leonid gayday'ın 1973 yapımı, bilim kurgu/komedi türündeki sovyet çıkışlı filmidir. leonid kuravlyov, yury yakovlev, aleksandr demyanenko ve natalya selezneva başrollerde oynar.

olaylar şurik adlı bir bilim insanının evinde başlar. kendisi bir zaman makinası yapmaktadır ve bu süreçte bina yöneticisi olan ivan vasileviç'in sınırlarını zorlamaktadır. binanın elektiriği konusunda sorun yarattığı için kurumlara karşı büyük bir korku besleyen vasileviç, şurik'i uyarmak için evine gelir. o anda şurik makinasını çalıştırır ve yan dairede soygun yapan hırsızı, miloslavski'yi açtığı duvar sayesinde evine alır. miloslavski kendini soygun yaptığı evin sahibinin arkadaşı olarak tanıtır ve kendini bu anlaşılamayan durumdan kurtarır. ancak makinasının işe yaradığını gören şurik, bir kere daha çalıştırarak ıv. ivan'ın olduğu zamana gider. yaşanan bir karmaşa sonucu, vasileviç ve miloslavski, ıv. ivan ile yer değiştirirler.

büyük karmaşalar sonucu vasileviç, çar koltuğuna korkunç ivan olarak yerleşir, miloslavski de kendisini prens olarak tanıtıp sarayda kalır. ıv. ivan ise şurik'in hayatına dahil olmak zorundadır.

ayrıca filmin ilk ve son sahnesi siyah beyaz olarak çekilmiştir. her şeyin başladığını ve bittiğini, şurik'in gerçek hayatına döndüğümüzü gösterir bu çekim tekniği. renkli çekilen tüm filmin asıl konusu olan hikaye, şurik'in fantezisinden başka bir şey değildir.

kötü olduğunun göstergesidir. bence psikolojiden değil kalpten kayanklı bir şeydir, bu gibi insanların kalpleri kararmıştır.

"herkese böyle yürüyor musun? "

hiç yakıştıramıyorum...
ama tam "valla billa hayır" dicem bi gülme tutuyor o ayrı.*
sormayın, yalana hiç gerek yok, aramızda hallederiz.*
ayrıca;

(bkz: ironiyi anlamayan nesle aşina değilim)

hıh!

27 mart 1977'de ispanya'nın tenerife adası'ndaki los rodeos havalimanı'nda kalkış halindeki klm hava yollarına ait bir boeing 747 henüz pistten ayrılmamışken, pan am hava yolları'na ait boeing 747'yle çarpıştı. toplam 583 kişinin öldüğü kaza havacılık tarihinin en büyük kazasıdır.

cins takıntısı olmayıp sokaktan bir can sahiplenmek isteyen varsa bana ulaşabilir. önüme çokça ilan düşüyor özellikle istanbul civarında.

"doğarken ağladı insan bu son olsun bu son" kısmında tüyleri diken diken eden mükemmel bir eser.

evdeki oyuncağa iv kateter taktığım resim. uzaktan eğitimin bir özeti niteliğinde.*

nasıl bir distopik ülkeye geldik ya
bu ülkede yaşayacağıma isveç’in köyünde elma veren ağaç olaydım

ömürleri boyunca istedikleri arabaları vergisiz alacaklardır.*
havaalanlarında her daim vip olarak geçiş yapacaklar.
çevirmelere takılmayacaklar.
çocukları ve hatta torunları bütün ihaleleri kapacak, hayata 8-0 önde başlayacaklar.
ister bir yıl görevde kalsınlar ister üç gün....
bu gözler taycan 4s'i ve volvo xc90'ı ve mercedes g350'i bir arada, tek bir aileye ait olduğunu gördükçe doluyor, kadere bak ulan, dedirtiyor.
evet bir fabrika sahibi gayet rahatça bunlara sahip olabilir, bir galeri sahibi de...
tek dönem vekillik yapıp buna sahip olanları görünce deliriyorum. bakan olanı artık siz düşünün.
haaa bu arada kabine değişse kaç yazar? birileri yine asla görevlerini ve ödevlerini yerine getirmeden muazzam zenginliklere ulaşacak.
sıradan vatandaş alsa haram para derler, meclistekiler alınca çalışıyor, helaldir derler müge applaaaa!

savaş ritimleri
medarı maişet motoru
lüzumsuz adam
aylak adam
saatleri ayarlama enstitüsü
ölü canlar

en sevdiğim meyvelerden biridir.

abartısız söylüyorum eskiden bir oturuşta 6-7 tane yerli muz yerdim.

şimd yiyemiyorum tabii ki, kilosu 10 liradan başlıyor.

korku hikayeleri okumak.

özgüveni azaltan her ne varsa o durumun üzerine gitmek.

en yakın arkadaşlarını göz göre göre eziklemek itin malum tarafına sokmak birinci sırada gelir.

iki yıl iki ay önce göçüp giden babamı çok özlüyorum. çocuklara belli etmemek için onların yanında ve uyanık oldukları saatlerde babamın fotoğraf ve videolarına bakmıyorum.

onlar uyuyup da el ayak çekilince ardiye olarak kullandığımız küçük balkona gidip doya doya bakıyorum fotoğraflarına. o an bir dal sigara alıyorum yanıma, sırdaşlık etsin diye bana.

ondandır ki günde iki üç dal sigarayı çıkaramıyorum hayatımdan.

(bkz: özlemek)

22.04.2023 günü gelen edit: bu özlemek denen şey zaman geçtikçe dik bir yamaçta aşağı doğru yuvarlanarak çığ gibi büyüyen bir şey.

empati ve özel alana saygıdır.

tabi kıskanıyor efendim almanya kim köpek afedersiniz. bakınız bu dayımız çok güzel açıklamış, almanya gariban ülkeymiş buyrun;

biyomimetik, insanın günlük yaşamında karşılaştığı sorunları doğayı örnek alarak ya da taklit ederek çözme çabasıdır. isviçreli mühendis george, 1940'larda köpeği ile birlikte yürüyüşe çıktığında bir bitki, köpeğine ve kendi pantolonuna yapışıyor. bu bitki pantolunundan ve köpeğinden zor bir şekilde ayrılıyor. bunu fark eden george' nin aklına bir fikir geliyor ve dulavrat otundan aldığı ilham ile giyim sektüründe kullanılan yerel dilde cırt cırt diye bilinen velcro bandını keşfediyor.

özellikle dünya - al cenneti çal başına - var - hacel obası şarkılarıyla gönlüme taht kurmuş, solistinin sesi kadar enstrümanların da kalitesi tavan olan türk müzik grubu.

2 bira cancağızım, evet yetiyor.. ekonomik insanım ben.