten aradılar hep sevenin ne çokmuş."
bir de sen affet beni babam.
şimdi bir özür borcum var. bir kadına. kavga etmiştiniz ve ben kendimi önemli sanmıştım, yüzme bilmeden boğulana yardım etmek nedir demiştin, haklıydın, affet beni.
o günlerden bir yazım, o anlarıma gitsem ne diyecektim ki,
"bir deliliğin peşinden gittim. etrafta kimse yoktu ve bir ıslık sesi duydum. şöyle bir şeydi sanki; denizin sonrası nedir? kumdan taçlar yaptım sana. rüzgar çarp, rüzgar tut, ya da bana mı öyle geldi duymak istediğimi mi duydum, arkama bakmamam gerekiyordu sadece, tam olarak fark edemedim bir şeyleri. ayrıca benim de peşime takılan biri vardı tam ensemdeydi nefesinin hırıltısı, doğru ya uyku apnesi var ve hep söylüyorum televizyonun sesi çok açık, bırak onu bunu şimdi ekmek yanıyor, sol bacağını sürüklüyor, neyse o işte. bazen rüstem diyorum çoğu bir belediye parkında oturuyoruz. elinde bir poşet ekmek ve tabanı lastik ayakkabılarıyla biliyorum onu ah bilmesem.
bir deliliğin peşinden gittim. ıslık çalıyor o, arada çok yavaşsın diyor. şimdi biliyorum, hırpalanmak istediğimi. karnıma bir tekme olsa şöyle okkalı. kimse yapmaz ki ancak filmlerde. o da ne, yükseğe çıkıyor ne iyi ne iyi. aniden döndü ve bir tokat yapıştırdı. yine de dur dedim istemsizce. ne garip yine de kollarımı havaya kaldirdım. bunu ben istiyorum onun suçu yok. ezilmeyi, parçalanmayı, öğütülmeyi, un ufak olmayı istiyorum. bütünlüğüm çok ağır çok, kimse bilemez. her sabah taşımanın zorluğunu. dağılmam gerek düşerek olur o da, tabi ya, ondan yükseğe çıkıyor, anlıyorum o an. ne iyi ne iyi.
en yüksekteyiz. rüzgarı kulağıma sakladım diyor. oradan dinliyorum onun sesini. bana da dinletiyor. ne güzel bir ses, ne duru bir ses, dediği gibi bu sesin gözleri insanın içine işliyor. tabiat başka türlüsüne izin vermedi. bir tek benmişim varını sabahına uyandıramayanı ekliyor. anlıyorum o an. kimse yok kimsecikler yok. o yok ben yokum. bir an inansam tek bir an. arkamdakine dönüyorum, ne zaman yaşlandın böyle diyorum? ee haberlerde ne var ne yok? memleketten aradılar hep sevenin ne çokmuş."
bir de sen affet beni babam.
devamını gör...
589.
sanırım anılara benim kadar kimse önem vermiyor. ne zaman bir arkadaşla buluşsak geçmişte yaşadığımız bir olayı anlatır. hatırlıyor musun diye sorarım. umursamaz bir tavırla unutmuşum ben onu ya der. bu kadar önemsiz miyim sahiden?
devamını gör...
590.
masallar, hayal dünyasına yolculuktur. çok masal okudum, okuyorum ve sonrasında da çocuklara anlatıyorum. ama çok yorgun olduğum zamanlar hariç her gece masal anlatınca bir yerden sonra anlatacak masal bulamamaya, kendim masallar uydurmaya başladım. hatta öyle bir zaman geldi ki çocuklarım: "anne, senin masalların daha güzel, bir yerlerden okuyup bize masal anlatma, kendin masallar uydur, onları anlat" demeye başladılar. gün içinde hoşuma gitmeyen bir davranışları olduğunda onu masal karakterleri aracılığıyla anlatıyorum. bunun ne kadar etkili bir teknik olduğuna inanamazsınız. bir çocuğa "asla şu davranışı yapma" denildiğinde, genelde onu inadına yapar ama belli değerleri de işin içine katarak o masal karakterinin o davranışı neden yapmadığını masal içinde kurgulayınca, o davranışı yapmaktan vazgeçiyorlar, hem de inatlaşma olmadan... bu, biraz şey gibi oluyor, kızım sana söylüyorum, gelinim sen anla gibi... *
devamını gör...
