herkes sorunu öğretmene, meb'e atmış fakat aileden bahsetmemişler. efendiler eğitimin ailede başladığını belirtmek isterim, aile düzgün bir şekilde çocuklarına örnek olursa çocuğu da onu örnek alıyor ve daha düzgün bir insan olmaya başlıyor. aile tarafından doğru ve yanlış öğretilmeyince çocuk da yanlış bir şekilde hayatını sürdürüyor.

tabi bu demek değil öğretmenin etkisi yoktur diye, muhakkak öğretmenin de etkisi vardır hatta aileden gördüğü eğitimi okulda da pekiştirecek ve geliştirecek olan öğretmendir. çünkü bir yaştan sonra evden çok okulda vakit geçirecektir. belirli bir yaştan sonra da öğrencinin kalitesini öğretmen, arkadaşları, ailesi farklı oranlarda etkili olmaktadır.

cemal süreya'nın bu edebiyat dergisini çıkarmak için evindeki eşyalarını-özellikle de değerli bir halısını- sattığı söylenmektedir. dönemin şartlarına göre çıkarılması için çok emek harcanmıştır.

ben öyle değilim baştan söyleyeyim. ilk zamanlar inanılmaz itici geliyordu bu şekilde yapanlar. şimdi nedense bir sempatikleşti işler. devam edin arkadaşlar. yalnız arada özele geçiyorsunuz kopmalar oluyor özet de geçin bize.

"unutmak mı, delisin,
gitmesem de bekler orada deniz.
gelirsem, bilmelisin
benim beklememdir burada deniz.

gitmek gibi geleceğim
denizin delisine.
delinin denizi gibi
o ne kadar giderse."

demiş özdemir asaf ve son noktayı koymuştur, unutmak imkansızdır.

rüyamda arkadaşım, sevgilimden ayrılmam için yüz milyon dolar teklif ediyodu ama bu teklifini whatsapp üzerinden yaptığı için pek ciddiye alamadım. şimdi düşündüm de 100 milyon dolar güzel paraymış bu zamana kadar hep beleşe ayrıldık üzerine bi de alkolüydü depresyonuydu bir sürü para harcadık, iyi teklifmiş.

bugün her zaman gittiğin kafede oturmuş efendi efendi cafer modarres sadıqi’nin at kafası isimli kitabını okurken çaprazdaki masada oturan ve kalabalık oldukları için bağırma hakları olduğunu düşünen grubun içindeki bir kadının herkesin ilgisini toplama çabası ile haykıra haykıra konuşurken kurduğu cümledir.

şimdi bu cümlenin neresinden tutsam tuhaf geliyor bana. neresinden tutsam acaba? önce dincilere bir güzel sövüp sayan arkadaşımız daha sonra da muhalefeti budadı baştan aşağı. söylediklerinin hiçbir anlamının olmaması önemli değildi onun için. zaten ne söylediğine da odaklı değildi. çünkü gözleri etrafı tarıyordu sürekli. izlenmediğini anlayınca ses tonu daha da yükseldi. ben kitabıma odaklanıp cihan’ın planını çözmeye çalışmaktan vazgeçip gözlerimle değilse de kulaklarımla bu enfes konuşmayı takip ettim.

bir süre sonra altın vuruşu yapmak isteyen kardeşimiz bir sene imam hatipte okuduğunu, birçok şeyi bildiğini, birçok şeyin yanı sıra da kendine yetecek kadar dua bildiğini söyledi.

benim aklım burda karıştı aslında. kendine yetecek kadar dua ne olabilirdi? iki rekat namaz çıkartabilecek kadar mı? zor durumda kalınca içini rahatlatacak kadar m? burada olduğu gibi haykırmalı sohbetlerde değinecek kadar mı? ayrıca bir insana yetecek dua sayısı kaç tane olabilir? ayetel kürsi yeter mi mesela tek başına? fatiha ve ihlas bir insan için yeterli olur mu bir yere kadar?

dinlere oldukça mesafeli duran biri olarak anlam vermekte çok zorlandım. hala da zorlanıyorum. acaba ben kendime yetecek kadar dua biliyor muyum?

umarım biliyorumdur. süphaneke, dinimiz amin.

gayret gösterdiği halde amaca ulaşamamanın sebep olduğu ruhsal gerilim hali.

