el kol hareketlerine dikkat et birader!

lise de "eğitime destek" temalı bir slogan yarışması vardı. o yarışmada "bedenin seni üç gün yaşatır, eğitime verdiğin destek seni bir ömür boyu hatırlatır" diye bir slogan uydurup 3. olmuştum. valla hiç umudum yoktu ama okulun bahçesinde ismim okununca havalı havalı kürsüye çıkışı mi hiç unutmam, ödül olarak da fotoğraf albümü vermişti pinti müdür. öyle işte sözlük.

genelde satanların zengin olup kişisel gelişimini tamamladığı kitaplardır.

vay 'papam' vay be dedirten başlık. (bkz: vay anam vay neler dönmüş serhat ya)

çekya karlovy vary

manyak misiniz tabiki toyota... vw konfor olarak daha iyi olabilir ama toyotanin sorunsuzlugu herseyden onemli. konfor arayan vw ciler nasil audiye porsche'ye gidiyorsa konfor ve sorunsuzlugu bir arada arayan toyotacilar da lexus'a gidebilir pek ala.

çocuk bunu nereden biliyor? bu nefreti, şiddeti nereden öğreniyor? tabii ki ailesinden. çocuk bu. doğruyu yanlışı öğretildiği gibi bilir. sen aile olarak doğru düzgün bir eğitim vermekten acizsen olacağı budur. benim de çevremde bir sürü çocuklu aile var. bizzat şahit oluyorum ki tamamen yetiştirmekle alakalı. ne çocuklar var zarar veririm diye böceğe bile dokunamıyor. kısaca ailelerin suçudur efendim. eğitemiyorsan, terbiye edemiyorsan çocuk yapmayacaksın. bu kadar basit.

rastgele butonu. açayım kafa sözlüğü, tıklayayım sol çerçeveye, çat oradan da rastgele butonuna... sabahlara kadar oku, dur esholen.
merak ediyorum insanların fikirlerini, içini döküşlerini, aklından geçenleri...

not: gelmesi muhtemel buton isteği.

bu cevaplara üzüldünüz mü gerçekten biri bana sebep diye karşılık verse gülerim.

yumurtalı pide sade pideyi döver* demeye geldim..gidiyorum.

yalan haber peşinde koşan yandaş medya ekibini , yaptıkları işin çirkinliğini net bir şekilde anlatarak yerin dibine sokan, korkusuz ve mert anadolu kadınıdır.
habere giderken haber olmak böyle bir şey olsa gerek. ibret-i alemlik olmuş.
her ne kadar yüzünüzü görmesek de, orada olduğunuzu bilmek de yetiyor sizlerin değerli güzel insanlar. benim hala umudum var...
twitter.com/45_aevit/status...

sinir zıplatan haber.

ben şimdi buna ne yazayım? zaten herkes yazmış yazılması gerekenleri.

bazen aklımdan geçiyor: git şöyle satılık ada ilânlarından bul bir tane boş bermuda adası falan. topla aklı başındaki düzgün insanları, herkes cebinde ne var ne yok dökülsün, gidelim bir adada kendi başımıza mutlu huzurlu, üreterek yaşayalım. laf anlamazlar, sapıklar ve katiller sürüsü de birbiriyle baş başa kalıp istediği kalite(sizlik) ile yaşasın hayatını.

insan her gün doğduğu güne lanet ederek nasıl yaşar ki?

ezber gerektirmeyen düşünme gerektiren bir ders olması. (bkz: fizik ve geometri) eğitim sistemimiz ezbere dayalı olduğu için yıllarca bu mantıkla yaşayıp sonra bi anda matematik denilen şeyle karşılaşılıyor. (ilkokul matematiği de hariç tutulmalı zira o da çarpım tablosu ezberlemeye dayalı) e tabi hayli zor geliyor. ha bir de şu matematiğin her şeyi belirleme sıkıntısı var. edebiyat öğretmeni olmak istesen bile matematik yapmak zorunda olduğun için büyük bir ön yargı oluşmuyor değil

"baktım rüzgarsın sen, baktım çamaşır ipini zorluyorsun."

julio cortázar'ın adını duyduğum an bir sarı çiçek öyküsünden söz edileceğini fark etmiş olmanın garip burukluğunu içimde bir yerde hissettiren şiir gibi bir film. ah be leyla, ıslık çalamayışın bile ben, sanki bir harf ve biraz metanet ile kaçırmış gibiyim sen olmayı ve tabii benim yazdığım şiirler barış bıçakçı'nın elinden çıkmadı. bu filmi nasıl anlatsam bilmiyorum. hani kalabalık, gürültülü bir masanın ortasında aniden bütün sesler kesilir ya; sanki masada biri ölmüş gibi derin bir sessizlik çöker sanki cenaze eviymiş gibi. bu filmi buna benzetiyorum. burası oldukça dengesiz bir dünya ama inanıyorum ki yaşamaya değer bir şeyler bulacağız elbet. bir sarı çiçek öyküsünde şöyle bir cümle var altını çizdiğim: "bizler için bir daha hiç çiçek olmayacaktı, bir daha hiçbir şey olmayacaktı, hiç ama hiçbir şey, hiçlik de buydu işte, bir daha hiç çiçek olmaması."

yavuz için de böyleydi sanırım. filmin sonu ne kadar belirsiz gibi görünse de onun için bir daha hiç çiçek olmadı gibi geliyor bana. belki ben fazla karamsarım ama şiirde dediği gibi barış bıçakçı'nın ve leyla'nın; işte yitirdik bütün taşlarımızı darmadağınık oyun tahtası. biz mi umut için çok geç kaldık yoksa hayat zaten umutsuz bir şey midir bilemiyorum.

edit: imla

24 mayıs 2021 habertürk süleyman soylu yayını başlarken:

“... ben aslında bir ilke belirleyerek başlamak istiyorum. biz bu akşam ne kimsenin temelsiz iddialarının iddiacısıyız, ne de hakkında iddialar ortaya atılan insanların avukatıyız. böyle bir adalet, hakikat, hakkaniyet ve şeffaflık temelinde bir yayın yapalım istiyorum” deyip istediğini yapamayan ve yayını eline yüzüne bulaştıran habertürk moderatörü.

hakkında henüz savcılık tarafından soruşturulma açılmamış, türkiye'nin yakın tarihine değinen ve mutlaka araştırılması gereken çok vahim iddialara temelsiz diyerek baştan "nesnelliğini" yitirdi. kendisine gazeteci falan demesin.

(bkz: çok güzel insanlar tanıdım hepsi ailem oldu) ya da
(bkz: iyi dostlar biriktirdim hepsi ailem oldu)

ya üzgünüm ama benim aklıma hep serdar ortaç'ın poşet şarkısı geliyor.

insanın sinirini bozan ve aniden gelen kasılmalardır. kramp giren kaslara sıcak uygulamak iyi gelir denir. *

“kitap okumuyorum, eksikliğini de hissetmiyorum.”