2 durum var.

1_ "şu anki ekşi" gibi olmak isteniyorsa, yani goygoyun, komikliklerin çok daha fazla olduğu eğlenceli zaman geçirmelik bir forum sitesi.

2_ "ilk zamanlardaki ekşi" gibi olmak isteniyorsa, ki benim gibi artık ekşiyi bırakıp yeni yerler arayıp gelen birçokları gibi, başlık sahibine hak vermeli.

mesele herkese hitap eden, ortalama bir sözlük olmamalı.

çıta bize göre değil, biz sözlük çıtasına gelmeye çalışmalıyız.

yeni kurulduğu için, katılımcı sayısı adına biraz tolerans gösteriliyor elbette, ama nihai hedef şu anki ekşinin durumu olacaksa benim için hayal kırıklığı olur açıkçası.

konuşmak, yemek, içmek gibi faaliyetlerimiz için aktif kullandığımız organdır.vücudumuzun en hızlı iyileşen organıdır. dil diğer kasların aksine asla yorulmaz. tıpkı parmak izi gibi dil izimizde sadece bize özeldir. dil şişmanlayabilir. ve dil rengi sağlığımızla ilgili bizlere ipucu verir.

sıkılıyorum, bunalıyorum ve bunlara karşı yapabildiğim tek şey yazmak. kiminin hoşuna gidiyor, kiminin de gitmiyor ona yapabilecek bir şey yok. benim sıkıntım biraz olsun azalıyor ya o bana yeter.

moralim bozuktu tam oturup ağlıyacaktım kalktım ve bir tencere sarma sarıp yedim. hayatta bazen güçlü olmak gerekir. her şeyin canı cehenneme.

(bkz: kalan kafalar sizin olsun)
(bkz: hoçça ğalın ğidiyom ben)
(bkz: kafasını dinleyip gelecek)
(bkz: ben giderim tanımlarım kalır takipçilerim beni hatırlasın)

bu kişi kim diye soruyorsanız o kişi sizsinizdir.

edit: arkadaşlara zayıf halka olarak bakılmaz ancak her insan farklıdır ve farklılıklarıyla sosyal ortamda kendi konumunu kendisi belirler.

var bi hayalimiz.

(bkz: yetmez ama evet)


edit: ben giremiyormuşum :(

hayatta en değer verdiğim ama bi o kadar da korktuğum düşünce tarzlarından birisi diyebilirim.herkes ne kadar kötü şeyler yaşarsa yaşasın hayata umutla bakmalıdır evet ama her şeye çok fazla umutlandığımızda bazı gerçekleri göremiyoruz ve bu aslında o an olandan daha fazla üzülmemize sebep oluyo ilerde anlamasak da.

ay, bize yaklaşık olarak 390 bin kilometre kadar uzaklıkta bulunuyor. hareket sırasında algılarımız sabit haldeki diğer cisimlere göre kıyaslama yapar. hatta ne kadar hızlı gittiğimizi yine bu cisimlere bakarak anlarız. eğer bu cisimler size ne kadar yakınsa onların yanından da o kadar çabuk uzaklaşırsınız. uzaklarda, yüksek tepelerde bulunan evlerin gözünüzün önünden kaybolması daha uzun bir zaman alır. bu durumu ay ve güneş için düşünürsek neden bizimle beraber gökyüzünde kaldıklarını daha iyi anlarız.

en başından beri düşündüğüm hal. ölümden korkanlar yüzünden maruz kaldığımız durum.
sanki tek ölümcül hastalık korona.
korona olmasak sonsuza kadar yaşayacaz sanki

'dün yoğun bakım, bugün yoğum bakın' olacak sözdür.

evet, o ana kadar tanım üstüne tanım girilmiş başlığa tanımımı girerim ve başlık tarihin tozlu sayfalarına gömülür. nedir bu gudubetlik? bazen kendimi masumlar apartmanında olaya en son müdahil olan evin babası gibi hissediyorum. yok bir şey sen odana git diyorlar ve konu kapanıyor.

tevfik fikret'in şermin kitabında bulunan bir şiiridir.

