normal sözlük yazarlarının karalama defteri
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
başlık "makedonyalı" tarafından 08.11.2020 16:43 tarihinde açılmıştır.
5221.
yüzüme dokunup ağlayarak özür dilediğini görüyorum. hayır bu sadece refüjdeki beyin parçalarımın son bir oyunu.
devamını gör...
5222.
çok yoruldum koşmaktan,sanki dursam herkes o an beni görüp 'koşmaya devam' diyecekmiş gibi hissediyorum ve şu an koşuyorum ve şu an kimse yok...öldüğümde de maraton bitmeyecekmiş gibi geliyor ve ölüyüm ve maraton!
koşmaktan yoruldum.ama bu öyle fiziksel bir yorgunluk değil bedenin pes edişi değil. bu içimde bir yerlerin sessizce çökmesi kendini ağır ağır bırakması gibi bir şey.sanki içimde bir şehir vardı, ışıkları olan, umutla dolu. şimdi orada sadece enkaz var.uzun zamandır bir şeylerin peşindeydim belki anlamın belki aitliğin.belki de sadece görülmenin.ama ne kadar çabalarsam çabalayayım, ne kadar seslenirsem sesleneyim kimse duymuyor kimse bakmıyor, kimse fark etmiyor.hayatın ortasında görünmezim. yanlarından sessizce geçiyorum insanların bir bakış bile ilişmiyor üzerime.sanki ben yokum.sanki ben hiç olmamışım gibi.ve bu yokluk duygusu zamanla beni de içten içe silmeye başladı.bir zamanlar neye güldüğümühatırlıyordum lakin şimdi... hatırlayamıyorum neden heyecanlandığımı, sabahları neden uyandığımı şimdi günler sadece geçiyor.ben de geçiyorum içlerinden fark edilmeden iz bırakmadan.eskiden hayallerim vardı.büyüktüler belki ama imkansız değillerdi.bir şey olmak istiyordum bu hayatta.bir ses, bir iz, bir renk…ama artık hiçbir şey istemiyorum.çünkü istemek de yorucu.çünkü bir şeyi istemek, onun olmayışını her gün biraz daha acı verici hale getiriyor.şimdi hiçbir gayem yok ne başarmak istiyorum ne de kazanmak.artık ne kaybetmekten korkuyorum,ne de bir şeyleri elde etmek için savaşacak gücüm kaldı. insanlar hep sabret diyor.geçecekmiş, zamanla düzelecekmiş…ama ya geçmiyorsa?ya bu his, bu ağırlık, bugörünmezlik kalıcıysa?bunu kimse düşünmüyor kimse duymak istemiyor karanlıkları.ben artık anlatmıyorum sustum çünkü anlatmak da bir umut içeriyor.anlatmak, karşıdakinin anlayacağına dair bir inançla yapılır.ama o inancı da kaybettim.kelimelerim içimde boğuluyor şimdi.çığlıklarım sessizleşti, gözyaşlarım görünmez oldu.bazen bir bankta oturup insanları izliyorum.onların dertlerine, neşelerine, koşuşturmacalarına uzaktan bakıyorum.ve düşünüyorum ben bu dünyanın neresindeyim?gerçekten buraya ait miyim?yalnız değilim belki ama yapayalnızım.çünkü etrafım insan dolu ama ruhuma dokunan kimse yok.ve insan sadece yanında biri olduğu için değil anlaşılamadığı zaman da yalnız kalır.beni gören yok,beni duyan yok.sadece varmışım gibi yapıyorum.ama artık bu da çok yorcu.kendimden bile kayboluyorum bazen.aynaya baktığımda, orada tanımadığım biri duruyor.gözleri boş bakışları sönmüş.gülümsese bile, gülüşü bir şey anlatmıyor artık.belki bir gün her şey değişir.belki bir sabah bambaşka bir güne uyanırım ama o 'bir gün' çok uzak.ve ben artık o günü bekleyecek kadar güçlü değilim.şimdilik sadece var olmaya çalışıyorum.ve bazen...sadece görünmek istiyorum.gerçekten, bir kez olsun, tüm benliğimle fark edilmek.sadece bir kişinin bile, içimdeki sessiz çığlığı duymasını istiyorum.ama belki de en büyük sessizlik,kimsenin seni fark etmediği o anda başlıyor. öyle işte sevgili hehe gözyaşlarım pıt hadi gel sil...
bu da benden son,gerçekten bir son...
