"benim hastalığım yalnızca şu ki, tüm şehirde yirmi yılda sadece tek bir akıllı adam buldum, o da bir deli ! "
anton çehov - altıncı koğuş .

yazarlar aşık olup atışmış;
okudum şiraze biraz kaymış.
sizi efendi biliriz etmeyin.
zira sonu kavgaya varmış.

galatasarayımızın grup liderliğini perçinlemek için çıkacağı uefa avrupa ligi 4.maçı. ilk maçı doğru bir oyun ve doğru bir dizilişle deplasmanda 0-1 kazandık ve psikolojik üstünlüğü ele geçirdik diyebiliriz.

fakat unutulmamalıdır ki her maçın kendi içinde ayrı bir hikayesi olacaktır. bugün yine ilk maça benzer bir dizilişle ve oyun anlayışı ile sahada olacağımızı düşünüyorum fakat seyirci desteği ile bu kez topu tamamen rakibe bırakmadan, tıpkı ilk lazio maçı gibi oyunu yer yer domine eden bir anlayışın fazlasıyla faydalı olacağını düşünüyorum.

fatih hoca ve marcao'nun maç öncesi açıklamaları izledim, gayet konsantre ve ne istediğinden emin bir görüntüleri vardı. bilhassa hoca yeni yönetimle birlikte aşırı derecede kafam rahat izlenimi veriyor. son 3 yılı düşününce her an biriyle kavga edecekmiş gibi bir vücut dili vardı, neredeyse hiç gülmüyor küçük şakalar yapmıyordu, şuan ki hali mükemmel..

birde tam kapasite ile oynama meselesi vardı, tff kendinden beklendiği gibi talebi reddetti. en nihayetinde yönetim, "rüzgar yapma nihat" dercesine bir hamle yaptı ve sizin kararınızı saymıyoruz, hodri meydan cezaysa ceza dedi ve tribünleri taraftara tam kapasite olarak açtı.
taraftara düşen en az 40 bin kişi ile nef stadyumunu doldurmak ve rakibi topu her ayağına aldığından 12. adam olarak bunaltmaktır. eğer yine tribünlere 15- bin kişi gelirse yazıklar olsun diyeceğim yani hiç kusura bakmasınlar.

zira eğer bugün grup lideri olarak fenerbahçe kendi stadında maça çıkıyor olsaydı o merdiven boşlukları dahi dolardı değerli galatasaraylı arkadaşlarım. lütfen imkanı olan maça gitsin ve takımımızı desteklesin..

galatasarayımıza başarılar diliyorum.. yolun sonu aydınlık, tünelin sonunda ışık var..*

hayvanlara eziyet eden şerefsizler.

basit insandır.


az önce başıma birşey geldi. bir sevgili yazarımız nickaltıma takibini bıraktığımı iddia ederek bir eleştiride bulunmuş. takipçilerimi daha dün görmeye başladım beni kim takip ediyor kim etmiyor daha dün geceye kadar görmüyordum. bu sabahta yapmadığım birşeyle karşılaşınca şok oldum. sanki sırf takipçi için insanları takip edip sonra takipten çıktığımı öne sürülmüş. bilinçli bir şekilde yapmadığım birşey için, aslını astarını öğrenmeden insanı direkt olarak bununla itham etmek bence çok bayağı.

varsayalım ki bilinçli olarak takipten çıktım. belki bana uymayan bir görüş beyan etmişsindir bende çıkmışımdır. bu da çok normal değil mi? sende takibi bırakırsın veya engellersin bişey yaparsın yani. buna kinlenip nickaltına aslı astarı olmayan şeyler yazıp çirkeflik yapmaya lüzum var mı? bence yok. insanlar yine garip. bir de bu çirkefliğe rağmen kendisine mesaj atıp durumu açıkladım bilinçli olan birşey yok diye. hala aynı şeyi söylemeye devam ediyor. saygı gösterilip açıklama yapıldığında bile bir nezaket göstermekten yoksun olmak cidden acınası. yazık kafanıza.

edit: umarımgünlük linç dozunuzu almışsınızdır.umarım dilediğinizce nemalanmışsınızdır bu konudan. sevgilerimle...(smile)

iliklerime kadar midem bulanıyor bu insanlardan artık. kim dinini nasıl yaşarsa yaşasın ama oraya milli eğitim müdürü vasfını kullanarak gidemezsin. **
(bkz: herkes ekmeğinin peşinde)

berkin elvan
ali ismail korkmaz
ethem sarısülük
ahmet atakan
medeni yıldırım
abdullah cömert
unutursak kalbimiz kurusun.

devlet kendi vatandaşını ötekilerden ayırırken tarafları karıştırmış

insan, yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. bunu yazan şair ne kadar haklıymış...

ya verin şuna püskevitini de sussun dediğim başlık.

teklifin bundan haberi var mı dedirtmiştir.

sevdiğin insanla çıkılan seyahat. gidilen mesafenin önemini kaybettiği tek yolculuktur .

there is no girl on the internet.

dohuz bin dohuz yüz dohsan dört, dohuz bin dohuz yüz dohsan beş...

canlı ve cansız herşeyin bir ömrü olduğu gibi; duyguların, arkadaşlıkların da bir ömrü var. kimisi 1 ay, kimisi 4 yıl, kimisi iki taraftan biri ölene kadar...

her gece sabaha; her yaz da kışa ulaşıyor, ne hüzne ne mutluluğa ne de herhangi bir kavrama bağlanmamak, onun da bir müddet sonra yerini zıttına bırakacağının farkında olmak gerek.

ister dargın şekilde olsun isterse de araya zaman girsin, fark etmez. ölümün sadece canlılar için olmadığını en çok duygular sayesinde fark ederiz. hayat bu, tek mutlak gerçeğin sadece bize özel olduğunu düşünecek kadar bencil olmamak lazım.

ve bazen bazı arkadaşlarla görüşmemek, görüşmekten çok daha hayırlıdır...

iko'cuğum, canımın içi, üzümlü kekim; sen de biliyorsun ki bir gözlüklü şirin kolay yetişmiyor. canına yandığımın algoritman bir tane daha üretmezse oldukça sevinirim.

yalnız ben değil, diğer şirinler köyü ahalisi de bu durumdan hoşnut olmaz. köyde herkesten bir tane var. düşünsene hepimizden kırk tane olduğunu? hele şu sevimsiz şirin baba'dan? bence alma başına belayı, yapma, gözünü seveyim. kalbimdesin. *

leyla ile mecnun dizisinin unutulmayan güzel karakteridir. hatta ismail abinin en sevdiğim sahnelerinden birini paylaşmak istiyorum.

"ama ben güçlü olmak istemiyorum ki, ben şekerpare'yi istiyorum..."