ülkemde, araplar ve arap sevicileri istemiyorum diyerek çıtayı yükseltiyorum.

bu o.ç.'nin(küfür manasında olan) o kadına yaptığı eziyetlerin belki en hafifidir bu okuduğumuz. bunu yapabilen yaratık kim bilir şimdiye kadar neler yaptı o kadıncağıza ama öldürmeyi başaramadığı için duymadık. yazıklar olsun sizi insan yerine koyup yargı önünde yargılayan bize de. insanlık onuru bırakmadınız lan bizde!

kocası olmayan kadını
kafadan edepli yapan başlık.
(bkz: azıcık aşım kaygısız başım).

"ne alaka be kardeşim, ne alaka???!!!" dedirten açıklamalardır.



link butonu

eurovision videosunu izleyip bu kadına sevgi doluyorum.

harika bir opeth parçasıdır. hafif karamsar havası ve huzur verici melodisiyle dinleyiciye yüksek bir enstrümantal keyif verir, parçayı sözsüz sandığınız anda kudretli bir vokal bu altyapıya eşlik eder. 11 dakikaya yakın bir uzunlukta olduğunu bu tanımı girerken öğrendim. hiçbir zaman bu kadar uzun gelmedi.

küçüktüm bayağı, doğrusu hiç hatırlamıyorum, annem babam anlatıyor. annemler serada çalışıyormuş, ben de dışarıda oynuyormuşum ne oynuyorsam artık. bir an da annem çocuğa bakayım demiş ama yokum. annem komşulara sormuş, babam etrafa bakmış saklanmış mıyım diye ama yokum. nerdeyim dersiniz? evin yakınında otlarla dolu bir kesik varmış ben orda uyuyormuşum. babamlar başta telaştan hiç fark etmemişler sonra babamın bir anda gözüne çarpmışım. tak ordayım uyuyorum. bendeki keyfe bakar mısınız? köy yanıyor umrumda değil havaları. küçükmüşüm ama. annemlere göre kayboldum bana göreyse dinlenme molası. orda neden uyudum hiçbir fikrim yok. hep gülümseyerek anımsadığımız küçüklük anılarımdan biri.

(bkz: winter is coming)

hele bir kış gelsin, işte o zaman dönüp bakarız ilgili bakanın beyanı esas mıymış ?

saf bir sevgi , saf bir vefanın hikayesi.

richard gere ve joan allen'in başrol olarak yer aldığı 2009 çıkışlı filmdir. kurgu olsa da japonya'da yaşanmış bir hikayeyi izleyicilere aktarmıştır.

izlemeden önce hikayeyi hiç bilmeden izlemiştim. filmin sonunda yaşanmış bir hikaye olduğunun anlatılıp hachikonun gerçek fotoğraflarının da gösterilmesi beni çok etkilemişti.

bu köpeğe insanların çoğundan daha fazla saygı gösteririm ben. japonlar da öyle yapmış.

hachiko'nun son yolculuğu

ingiliz ressam thomas cooper gotch'un 1896 yılında bitirdiği, bugün tate gallery'de sergilenen alleluia isimli eseri.

bunda rahatsız olacak ne var ki ya?
aşırı tatlılar ya. umarım bebişleri sağlıkla dünyaya gelir.

ahmet hamdi tanpınar'a ait aşağıda bulunan şiirin ilk kıtası, bir zamanlar msn başlığımdı.

ne içindeyim zamanın

ne içindeyim zamanın,
ne de büsbütün dışında;
yekpâre, geniş bir ânın
parçalanmaz akışında.

bir garip rüyâ rengiyle
uyuşmuş gibi her şekil,
rüzgârda uçan tüy bile
benim kadar hafif değil.

başım sükûtu öğüten
uçsuz, bucaksız değirmen;
içim muradına ermiş
abasız, postsuz bir derviş;

kökü bende bir sarmaşık
olmuş dünya sezmekteyim,
mavi, masmavi bir ışık
ortasında yüzmekteyim...

olur biter,
geçer gider.
ama canımı yaka yaka yutkunduğum şeyler var.
olup bitmeyen,
geçip gitmeyen.
zaman zaman yine uykusuzluk çekiyorum ama...
çok da takılmıyorum artık bu uyku konusuna,
uyuyunca geçmeyen şeylerin olduğunu anladığımdan bu yana.

cahit sıtkı tarancı

senin dedi, yanağını yerim dedi.
senin gibi asker görmedim,
senin gibi 2 tane daha olsa..

2 çay aldım kantinden birini keyfine içiyom, gubarıyom böyle. içtima falan var.*

en sevdiğim ötekileştirme ifadesidir.

yazarlar da bolca bulunan durum.
bir donem severek okuduğum (bkz: sezgin kaymaz) in da kitaplarının başında "ingiliz dil ve edebiyatı bölümünü türkçe dersini veremediği için son sınıfta bıraktı. yazıyordu. yani lise mezunu yazmaktansa bu daha havalı öyle değil mi ?
en son bitirdiği okulu söylemek yerine "falanca konuda eğitimini yarıda bıraktı" diyerek karizmatik bir hava katmaya çalışıyorlar.
evet, her başladığımız okulu bitirmek zorunda degiliz ama bitirdiğin okulu da söyleyip geçecek kadar da kendine güvenin olmalı diye düşündüğüm durum.

son birkaç bölümünü izlemeye kıyamadığım netflix dizisi, kasedeki kalan çam fıstıkları gibi en son yicem,

insan hayatında bazı dönemler vardır; olumsuz bir şey olur ona üzülürken bir bakmışsın başka bir olumsuzluk daha olmuş, tam onları sindirmeye çalışırken başka bir şey daha gelir başına ve her şeyin düzeleceğine olan inancın azalır. içinden bir ses 'hepsi geçecek' dese de o dönemi yaşarken hissettiğin duygular baki kalacaktır.

beyaz yakalı için artık kabusa dönüştü.

kurum ve kuruluşların azalan maliyetlerini, çalışanların artan maliyetlerine adilane bir sistemle pay etmiyor oluşları, çalışanların evdeyken yeterince çalışmıyor şeklinde algılanmaları iki büyük başlıca sorun. yalnız yaşayan bir insan olarak normal ofis düzeninde çalıştığım döneme kıyasla ev masraflarım en az %50 oranında arttı. elektrik, su, ısınma, mutfak masrafı derken aylardır alıştığım, bildiğim düzenin çok üstünde harcama yapmak zorunda kalıyorum. çalıştığım kurumun bu konuda aksiyon almayarak kafasını kuma gömmesi kurumsal bağımı, güvenimi zedeliyor. bana bağlı çalışan personeli ben, benim bağlı olduğum yöneticilerse beni motive etmekte güçlük çekiyor. insanların ortak sistemlerde mesai saatleri içinde online olup valla billa çalışıyorum, yeminle işimin başındayım stresini yaşamalarıysa cabası.

yani ülkede tonla problem var. ama çalışan açısından evden çalışma ile ilgili yönetmelik, yönerge eksikliği, usul ve esaslardaki belirsizlik ve düzensizlik de üzerinde konuşulması gereken bir diğer sorun, şımarıklık değil.