koşmaktan yoruldum.ama bu öyle fiziksel bir yorgunluk değil bedenin pes edişi değil. bu içimde bir yerlerin sessizce çökmesi kendini ağır ağır bırakması gibi bir şey.sanki içimde bir şehir vardı, ışıkları olan, umutla dolu. şimdi orada sadece enkaz var.uzun zamandır bir şeylerin peşindeydim belki anlamın belki aitliğin.belki de sadece görülmenin.ama ne kadar çabalarsam çabalayayım, ne kadar seslenirsem sesleneyim kimse duymuyor kimse bakmıyor, kimse fark etmiyor.hayatın ortasında görünmezim. yanlarından sessizce geçiyorum insanların bir bakış bile ilişmiyor üzerime.sanki ben yokum.sanki ben hiç olmamışım gibi.ve bu yokluk duygusu zamanla beni de içten içe silmeye başladı.bir zamanlar neye güldüğümühatırlıyordum lakin şimdi... hatırlayamıyorum neden heyecanlandığımı, sabahları neden uyandığımı şimdi günler sadece geçiyor.ben de geçiyorum içlerinden fark edilmeden iz bırakmadan.eskiden hayallerim vardı.büyüktüler belki ama imkansız değillerdi.bir şey olmak istiyordum bu hayatta.bir ses, bir iz, bir renk…ama artık hiçbir şey istemiyorum.çünkü istemek de yorucu.çünkü bir şeyi istemek, onun olmayışını her gün biraz daha acı verici hale getiriyor.şimdi hiçbir gayem yok ne başarmak istiyorum ne de kazanmak.artık ne kaybetmekten korkuyorum,ne de bir şeyleri elde etmek için savaşacak gücüm kaldı. insanlar hep sabret diyor.geçecekmiş, zamanla düzelecekmiş…ama ya geçmiyorsa?ya bu his, bu ağırlık, bugörünmezlik kalıcıysa?bunu kimse düşünmüyor kimse duymak istemiyor karanlıkları.ben artık anlatmıyorum sustum çünkü anlatmak da bir umut içeriyor.anlatmak, karşıdakinin anlayacağına dair bir inançla yapılır.ama o inancı da kaybettim.kelimelerim içimde boğuluyor şimdi.çığlıklarım sessizleşti, gözyaşlarım görünmez oldu.bazen bir bankta oturup insanları izliyorum.onların dertlerine, neşelerine, koşuşturmacalarına uzaktan bakıyorum.ve düşünüyorum ben bu dünyanın neresindeyim?gerçekten buraya ait miyim?yalnız değilim belki ama yapayalnızım.çünkü etrafım insan dolu ama ruhuma dokunan kimse yok.ve insan sadece yanında biri olduğu için değil anlaşılamadığı zaman da yalnız kalır.beni gören yok,beni duyan yok.sadece varmışım gibi yapıyorum.ama artık bu da çok yorcu.kendimden bile kayboluyorum bazen.aynaya baktığımda, orada tanımadığım biri duruyor.gözleri boş bakışları sönmüş.gülümsese bile, gülüşü bir şey anlatmıyor artık.belki bir gün her şey değişir.belki bir sabah bambaşka bir güne uyanırım ama o 'bir gün' çok uzak.ve ben artık o günü bekleyecek kadar güçlü değilim.şimdilik sadece var olmaya çalışıyorum.ve bazen...sadece görünmek istiyorum.gerçekten, bir kez olsun, tüm benliğimle fark edilmek.sadece bir kişinin bile, içimdeki sessiz çığlığı duymasını istiyorum.ama belki de en büyük sessizlik,kimsenin seni fark etmediği o anda başlıyor. öyle işte sevgili hehe gözyaşlarım pıt hadi gel sil...
bu da benden son,gerçekten bir son...
devamını gör...
5223.
%100000 penaltı hayırlı olsun
devamını gör...
5224.
talisca kaçır da yarın dötüne teneke bağlayıp göndermemize bahane olsun
devamını gör...
5225.
örselendim.
devamını gör...
5226.
tütsünün dumanı odada ağır ağır dönüyor, her kıvrımıyla geçmişin ve özlemin kokusunu getiriyor. kalbim seninle dolu ama bir o kadar da hüzünle yanıyor her hatıran bir ışık, her hatırlayışın bir sızı. kelimelerim seni çağırıyor, her mısra seni özlüyor bazen bir tebessümle, bazen sessiz bir gözyaşıyla düşüyor kağıda.aşk, içimde bir ışık kadar sıcak, ama bir boşluk kadar soğuk. seni düşündükçe zaman ağırlaşıyor, dakikalar saat gibi uzuyor ve ben sadece sessizce bekliyorum, belki bir gün bu hüzün yerini bulut gibi dağılan bir umut alır diye. tütsünün kokusu, anılarımın üzerini örten ince bir örtü gibi dokunmak istedikçe ulaşamyorum, nefes almak istedikçe seni daha çok özlüyorum.gecenin sessizliğinde, kalbimdeki her çarpıntı seni çağırıyor. her yazdığım satır bir dua, bir iç çekiş, bir özlem. belki de senin varlığın yokluğunla bütünleşmiş gibi ne zaman seni hatırlasam, yanında olsam da olmasam da kalbim sızlıyor. ve ben yalnızca yazıyorum… seni, özlemimi, kırık umutlarımı, tütsüyle dolu odada sessizce. her kelime özgürleşiyor, her damla duygum kağıtta şekil buluyor, ama ruhumdaki boşluk hâlâ seninle dolu.
devamını gör...
5227.
sabır ve bolca mental amin
devamını gör...
