bak ben şımarınca trollük yapamıyorum çok ilgi göstermeyin yine de hihi. sağolun insan duygulanıyor gerçek hayatta böyle ilgi görmedim kimseden insan şaşırıyor.

bugün dünün ışıltısı yok sokaklarda. çatıya düşen yağmur damlalarının pıtırtısı ile gözlerimi aralayınca pazar günlerine has duygusallığımla yine yataktan usulca kalktım.
çocukken de böyleydim, okul günleri erkenden kalkmak konusunda bin bir şikayet edip annemin telkinleri ile birkaç lokma kahvaltıyı zorla ederdim. ama pazar oldu mu o gün aile günü olduğu için erkenden kalkıp tv başında çizgi film izlemeye başlardım. annem mutfakta pazara has bir şeyler hazırlarken babam ve ablam da tv karşısındaki yerini alırdı ve kovboy filmleri saati başlardı. bir yandan kahvaltı edip bir yandan filmle karışık sohbet içinde neşeli saatler geçirirdim.

güneş yok bugün ama baharın izi çokça. kuş cıvıltıları ve böceklerin sesini duyabiliyorum. bir de uyanır uyanmaz tüm camları açıp etrafta dolanabildiğim zamanlar da geldi. kahvemi içerken bir yandan sözlükte takılıp sol framede akan başlıklardan sıkılınca takip ettiğim yazarlar neler yazmış, diye bir göz gezdireyim dedim. bir baktım gidenlere yenileri eklenmiş, burada olanlar da yazmayı oldukça seyrelttilmiş. sanırım sıcak havaların başlaması onları da reel hayata bir parça çekmiş. birkaç arkadaşımı daha kaybetmişim hissi ile bir parça hüzün yaşamama sebep oldu bu durum.

sonra dedim ki yine de bugün pazar, tatil. moralimi yüksek tutmalıyım. kahvaltı sonrası witcher oynamak için dünden plan yaptığım beyefendi yatakta tatilin uzun soluklu uykusunun keyfini çıkartırken uzun zamandır özlediğimiz bir kokuyu evin içine doldurmalıyım. portakal ve çikolatanın müthiş kokusu.
sanırım bu tatla ilk karşılaştığımız yer ilk yurt dışı tatilimizde yunanistan'da olmuştu. frape ile birlikte hayatımıza aldığımız portakallı damla çikolatalı kurabiyeler. eve döndündükten sonra deneme yanılma yöntemi ile beraber * en sonunda o tadı yakalamayı başarmıştım. sonrasında aynını bir başka ülkede de bulmuştuk aradan geçen beş yıl sonra. burada hala yok ne yazık ki. * biraz tembellik biraz kolaya kaçma sonucunda çikolatalı portakallı kurabiyelerim artık keke dönüştü. yine aynı koku, aynı aroma ama hazırlama süresi çok daha kısa. üç bardak un *, bir bardak şeker, birazcık zeytin yağı ve hindistan cevizi yağı, kabartma tozu, kek kıvamı için portakal suyu yoksa süt, buzluktan çıkarılan portakal kabukları * ve de son dokunuş damla çikolata...

şimdi fırından gelen mis gibi bir koku eşliğinde ikinci kahvemi içerken uzun zamandır ben de bir şeyler yazmadım diyerek kendimi döktüm birazcık. kekin üzeri çatlamaya başlamış. buzluktan çıkardığım simitleri fırına verdiğimde kahvaltı için son dokunuşu da yapmış olup anı anlatmayı bırakıp yaşamaya başlıyor olacağım...
mis kokulu, huzurlu sofralı pazarlarınız olsun. *

meksika yöresine ait bir biberdir.

turşusu çok güzel olur.

şen şakrak, kendimizle dalga geçerek dinlediğimiz program olmaktadır.
ben de olanca şapşallıklarımdan yalnızca birini anlatarak yerimi alayım. yıllar önce bir akşam yatak bazasının içerisine yorgan battaniye gibi bir şeyler yerleştirmek için yatağıyla beraber bazanın kapağını kaldırdım. emniyet kilidini aktive ettim, eşyaları yerleştirmeye başladım. saniyeler içinde kilidi açtığımı unutarak tekrar devre dışı bıraktım. eşyaları içerisine yerleştirirken tepemde bir şeyin beni sırtımdan aşağı doğru ittiğini fark ettiğimde yatakla baza kapağı arasında sıkışmıştım çoktan. o da bir ağırmış ki nefes alamıyordum neredeyse. içeride televizyon seyreden kardeşime canhıraş bağırdım ancak birkaç dakika sonra ancak duyabildi, benim kafam bazanın içindeyken iyi bile duydu bence. gelip o vaziyetten beni kurtardıktan sonra cartoon network'ün "happy tree friends"inin jenerik şarkısını mırıldanarak uzaklaştı kerata.

