her çeşit kıyaslama ve sınıflandırma çabası. hayatta her şeyin iyi ya da aynı olması gerekmiyor. çeşitlilik, rekabet güzel şeyler.

tanım makinesi gibi bir yazar arkadaşımız. takibe aldım kendilerini.

klavyesine zeval gelmesin.

yarım kalmışlık olsa gerek.

şarkılar, kitaplar, sözler, aşklar, hayaller..

affetmek ile o kişiyi hâlâ hayatında istemek çok ayrı şeylerdir.

affetmek, kişinin kendini yükten kurtarışıdır. karşılaştığı davranışın/durumun nedenlerini iyice düşünür, belki anlamaya çalışır. bu muhakemenin sonucunda da hissettiği birçok kötü duyguyu hafifletip olanları kabullenir.

kabullendikten sonra ise birçok seçenek kalıyor geriye. bana kalırsa kararlar da bu evreye ulaşınca verilmeli. hayatından tamamen çıkarabilir, hiçbir şey olmamış gibi davranabilir ya da araya belirli bir mesafe koymak isteyebilir. her biri affetmenin bir sonucudur.

seni, anlatabilmek seni.
iyi çocuklara, kahramanlara.
seni anlatabilmek seni,
namussuza, halden bilmeze,
kahpe yalana.

ard- arda kaç zemheri,
kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
dışarda gürül- gürül akan bir dünya...
bir ben uyumadım,
kaç leylim bahar,
hasretinden prangalar eskittim.
saçlarına kan gülleri takayım,
bir o yana
bir bu yana...

seni bağırabilsem seni,
dipsiz kuyulara,
akan yıldıza,
bir kibrit çöpüne varana,
okyanusun en ıssız dalgasına
düşmüş bir kibrit çöpüne.

yitirmiş tılsımını ilk sevmelerin,
yitirmiş öpücükleri,
payı yok, apansız inen akşamlardan,
bir kadeh, bir cıgara, dalıp gidene,
seni anlatabilsem seni...
yokluğun, cehennemin öbür adıdır
üşüyorum, kapama gözlerini...

(bkz: ahmed arif)

seni her özlediğimde sevgilim,
gökyüzüne bakıyorum;
göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.
seni her özlediğimde bir tanem,
denizlere bakıyorum.
ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.
seni her özlediğimde bir tanem,
kuşlara bakıyorum.
o kanatlardaki özgürlüğünü görüyorum çünkü.
ve aşkım, seni her özlediğimde,
adında isyan ediyorum.
seni özlemek istemiyorum ben,
ben seni yaşamak istiyorum,
seni her özlediğimde sana bakmak istiyorum
ve seni sende görmek sadece

behçet necatigil

yakışıklılıktan ziyade karizmatik gelir ve düzgün bir diksiyonla erkeği bir adım öne taşır..

dünyada tek o kalmıştı, kapı çaldı...

istanbul avrupa yakasına ait bir telefon numarası. su arıtma cihazı reklamı için arıyorlar. böyle çağrıları sevmiyorsanız peşinen kara listeye ekleyin. *

maniyerizm (üslupçuluk), yaklaşık 1520-1580 tarihleri arasında ortaya çıkmış olan bir sanat üslubudur. rönesans'ın getirmiş olduğu yetkinliğe karşı bir çıkış olmuş, kendisinden sonra gelen üslup ve akımlara önayak olmuştur. başlatıcısı ve en önemli temsilcisi michelangelo bounarotti'dir. sistine şapeli'ndeki mahşer freskleri bu resim tarzı için belirleyici olmuştur. artık ideal görüntü yerine sanatsal niteliğin araştırıldığı, figürlerin deformasyonu ile kendini belli eder ve özgün tarzlara doğru bir adım olarak belirir. en önemli sanatçıları tintoretto ve el greco'dur.

maniyerizm'de her şey birbirine karışmıştır. her şey bir devinim halindedir. olayın net olarak anlaşılması biraz zordur. bu hareketlilik sanatçının fırçasından kaynaklandığı gibi figürlerin uzaması ve çeşitli pozlarla resmedilişinden de kaynaklanır. bu o döneme değin rönesans'ın uyumlu formlarının karşısında bir hareketti. klasik sanattan baroka geçiş olarak da bilinir. bireysel yorumlamalar, serbest duruşlar bu üslubun önemli özelliğidir.
detaylı bilgi için buraya bakabilirsiniz.

mutlu bir geleceğe doğru atılan kocaman bir adım.

-anne nasıl?
+yemek yapmam diyor ama sen bilirsin oğlum.

-baba sen de bir şey söyle.
+feministe benziyor bu. sonra tadımız kaçmasın.

onlarda üzdüğüne göre herkes her şeyi yapabilir diyorsun , ve herkesten her şeyi bekliyorsun.

bi yerinde bi şey vardır onun.

benim için bu sözlüğe gelene dek var olmayan kriterler. kimseyi engelleme huyum yoktu. ta ki...

neyse, dedikoduya girer bundan sonrası, tek tek saymayacağım ama bundan sonra eleştirmek ile çamur atmak arasındaki ayrımı bilmeyenleri, eleştirilerini burada yazdıklarıma değil, kafasından bana yakıştırdığı karakter özellikleri üzerinden doğrudan hiç tanımadığı kişiliğime yöneltenleri, üslubuna dikkat etmeyenleri engelliyorum artık. ben buraya normal olmayan insanları tedavi etmeye değil, güzel vakit geçirip bilmediğim bazı şeyleri ilk kez duyup öğrenmek için giriyorum. problemi olan başka yazarlarla uğraşmak yerine doktora görünsün.

aklı başında tüm eleştirilere de, yazdıklarıma yapılan düzeltme isteklerine de her zaman açığım. zaten bunu, beni adam gibi eleştirenler de, "şu kısmı düzeltirsen daha iyi olur" diye mesaj atanlar da çok iyi bilir. insan gibi davranan kişileri asla geri çevirmem, kırmam. had bilmezlere ise, birçok insanın olmadığı gibi, benim de tahammülüm yok.

günümüz dünyasında insanı kendisine çeken o kadar çok konu var ki her birisi ayrı bir dünya, belki tam anlamı ile öğrenebilmek için aylarınızı harcayabileceğiniz şeyler. bir noktada insanın odağının dağılmasına sebep oluyor ve hiçbirisini yapamaz oluyorsunuz.

pazartesi stresini ve yorgunluğunu biraz olsun üzerimizden atmamızı sağlayacak, tüm hızıyla gelişmeye devam eden radyonun yeni ve merakla beklediğim bir başka yayını. mevzu bahis "rock" olunca ne yazık ki kafamın kaldırmadığı olabiliyor fakat ilk programın sonuna kadar mutlaka yerimi alacağım yayın.

âdet olduğu üzere, alışıldığı gibi, her zaman olduğu gibi. örnek cümle:

"büyük salonda bizimkiler var ve bermutat, evlerinde imiş gibi yaşıyorlar." peyami safa, bir tereddüdün romanı.

'anabilim dalı'nın güzel sanatlar fakülte ve enstitülerindeki karşılığıdır. ilk duyduğunda insan biraz şaşırıyor ama sonradan düşününce çok mantıklı olduğunu da anlıyor. sanatı ve bilimi birbirinden ayrı tutmak gereklidir çünkü.

saat 21:21'de bir dilek dilediğim gündür. ulu tanrım! yalvarırım bu sefer gör artık!

gayet güzel bir yaşamı olmuş olabilir, arkada neslini devam ettirecek bir çocuk bırakmaması mutlu olmaması için bir sebep değildir.