online eğitim veriyolar, sadece çocukla değil çocuğun ailesiyle de muhatap oluyolar, canlı dersleri okul idaresinin gözetiminde yapmak zorunda kalıyorlar*. whatsapp webte çağrı merkezi çalışanı gibi teker teker soru cevaplıyorlar.

pandemi başladığından beri en çok yapmak istediğim şeylerden birisi bu sanırım. kulaklığımı takıp hiç gitmediğim daha önce hiç bilmediğim bi şehirde dolaşmak, orayı tanımak ya da istanbulda bi sahil boyunca yürümek, parklarda yeşilliklerde oynayan çocukların o bitmeyen mutluluğuna hayran olmak, kuzguncuk ve balat gibi ara sokaklarıyla renkli evleriyle bile insanı büyüleyen yerleri gezmek, dolaşmak, müziğimle beraber düşüncelerimde kaybolmak istiyorum. içim rahat bi şekilde gezmeyi, yürümeyi ve deniz havası almayı o kadar özledim ki*.

ülkücü kızlara deniyor. ülkücü reisi, hoşlandığı asenanın önüne tesbihini atar. bu attığı tesbihin ; "bu asena bundan sonra benim kız arkadaşımdır"manasına geldiğini öğrendiğimde şok olmuştum. gazi üniversitesi geleneği olsa da * kendi okulumda da şahit oldum. kız istemiş ya da istememiş bir önemi yokmuş. *

kimse kimseyi sevmek zorunda değil.

bu ülke şu meselelere gülüp geçmeyi artık öğrensin, valla billa bıktım. belli dönemlerde siyasal islam marjinalliği, belli dönemlerde atatürkçülük marjinalliği ve sürekli sistem içerisinde bu tartışma yapılıyor. bırakın arkadaşım geçmişi ve geleceği, teknoloji diye bir tren var ve kaçıyor. ona bindik bindik yoksa yine atatürk gibi birine ihtiyaç duyup bizi kurtarması için çabalayacağız.

suni gündemlere toplumsal tepkiler verilmeli artık, tv lerde reyting uğruna bütün değerlerimizin içi boşaldı.

ben gelecek istiyorum, bana geçmişle gelmeyin. 50 yıl sonra 100 yıl sonra işleyecek devlet projeleri koyun ortaya, eğitimi düzeltin. bıktık marjinalliğinizden, radikallığınızdan

soykırım yapsaydık bunu savunacak ermeni kalmazdı dedirten başlık. herkes bilir türkler yarım iş yapmaz. biz nazi de değiliz. dünyaya barışla hükmetmeyi dileriz. yüzyıllarca da bunu savunduk. soykırım yapan ermenilerdi. xocalı da sadece bir örneği bunun.

"kitap gibi kadınsın vesselam okudukça güzelleşen..."
cümle aynen buydu. sanırım hayatımda aldığım en güzel iltifattı.

türkçesi eponim.

kısaca bir şeyin isim babası veya isim annesi diyebiliriz. eponimler hem gerçek hem de kurgusal kişilere veya yerlere dayanabilir. tıpta pek çok hastalığa, onları keşfeden kişilerin adı verilmiştir. eponim'in başka bir formu ise başlangıçta marka isimleri olan ancak şimdi o kategorideki tüm ürünler için kullanılan kelimelerdir.

bazı eponim örnekleri:
amerika= ünlü kaşif amerigo vespucci,
obamacare= eski abd başkanı obama zamanında çıkartılan sağlık reformu yasası,
alzheimer= onu tanımlayan alman doktor alois alzheimer'dan adı gelmektedir,
sandwich= kumar masasından kalkmadan nasıl karnımı doyururum diyen ingiliz asilzadesi john montagu (kendisinin soyluluk ünvanı 4th earl of sandwich'tir ),
sana yağı = benzeri tüm yağlar için kullanılır,
fahrenheit = fizikçi gabriel daniel fahrenheit,
diesel (motor)= mucidi rudolph diesel.

emre aydın şarkısı. sebebini bilmeksizin her çaldığında açip klibiyle birlikte dinlediğim şarkı.

bir müddet kamuflajlarımı giyinip ortalıkta dolanmıştım. ortama baktım neresi burası kim var kim yok? sevdiğim bir yazardan mesaj geldi o ara. ya kusura bakma bak yanlışta anlama bir tek senin cinsiyeti çözemedik.* (kötü niyetli bir soru değildi çok saygılı bir yazar)sonra ben koştur koştur christian bale ile ilgili bir tanım girdim hastasıyım gibilerinden. hem burayıda çözdüm. aa ne bu gizem? istediğim başlığa özgürce yazmalıyım. bu yüzden buradayım. işin özü yazıp beynimin kurtlarını dökmek..
bir erkek yazarın kızlar bana yürüyor nickimi değiştireceğim yakarışınada şahit oldum. kadın ile ilgili başlıklarda yazanları pusuda bekleyenleride. kim kadın kim erkek anlasan ne farkedecek? ne geçecek eline? fikirlere bak sen ne dönüyor o alemlerde.onu anlamak mühim mesele.

