doğru söylemiş adam, aşıyı hayriye’nin altın gününde yediğin börek mi sandın tarif istiyon denyo. adam zaten tübitak’la görüşmüş, tübitak şimdi başlasak 2022 sonuna yetişir diyor, kaynak. ne sanıyorsunuz, bir fiske tuz iki nitrojen çalkalayıp şırıngaya mı koyacaktınız, altyapın var mı, üretim kapasiten uygun mu, gereken standardı sağlayabilecek misin, neyine güvenip patent çığırtkanlığı yapıyon hayret bi şey ya.

artı, üretim hızlandırması için bazı avrupa ülkesi firmalarıyla da görüşmüş, lisans veriyormuş haziran gibi üretime başlanacakmış. derdiniz sayı yetersizliğiyse ben ürettiriyorum diyor işte, sen bulsaydın sen üretseydin birader, adam hayrına iş yapmak zorunda mı? şu kadar milyon kazanmış da yetermiş artık hayrına versinmiş toplum sağlığıymış. kimse para kazanmak için çıktığı yolda, tepeye ulaşmak için yıllarını verdiği bir konuda hayrına iş yapmak zorunda değil, vicdan yaptırma çabası çok komik geliyor bana.

kuru nane.

düşün! hayatına son verecek kadar cesursun, bunu göze alabilen neleri başarabileceğini bir düşün.
yani kişi gerizekalı değilse bi düşün derim.

an itibarı ile kavuştuğum mahlas. gerçekten farklı bir hava katıyor. demek ki her ay 5000 karma puan bunun için vereceğiz.

allah rahmet eylesin, allah rahmet eylesin. aslen..

sözlük'te en sevdiğim yazarlardan biridir.
tanımları ayrı, nicki ayrı, kendi ayrı özeldir.
üç günlük kafa iznine ayrıldığım dönemde beni dönmem için teşvik etmiş, kelimelik turnuvasına katılmam için elinden geleni yapmış, yüce gönüllü, çoook yüce gönüllü yazar. nam-ı diğeeeeeeeeeeer vendetta.
ayrıca bu kadar iyi bir yazarın nickaltı niye bu kadar ıssız?
ayıptır yahu..

ortaokulda beğenmediğim bir lisenin önünden geçip 'burada nasıl okuyorlar ben asla tercih etmem' demiştim ve ne oldu tabii ki kendimi orada buldum.

hakkında bilgi edinmek için çok iyi kaynaklar bulabileceğiniz, adını yunanca "kyon"* kelimesinden alan yaşam biçimi, felsefe. ya da adına ne derseniz deyin.
tavsiye edeceğim detaylı bir kitap ise isviçre'li filolog georg luck'a aittir.
*(bkz: köpeklerin bilgeliği)*
say yayınlarından (bkz: oğuz özügül) tercümesi ile piyasada bulabilirsiniz.

kitaptan şöyle bir-iki alıntı ile bitirebilirim, tamamen orijinalinden* kendi çevirimdir, türkçesinde biraz farklı olabilir.
1-diogenes mö 410-400 yıllarında karadeniz kıyısındaki
sinop'ta dünyaya geldi. halen daha net olmayan ve tam aydınlatılmamış bazı suçlar yüzünden
sürgüne gönderildi. akabinde atina'ya gelerek antisthenes'e
katıldı. oldukça doğru olduğuna inanılan (kuşkuya yer vermeyen) başka bir rivayete göre bir deniz
yolculuğu sırasında korsanların eline düştü ve köle olarak
korinthos'a satıldı. burada başarılı bir eğitmen olarak çalıştığı söylenir. serbest bırakıldıktan sonra korinthos'ta ve atina'da yaşadı.
diyaloglar ve tragedyalar kaleme aldı; ama tragedyaların ona ait olup olmadığı antikçağda bile tartışmalı konulardan biriydi.
onun nasıl göründüğünü aşağı yukarı biliyoruz; zira paris'te bir sikke, birçok oymalı taş, köln'de bir mozaik, villa
albani'de mermer bir heykel ve aynı müzede bir duvar kabartması (mö 4. yüzyılın sonlarından bir tablonun
kopyası) vardır. sikkede profilden betimlenir, saçlan kısadır ve sakallıdır. mermer heykel onu
çıplak, öne eğilmiş, göbekli bir şekilde, ama kaslı kol ve bacaklarla betimler; sağ elinde bir değnek, sol elinde bir çanak
tutar; yanında, simgesi olan (sonradan tamamlandığı düşünülen) bir köpek vardır.