5228.
içime bir dert düştü mü kendime engel olamıyorum. şimdi aklımda ya. numarası da bende ya. "arama." da demedi ya. ama "ara." da demedi. "arayamam." dedi. "gönlümce hareket edemem." dedi. ama "arama." demedi. son zarfımı atmaya karar verdim ben de.
yarın yola çıkıyorum. çarşambam boş. ben topu çıkarayım. gole giderse ne alâ dedim. mesaj yazdım. konuştuk. "çay simit ısmarlayayım sana." dedim. "haber ederim." dedi.
gelirse benimdir. gelemezse hiç benim olmamıştır diyerek silerim numarayı.
gel ama be. gel.
yarın yola çıkıyorum. çarşambam boş. ben topu çıkarayım. gole giderse ne alâ dedim. mesaj yazdım. konuştuk. "çay simit ısmarlayayım sana." dedim. "haber ederim." dedi.
gelirse benimdir. gelemezse hiç benim olmamıştır diyerek silerim numarayı.
gel ama be. gel.
devamını gör...
5229.
yargılama hissettiğim yerde içime kapanıyorum. o konu içimde büyüyor dışına da set oluyor. kimse incitmesin diye.
sonra o insandan uzaklaşıyorum adım adım, kaçıyorum kendi içimde, farkında olmadan bam tellerine basıyorum. bilinçaltım yolunu ayırmaya odaklanıyor çünkü. çünkü diyor ki: bu bana zarar verir. verdi. mümkünatı elimde olmayan yerden vurmaya çalıştı. o an belli etmedim ama, vurdu da.
artık gerisi toplayınca sessizce uzaklaşmak oluyor. içime kapanmak, büyüyememek, gelişememek. düşünüyorum acaba vurdum mu yaralandığı bir yerden hiç? vurdum belki ben de farkında olmadan, tıpkı onun gibi.
yar - gı: hüküm bildiren önerme. bununla başa çıkmayı öğrenmem lazım. bana mantık lazım. duygularım kırılınca sadece içe kapanıyor çünkü, büyüyemiyorum.
aslında ben bir aşırı düşünenim. aşırı aşırı düşünen. overthinker.
buradan bir çıkış bulmam lazım. yıllarım acımakla, aşırı düşünmek arasında geçmiş. sonsuza dek bir hedef bulmak/olmak lazım..
nefes al.
kabuğuna ger çekilirsen bil ki orada bilmediğin bir şey kalmadı.
anlamlı ol biraz daha.
inan.
teslim ol.
sonra o insandan uzaklaşıyorum adım adım, kaçıyorum kendi içimde, farkında olmadan bam tellerine basıyorum. bilinçaltım yolunu ayırmaya odaklanıyor çünkü. çünkü diyor ki: bu bana zarar verir. verdi. mümkünatı elimde olmayan yerden vurmaya çalıştı. o an belli etmedim ama, vurdu da.
artık gerisi toplayınca sessizce uzaklaşmak oluyor. içime kapanmak, büyüyememek, gelişememek. düşünüyorum acaba vurdum mu yaralandığı bir yerden hiç? vurdum belki ben de farkında olmadan, tıpkı onun gibi.
yar - gı: hüküm bildiren önerme. bununla başa çıkmayı öğrenmem lazım. bana mantık lazım. duygularım kırılınca sadece içe kapanıyor çünkü, büyüyemiyorum.
aslında ben bir aşırı düşünenim. aşırı aşırı düşünen. overthinker.
buradan bir çıkış bulmam lazım. yıllarım acımakla, aşırı düşünmek arasında geçmiş. sonsuza dek bir hedef bulmak/olmak lazım..
nefes al.
kabuğuna ger çekilirsen bil ki orada bilmediğin bir şey kalmadı.
anlamlı ol biraz daha.
inan.
teslim ol.
devamını gör...
5230.
fazla iyi bir hafızaya sahip olmak, düşünmek için bolca zamanının olması ve beyninin hiç susmaması. cehennemin tanımlarından birkaçı işte. insanın çaresizce kendisine boyun eğmesi, buna zorunda kalması...
genellikle çok gerçekçi rüyalar görürüm. az çok da kontrol ederim rüyalarımı. ama bugün gördüğüm rüya, rüya mıydı emin olamadım. bundan bir yıl önce bir kafede çalışıyordum. sabah 7'de dükkanı açıyorum, akşam 7ye kadar neredeyse hiç oturmadan ben idare ediyorum dükkanı. klima, vantilatör hiçbir şey yok, izmir sıcağı. cıvkım çıkıyor anlayacağın. akşama kadar dükkanda tek olduğum için sigara alacak fırsatım olmuyor, sabah dükkana geçmeden tek açık olan büfeden sigara stoğumu yapıyorum. gel zaman git zaman kasadaki 27,28 yaşlarındaki adam saçma sapan sorular sormaya başladı. işte buralı mısın, nerede çalışıyorsun, kaç yaşındasın vs. ben dükkana girdiğimde başka müşteri olsa bile sadece benimle ilgilenmeler, ben gitmeden içtiğim sigarayı hazır etmeler, neler neler. anladım bir bokluk olduğunu. bir daha o büfeye uğramamak için akşam işten çıkarken marketten almaya başladım sigarayı. neyse üç dört gün ya geçti ya geçmedi, dükkanda tekim. mutfakta pasta böreklerle uğraşıyorum. bir müşteri geldiğini anlayıp kasaya geçtim. karşımda tekeldeki adam. benimle konuşmak için geldiğini söyledi. ben