591.
birkaç saattir çok uzun zamandır gitmediğim ama çok sevdiğim bir kafede oturuyorum. en sevdiğim masa dolu olduğu için bir yanındakine geçtim. bilgisayarın açılmasını beklerken gözüm yanımdaki duvarın üzerine monte edilmiş büyük kara tahtaya kaydı. en tepede “before i die…” yazıyordu –bu, tahtanın üzerine basılmıştı, sonradan yazılmamıştı- ve tahtanın kenarında da birkaç tebeşir ve silgi duruyordu. gelen giden istediğini yazıp çizebilsin diye. buraya, zamanında neredeyse bir aylık kiralarını benim üzerimden çıkaracakları kadar sık gelmiş olmama rağmen daha önce elime o tebeşiri hiç almadım. elbette çizmek ya da yazmak konusunda bir konu kısıtlaması yoktu. yine de şu “before i die…” yazısı beni biraz itiyordu tahtadan. ölmeden önce ne yapmak istediğimi bilmiyordum zira. birisi gelip dört saat sonra öleceğimi söylese, ne yapmayı, nereye gitmeyi, kime neyi söylemeyi istediğimi bilmiyordum. gerçekten bu kadar isteksiz ve amaçsız mıydım, yoksa ölümü bir konsept olarak bilmeme rağmen onun “tam olarak ne olduğunu” anlayacak kadar ölümün tehdidi altında hissetmemiş miydim daha önce? –ki aslında tam olarak ne olduğunu anlamak için onun tarafından tehdit edilmek bile yetmeyecektir.
“birisi öleceğimi söylese” cümlesini ele alalım mesela. koşul kipiyle yazılmış bir cümle. varsayıyoruz. ve bence ölüm gibi bir olayı sadece varsayabildiğimiz bir noktadan (ki bu nokta hayatta olmak noktası), ancak bir yere dek ciddiye alabiliriz ve “ölmeden önce ne yapmak istersin?” sorusunun en içten ve gerçek cevabını bulmamıza zeminlik yapabilecek nokta, bu ilk noktanın çok ilerisinde. belki ölümle yüz yüze gelmiş, ölümden dönmüş insanlar istisnai olarak ilk noktanın birkaç adım ilerisini görebilirler çünkü artık bu deneyime sahiptirler. ama yine de bu sorunun kişinin kendisi için tam ve doğru bir cevabı olduğunu sanmıyorum. şimdi, peş peşe radiohead çalan bu mekanda kahvemi yudumluyorken şunu diyebilirim ki, ölmeden önce montauk’a gitmek ve deniz fenerini görmek isterim. ama birisi boğazıma bıçak dayasa bu yüksek ihtimalle aklıma gelmez bile. öyle bir durumda aklıma ne gelir acaba? bu, aradığım cevap olurdu işte. ama bu cevaba ölüm sürecim varsayımsal değil de gerçekten başlayana dek ulaşamam; zira oraya dek “hayatta” statüsünde olacağım. bu sonlandıktan sonra da, eh… ölmüş olacağım için, “ölmeden önce ne yapmak istersin?” sorusunun cevabının bir önemi kalmıyor. hatta sorunun da bir önemi kalmıyor. bunu sanırım bir süre daha düşüneceğim.
“birisi öleceğimi söylese” cümlesini ele alalım mesela. koşul kipiyle yazılmış bir cümle. varsayıyoruz. ve bence ölüm gibi bir olayı sadece varsayabildiğimiz bir noktadan (ki bu nokta hayatta olmak noktası), ancak bir yere dek ciddiye alabiliriz ve “ölmeden önce ne yapmak istersin?” sorusunun en içten ve gerçek cevabını bulmamıza zeminlik yapabilecek nokta, bu ilk noktanın çok ilerisinde. belki ölümle yüz yüze gelmiş, ölümden dönmüş insanlar istisnai olarak ilk noktanın birkaç adım ilerisini görebilirler çünkü artık bu deneyime sahiptirler. ama yine de bu sorunun kişinin kendisi için tam ve doğru bir cevabı olduğunu sanmıyorum. şimdi, peş peşe radiohead çalan bu mekanda kahvemi yudumluyorken şunu diyebilirim ki, ölmeden önce montauk’a gitmek ve deniz fenerini görmek isterim. ama birisi boğazıma bıçak dayasa bu yüksek ihtimalle aklıma gelmez bile. öyle bir durumda aklıma ne gelir acaba? bu, aradığım cevap olurdu işte. ama bu cevaba ölüm sürecim varsayımsal değil de gerçekten başlayana dek ulaşamam; zira oraya dek “hayatta” statüsünde olacağım. bu sonlandıktan sonra da, eh… ölmüş olacağım için, “ölmeden önce ne yapmak istersin?” sorusunun cevabının bir önemi kalmıyor. hatta sorunun da bir önemi kalmıyor. bunu sanırım bir süre daha düşüneceğim.
