büyük bir keyifle takip ettiğim, son derece kibar, ince düşünceli, yazdıklarıyla bilgi birikimini, duygu yoğunluğunu hissettiren değerli insan... iyi ki var, iyi ki yazıyor sözlükte...

anadolu topraklarında bir salgın hastalık.

insana otobüste ev ödevi yaptırır.

sıkış tepiş oturduğun yerde içine taş doldurmuş şüphesi uyandıracak kadar ağır çantanı zar zor kucağına alırsın. lanet olsun bu hayata diyip gereken malzemeleri çıkarırsın ve başlarsın hunharca yetiştirme çabasına.

otobüs sallanır, yazdığın harfin munzurluğu tutup, raydan çıkıp dört satır aşağılara kayar. eyvah! bir de ödevi evde değil de otobüste yaptın, gerekli özveriyi göstermedin! diye azar işiteceğini bilirsin. yine de son bi gayret devam edersin çabalamaya.
yandakinin kolu çarpar, kalem yere düşer, eğilirsin almak için, kalkarken kafanı koltuğun bir kısmına çarparsın. hocanın, okulun, böyle hayatın annesine son bir selam gönderip toplarsın eşyalarını ve kalemi alırken savrulmuş saçlarını.

en azından okula erken varayım da hoca gelmeden 10-15 dk’lık süreçte yetiştireyim dersin. düşüncelerini toplayamazsın ve yarım yamalak bir ödev vermektense gururunla evde unuttum der, gözlerini devirir oturursun yerine.
ne çektiğini kim bilecek, boşver!

yaşadığın strese değer mi? şimdiye dek benim yaşadıklarıma değmedi.

güvenin yıkılması.

ahmed arif şiiri.

terketmedi sevdan beni,
aç kaldım, susuz kaldım,
hayın, karanlıktı gece,
can garip, can suskun,
can paramparça...
ve ellerim, kelepçede,
tütünsüz uykusuz kaldım,
terketmedi sevdan beni...

herkesin büyük büyük fikirleri,ülkeyi kurtaracak dev projeleri,işsizliği sıfırlayacak finansal planları olduğu bir durumda apolitik olmak kadar rahatlatıcı bisey bilmiyorum. az gelişmiş ülkelerde herkes siyasetle ilgilenir diye okumuştum bi yerde.

milliyetçilik inançtır diyen süzme cahiller tarafından eleştirilen adam gibi adamdır.
kıvıran,dansözlük yapan,hergün farklı konuşan tiplere dert olmuştur.

ikisinin karışımı olup talihi de es geçmemek lazım.

sırf bu sorun yüzünden bekçilik mesleğini çıkarmadılarsa ben de bir şey bilmiyorum.
-yahu her yer polis doldu taştı göze batmaya başladı!
-ee bundan sonrakileri bekçi yapalım gece gezsinler göze de batmazlar.
-süper fikir başganım.

iyi bir egitim ve ahlak bilgisi verilmeyen,anne babanın sıkıntılı bireyler olması sonucunda psikolojik sıkıntıları olan çocuklar yetişiyor.ilerde kendine yararı olmuyor ki çevresine yarari olsun.bu bir kısır döngü böyle bir ehliyet olsa keske dediğim durum.

kafa sözlük kulüpleri içerisinde en fazla üyesi olacağını tahmin ettiğim kulüp. üye alımı açıktır arkadaşlar, nasıl kapatabiliriz ki zaten üye alımlarını?!?!

günü tam olarak belli olmayan ama diyanetin her yıl ramazan ayının 27.gecesi olarak kabul ettiği, kur'an'ın inmeye başladığı, 1000 aydan (83,3 yıl) daha hayırlı olan gece.

kadir gecesi olan gece, rüzgar olmaz, yaprak bile kipirdamaz ve gökyüzü açık olur. yıldızlar diğer günlere göre net görünür.
o yuzden bu gece olması çok yüksek ihtimal.
cebrail asm (ruh) yeryüzüne iner.
kadir geceniz mübarek olsun.

halide edip'in ne kadar dolu olduğunu ortaya koyan, o zamanları çok güzel tarif eden, dili zengin olan, karakterleri renkli olan, yazı yazmak isteyene mihmandar olabilecek kitap.

vazgeçmek.. en değerli olandan.. bundan daha yıpratıcı bir şey var mı bilmiyorum..

sorarken ki buz gibi duygusuzluğundan, soğukkanlılığından ve kısık sesli kahkahasından korktum. evet korktum.

