chandler - joey friends
peralta - charles brooklyn nine-nine
abed - troy community

önce insanın içine işleyen mavi gözleri gelir aklıma,
sonra
fakirlik yüzünden yaşayamadığı çocukluğu.
kendini ülkeye anlatması için şehit olması gerekiyormuş, trabzonlu-maçkalı yavrucağızın.

istatistiksel bir şey gördüğünde kendinden geçtiğini tahmin ettiğim yazar:

bir ara deneysel çalışmalar yaptığım doğrudur..

latince'de ve bugünkü batı dillerinde geçen rex sözcüğü kral, baş, önder, lider demektir. hindistan'daki raja da bu sözcüktür. dilimize arapça rais'ten giren reis sözcüğü de aynı. rejim ve film yönetmeni anlamına gelen rejisör sözcüğü de bunlarla akraba sözcükler.

evlat kokusu olandır.

inanma ceketim inanma
kuşların söylediklerine
benim mahrem-i esrarım sensin

inanma, kuşlar bu yalanı
her bahar söyler
inanma ceketim, inanma

orhan veli kanık

su parmaklar sag olsun, ben değilim.

annemin açtığı başlıktır.
tamam anne tamam gece yatmam sabah kalkmam tamam biliyorum.
hayır kadın uyuyayım diye sözlüğe girip başlık açmış yahu.

kapitalizmin sözlükteki gölgesidir bu. gerçek hayatta parası olmayan ciddiye alınmaz. burada takipçisi olmayan. ama şu da var ki bazı yazarlar arada entry girip yazılanları okuyor. olması gerektiği gibi.

kendisini anlatmak kendisi hakkında yazmak için sabaha kadar vakit lazım. söylenecek o kadar çok şey var ki hakkında. yaptığı eserleri her izlediğimde farklı bir detay dikkatimi çekiyor farklı bir ödül buluyorum.
oscar ödüllü eseri spirited away de dünya ahiret kavramını kendince işleme tarzı iyi ve kötü kavramlarının onun kitabında her zaman iki zıt olmadığını, aç gözlülük tamahkarlık hırs ve şehvet in insanı kör ederek nasıl felaketi olduğunu anlatırken kullandığı görsel ve işitsel öğeler ruhuma aklıma ve zihnime bayram ettiriyor.
bir filmi yapması yıllar alırken her filmi üzerine nasıl insanlara iyi bir şeyler katarim düşüncesi ile kivranmasi hala o beyaz önlüğü ile her gün atölyeye gelip her sahneyi hala elleriyle çizmeleri, miyazaki ye ve sahibi olduğu ghibli stüdyosuna saygımı doruklara çıkartıyor.
keşke dünyadan ayrılmadan müslüman olsa dediğim insanlar arasında başı çekiyor.
not: arkadaşlar miyazaki bir anime üreticisi değil film yapımcısıdir. belgeselinde animeleri ne kadar sığ ve aşağılık yapimlar olarak bulduğunu üstüne basarak dile getirir.

izlerken yiyeceğim şeylere kadar hazırlamıştım. çok üzdü bu durum beni

tolstoy'un bisikletini düşünürsek gayet de gerçekleşebilir. yeter ki isteyin.