2-mesela başka bir kısa hikaye okul kurucusu* ile şu şekildedir;
anthistenes* hastadır, ölüm döşeğinde yatmaktadır ve diogenes* kendisini ziyarete gelir ve sorar;
"bir arkadaşa ihtiyacın var mı?"
ve akabinde elinde bir hançerle gelir.
anthistenes şöyle der; "keşke birisi beni acılarımdan kurtarabilse!"
diogenes hançeri kastederek; "işte bu" der.
bunun üzerine hastalığından dolayı acılar içinde olan ve halen daha hayata tutunmaya çalışan anthistenes'in cevabı şahanedir;
"acılarımdan demiştim, hayattan değil!" der.

linkler baykuş olmuş, tekrar aşağıdadır.
www.hizliresim.com/not3974
www.hizliresim.com/avmao9f

nadir kitaptan 1997 yılına ait "almanca" orijinal baskılarından birini bulup hem de 25 tl gibi bir rakama almıştım sene başında.
ve ciltli olarak.

“hoşgörü” kavramı ihtiva ettiği anlam itibarıyla “eşitsizliğe” vurgu yapar.
ben senden daha kıymetliyim, seni yok edebilecek kuvvete sahibim fakat buna rağmen zor kullanmıyorum ve sana tahammül ediyorum demektir esasında.
bu anlayışın bir ürünü olarak: “millet-i sadıka” benzetmesi yapılmıştır ermenilere. yani bize itaat eden, sadık kalan, sözümüzden çıkmayan, haddini bilen ulus manasında...

bana da yapmıştı bi tanesi*. bi güzel atışmıştık*.

beklerim nickaltıma o yazarları. seviliyorsunuz.

sözlükte ki en yaratıcı nick'e sahip olan yazar.

bu kıyafeti yeni mi aldın olabilir. yeni kıyafetler biraz daha sıkıdır ve insanı kilolu gösterebilir gibi saçma bir şey söylersiniz en olmadı.

senin aklın yok, sen bunları düşünemezsin demenin imalı yoludur.

iletişimde bir hatadır akıl vermek. "sen kimsin ki akıl veriyorsun?" gibi tepkilerden tutunda "bi sen mi akıllısın " gibi tepkilere kadar karşı tarafı ofkelendirebilecek seviyeye getirir ve o kişi kendini kapatır.

örnek; "bir anne şunları desin; bulaşık,çamaşır,temizlik yordu bıktım artık. "
kendinizi bu annenin yerine koyun ve şöyle tepkiler aldığınızı düşünün:

"bulaşık makinesi al, çamaşırları biriktir"

"tebrikler einstein valla ben düşünememiştim " gibi tepki verirsiniz değil mi?
işte bu durumlarda akıl vermek sorunu çözmez sorunu daha da kötüleştirir.

nasıl olmalı?

"çamaşır yorar asması zor iş şöyle yapalım.. , bulaşıklar çok çıkıyor ve de yoruldugunun farkındayım haliyle sinirleniyorsun" annenin yerine koyup böyle bir tepki aldığımızda nasil hissederiz.

sonuç olarak: akıl verme, beni anladığını göster ve yardımcı ol.

görmezden gelmek iyidir. saçmalayarak iyi ya da kötü umursandığını gören kişi aynı şekilde hareket etmeye devam edecektir. umursama pekiştirecini geri çekerek hareket edilmelidir. (bkz: 1 saniyeden fazla zaman ayrılmayacak başlıklar serisi)

iftara az kaldı yazı tura atın, yetişmeyecek.

istediğimi doğru yaparak çözdüğüm ve tam olarak anlayamadığım başlıktır.

günaydın sözlük.
hayat hep aynı, olana bitene gülün geçin.

1950'lerde dr. curt richter tarafından gerçekleştirilen sert bir deneydir. bu deneyde bir grup farenin ne kadar sürede boğulacağı test edilmiştir. ilk deney grubunda, fareler bir kovadaki suya atılır. yaklaşık 15 dk sonra çoğu pes ederek yüzmeyi bırakır ve boğulurlar. ikinci deney grubunda yine bir grup fare suya atılır ancak bu kez fareler pes ettiği anda sudan çıkartılır, kuru ve güvenli bir yerde belli bir süre bekletilir. ardından bu sudan çıkarılan fareler tekrar suya atılır. deneyi yapan kişiler 15 dk'dan daha fazla mücadele edeceklerini öngörmüştür 20 dk-40 dk gibi. ancak fareler bu kez yaklaşık 60 saat yani iki günden fazla boğulmamak için çırpınır dururlar. sonuçlar epey şaşırtıcıdır. deneyi gerçekleştiren richter'ın vardığı sonuç: bir sıçanı boğulmaktan kurtarmak, o sıçana umut verdi olmuştur. bunu şu şekilde yorumlayabiliriz, insanlar farelerden oldukça farklı olsa da hayatta kalmaya çalışan canlılar olma kısmı ikisinde de ortaktır. yani hepimizin yüzmeye devam etmek için bir nedene ihtiyacı vardır. umut kimi zaman önemli bir amaca hizmet eder, hayatta kalmak ve mücadele etmek için bizlere tetikleyici görevi görür. kaynak

muhteşem bir haftasonu geçirdim, ilk defa kampa gittim ve 3 saat falan uyudum. çadırımdan bir manzarayı da sözlüğe bırakmaya geldim.

bu bir rüya olsa keşke, uyansam ki gerçek başka.