aşık olduğum, son derece tatlı ve cana yakın köpek cinsidir. ölüyorum, bitiyorum kendilerine yahu. sabırsızlıkla yollarımızın kesişeceği günü bekliyorum. bekle beni annesinin kuzusu.

aslında var olan durumdan sıkılmak . hiç yapmadığınız şeyleri yaptığınız an heves geri gelir. hiç dağ yürüyüşüne katıldınız mı ?
hiç dilini bilmediğiniz bir memlekete gittiniz mi ? hiç bir parkta yaşlı amca ile sohbet ettiniz mi deneyimleri dinlediniz mı ?


beyin sürekli aynı şeyleri tekrar ettiği vakit yani monoton bir hayat olduğu vakit gelişme göstermez ve kendi kendini yemeye başlar bundan dolayı bunalım içinde olabilirsiniz.

ibni haldun der ki “insan beyni değirmen taşına benzer. içine yeni şeyler atmazsanız, kendi kendini öğütür durur.”

escinsellik karşıtı ya da homofobik değilim. ancak tesvikin özellikle son yıllarda bombardıman halinde olduğu noktasında hemfikir olduğumuzu düşünüyorum. gayet yerinde bir karardır.

inan olsa dükkan senin dediğim yazar.
benim de bir tane var sevenim, onu da yeni buldum daha önceden ben de bu haldeydim..

bir çeşit elektromanyetik dalga.
bilgi için (bkz: morötesi)

bir aralar güneş doğmadan ya da yeni doğduğunda uyanırdım ve sade bi kahveyle gökyüzünü izlerdim. benim kerata kedim de kucağıma yatar kendisini sevdirirdi.
o kadar güzel bir an ki o an, anlatmam mümkün değil. her insanın hayatında bir kere deneyimlemesi gerekiyor bence.
tanım: sabah vakti içilen kahve.

yıl olmuş 2021. milletin açlıktan nefesi kokmuş, yokluktan kıçı açıkta kalmış. hâlâ başı örtülü mü değil mi diye polemik derdindeler. ne bitmez mağduriyetmiş arkadaş ? islamcılar mağduruz diye diye iktidara geldiler, 20 yılda altlarına milyonluk cipler çektiler, üstlerine boğaz'da yalılar yaptılar. daha da mağdurlar. halkı kamplara tıkıp, sırtlarında kamçı patlatarak karın tokluğuna çalıştırana kadar mağdur olmaya da devam edecekler.

moralimi bozan, canımı sıkan, kendimi sorgulamamı sağlayıp psikolojimi alt üst eden başlıktır. şaka şaka koca bir dilim pasta yiyorum şuan eeheheheh.

herkes verdiği kiloyu yazmış. benim yazacağım kilo aldığımdır.
25 evet evet yanlış duymadınız. kademeli olarak seneler içinde almış olduğum kilodur. pandemiyle beraber 15 kilo aldım. 2 ay önce verdiğim 5 kiloyu bu ay geri almışım. net bir kilo verip canımı sıkmak istemiyorum ömrümde ulaştığım en yüksek kilo şuan ki kilom öhööhöhöhöhö.

bana bir gaz lazım. gazı aldım mı eski halime geri dönüyorum. ama o gaz aylardır yakınıma yaklaşmıyor. yine moralim sinirlendi püfff.

dünyanın en güzel mesleği, okumasi en zevkli bölümü olması gerekirken, bu konuda çok doğru bir ülkede yaşıyor olmamıza rağmen çok da yanlış bir ülkede yaşadığımız, yıllar yıllar önce mezun olduğum canım bölümüm.

bu tip, ekonomik olarak zorlanmadan kitap almanın kolay yolunu bulan tiptir. evet kitaplara dokunarak, okuyarak o kitabı keşfetmek gibisi yok ancak mağazadan da alınacak gibi değil artık.doğrusu da internetten almaktır. kitapevlerinde 50 tl lik kitapları internet sitelerindeki kampanyayla 15-20 tl'ye bile alınabiliniyor.

fotoğrafı çeken kişi: will burrard lucas

şimdi olsaydıkta bi ciğerini yeseydik denilesi şehir.
candır kandır herkesi kucaklar bağrına basar.

30 kişi mi 30 yaş üstü mü ? her türlü zokayı yutmuşum ben.*