devamını gör...
592.
insanların bana meraklarını gidermek amacıyla yaklaşmaları cidden canımı acıtıyor.
neden böylesin, neden öyle oldu, neden şunu yazdın, neden neden neden...
neyse, konuşmalar, mesajlaşmalar bitince haliyle merak da gidiyor. ondan sonra " sen yoluna ben yoluma " nasılsa senden merakımı giderdim düşüncesiyle irtibatı kesiyor.
sözüm meclisten dışarı, geceleri zaman harcadığım, endişelendiğim insanlar oldu. hep destek olmaya çalıştım, hep empati yaptım.
ama ne oldu ? koca bir hiç oldum.
ben üzüldüğümle kaldım, karşımdaki laylaylom devam. yani teşekkür bile beklemiyorum ama en azından arada sırada bir hal hatr sor be.
gerçekten insanlardan umudu kesme vakti gelmiş.kimseye iyi niyetle yaklaşmaya gelmiyor.
en nihayetinde koca bir hiç olup kalıyorum.
neden böylesin, neden öyle oldu, neden şunu yazdın, neden neden neden...
neyse, konuşmalar, mesajlaşmalar bitince haliyle merak da gidiyor. ondan sonra " sen yoluna ben yoluma " nasılsa senden merakımı giderdim düşüncesiyle irtibatı kesiyor.
sözüm meclisten dışarı, geceleri zaman harcadığım, endişelendiğim insanlar oldu. hep destek olmaya çalıştım, hep empati yaptım.
ama ne oldu ? koca bir hiç oldum.
ben üzüldüğümle kaldım, karşımdaki laylaylom devam. yani teşekkür bile beklemiyorum ama en azından arada sırada bir hal hatr sor be.
gerçekten insanlardan umudu kesme vakti gelmiş.kimseye iyi niyetle yaklaşmaya gelmiyor.
en nihayetinde koca bir hiç olup kalıyorum.
devamını gör...
593.
mutluluk üzerine çok fazla şey yazabilirim. kimileri için bir tatmin kimleri için ömür boyu sürecek uzun mu uzun bir arayış. bütün bu kavramların üzerinde insanın önceki mevzusu kim olduğuyla veya kim olmak istediğiyle alakalı bence. şu yaşıma kadar bütün ilişkilerimin benim aç gözlülüğüm ya da bir diğer adıyla maymun iştahlılığım sonucunda mahvolduğunu düşünmüştüm. oysa her şey benim kendimi kim olarak gördüğümle alakalıymış. ufak basit bir alkolik mi yoksa her şeyin farkında olan fakat kendini uyuşturmayı seçen daha büyük bir alkolik mi? çünkü geriye kalan her seçenek uyum sağlamam dışında spesifik bir çözüm önermiyor. ben bütün meseleyi çocukluktan ibaret olarak görüyorum. bütün bu takıntılarım aşırı mükemmeliyetçi ilişki beklentilerim çocukken karşılayamadığım duygulardan ibaret sanırım. inanın gerçekten bilmiyorum beni nelerin beklediğini, böyle bir hayata nasıl uyum sağlayacağımı? en basitinden yarınımı dahi nasıl kontrol edeceğimi bilmiyorum. tek bildiğim kadınlar konusunda ciddi sorunlarım mevcut. nietzsche gibi kırbaçla gitmesem de yalanlarla gidiyorum kadınlara ya da ben olmayan yanlarımla. uyum sağlayamıyorum ki sağlamak da istemiyorum. şiddette istemiyorum şehvette, özetle bir şey hissetmek istemiyorum. tanrıya da inanmıyorum bu arada yani, anlattıkları tanrıya. ademi yaratıp ademin havvasını yaratmak zaten inanmadığım bir tanrının işi ‘’çok belli’’ her neyse. basit, boktan ilişkilerinizle birlikte sizi hazlarınıza ve boş bırakılmışlıklarınıza emanet ediyorum. bir fasulye tanesi kadar ilerleme kaydedemeyeceğiniz bu yaratılışta umarım size yakışır bir hikayeniz olur. zira benim otobiyografimde anılmayacaksınız, muhabbetle.