de konuşacak bir şeyimin olmadığını, dükkandan çıkmasını söyledim. ilk gördüğü anda bana aşık olduğunu, beni tanımak istediğini vs sıralamaya başladı. istemiyorum diyorum, kovuyorum ama adam inat etti gitmiyor. en son polis çağırmakla tehdit edince dükkandan çıkmak zorunda kaldı. birkaç gün sonra telefonuma bilinmeyen bir numaradan yine bana nasıl tutulduğunu, ona bir şans vermem gerektiğiyle ilgili tonlarca mesaj geldi. mesajları kimin attığını biliyordum ama telefon numaramı nereden bulduğu konusunda hiçbir fikrim yoktu. daha sonra öğrendiğim kadarıyla akşam vardiyasında çalışan garson arkadaşımın bir arkadaşıymış beyefendi. öylelikle bulmuş telefon numaramı. tabi ben yine bin tane tehdit savuşturup engelledim bunu. ama bir yandan da o kadar korkuyorum ki. bütün gün dükkanda tekim, dükkandan eve geliyorum evde tekim. evimi bulsa ya da dükkana gelip bana bir şey yapsa hiçbir şey yapamam. savunmasızım yani. birkaç gün sonra tekrardan dükkana geldi. nişanlı olduğumu (yalan), birkaç ay sonra düğünüm olduğunu söyledim. o kadar korkunç şeyler söyledi ki bana. birkaç ay sonra nikah masasına oturacağın adam ben olacağım, o adamın mezarına bile gidemeyeceksin, sana bakanın yedi sülalesini... ve daha nicesi. o zamanlar bir ilişkim var ama uzak mesafe ilişkisi olduğu için ona da her şeyi anlatamıyorum. kalkıp yanıma gelebilecek durumda değil, oradan beni korumasının imkanı yok. gelse zaten adamı bulduğu yerde öldürecek. neyse ben kendimi tuvalete kapattım ve polisi aradım. polis geldiğinde ortalıkta kimse yoktu tabi ki. adamın adını sanını hiçbir şeyini bilmiyorum. dükkanda kamera yok. bana mesaj attığı numarayı ve çalıştığı yeri söyledim ama bir şey çıkmayacağından o kadar eminim ki. akşamına başka bir numaradan o adam ve sabah dükkana gelen polislerin bira içerken çekilmiş fotoğrafı geldi. küçücük bir ilçede yaşadığım için şaşırmasam da artık yapabileceğim hiçbir şey yoktu. patronlarımla da ettiğim birkaç kavga tuzu biberi oldu ve ben işten ayrıldım. bir süre evden çıkamadım. sonra şehir değiştirmemle olay kapandı gitti.
bu yaşadıklarımın her anını, her saniyesini rüyamda tekrar yaşadım. sabah 6 sularında kan ter içinde nasıl uyandığımı hatırlamıyorum bile. peki bitti mi? tabi ki hayır. bütün gün içimde dolaşan huzursuzluğun üzerine bir de yıllar öncesinde kalmış biri çıktı karşıma. hayatımın en boktan dönemini hatırlatan bir sima. o süre zarfında hissettiğim, yaşadığım ne varsa; dinlediğim şarkılar, çevremdeki insanlar, bütün anılar birer birer geçti gözümün önünden. hiçbir şey yapamadım, hiçbir tepki veremedim. evet geçmiş geçmişte kaldı, evet hiçbirinin güncel halimde bir karşılığı yok. ama her şeyi öyle tüm ayrıntılarına kadar hatırlıyorum ki. kafam bir süreliğine o anılarda kayboluyor. boğuluyorum sanki. çok yorgun ve bitkin hissediyorum kendimi. en iyi bir sigara yakayım, bir sigara daha yani...
genellikle çok gerçekçi rüyalar görürüm. az çok da kontrol ederim rüyalarımı. ama bugün gördüğüm rüya, rüya mıydı emin olamadım. bundan bir yıl önce bir kafede çalışıyordum. sabah 7'de dükkanı açıyorum, akşam 7ye kadar neredeyse hiç oturmadan ben idare ediyorum dükkanı. klima, vantilatör hiçbir şey yok, izmir sıcağı. cıvkım çıkıyor anlayacağın. akşama kadar dükkanda tek olduğum için sigara alacak fırsatım olmuyor, sabah dükkana geçmeden tek açık olan büfeden sigara stoğumu yapıyorum. gel zaman git zaman kasadaki 27,28 yaşlarındaki adam saçma sapan sorular sormaya başladı. işte buralı mısın, nerede çalışıyorsun, kaç yaşındasın vs. ben dükkana girdiğimde başka müşteri olsa bile sadece benimle ilgilenmeler, ben gitmeden içtiğim sigarayı hazır etmeler, neler neler. anladım bir bokluk olduğunu. bir daha o büfeye uğramamak için akşam işten çıkarken marketten almaya başladım sigarayı. neyse üç dört gün ya geçti ya geçmedi, dükkanda tekim. mutfakta pasta böreklerle uğraşıyorum. bir müşteri geldiğini anlayıp kasaya geçtim. karşımda tekeldeki adam. benimle konuşmak için geldiğini söyledi. ben de konuşacak bir şeyimin olmadığını, dükkandan çıkmasını söyledim. ilk gördüğü anda bana aşık olduğunu, beni tanımak istediğini vs sıralamaya başladı. istemiyorum diyorum, kovuyorum