şu an yaşadığım durum.

canım sıkılıyor çünkü yapacak bir şeyler varken sıcaktan dolayı yapamıyorum. azıcık bahçede gezinip çiçek ekeyim diyorum, güneşte sıcaklık 45 derece. bazı şeyleri yapabilmem için hem gün batımını beklemem gerekiyor hem de rüzgarın dinmesini. *

kitap okuyayım desem, yan evde tadilat var ve çakılan her çivi kafatasıma çakılıyormuş gibi hissetmeye başladım. o yetmiyormuş gibi diğer komşunun elektrik süpürgesi de evlere şenlik, sanayide gibi hissettiriyor. biri sussa diğeri başlıyor. akşamüstü de birileri çim biçer, yine huzur vermezler.

iyisimi bi kahve yapıp bilgisayarı da alıp geleyim de, film neyim izleyeyim. yoksa bu gürültü, bu can sıkıntısı şikayet etmek için bana jandarmayı aratacak. işsiz emeklilerden olmak istemiyorum.

ve bugün pazar!

beyinde 3. ventrikülün bir tarafından diğerine uzanmış bir şekilde yerleşmiş duyu bilgisi duygu uyandırma ve karmaşık reflekslerin iletilmesini sağlayan organdir.

neyse sınava daha çok var yarın çalışırım.

miladi takvimde şu anda bulunduğumuz hicri yılın 50 yıl sonrasını yaşıyoruz evet. tam böyle 1490'lar.

zülfü livaneli'nin romanıdır. çocukluğu mardin'de geçen ve şimdi istanbul'da yaşayan gazetecinin çocukluk arkadaşının başına gelenleri araştırmak için mardin'e gitmesini ve sır perdelerini aralamasını anlatan bir romandır. zülfü livaneli'nin yine kalemini konuşturdu çok iyi bir romandır.

sonuna kadar haklıdır.

yalan söylemenin ve manipülasyonun nasıl yapılacağını, algı yönetimini, dinin nasıl kullanılacağını, torpilin ve kayırmanın nasıl yapılacağını kendisinden öğrenmiştir.

malum kişi negatif kutbun başöğretmenidir.

konu tartışmaya kapalıdır.

kesinlikle benimdir. önemsememek; maske takmamak, dezenfektan kullanmamak ya da fiziksel mesafeyi korumamak anlamına gelmez. gerçekliği gözardı etmeden büyütmüyorum bu zımbırtıyı, kabulleniyorum sadece mevcut durumu. her an paranoyak gibi takılıp kafayı yemektense cümle aleme kafayı yedirtiyorum. az bile size. şu yazılanlara bakın aw.

gecenin kaçı oldu. her zamanki gibi karanlık ve yalnızlık esir almışken beni, bu gece bir yük daha yükledi üzerime. neden başladığı belli ama neden bitmediği belli olmayan bir ağlama. hüngür hüngür, ciğeri parçalarcasına bir ağlama, gözleri yakarcasına bir ağlama.
kader, lütfen bu kadar acımasız olma diyeceğim sana ama sen bana hiç acımadın ki...

mevlana celaleddin-i rûmî “sen ne söylersen söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.” demiş.
bu ve benzer bir çok konuda da sanki durum biraz böyle gibi.

bir tabu gibi görülen 'din ' ile ilgili ne söylersen, ne yazarsan yaz , karşıda birileri bunu ' saldırı ' olarak algılayabiliyor.
oysa ortada bir saldırı olmayıp, yapılan şey, yaşananlara dikkat çekmek, durum tespiti yapmak bile olsa , bu şekilde algılanabilen bir durum bu.

bunu ben, sayın akp genel başkanının hemen her konuyu, döndürüp dolaştırıp chp ve kılıçdaroğlu'na bağlamasına benzetiyorum. nasıl oluyorsa ülkede olan her kötü şeyin sorumlusu chp . sayın erdoğan'a ne söylersen söyle, o chp ve kılıçdaroğlu'ndan başka birşey demiyor.

bu durumda böyle, içinde ' din ' kelimesi geçen birşey olsun, bu hemen saldırı olarak görülüyor.

oysa, bu ülkede, inanan olduğu kadar inanmayanların da olabileceği,
ınananların inancının göstergesi olan kur'an' dan alıntılar yapma özgürlüğü olduğu gibi, inanmayanların da , bu konuda tespitler yapıp, bunları konuşması son derece doğal bir durumdur .

eğer söylenildiği gibi din'e direkt bir saldırı söz konusu olsa , buna burada anında tepki gösterecek çook insan vardır.
bu konuda kimsenin endişe etmemesi gereken durum .
ayrıca, bu şekilde afaki söylemler içeren tanım yerine, sözlüğün formatına da uyacak biçimde, örnek, kaynak göstermek, bu gibi konuların afaki tartışma yerine, çözüm adına eyleme geçilmesinde etkili olur, dediğim durum ...