devamını gör...
594.
oysa ne kadar öbürlerinden değildik di mi ilk gün?
yarım kalmış cümle yoktu aramızda, kim "saçmaladım" dese öbürü alıp tamamlıyor ve eksik kalmıyordu. sonra bir sürü tamam ve şimdin vardı, ben onlardan aklıma gelen hayaller kuruyordum, allah seni inandırsın ikimiz de sığıyorduk bir de içine o hayallerin?
sonra lahmacun ve şarkılara batık bir yol, kahve kavgaları, 5 senedir dokunulmamış bir şehir, en az beş senedir böylesine dokunulmamış bir adam.
sonrası, sonra bi tuhaf.
bi yerde bi anlam, onu anlayamama, onu anlatamama, sonrası bombok.
iyi de, neden bu kadar iç acısı, neden bu kadar ota boka sarmama rağmen tek başıma kaldığım her an sen?
hâlâ burnuna dokunuyorum, gaye su akyol beni affetsin seninki ona bin basıyor, her dokunduğumda gülümsüyorum.
çocuklar haberini verdi, ilettiler ucu benim kanıma batık hançerini, olsun dedim, "âhım ondandır, helâldir"
olur da, o karantina binasının önünde çay içip boyoz yediğimiz anın bir gram hatırı kalmışsa bi selektör yap bana, bilirim.
açığım sana, en azından şu kasaplık işin bitene kadar yanında olayım, sonrası derdim değil, yine defolup gidelim hayallerimizden.*
hâlâ şarkılarım var gün yüzü görmemiş, sana ait..
inşallah....
yarım kalmış cümle yoktu aramızda, kim "saçmaladım" dese öbürü alıp tamamlıyor ve eksik kalmıyordu. sonra bir sürü tamam ve şimdin vardı, ben onlardan aklıma gelen hayaller kuruyordum, allah seni inandırsın ikimiz de sığıyorduk bir de içine o hayallerin?
sonra lahmacun ve şarkılara batık bir yol, kahve kavgaları, 5 senedir dokunulmamış bir şehir, en az beş senedir böylesine dokunulmamış bir adam.
sonrası, sonra bi tuhaf.
bi yerde bi anlam, onu anlayamama, onu anlatamama, sonrası bombok.
iyi de, neden bu kadar iç acısı, neden bu kadar ota boka sarmama rağmen tek başıma kaldığım her an sen?
hâlâ burnuna dokunuyorum, gaye su akyol beni affetsin seninki ona bin basıyor, her dokunduğumda gülümsüyorum.
çocuklar haberini verdi, ilettiler ucu benim kanıma batık hançerini, olsun dedim, "âhım ondandır, helâldir"
olur da, o karantina binasının önünde çay içip boyoz yediğimiz anın bir gram hatırı kalmışsa bi selektör yap bana, bilirim.
açığım sana, en azından şu kasaplık işin bitene kadar yanında olayım, sonrası derdim değil, yine defolup gidelim hayallerimizden.*
hâlâ şarkılarım var gün yüzü görmemiş, sana ait..
inşallah....
devamını gör...
