sağlık bakanlığı bu olayın üstüne pandemiye eğildiğinden çok daha fazla eğilmelidir. eğer bu konunun üstüne gidilmezse yitik olan hekimlik mesleği bitmiş demektir.

ben, efsane, hepimiz vampiriz ve ben efsaneyim isimleriyle tekrar tekrar çevrilip yayınlanmış. richard matheson'ın okuduğum ikinci romanıydı, ilk okuduğum cehennem evi gibi oldukça sakin ama insanı diken üstünde tutarak uzun süre düşündürecek biçimde ilerledi. kitap o sakinliğine insanı o kadar alıştırıyor ki, herhangi bir aksiyonlu kısımda "bir an önce ortalık durulsa da rahat etsek..." diye iç geçiriyor okuyan.

spoiler vermeden artılarından bahsetmek gerekir ise, kitabı okurken, kahramanımız robert neville, gündüzleri geceye hazırlık olması adına bir şeyler yaparak geçirirken insanı tuhaf biçimde huzur kaplıyor, gece hiç olmayacak, hiç gerilmeyeceksiniz gibi hissediyorsunuz ama zaman ilerledikçe insanı tekinsiz bir his işgal ediyor, gece çökünce de tuhaf bir paranoyaya kapılmaya başlıyorsunuz. sevgili karakterimiz, dışarıda onu bekleyen vampirleri, minik gözetleme deliğinden seyrederken sizin de kalp ritminiz hızlanıyor. kitap adeta yaşatıyor kendisini, artı kısımlarından bir diğer kısım da sadece insanlar değil, bir zamandan sonra vampirlerin gözünden insanların da ne kadar acımasız ve kendi türünü devam ettirmek isteyen saldırganlar olduğunu görebiliyor, empati yapabiliyorsunuz, bu kadar mı? hayır. sevgili kahramanımız robert neville abimizin yalnızlığını o kadar üstünüzde hissediyorsunuz ki, bir zamandan sonra sevgili karakterimizin de hissettiği üzere, pes etmek, savaşıp direnmekten çok daha anlamlı geliyor, direnmek o kadar boş bir şeye bürünüyor ki...

filmin eksi demeyeyim de, biraz eksik bulduğum kısmı kesinlikle aksiyon denilecek herhangi bir olayın çok az olması ve elle tutulur olmaması oldu. ben istedim ki filmindeki gibi aşırı aksiyon sahneleri olsun, eve yetişmeye ekstra çabalasın, olağanüstü biçimde savunma yapacağı geceler olsun ama yok, çok fazla depresif, çok fazla melankolik, çok fazla yalnız ve aksiyondan uzak geçti ama su gibi aktı yalan olmasın.

günaydın sözlükçüĝüm.
günaydın ey dostlar!
çok güzel haberler alacağımız, saĝlıklı bir gün olsun.
hadi.

dün de demiştim, bu ülkenin ekonomisini ipleyen yok. böyle giderse venezuela'ya döneceğiz.

küçük yaşlardayken kedi saldırısına uğramam sonucu ortaya çıkan korkudur. bu konuda haksız olan taraf benim. çünkü kedi reisi fena kızdırmıştım. o da dersimi vermek için sen misin benimle uğraşan şimdi yedim seni ulan. kaçma ulan kaçmaaa. bu bana yapılır mı be dercesine peşime verdi.
işte o günden beri korkarım şu hayvancıklardan. özellikle yolda yürürken arabalardan ve çöp konteynerının yanından geçmemeye çalışırım. nereden çıkacakları belli olmuyor sonuçta.*
ayrıca kediden korktuğunuzu duyan kişilerin şöyle tepki vermesi muhtemeldir.

genel olarak insanlık olarak kaba ve kırıcıyız ama buradaki çoğu insanın öyle olmadığını düşünüyorum.