ama adam inat etti gitmiyor. en son polis çağırmakla tehdit edince dükkandan çıkmak zorunda kaldı. birkaç gün sonra telefonuma bilinmeyen bir numaradan yine bana nasıl tutulduğunu, ona bir şans vermem gerektiğiyle ilgili tonlarca mesaj geldi. mesajları kimin attığını biliyordum ama telefon numaramı nereden bulduğu konusunda hiçbir fikrim yoktu. daha sonra öğrendiğim kadarıyla akşam vardiyasında çalışan garson arkadaşımın bir arkadaşıymış beyefendi. öylelikle bulmuş telefon numaramı. tabi ben yine bin tane tehdit savuşturup engelledim bunu. ama bir yandan da o kadar korkuyorum ki. bütün gün dükkanda tekim, dükkandan eve geliyorum evde tekim. evimi bulsa ya da dükkana gelip bana bir şey yapsa hiçbir şey yapamam. savunmasızım yani. birkaç gün sonra tekrardan dükkana geldi. nişanlı olduğumu (yalan), birkaç ay sonra düğünüm olduğunu söyledim. o kadar korkunç şeyler söyledi ki bana. birkaç ay sonra nikah masasına oturacağın adam ben olacağım, o adamın mezarına bile gidemeyeceksin, sana bakanın yedi sülalesini... ve daha nicesi. o zamanlar bir ilişkim var ama uzak mesafe ilişkisi olduğu için ona da her şeyi anlatamıyorum. kalkıp yanıma gelebilecek durumda değil, oradan beni korumasının imkanı yok. gelse zaten adamı bulduğu yerde öldürecek. neyse ben kendimi tuvalete kapattım ve polisi aradım. polis geldiğinde ortalıkta kimse yoktu tabi ki. adamın adını sanını hiçbir şeyini bilmiyorum. dükkanda kamera yok. bana mesaj attığı numarayı ve çalıştığı yeri söyledim ama bir şey çıkmayacağından o kadar eminim ki. akşamına başka bir numaradan o adam ve sabah dükkana gelen polislerin bira içerken çekilmiş fotoğrafı geldi. küçücük bir ilçede yaşadığım için şaşırmasam da artık yapabileceğim hiçbir şey yoktu. patronlarımla da ettiğim birkaç kavga tuzu biberi oldu ve ben işten ayrıldım. bir süre evden çıkamadım. sonra şehir değiştirmemle olay kapandı gitti.
bu yaşadıklarımın her anını, her saniyesini rüyamda tekrar yaşadım. sabah 6 sularında kan ter içinde nasıl uyandığımı hatırlamıyorum bile. peki bitti mi? tabi ki hayır. bütün gün içimde dolaşan huzursuzluğun üzerine bir de yıllar öncesinde kalmış biri çıktı karşıma. hayatımın en boktan dönemini hatırlatan bir sima. o süre zarfında hissettiğim, yaşadığım ne varsa; dinlediğim şarkılar, çevremdeki insanlar, bütün anılar birer birer geçti gözümün önünden. hiçbir şey yapamadım, hiçbir tepki veremedim. evet geçmiş geçmişte kaldı, evet hiçbirinin güncel halimde bir karşılığı yok. ama her şeyi öyle tüm ayrıntılarına kadar hatırlıyorum ki. kafam bir süreliğine o anılarda kayboluyor. boğuluyorum sanki. çok yorgun ve bitkin hissediyorum kendimi. en iyi bir sigara yakayım, bir sigara daha yani...
devamını gör...
5231.
ben kadar ya!ben kadar olsun her şey... ben kadar anlamaktan başlayabilirsin, ben kadar sevmek zordur.
devamını gör...
5232.
umudun düşmanı yenildi umutsuzluğa. yenildi sınırlı neşeye karşı kederde hudutsuzluğa.
devamını gör...
5233.
korkmaktan korkmuyorum ve bu pek çoğu için en korkuncu yapabileceğim şeylerin
gerçi yapabileceğim şeylerin sonucunun ne olacağını hep yanlış hesapladım. iyilik yapmak istedikçe açıkça hem kendime hem başkasına kötülük yaptım. oysa çölde bir yudum su vermeyeceğim insanlar hep gerçekten bir kıymet verdi verdiyse. gerçi alabileceğim kıymetin hepsini aldım ve galiba kıymete doydum. ilgiye, sevgiye, g*t kalkıklığına doymam sanıyordum ama doydum. iyi hissediyorum. şımarık değilim, ben zaten buyum. mütevazı olmaya çalıştıkça daha böbürlenen itici bir yapıya bürünüyorum.
gerçi size ne tüm bunlardan
umursayamıyorum
umursayamıyorum
gerçi yapabileceğim şeylerin sonucunun ne olacağını hep yanlış hesapladım. iyilik yapmak istedikçe açıkça hem kendime hem başkasına kötülük yaptım. oysa çölde bir yudum su vermeyeceğim insanlar hep gerçekten bir kıymet verdi verdiyse. gerçi alabileceğim kıymetin hepsini aldım ve galiba kıymete doydum. ilgiye, sevgiye, g*t kalkıklığına doymam sanıyordum ama doydum. iyi hissediyorum. şımarık değilim, ben zaten buyum. mütevazı olmaya çalıştıkça daha böbürlenen itici bir yapıya bürünüyorum.
gerçi size ne tüm bunlardan
umursayamıyorum
umursayamıyorum
devamını gör...