marangozum ben beş gündür...
çalışan her işi görür;
insan için sanat çoktur,
yapılmayacak iş yoktur.
elim işler, işim ürer;
aletlerim birer birer
geçerler her gün elimden;
onları pek severim ben.
oh, sevgili aletlerim;
ben sizi her gün bilerim.
tezgahımın bir yanında
hepsi durur sıra sıra.
bir bıçkım, bir testerem var;
birkaç rendem, güsterem var;
ölçülerim, pergellerim,
gönyelerim, cetvellerim,
kıskaçlarım, kerpetenim,
hepsi mükemmeldir benim.
çekiç, törpü, keski, kalem,
torna, burgu... bütün elzem
avadanlıklardır. -haydi,
iş başına biraz şimdi!

alarmdan bir dakika önce uyanıp alarmı uyandırıyorum.

bazen sadece ağız içi bakterilerden, bazen de mide problemlerinden kaynaklanabilen dayanılması güç koku.

çürümemiş bile olsa, yirmilik dişler de genelde bu kokuların birincil nedeni olabilir. çektirin, kurtulun.

zaten altı üstü tek bir düşüncemi yanlış veya mantıksız bulduğu için çıkacaksa hemen çıksın. buranın girişi da var çıkışı da reis, mafya mıyız biz ayol.

genellikle grup olarak yapılması mantığıyla nicelik olarak 2000 ila 5000 parça arasında değişen parçacıklı olanları vardır, ama insan egosu bunu tek başına yapmak da ister. genellikle ilk kez yapacaklarda 3000 parçalık bir yap-bozu "bunda ne var, 3 içerisinde yaparım, olmadı bırakırım" gibi bir küçümseyici yargı oluşabilir. bu gerçekçi bir bakış açısı değil. inat edilmesi ve o 3000 parçalık yap-bozun tamamlanana kadar 33 günü tesbih gibi çektirmesi muhtemeldir.

şunu da vurgulamak gerekir; 3000 parçalı bir yap-bozu yapmak bir zahmettir ve yapıp bitirinceye dek zahmet katsayısı ne kadar yüksek olursa, bozmak da o kadar işkenceye dönüşür. genellikle bozmak, yapmaktan daha çok stres yaratır. hatta, çoğu kez puzzle'ın tamamlanmış hali güzelce jelatinlenir ve öyle muhafaza edilir.

(bkz: yapboz)

gustav klimt'in ünlü eseridir. klimt'in "altın dönemi" olarak adlandırılan,eserlerinde altın yapraklarını kullandığı döneme aittir.

klimt'in babası altın oymacısıdır. klimt de babasından altını nasıl işleyebileceğini öğrenmiştir. ayrıca italya'nın ravenna şehrinde gördüğü altın mozaikli bizans kiliselerinden de oldukça etkilenen klimt, eserlerinde altın yapraklarını hemen hemen her resminde kullanmıştır.

tablonun büyük bir kısmını birbirini sarmış bir çift oluşturur. çift tek vücut halindedir. üzerlerini örten sarı renkli battaniye ise bu tek vücut halini daha da pekiştirir durumdadır.

klimt eserlerinde incelikli ve ayrıntılı bir süsleme tekniği kullanır. bu resimde de bunu fark edebiliriz. erkeğin kafasında asma yapraklarından bir taç varken, kadının saçları çiçeklerle süslü bir biçimde resmedilmiştir.

erkeğin ve kadının üzerindeki giysinin renk uyumu farklı bireylerin aşkın gücü altında tek bedene dönüşümünü simgelemektedir.

kadının üzerindeki çiçekli giysinin, zemindeki çiçekli doku ile uyumlu olması da, kadın figürünün "toprak ana" ile ilişkilendirilmesidir.

yılda kaç resim sergisine gidiyoruz? resim bilgimiz mona lisa ve yıldızlı geceler dışında ne içeriyor? türkiye'de kaç müze sadece ziyaretçisi olmadığı için kapandı?
madem ki hiç bilinen türk ressam yok, bu durumun değişmesini istiyorsak destek olalım ressamlara. sosyal medyadan takip edelim mesela, rast gelirsek sergilerine gidelim. belki de ressamlar biliniyordur, belki de bilinmeyi hak ediyordur ama bizim haberimiz yoktur.
(bkz: prof. hasan pekmezci)
(bkz: muhammed yalçın)

sonra başkalarının başına bela oldu..