ülkeler ve tarihlerinden bi haber bir yazar arkadaşın yapmaya çalıştığı eleştiri.
andımız tamamen sembolik bir olaydır.
tıpkı istiklal marşında olduğu gibi. onu da günümüze göre güncelleyelim yada kaldıralım o zaman.
mesela ingiltere de kraliyet aynı şekilde sembolik olarak mevcuttur. ülkelerin marşlarına baktığın zaman zaten bunun gibi günümüz de pek anlamlı olmayan söylemler ve yeminler görebilirsin. yine kültürel olarak devam ettirilen özel günler vesaire de buna dahildir.
"artık çalar saatimiz var şu ramazan davuluna ne gerek var" denilince bile ortalığı inleten ve işi maneviyata kültürel değerlere yada adetlere bağlamaya çalışan tiplerin, böyle bir cümleden rahatsız olup yaptığı kalitesiz eleştiriler komiğime gidiyor.

hastalıktır manyaklıktır.
netflixten daha çok pornhubda vakit geçiren biri olarak konuşuyorum aşırı kötü bir bağımlılıktır.
bunun bir tık ötesi kafa sözlük bağımlılığı.

garibanın yüzü gülür mü?

agama bi nickaltı girelim

son zamanlarda bol bol artılamasıyla gönlümü çelmiş olan yazar.

“etrafınıza şöyle bir göz gezdiriniz! gerçek hayat denilen şeyin ne olduğunu, nerede olduğunu bilmiyoruz bile! kitaplarımızı, hayallerimizi elimizden alsalar, öylece ortada kalakalacağız.”

yeraltından notlar, fyodor dostoyevski

yeri gelmişken mutluluğun resmi denildiğinde bu tablo gündem olur genelde. abidin dino yapmış derler. bu bilgi yanlıştır. bu tabloyu amerikalı ressam dianne dengel yapmıştır. ismi de home sweet home’dur.

istanbul'da kendilerine "tebliğciler" adını veren bir grup, alkol tüketilen mekanların önünde durup insanlara nasihatlerde bulunmuş, videoya alınan kayıtlar yayınlanınca da sosyal medyada gündem oldu.



buradan

bir iorek byrnison ukdesidir.

2008 yılında vizyona girmiş bir bollywood filmidir.yönetmen ve başrol tabii ki canımız cicimiz aamir khan.
filmin konusu:mafya babası olan ghajini'yi bulmak.
mafya babası tarafından saldırıya uğrayan bir çiftimiz var.adam acı çeksin diye ilk önce kadına eziyet ediyorlar diye hatırlıyorum.kadın da hemen ölmeden önce mafya babasının adını sevdiği adamın kulağına fısıldıyor.adam 15 dakika da bir her şeyi unuttuğu(değişik) bir hastalığa tutuluyor.her yer not defteri,kağıt,kalem.yaşamında sadece o hedefe ulaşmak üzerine kuruyor.

3 saatlik bir film.iyi seyirler.

belkide dünya'da en çok afrika'da satılıyor. kıvırcık saçlarından utanan kadın, erkek tüm siyahlar saçlarını kazıtırlar ve kadınların çoğu peruk kullanır. peruk kullanmayanlar ise saçlarını düzelttirir ve belkide bir ay saçlarım bozulacak diye başını yıkamaz yada saçları ıslanacak diye yağmur yağdığında kaçacak yer arar.

bir insana dövme ve piercing yüzünden duyguları ya da sorumluluk duygusu yokmuş gibi yaklaşanların olduğuna şaşırdığım başlıktır. bir kadının anne olabilmek için ihtiyacı olan şeyin dövmesiz ve piercingsiz bir vücuda sahip olması gerketiğini utanmadan söylemek ve bu kararı haklı bulmak saçmalıktır. insanın bu tarz zevkleri olması ve bunu bilmeniz onun kim olduğunu bildiğiniz anlamına gelmez. bir başkasının piercing ve dövmeleri mahkemede konuşulacak kadar düşüldü mü cidden, bu konuda söz sahibi olabileceğini düşünecek kadar hadsiz mi bu mahkeme. hukuk bu mu yani?