5234.
saglik teknisyeni olan suriyelilerin savasta diplomamizi kaybettik diyip ulkemizde doktor olmasi mi kotu. depremde hayatini kaybeden insanlarin diplomalarini calip baskalarini mimar muhendis doktor yapmalari mi kotu. insanlarin sokakta evde heryerde can almasi mi kotu. ev sahipleri operatorler ve daha baska bi suru seyde hak etmemesine ragmen kendi yurdumuzun insanini fahis fiyatlarla kaziklamalari mi kotu. halkin kendi malina sacma sapan sebeplerden el koymalari mi kotu. kendi cikarlari icin agaclari ormanlari canlilari oldurmeleri mi kotu. kendi ulkesini unutup baska ulkelere yardim etmeleri mi kotu. cozum sureci diye yutturup rezil insanlarla bizi muhatap etmeleri mi kotu. yasim kadar zamandir basta olup algisi kapali mahluklar yuzunden bunlara bir uc sene daha hatta daha fazla katlanacak olmamiz mi kotu. yargi mensuplarinin bile islerini dogru duzgun yapamamalari mi kotu.
daha sayamadigim bi ton sey vardir valla. hangisi daha kotu ben bilmiyorum artik. yazarken yoruldum ama bunlarin hepsini yasiyoruz. hastaneye gitmeye bile korkuyorum. ya gercek doktor degilse diye. ozeli de kalmadi bu isin. saglik turizm adalet sosyal askeri ekonomi egitim butun alanlarda curuyoruz. ve bir sey yapamamak cok caresiz hissettiriyor.
daha sayamadigim bi ton sey vardir valla. hangisi daha kotu ben bilmiyorum artik. yazarken yoruldum ama bunlarin hepsini yasiyoruz. hastaneye gitmeye bile korkuyorum. ya gercek doktor degilse diye. ozeli de kalmadi bu isin. saglik turizm adalet sosyal askeri ekonomi egitim butun alanlarda curuyoruz. ve bir sey yapamamak cok caresiz hissettiriyor.
devamını gör...
5235.
her allahın günü hiçbir şey yapmamak için ofise geliyorum. yalandan yere bi dünya saçma muhabbetin, belki dedikodunun içinde kalıyorum. giden zamana o kadar üzülüyorum ki. şunu dönüşümlü yap. bi hafta biri gelsin. bi hafta biri gelsin. ya da gün aşırı dönüşeceğiz. ne gerek var buna? geldim. oturdum. dizi falan izledim ya da bütün gün telefonda geyik yaptım. ne geçti eline?
o kadar boş işler ki. yazık. evde olsam bi dünya iş bitirmiştim. bi dünya iş çıkarmıştım elimden. ama burada olmuyor. üç dört kişi bir aradayken mümkün değil. hele bu sıcakta.
ha bir de o var. bari ofis ortamımı düzenle. bi klima ver. ya da şahsi ofis ver. yok. hiçbiri yok ama geleceksin, oturacaksın. istersen bütün gün odada uyu ama gel yani. o götünü kaldır. gel. verim merim beklemiyor kimse.
o kadar boş işler ki. yazık. evde olsam bi dünya iş bitirmiştim. bi dünya iş çıkarmıştım elimden. ama burada olmuyor. üç dört kişi bir aradayken mümkün değil. hele bu sıcakta.
ha bir de o var. bari ofis ortamımı düzenle. bi klima ver. ya da şahsi ofis ver. yok. hiçbiri yok ama geleceksin, oturacaksın. istersen bütün gün odada uyu ama gel yani. o götünü kaldır. gel. verim merim beklemiyor kimse.
devamını gör...
5236.
doğrularının çok olması, bir yanlışını örtmeye yetmiyor.
duygularının derin olması, öfkenin ayıbını örtmeye yetmiyor.
sevginin içten olması, saygısızlığının kırıcılığını azaltmıyor.
niyetinin hâlis olması, davranışının kötülüğünü hafifletmiyor.
ve sonuçta kalbinin temiz olması, attığı anlamına gelmiyor.
duygularının derin olması, öfkenin ayıbını örtmeye yetmiyor.
sevginin içten olması, saygısızlığının kırıcılığını azaltmıyor.
niyetinin hâlis olması, davranışının kötülüğünü hafifletmiyor.
ve sonuçta kalbinin temiz olması, attığı anlamına gelmiyor.
devamını gör...
5237.
yukarıdaki tanımdan sonra uzun uzun düşündüm ve üstüne çıkarım yaptım, her dakika yaptığım şey zaten. bu ülkede namusuyla sıradan bir vatandaş olarak yaşamak günden güne imkansız hâle geliyor. özellikle de genç olarak yaşamak, çünkü bize zerre kadar rahatla yaşayabileceğimiz en azından temel ihtiyaçlarımızı bile karşılayabileceğimiz bir ülke ortamı bırakmıyorlar. üstelik bunların çoğunluğu buralara hak etmeden gelen, yetkin olamayacak insanlar tarafından yapılması daha çok canımı yakıyor.