ünlülerle ilgili çoğu şeyin abartıldığını düşünüyorum. ya aşırı seviliyorlar ya da aşırı nefret topluyorlar. bir ünlüyü elbette sempatik bulmak normal, ama bazıları ailesinin bir ferdiymiş gibi davranıyor adeta. onun hakkındaki en ufacık şeyleri bile ezberliyor, o kusursuzmuş gibi davranıyor, onu sevmeyen veya eleştiren kişilerle ciddi ciddi sosyal medya üzerinden laf dalaşına giriyor... ünlülerin yaptıkları şeyler de yine aynı şekilde abartılıyor. bir tanesi bir saat takıyor olay oluyor, bir diğerinin yaptığı normal salçalı makarna şişirile şişirile adeta onun zimmetine geçiriliyor, doğmamış olan bebekleri ya da henüz gerçekleşmeyen düğünleri hakkında saçma sapan varsayımlarda bulunuluyor. hiçbir niteliği olmamasına rağmen bir şekilde adını duyurmayı başarmış birisinin her projesi ön plana çıkartılıp gözümüze gözümüze sokuluyor. müzik ile alakalı hiçbir eğitimi olmayan insanlar şarkı çıkartıyor, hasbelkader bir şarkıyla ünlü olan veya acun ılıcalı sayesinde tanınan herkes gidiyor otobiyografik kitap çıkartıyor.* ve takipçileri de bunları şişiriyor. nefret toplamaları da aynı şekilde saçma. bir hata yaptıkları için, farklı bir yaşam tarzına sahip oldukları için, sırf birilerinin idolleriyle ilişkileri olduğu için veya birilerinin idolleriyle aralarında anlaşmazlık olduğu için linçleniyorlar. kilo aldıkları için bir ton hakaret, bir fotoğraf paylaşıyorlar saçma sapan eleştiriler... sakin olup onların da birer insan olduğunu hatırlar mısınız? ünlüler tamam ama normal birer insan hepsi. abartmasanız bu kadar?

şimdilik sözlüğün her günüdür. umut ediyorum biraz daha zaman geçince özel bir güne dönüşür ve yalnızca bir gün delirmişçesine nickaltı gireriz. akışın içine serpiştirilmiş nickaltları cidden yordu hepimizi. (bkz: seviyorsan git konuş bence)

bir ülkenin vergi politikası.

kapsamlı ve değerli tanımlar yaparak puanlarınızı hızla arttırabilirsiniz.
hem entry girdiğiniz için hem de begeni ile puanlarınız artmaya başlar ve devam eder.
bir de elimden geldiğince çok yazarı okumaya çalışıyorum.
sonrası zaten beğeniler gönülden kopuyor. *

yurtdışına giderken bagajınızı vermeden önce “hemşerim bende fazla bagaj var, sana vereyim, ekstra para vermeyeyim” diye bir ses duyarsınız. milletin bavulunda ne olduğunu nerden bileceksiniz. kabul etmeyince bir de söylenirler.
uçaklarda ayakta yolculuk edilmez ama daha bineceğiniz uçak piste inmeden uçağa binmek için millet kuyruk olur. görevliler “daha zaman var, oturun” der ama nafile. yabancılar oturur, bizimkiler ayakta.
kuyruğa kaynak yapanlar olur, aralarında tartışma çıkar. yabancılar garip garip bakar.
nedense pencere kenarlarına göz diken çok olur. “benim koltuğuma oturmuşsunuz” dersiniz, “ne fark eder, sen ortada otur” cevabını alırsınız.
uçak piste inince yurdum insanı hemen ayağa kalkıp üst kattaki çantalarını almaya başlar. 15 kg kabin içi valizler uçak ani fren yapınca yolcuları yaralayabilir. hostesler “lütfen oturun” diye ikaz eder ama nafile. uçak daha durmadı, kapılar açılmadı, bu ne acele. bir keresinde pilot ani fren yapınca bir amca elindeki valiziyle yere serilmişti.
bazı havalimanlarında yolcu çıkış kapıları içerden açılır. yurdum insanı kapıyı sürekli itmeye alıştığından bazen kapıyı açamaz, cam kapıyı yumruklar, birbirini ezer.
yurdum insanının sohbeti güzeldir bu arada. kadın olsun erkek olsun hemen muhabbete başlar. yolculuk boyunca hayat hikayelerini dinlersiniz, gideceğiniz yerde de çok yardımcı olurlar.
azerbaycan’a yolculuk yaparken hostesler eskiden “kemerlerinizi takın, uçak düşüyor” diye anons yapardı. “uçak düşüyor” kelimesini “uçak havalimanına iniyor” anlamında kullanırlardı. yurdum insanı da topluca kelime-i şehadet” getirirdi. yurdumun yeşilçam uçak sahneleri bile bir başkadır.

artık su gibi içtiğim kahveye annemler laf edince "bende sıvı bağımlılığı varmış" diyerek kurtulacağım.
psikolojide böyle bir şey yoksa da ekleyiversinler lütfen.