595.
oedipus’u bilirsiniz değil mi sayın doktor? size “sayın” demekten öylesine nefret ediyorum ki… aramızdaki uzaklığı anlamanız açısından “sayın” dediğimi de ifade etmek isterim. sandığınız gibi saygı gereği ya da efendi bir beyaz yakalı olduğum için değil açıkçası. saygı… size neden saygı duyayım ki? hiçbir zaman, hiçbir kişiye, dine, inanışa ya da makama saygı duymadığımı bilmenizi isterim. siz sadece doğru zamanda doğru yerdeydiniz ve doktor oldunuz. elbette ki aileniz sizinle gurur duyuyordur lakin kendinize saygınız olmadığını gözlemleyecek kadar iyi bir izleyiciyimdir. her neyse… oidipus’u gözlerini kör etmeye iten neydi? annesi ile birlikte olması ya da babasını öldürmesi miydi? oidipus bunları bilmeden yaptı ve öğrendiğinde de kendi gözlerini kör etti. peki ya oidipus bunları bilmeseydi? yani babasını öldürdüğünü ya da annesiyle evlendiğini… oidipus o zaman gözlerini kör eder miydi? sanmıyorum. gözlerimde ne görüyorsunuz? pişmanlık mı? öfke mi? kin mi? açlık mı? kana susamışlık mı? hayır. benim gözlerime iyi bakın ve arkasındaki karanlığı görün. ben bu karanlığı kendim seçtim, oidipus gibi yaptıklarımın diyeti olarak ödediğim bir bedel değil açıkçası. dediğim gibi siz “doğru yerde doğru zamanda” oldunuz ve doktor olmayı seçtiniz. ben ise “doğru yerde ve doğru zamanda” olduğum için şu an karşınızdayım.
devamını gör...
596.
bazen hayat hiç ummadığın anda bazı yaralar nakışlar kalbindeki ay ışığına ve içindeki yıldızlar söner. bazen hayat dolunayını kırar ve geriye hilal kalır izleyebileceğin. düşersin ama ulaşacağın bir zemin yoktur ve sen sadece boşlukta süzülürsün hayatının geri kalanında. tebessümler borçlusun bana çok sevgili hayat* çaldığından ziyade.
devamını gör...
597.
gör beni anne...
çocuk için görülme ihtiyacı o kadar hayati bir şey ki o yüzden çocuk, sürekli "anne bak" deyip durur. olur da görülmediğini hissederse, görülmek uğruna en olmadık şeyleri yapar. çocuk, çok iyi bir gözlemcidir, ne zaman görüldüğünü hissederse, ona göre hareket eder. mesela, kendini hasta eder, yaramazlık yapar, sakarlık eder..
büyüdüğünde de bu döngü devam eder.. tüm dünya, annesi olur.. dünya tarafından görülmek uğruna bazen çok çalışıp akademik kariyer yapar, başarılı bir iş insanı olur, ünlü biri olmaya çalışır, ekstrem sporlar yapar, internet ortamlarında like almak için ilginç şeyler yapar, bazen dikkat çekici kıyafetler giyer, bazen de o kadar çok kilo alır ki onu görmemek imkansız hale gelir.. dünyadaki herhangi birinden aldığı her görülme emaresi * annesinin onu görmediği o acılı çocukluk anılarını telafi etme çabasıdır.. ne zaman ki içindeki bu acıyla yüzleşir, o zaman bu görülme ihtiyacından özgürleşmeye başlar...
çocuk için görülme ihtiyacı o kadar hayati bir şey ki o yüzden çocuk, sürekli "anne bak" deyip durur. olur da görülmediğini hissederse, görülmek uğruna en olmadık şeyleri yapar. çocuk, çok iyi bir gözlemcidir, ne zaman görüldüğünü hissederse, ona göre hareket eder. mesela, kendini hasta eder, yaramazlık yapar, sakarlık eder..
büyüdüğünde de bu döngü devam eder.. tüm dünya, annesi olur.. dünya tarafından görülmek uğruna bazen çok çalışıp akademik kariyer yapar, başarılı bir iş insanı olur, ünlü biri olmaya çalışır, ekstrem sporlar yapar, internet ortamlarında like almak için ilginç şeyler yapar, bazen dikkat çekici kıyafetler giyer, bazen de o kadar çok kilo alır ki onu görmemek imkansız hale gelir.. dünyadaki herhangi birinden aldığı her görülme emaresi * annesinin onu görmediği o acılı çocukluk anılarını telafi etme çabasıdır.. ne zaman ki içindeki bu acıyla yüzleşir, o zaman bu görülme ihtiyacından özgürleşmeye başlar...
devamını gör...