(bkz: say hi to my little friend)

z kuşağı şahsımı kahkahalara boğan istektir. buradayız, burada olacağız, bizden rahatsız olan boomerlara inat varlığımızı sizlere hatırlatacağız.

nedir bu nesil kavgası, azıcık gelişin, azıcık zeka belirtisi gösterin artık. hani kafa sözlükte ayrışma, ötekileştirme yoktu? eğer varsa buradan gitmesi gereken onuruyla yazarlık yapan z kuşağı değil, sizsiniz. hadi bakalım let the challenge begin

böyle tonton yanaklı, beyaz gömleğine pantolon tutacağı takmış, göbekli bir amca gibi hayal ederdim. bana göre çok babacan bir tiplemeydi. insanların sürekli onun hakkında konuşması ve ondan korkmaları bana garip gelirdi. yahu derdim, şu sevimli adamdan niye korkuyorlar? en fazla ne yapabilir ki? gelir sizin yanaklarınızdan sıkar, başınızı okşar gider. ama yok, herkeste bir korku. oysa sevseler belki daha rahat ederlerdi bilemiyorum. korku motivasyonu insanları her konuda tarumar ediyor. lakin o başka bir tartışma konusu.

neyse işte o zamanlar yalnız başıma kaldığımda kendisi ile konuşurdum. insanların onu korkulacak bir varlık olarak görmesine üzülmemesi gerektiğini anlatırdım. sen üzülme bak ben seni seviyorum derdim. korkuyorlar ama seni pek iyi tanımıyorlar herhalde falan diye moral vermeye çalışırdım. sağ olsun hiç kesmeden dinlemiştir beni. o dönemlerde can dostu bendim kanımca çünkü bana asla yeter artık, sus be velet demedi. güzel güzel dinledi.

birde insanların sürekli bak öyle yapma allah kızar, çarpılırsın vallahi falan deyişleri var ki beni benden almıştır. kızmaz, siz onu tanımıyorsunuz, tanısanız böyle yapmazsınız diye onlara çıkışırdım. çocukluk işte... oysa motivasyonları korku olan insanlarla asla ikili tartışmaya girmemek lazım. benim çocukluğumda tanrı çok şeker bir adamdı. büyüdük şekerimizi elimizden aldılar. canları sağ olsun...

demin bir pakistanlı tarafından ilan edildiğim şey:


türkler bitti bunlar başladı y***k gibi başımıza bela ettik.

gecenin bu saatinde devrin koş birilerini dövücez diye mesaj atsa malatya'dan ta kadıköy'e yanına gideceğim yazar.

üflüyoruz. aşkmetre var içeride, sevgi seviyesini ölçüyor. belirli miktarın altında çıkarsa para cezası var.

garip garip evimde otururken yine bir şekil de yaftalanmışım. vah benim başıma gelenler. hoş haklılar da ne diyeyim. o kadar bilgi içerikli, ironisiz, komikli olmayan yazılar yazmam zor gibi çünkü. yazabilen arkadaşlara tebrikler. ilgi alanıma girenleri okuyorum gerisini sonra okurum diye hafızama tıklıyorum. siz yine sakin olun arkadaşlar. malum parayla kültürün, imanla zekanın kimde olduğu belli olmaz. çokça sevgiler o zaman.

sıkılmak, her şeyden ve herkesten çabuk bıkmak.

- karahindiba -

3 senelik üniversiteli bir işsizken emek verdiğim her denemenin sonuçsuz kalmasıyla birlikte intihar eden yaşıtlarımla empati kurmaya başladığım sırada seneler önce küçük bir yatırım yaptığım ve sonuç almayı hiç ummadığım bir işten biranda düzenli para kazanmaya başladım.
hem de ülke standartlarının üstünde bir para.
babama, anneme, kardeşimlerime, yeğenlerime bir sürü hediyeler aldım.
kendime tek kuruş harcamadım henüz.
çünkü canımı yakan kendi parasızlığım değildi zaten.
bunca sıkıntıdan sonra gerçekten bir işe yaradığını hissetmek çok güzel.

kafa sözlük yazarlarının çizimlerini incelerken güzel çizimlere rastladım. yoldaşların sevdiği bir maskot olan çeburaşka gibi kafa sözlük için bir maskot çizilebilir. maskota portakal canavarı veya kafadanportakal gibi isimler konulabilir. (logo ile maskotun farklı şeyler olduğunu hatırlatmakta fayda var.)
yazarlarımız da yeteneklerini sözlük için kullanırken "yoldaş ağanın eli tutulmaz" misali hediye çekleri ile ödüllendirilmeleri sözlük için iyi bir reklam olur.