bir tarihi eserin başına gelebilecek kötü şeylerden biridir. o kadar zenginiz ki bu konuda nereyi kazsak bir medeniyet çıkıyor neredeyse. çok eski ve bir o kadar muhteşem değerlere sahip topraklarımız. fakat hem halk olarak biz, hem de yöneticilerimiz, olağanüstü duyarsızız bu değerlere karşı.*

geçen gün şehrimdeki birkaç tarihi mekanı gezmek için dışarı çıktım. kapalı çarşımızda, küçük cami diye geçen, tarihi 1370 yılına dayanan bir camiye gidecektim. önceleri çok geçmişim önünden fakat hiç dikkatimi çekmemişti. daha sonra araştırınca böyle bir yerin varlığını öğrenmiş bulundum. neyse oraları boşverin. ben gittim kapalı çarşıya arıyorum arıyorum cami yok. navigasyon da burayı gösteriyor koca cami nereye gitti derken oradaki amcalara sordum. aha burda gızım, dediler bana. meğer bir esnaf amca oralara asmış sattıklarını.*kamufle etmiş koca camiyi. üzülerek güldüm halimize.
güzel projelerim var aslında bu değerler için. imkanım da olsa keşke.

demem o ki türkiye'de yaşamak zor fakat tarihi eser olmak daha zor.

tanımları okudum, herkes bir şeyler yazmış.
niçin örnekleri irdelemiyorsunuz.
rahmi koç, güler sabancı ve daha yüzlercesi.
bu adamların hiç birinin (harcamak maksadıyla) paraya ihtiyacı yok.
fakat ömürlerinin son gününe kadar çalışıyorlar.

sizlerin ; çalışmak kavramıyla aranız açılmış.
çalışmak olgusuyla barışın diyorum.

zenginlerin bir farkı var ; istedikleri işi yapıyorlar, istedikleri şekilde çalışıyorlar.
haftanın üç günü işi kırabiliyorlar.
ve geceler çuvala girmedi ya !
gecelere akıyorlar.

şunuda söyleyeyim...
allah ; inşallah kaza, bela, hastalık vermezse ; benimde azımsanmayacak birikimlerim var ve çalışmaya devam ediyorum.
hayat çalışınca, üretince güzel.

çocuğunuzu sürekli başkalarıyla kıyaslayarak ve yaptığı hiçbir şeyi beğenmeyerek özgüvensiz çocukk yetiştirmenin temellerini atabilirsiniz, gerisi kendiliğinden gelir zaten.

yapamıyorum. kabuğumda ters döndüm.

ulan madem herkes davetiye ile girebiliyor, biriside çıkıp demiyor ki buraya ilk giren nasıl girdi ?

kendi gibi davranıp, başkaları için değişmemesidir.

sâye kelimesi farsçada gölge anlamındadır.
günümüzde kullanılan "sayende" kelimesi buradan gelmekte; senin gölgende, senin yardımınla anlamını karşılamaktadır.
kaynağı; twitter solsoledo adlı kullanıcı.

ahtapot - hellence octo-8- podus -ayak- kelimelerinden oluşmuş. tahmin edilesi tabii ki ama ben ilk öğrendiğimde "nasıl düşünemedim" demiştim.

ancak ince ruhlu nahif erkeklerin farkında olduğu yükümlülüktür.

seninle tartışmamız gereken konular birikmeye başladı, bazı eleştirilerim var bu dünya hakkında.
gerçi senin hepsini bildiğini düşünüyorum ama yine de ben bunu sesli olarak dile getirmek zorundayım.
elbette bana kızabilirsin ama hiddetinden korkacak aşamayı çoktan geçtiğimi düşünüyorum, o yüzden beni sakince dinlemen ikimiz için de daha sağlıklı olacaktır. en kısa zamanda senden haber bekliyorum. tanrı olmak zor iş biliyorum ama insan olmak da kolay sayılmaz.
o yüzden bir an önce bana dönersen çok sevinirim.

(bkz: fare denize işemiş ben buraya ortağım demiş)

hatay arkeoloji müzesi, hitit'lerin ilk kralı şuppiluliuma'yı konuk ediyor. heybetli kralın, kocaman gözleri ile göz göze gelince ''yav bu 13 yy'dan kalmış olamaz, bunu dün yapmışlar bize yutturmaya çalışıyorlar'' diye düşünmeden edemiyorsunuz. gerçekten muhteşem.
iyi geziler!

ben de çok eksik hissediyorum. zaten eksik yanlarımızı doldurabilmek için burada değil miyiz? onca bilgiyi aklımda tutamayacağımı bilsem dahi araştırmanın getirisi hazzı seviyorum. teşekkürler bilgili yazarlar. aydınlatılmaya ihtiyacımız var.