bir kız arkadaşım vardı, olmadı yürütemedik ayrıldık. kötü ayrılmadık ama. ( her ne kadar olabiliyorsa kötü olmamak tabii ki) yani ayrılık sırasında, sonrasında da kırmadık üzmedik birbirimizi. aradan 3 sene filan geçti, bu birlikteliğimiz sırasında bana deriden çok güzel bir bileklik yapmıştı, ben de çok yıpranmasına rağmen neredeyse hiç çıkarmadım, çok güzeldi çünkü. arada ona bakar aklıma o gelirdi, gülümserdim. geçtiğimiz ocak ayında bir sabah uyandım, o bileklik yatağı toplarken gözüme ilişti, kopmuştu. üzüldüm ama çok düşünmedim üzerinde, dediğim gibi çok yıpranmıştı çünkü, olağan karşıladım, "belki tamir ederim" diye bi yere kaldırdım.

öğlene doğru telefon çaldı, eski kız arkadaşımın kız kardeşi, hayırdır diye açtım, ağlıyor ama nasıl? "urlalı abi, ablam trafik kazası geçirdi nolur gel", arabaya atladım gittim hastaneye ama maalesef kurtarılamadı, o akşama doğru vefat etti.

tesadüf müdür, başka birşey midir bilmiyorum ama aradan aylar geçti, hâlâ o bilekliği ve o günü hatırlayınca bir tuhaf olurum

( sonradan öğrendim, kaza anı ve benim uyanıp yatakta bilekliği görmem zamanları da hemen hemen aynı, arada 5 dakika yok.)

şu an farkına vardığım durum. tüm hayatıma zarar veren boş arkadaşlarımı çıkartıyorum ama hiç arkadaşım kalmadığını hissediyorum sizce doğru mu yapıyorum çok düşünüyorum bu konuyu.

benimki tamamen içgüdüsel olan durumdur. onun dışında beni hayatta tutan iyi bir neden bulamıyorum.

(bkz: yaşama içgüdüsü)

çocuğuna en güzel şekilde örnek olmaktır.

çünkü yazar olmak için ya da ün için çabalamadı hiçbir zaman. kendi maddi ve manevi sıkıntılarından kurtulmak için ya da onları eline somut bir şekilde alıp bir de bu açıdan bakmak için yazdı. yeteneği ve çabasını orta bir noktada bileştirmeyi başardı ki artık onun için yazmak yemek içmek gibi bir ihtiyaca dönüştü.

nerden, ne zaman, hangi amaçla geldi hatırlamıyorum ama bu.

konuşmayı bilmeyen muhaliftir. doğrusu için ibbb şeçimlerini bir senede 2 kere kazandık diye dolaşması gereken muhaliftir.

emre aydın'ın odası.

koca şehirde yalnızım,
topluluklar içinde yalnızım,
mahallede yalnızım,
işyerinde yalnızım,
akrabalar içinde yalnızım,
arkadaşım yok yalnızım,

bir yer hariç !? yalnızım.

t. daha buradaki yazım yanlışını görmemiş olan yazarlardır. *

'üzülmemiş gibi yaparken, bi'zaman sonra hakikaten üzülmemeye başlıyorsun.' mucizesi.
bu; duyguların kendine ötenazi yaptırma biçimi.

bir oturuşta geberene kadar yenebilen yiyecek. baharatlı pirinc uzerine et sotelenmiştir. sıcak, soguk olmak üzere ve farklı boyutlarda satılır. limon sıkılarak yenilir.

şimdi bir dönem vardı açılım süreci diye. hani habur sınır kapılarından birileri geçmişti, oslo görüşmeleri olmuştu, hatta geçen sene osman öcalan tv lere hem de trt'ye çıkmıştı. cumhurbaşkanı olarak öğrencilerden çekinmekte ne bilim.

eleştirdikleri akp’nin son dönemi, vadettikleri akp’nin ilk dönemi. bu da böyle bir gerçek. aynı yolun yolcusu iki parti benim için, ne bir beklenti içerisindeyim ne de bir şeylerin değişeceği yönünde umudum var.

ben ve uykumdur. bir araya gelsek muazzam olurdur.

+ hocam biz arkadaşlarla eylem yapacağız, izin almak istiyoruz.
- ne eylemi bu? haklı taraf mısınız siz?
+ evet hocam.
- eyleme sizin gibi haklı olmayanlar da katılacak mı?
+ nasıl yani?
- lgbt, hdp filan.
+ hayır hocam.
- iyi o zama yarın sabah arka bahçede yarım saat yapın, dağılın. yerlere de çöp atmayın. sessiz olun.
+ sağolun hocam.

kürdistan'tan sonrasını okumadım.

müzik dinleme ve paylaşma platformu

ve o an söylemeniz gereken şeyler, sonra aklınıza gelir. bu da acıyı perçinler.