şu ortamda bir şey olabilmek zaten hayal olmuş, yıllarca emek verip okul okudum ve 2 tane diploma sahibi oldum ama şu anki düzende ikisini de yırtıp atma seviyesine geldim hiçbir işime yaramıyor çünkü, biz emeğimizle bir yerlere gelmeye çalışırken birileri dümenini kurup kısa yoldan bir yerlere gelmişler bile. şu hayatta en çok çekindiğim şey hak etmediğim hiçbir şeyi yaşamamak veya elde etmemek bundan dolayı da hak etmediğim tek bir kuruşu kazanmak istemem ama böylelerinin ne ilahi adaletten ne normal vicdandan korkuları kalmış sürekli hırs ile doğruluğuna yanlışlığına bakmadan hepimizin hakkına girerek ceplerini doldurmuşlar, bizim sırtımızdan hâlâ doldurmaya devam ediyorlar.
bu işin belki de kişisel kısmı ama bu kişisel kısmı etkileyecek bir de kamu vicdanı var asıl önemli olan orası çünkü orada yaşanacak en ufak bir bozulma tüm toplumu etkileyecek öneme sahip olduğunu düşünüyorum. şu an yaşadığımız devirde de onun zirvesini yaşıyoruz diyebiliriz. ülkede çürümüşlük resmen korkunç boyutlara gelmiş her gün ayrı bir rezalete şahit oluyoruz ülkenin tüm dinamiklerine, temeline kastediliyor eğitiminden sağlığına, tarımından ekonomisine, dış ve iç güvenliğine hatta bölünmez bütünlüğüne bile göz dikilmiş vaziyette ormanlara, havaya, toprağa, denizlere akla gelebilecek tüm olgulara düşman bir düzen kurulmuş durumda atatürk'ün gençliğe hitabesinde dediği gibi, "millet, fakru zaruret içinde harap ve bitap düşmüş" noktasındayız, bu sefalet ve rezalet içinde payımıza düşeni yaşıyoruz ve adına siyaset denen, adeta bir cambaza bak oyunu kurulmuş, insanlar da buna alet olmuş durumda. baştaki malum zihniyetin ne mal olduğu belli zaten üstüne konuşmaya gerek yok fikirlerim az çok bilinir ama onların yaptıklarına adeta çanak tutan, bu halkı düşünüyormuş gibi durup aslında yine onların yanında olan muhalefetten de ümidi keseli şahsen çok oldu. ve koltuklarında kalmak için her türlü şeyi yapabilecek hatta adına çözüm süreci denen bir ihanet sürecini bile yapabileceklerini de gördüm ya artık bu sözün bittiği yer, bu kafayla bu ülkenin sonu hiç iyi değil.
şu ortamda bir şey olabilmek zaten hayal olmuş, yıllarca emek verip okul okudum ve 2 tane diploma sahibi oldum ama şu anki düzende ikisini de yırtıp atma seviyesine geldim hiçbir işime yaramıyor çünkü, biz emeğimizle bir yerlere gelmeye çalışırken birileri dümenini kurup kısa yoldan bir yerlere gelmişler bile. şu hayatta en çok çekindiğim şey hak etmediğim hiçbir şeyi yaşamamak veya elde etmemek bundan dolayı da hak etmediğim tek bir kuruşu kazanmak istemem ama böylelerinin ne ilahi adaletten ne normal vicdandan korkuları kalmış sürekli hırs ile doğruluğuna yanlışlığına bakmadan hepimizin hakkına girerek ceplerini doldurmuşlar, bizim sırtımızdan hâlâ doldurmaya devam ediyorlar.
bu işin belki de kişisel kısmı ama bu kişisel kısmı etkileyecek bir de kamu vicdanı var asıl önemli olan orası çünkü orada yaşanacak en ufak bir bozulma tüm toplumu etkileyecek öneme sahip olduğunu düşünüyorum. şu an yaşadığımız devirde de onun zirvesini yaşıyoruz diyebiliriz. ülkede çürümüşlük resmen korkunç boyutlara gelmiş her gün ayrı bir rezalete şahit oluyoruz ülkenin tüm dinamiklerine, temeline kastediliyor eğitiminden sağlığına, tarımından ekonomisine, dış ve iç güvenliğine hatta bölünmez bütünlüğüne bile göz dikilmiş vaziyette ormanlara, havaya, toprağa, denizlere akla gelebilecek tüm olgulara düşman bir düzen kurulmuş durumda atatürk'ün gençliğe hitabesinde dediği gibi, "millet, fakru zaruret içinde harap ve bitap düşmüş" noktasındayız, bu sefalet ve rezalet içinde payımıza düşeni yaşıyoruz ve adına siyaset denen, adeta bir cambaza bak oyunu kurulmuş, insanlar da buna alet olmuş durumda. baştaki malum zihniyetin ne mal olduğu belli zaten üstüne konuşmaya gerek yok fikirlerim az çok bilinir ama onların yaptıklarına adeta çanak tutan, bu halkı düşünüyormuş gibi durup aslında yine onların yanında olan muhalefetten de ümidi keseli şahsen çok oldu. ve koltuklarında kalmak için her türlü şeyi yapabilecek hatta adına çözüm süreci denen bir ihanet sürecini bile yapabileceklerini de gördüm ya artık bu sözün bittiği yer, bu kafayla bu ülkenin sonu hiç iyi değil.
devamını gör...