iyi anlaşıyoruz keratayla. çok sıkıntımız yok

bana yeri söylenen bir şeyi orada bulamıyorum. şuradan şunu getirir misin diyor biri bana mesela, orada yok. bulamıyorum. markette bir şeyin yerini soruyorum, cevap alınca yine bulamıyorum. hiç bir şeyi bulamıyorum. gözüm mü görmüyor beynim mi algılamıyor anlamıyorum. çok saçma.

sözlüğün amblemini beğenmiyorum. kafa sözlüğün amblemi

bin dokuz yüz seksen iki yılında kurulan, türkiye'nin kaliteli yayınevleri arasında bulunan yayınevi.

bazı yazarları :

(bkz: ahmed arif)
(bkz: bilge karasu)
(bkz: birhan keskin)
(bkz: bejan matur)
(bkz: elif şafak)
(bkz: lale müldür)
(bkz: murathan mungan)
(bkz: oruç aruoba)
(bkz: sema kaygusuz)
(bkz: sezai sarıoğlu)
(bkz: süreyya berfe)
(bkz: sezen aksu)
(bkz: şeyhmus diken)

müjgan' ım

birçoğunun karşı çıktığı şey kadın-erkek eşitliği değil aslında kadınlara yapılan cinsiyetçiliğin kınanıp erkeklere yapılanına göz yumulması ki bunu ben de yanlış buluyorum. her iki cinse yapılan cinsiyetçiliğe de karşı çıkmalıyız. birine karşı çıkıp diğerine susmak iki yüzlülük oluyor.

bir dizi gurmesi olarak kesinlikle diyebilirimki;

1-game of thrones.
2-sherlock holmes.
3-spartacus.

farewell ballad parçasıyla gitara gözyaşları döktürmüş müzisyen.
buradan

bir suçsuzun suçlanma olayıdır.

1894 yılında alfred dreyfus adında yahudi bir asker suçlanır. bir sahte mektup yüzünden ömür boyu hapis cezasına çarptırılır.

dreyfusu almanya’ya yardım etmekle suçlarlar ve askeriyeden dedikodularla mektubun sahte olduğu ortaya çıkar. her şeye rağmen dreyfus haksızlığa kurban gitmiştir.

emile zola bu konu hakkında cumhurbaşkanına mektup yazar. daha sonra bu mektup kitap haline getirilmiştir adı suçluyorum.

bu olay fransa tarihi için çok önemlidir. bu olaydan sonra artık sağ ve sol yoktur. dreyfus savunucuları ve dreyfusu suçlu bulanlar vardır.

bazı yazarlar dreyfusu savunan eserler yazarlar ve ona destek çıkarlar. ülkede destek çıkanlar eleştirilir.
ikiye ayrılan ülkede artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz.
bazı yazarlar bu olaydan sonra eşitlik, adalet, hak, hukuk hakkında daha net yazılar yazarlar. ayrımcılığı kınayan kitaplar ortaya çıkar.

emile zola mektubunda bu olayın bir hukuk skandalı olduğunu yazar. seneler sonra bile bu olayda siz hatırlanacaksınız diye başkanı uyarır.

dreyfusun 1906 yılında haklı olduğu kanıtlanır ve elinden alınan nişanları geri verilir. rütbesi yükseltilir.

insan hayatının ne kadar basit harcanabileceğini gösteren bir olay. insanın ne kadar büyük canavar olacağını gösteren bir olay.
o dönem iyi ki bazı yazarlar bazı insanlar korkmamışlar ve susmamışlar. bunların başında emile zola geliyor.

sonuç olarak ders çıkaracağımız ve herkesin ders çıkarması gereken bir olay dreyfus olayı.

acımdan ölmemek için otoban kenarlarında adını bildiğim otları toplarım.
ya da köyüme gider orada ot toplarım.
sonuçta o da ot, bu da ot.*

adama kök söktürürler.

arada "naapıyorsunuz lan godikler" diye gezmeye gidilecek bir başlık olmuş. zaten ulaşımı da zor.