yakından tanıdığım ve gerçek hayatta da dost olduğum modlardan birine sorduğumda girdiğin 250 entry başına bir adet takipçi kazanıyormuşsun. bu takipçi reel kişi olmayıp otomatik atanan bot oluyormuş. yazarlığımı verebilirim ama beynimi asla.

özgür bacaksız kitabı. bir arkadaşımın hediye etmesi üzerine okudum. sevmedim, sevemedim. malum başlayınca zoraki bitiriyorum. yazılan her şey okumaya değer ve elbet içerisinden kendimize bir erdem çıkartabiliriz ancak bu kitapda çok fazla alıntı olması ve bunun üzerinden ilerlenmesi keyif vermedi.

1395-1455 yılları arasında yaşamış, erken rönesans dönemi ressamı.
aynı zamanda rahip olduğu için eserleri dini konulardan oluşur. vasari'ye göre, resimlerini asla düzeltmeden, üzerinde oynamadan olduğu gibi bırakırmış. tanrı'nın resimlerinin böyle olmasını istediğini söylermiş. ayrıca dua etmeden fırçayı eline almazmış.
meryem'e müjde hikayesi, bir çok ressamın çizdiği sahnelerden birisidir. fra angelico'nun tablosunun en güzeli olduğunu düşünüyorum. özellikle renklerin uyumu ve güzelliği beni benden alıyor.
the annunciation (c. 1440)

tek güzel getirisi, artık fetullah gülen ile ilgili espri yapabilme özgürlüğüdür. hoca bu durur mu, yapıştırmış kalkışmayı.* *

buyur canım.

saat 15'te iyi akşamlar, 19'da iyi günler demek.
tost yapacakken malzemeleri çıkardığımı unutup dolabı tekrar açıp "allah allah nerde bunlar ya" diye malzemeleri aramak.

evler ile ilgili en güzel tanımı şükrü erbaş yapmıştır.*

evlere dönelim, sırtımızın kamburu evlere, cılızlığımızın
görkemli korunaklarına, yalnızlığımızın kalelerine dönelim.

"her nerede değilsem orada mutlu olacakmışım gibi geliyor"
(bkz: charles baudelaire)

ve inanın dostlar; mutsuz olduğunuz yer bulunduğunuz şehir değil, aklınızdaki çıkmaz sokaklar.

kişinin kendi hakkında duyduğu memnuniyetsizlik. bunun temel sebebi etrafınızda sizi sürekli aşağılayan, hor gören, fikirlerinize ve davranışlarınıza saygı göstermeyen insanların varlığıdır. kısacası sorun değersiz hissedende değil, ona kendini değersiz hissettirenlerdedir.
bu hayatta kendi yaşamınız içinde en değerli varlık yine kendinizsiniz. yani hiçbir insan özünde değersiz değildir.
siz, hepiniz aslında çok değerlisiniz sadece farkında değilsiniz. aynaya bakın ve kendinizle barışın, sevin o gördüğünüz yansımanızın aslını, sizi değersiz hissettiren ne varsa geride bırakın, bir nefes gibi uçup gitsin bütün olumsuzluklar ve yeni size merhaba diyerek yaşam yolculuğunuza devam edin.

kendi halinde ,yardımsever ve iyi kalpli insanların hep maruz kaldığı durum. oysa ki kalbiniz karanlık ,kibirli ve kaba olursanız da ilginç bir şekilde güçlü bir imaj oluşuyor bunu oluşturan ise yine insanlar çünkü iyiler azınlıkta kalanlardır.

karpuz yemek, çekirdek çitlemek, dudak kemirmek, kafa sözlükte takılmak diyerek katıldığım başlık.

moda sahilinde uzaktaki yakındaki bütün sevdiğim insanları toplayıp onlarla oturup sohbet etmek istiyorum şu an, hem de çok istiyorum. gecenin güzelliği ve hafif esintisiyle denize karşı biraz sohbet etmek, içimi dökmek istiyorum sadece.

sezen aksu'nun 7 temmuz 1989 çıkışlı sezen aksu söylüyor adlı albümünde bulunan bir şarkı. söz-müzik sezen aksu'ya ait tabii ki. şarkıyı koray avcı da seslendirmiştir. bir sezen aksu olamasa da onunki de idare eder. normalde pop müzik sevmem ama sezen aksu söyleyince insanın dinleyesi geliyor nedense.
buradan

yazarlık bir meslektir . görevi yazı ortaya çıkarmaktır. dergi yazarlığı kitap yazarlığı gibi işlerde çalışırlar. yazar yazıyı icra eden kişi ister para kazanmak için icra eder ister hayrına icra eder. eskiden pek para kazanılmamasından ötürü insanlar bir mesleğin yanında yazarlık yapmışlar o yüzden böyle bir soru ortaya çıkıyor. günümüzde yazarak para kazanmak sizi rahat rahat geçindirecektir. kötü çocuk yazarı bile yazardır. evet öyledir maalesef. burda biz okuyanların yani müşterilerin haklı hak eden işe para vermesi gerekir. yetenekli yazarların para kazanmaması onları başka işlerde çalışmaya iter dolayısıyla tam konsantre yetenekli olduğu işi yapamaz dolayısıyla bir yetenek kaybolmuş olur.

çok iyi replikleri olan film ama aralarında bir tanesi var ki insanı oturduğu yere çiviliyor ve yutkunmakta bile güçlük çektiğini hissediyorsun.

"yoruldum, patron. yollarda yağmurdaki bir serçe kadar yalnız olmaktan yoruldum. yanımda hiç arkadaş olmamasından bıktım. nereye gideceğimizi, nereden geldiğimizi söyleyecek biri. insanların birbirine kötü davranmasından bıktım. her gün dünyada hissettiğim ve duyduğum acılardan bıktım. çok fazla var, sanki her an için kafama cam parçaları batıyor. anlıyor musun? "

ben de yapıyorum bunu, eğlenceli oluyor;
(bkz: kendisiyle dalga geçebilen insan)

haber başlığını okur okumaz içimin sıkılmasına, göğsümün daralmasına neden olmuş canilik örneği. biz köpekleri, kedileri, rahatını bozmamak için sevmiyoruz bazen. bazen kucakta yatan bir kedi rahatsız olmasın diye dakikalarca kıpırdamadan oturuyorum. bunu yapan insanları anlamaya çalışıyorum ama anlayamıyorum. şunu yapmak için saf kötülük lazım. hiç iyilik görmemiş olmak lazım. böyle bir şey nasıl mümkün olabilir? köpeğin yanında ölü bir kedi de bulunmuş...



birgün'ün haberi

piyonların öleceği, fillerin birbirini ezeceği, kalelerin yıkılacağı, atların çarpışacağı destansı turnuva. pek iyi olmasam da elimden geleni ardıma koymayacağım. şahımı vermem asla! gerekirse pata gider yine de feda etmem!