5238.
baştan beri seziyordum. söz geçiremedim kendime. en çok da buna yanarım. zorla güven olmaz, bunu öğrendim elbet.
bir derede de iki kere yıkanılmaz, başkasının bıraktığı enkaz da kaldırılmaz. bunu yaşayarak tecrübe ettim.
mağdurun yanında mağrur da olunmaz, akıl tutulması geçirip gurur da ayaklar altına alınmaz. bunu da acı bir şekilde gördüm.
bir derede de iki kere yıkanılmaz, başkasının bıraktığı enkaz da kaldırılmaz. bunu yaşayarak tecrübe ettim.
mağdurun yanında mağrur da olunmaz, akıl tutulması geçirip gurur da ayaklar altına alınmaz. bunu da acı bir şekilde gördüm.
devamını gör...
5239.
sabah uyandığımda gömleğimde ve pantolonumda kan lekesi vardı, başım ağrıyordu ama alkolün sonraki günü değildi ve sağ elimde yaralar vardı. beni gece birisi/birileri dövmüş heralde. hatırladığım son şey mekan sahibinin bana dokunma demesiydi.
bugün tekrar gittim beni siz mi dövdünüz diye sormaya ama onlar dövmemiş.
şapkamı ve gözlüklerimi de almışlar dövenler bir de.
uzun bir süre alkol almayacağım ve spora başlayacağım tekrardan. doktorumun verdiği vitaminleri de kullanacağım. düzenli beslenme alışkanlığım ve rutinlerim olacak. beni yolculuğuma hazırlayan, hikayeme ve bütün günahlarıma vakıf olan insan da böyle olmasını isterdi.
beni kim ya da kimler dövdü bilmiyorum ancak yaşanması gerekiyormuş. teşekkür ederim tadında ve karar aldıracak kadar dövmüşler. inşallah karşılık vermemişimdir. dayak gerçekten cennetten çıkma olabilir. aylardır alamadığım kararları bir anda aldırdı.
bugün tekrar gittim beni siz mi dövdünüz diye sormaya ama onlar dövmemiş.
şapkamı ve gözlüklerimi de almışlar dövenler bir de.
uzun bir süre alkol almayacağım ve spora başlayacağım tekrardan. doktorumun verdiği vitaminleri de kullanacağım. düzenli beslenme alışkanlığım ve rutinlerim olacak. beni yolculuğuma hazırlayan, hikayeme ve bütün günahlarıma vakıf olan insan da böyle olmasını isterdi.
beni kim ya da kimler dövdü bilmiyorum ancak yaşanması gerekiyormuş. teşekkür ederim tadında ve karar aldıracak kadar dövmüşler. inşallah karşılık vermemişimdir. dayak gerçekten cennetten çıkma olabilir. aylardır alamadığım kararları bir anda aldırdı.
devamını gör...
5240.
işte o soru: bugün canını sıkan bir şey olmadığına emin misin?
olmuyor. sadece bazı günler "ben" oluyorum o kadar. bu ne anlama geliyor bi bilinse.
bilinmediği iyi ama: bi yaratıcı olsa en çok buna şükreder en çok da bundan yakınırdım ona
herkesin kendi sessizliğindeki varlığını yüceltme hastalığı işte
çocuklukta geçirmediysen mutlaka yakalanacağın o hastalık.
ilginçtir ki çocukluğunda geçirmişsen de yakalanırsın buna. katmerli acı o halde
insanı kurtaran kutsal hastalık. yaşam hastalığından kurtarır üstelik yaşatarak.
herhangi bir insan olarak yaşamın anlamıyla kimsenin sahip olmadığı sana özgü bir varlık ve zihin tasarısına sahip olmanın verdiği usul kibirliliğin sunduğu yaşamın anlamı elbette aynı olmayacaktır.
ya bunun bilincinde olanlar? daha hakikatin aydınlatacağı onca bilinçlilik olanağı varken matah bir şeymiş gibi bunun bilincinde olanlar ne olacak?
olmuyor. sadece bazı günler "ben" oluyorum o kadar. bu ne anlama geliyor bi bilinse.
bilinmediği iyi ama: bi yaratıcı olsa en çok buna şükreder en çok da bundan yakınırdım ona
herkesin kendi sessizliğindeki varlığını yüceltme hastalığı işte
çocuklukta geçirmediysen mutlaka yakalanacağın o hastalık.
ilginçtir ki çocukluğunda geçirmişsen de yakalanırsın buna. katmerli acı o halde
insanı kurtaran kutsal hastalık. yaşam hastalığından kurtarır üstelik yaşatarak.
herhangi bir insan olarak yaşamın anlamıyla kimsenin sahip olmadığı sana özgü bir varlık ve zihin tasarısına sahip olmanın verdiği usul kibirliliğin sunduğu yaşamın anlamı elbette aynı olmayacaktır.
ya bunun bilincinde olanlar? daha hakikatin aydınlatacağı onca bilinçlilik olanağı varken matah bir şeymiş gibi bunun bilincinde olanlar ne olacak?
devamını gör...
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
"normal sözlük yazarlarının karalama defteri" ile benzer başlıklar
karalama
2