herkesin elinde internet var. ilk olarak yaşadığınız bölgeyi geniş çaplı ele alarak gezilebilecek tarihi, doğal güzelliği vb. olan yerleri listeliyorsunuz. sonra bunları size en yakın olandan en uzak olana doğru sıralıyorsunuz. ufak bir sırt çantası alıyorsunuz. içerisine, çay ya da kahve dolu bir termos, bir adet kitap, atıştırmalık bir şeyler koyuyorsunuz. yolculuğa hazırsınız arkadaşlar. önceliğimiz bizi zorlayacak mesafeye gelene kadar yürümek arkadaşlar. yürüyüş çok faydalı bir aktivite. gittiğiniz yerde oturup, içeceğinizi yudumlayıp tercihe göre kitabınızı okuyarak aktif dinlenmenizi yapıyorsunuz. herkesin elinde telefon da var. gittiğiniz yeri ön plana çıkaran fotoğraflar çekiyorsunuz (selfie değil). hatıra kalması açısından bir tane selfie çekebilirsiniz ama abartmayın lütfen. bu çektiğiniz fotoğrafları düzgün bir şekilde arşivleyerek kendinize minik bir fotoğraf koleksiyonu yapmaya başlıyorsunuz. gidilecek yerlerin mesafesi arttıkça, eğer imkanınız varsa bir bisiklet edinip bisikletle gitmeye başladınız mı, a'dan z'ye ucuz, kaliteli ve sağlıklı bir hobi edinmiş oluyorsunuz. arz ederim.

yazın ve geçin arkadaşlar.

genele hitap eden ilgi çekici bir başlığınız varsa, insanlar zaten altına üç beş kelime bile olsa fikir beyan ediyorlar.

işimbu'nun farkındalık duyarına katılmakla beraber ağbi, abla, üstad, mentor gibi kavramların özgür düşünceye pranga vuracağını düşünüyorum.

herkes 1000'lerce kitap okuyup, yüzlerce farklı fraksiyonun savunuculuğunu yapmak zorunda bırakılmamalı.

bırakınız yazsınlar, bırakınız ellerinden geldiğince seni, beni, öbürünü eleştirsinler. gerekiyorsa özelden fikirleri için en namuslu ve küfürlü kavgalarını versinler.

ünlü bir kemankeşin mahlasıdır aynı zamanda.
tozkoparan iskender.

daha fazlası için...

kendini olumlu algılama eğilimine verilen isimdir.

başarısızlıklarımızdan dış etmenleri sorumlu tutarken başarılarımız için kendimizi takdir ederiz. en bilinen örneği, sınavdan yüksek aldığımızda ''ben aldım'' derken düşük aldığımızda ''hoca düşük vermiş'' dememizdir. her ne kadar sorumluluktan kaçıldığı algısı yaratsa da benlik saygımızı- self-esteem koruyan bir savunma mekanizmasıdır.

ihsan oktay anar'ın 2007 yılında iletişim yayınlarından yayınlanan romanıdır.
bu kitap mezarlıklar arasında sükuneti arayanların kitabı, hafta sonu sadece kafa dinlemeye bir mezara bakıp düşünmek için mezarlığa giden gariplerin okuyabileceği kitaptır, bunu yapmayan biriyseniz ya da bu davranış size çok garip geliyorsa hiç başlamayın derim.

eğer hala okumayı planlıyorsanız bu kitabı, hazırlıklı olmalısınız çünkü sayın ihsan oktay anar musikiyle hicvi, aşkla korkuyu, merhametle kini bir araya getirerek öyle bir karışım yapmış ki okuduğunuz her satır sizi hayretlere sürükleyecek çünkü bir paragrafta etrafta kimseler olmasa kahkaha atarım şimdi diyebileceğiniz bir satır okurken bir sonraki paragrafta ağlamak üzere olduğunuzu fark edeceksiniz…

kitapta ben en çok muhayyer hüseyin efendiyi sevdim. (muhayyer lakabını cemaat içinde kazara yellenmesi sonucu almıştır. bu kazadan sonra hem hayrete düşmesi hem de yellenirken çıkan sesin “muhayyer” perdesinde olduğunun musiki üstatlarınca tespiti, ona böyle bir lakabın takılmasına vesile olmuştu.) ve eflatunu (ona neden eflatun dendiğini de okuyun öğrenin yahu) sevdim.