598.
zamanında gelmeyen adalete edilecek onlarca küfür biliyorum ama bunları kullanmayacağım bu yazıda. siz kendi küfür dağarcığınız elverdiğince tahminlerde bulunun ve sanki küfür ederek başlamışım gibi okuyun bu yazıyı.
adalet geciktikçe adil olmaktan çıkacağı için tam zamanında uygulanmalıdır diye bar bar bağırırken hiç gelmeyen adaletlere düşeceğimizi tahmin eder miydik acaba?
elbette hukukun belli kuralları vardır ve buna uyulması düzen gereğidir ama o kurallar yine insanlar tarafından konulduğuna göre ve biz insanlığa olan güvenimizi her geçen gün kaybettiğimize göre hukukun bağlı olduğu bu kurallara saygı duymalı mıyız hala?
doğa katliamı olaylarına tepki vererek başladık mücadeleye ama sonuçta elde kalan sıfırla ne yapacağını bilmez halde dolaşan doğaseverlere dönüştük. elimizdeki sıfır hep sola koyduk sanki. olmadı.
kadına şiddet olayları için sokaklara döküldük. bağırdık, çağırdık, adalet istedik. sanki bağırdıkça sesimiz azalıyormuş gibi davranıldı. elimizde amaçsızca tuttuğumuz sıfırımızın yanına bir sıfır daha eklendi.
çocuk istismarı konusunda yeri göğü inlettik ama yeterli değildi aslında. bu eksiğimizin farkına vardık ve artık daha da öfkeliyiz. ama bilin bakalım sonuç ne oldu? elde var üç sıfır, elde var hüzün.
olumlu yönden bakalım biz yine de. zamanı gelince elimizdeki sıfırlar sonunda çocukların, kadınların ve çiçeklerin mutlu olduğu bir masalın ardından gökten düşen üç elmaya dönüşecek.
sakın enseyi karartmayın. insanlığı, insanların elinden kurtaracağız.
adalet geciktikçe adil olmaktan çıkacağı için tam zamanında uygulanmalıdır diye bar bar bağırırken hiç gelmeyen adaletlere düşeceğimizi tahmin eder miydik acaba?
elbette hukukun belli kuralları vardır ve buna uyulması düzen gereğidir ama o kurallar yine insanlar tarafından konulduğuna göre ve biz insanlığa olan güvenimizi her geçen gün kaybettiğimize göre hukukun bağlı olduğu bu kurallara saygı duymalı mıyız hala?
doğa katliamı olaylarına tepki vererek başladık mücadeleye ama sonuçta elde kalan sıfırla ne yapacağını bilmez halde dolaşan doğaseverlere dönüştük. elimizdeki sıfır hep sola koyduk sanki. olmadı.
kadına şiddet olayları için sokaklara döküldük. bağırdık, çağırdık, adalet istedik. sanki bağırdıkça sesimiz azalıyormuş gibi davranıldı. elimizde amaçsızca tuttuğumuz sıfırımızın yanına bir sıfır daha eklendi.
çocuk istismarı konusunda yeri göğü inlettik ama yeterli değildi aslında. bu eksiğimizin farkına vardık ve artık daha da öfkeliyiz. ama bilin bakalım sonuç ne oldu? elde var üç sıfır, elde var hüzün.
olumlu yönden bakalım biz yine de. zamanı gelince elimizdeki sıfırlar sonunda çocukların, kadınların ve çiçeklerin mutlu olduğu bir masalın ardından gökten düşen üç elmaya dönüşecek.
sakın enseyi karartmayın. insanlığı, insanların elinden kurtaracağız.
devamını gör...
599.
bugün doğum günüm. geçen sene etrafım çok kalabalıkken bu sene yalnızım. garip ve buruk bir his. kötü cidden.
devamını gör...
600.
arkadaslar ben gok yuzunu cok seviyorum bazi insanalr da denizjn mavisini seviyor
ama kimse de onlara demiyorki denizjn rengi yoktur mavilik gokten yansir aslinda sevdiginiz denizn mavisi degil gokun mavisidir.
ama kimse de onlara demiyorki denizjn rengi yoktur mavilik gokten yansir aslinda sevdiginiz denizn mavisi degil gokun mavisidir.
devamını gör...
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2