günümüzde kullanılan "lan" kelimesi aslında "oğlan"ın bozulmuş halidir. mevzubahis kelimenin zaman içindeki değişimi sırasıyla şu şekildedir:

oğlan-ulan-lan

insanın içine saklı olduğu söylenen olgudur.
rivayete göre melekler mutluluğu saklamak istemişler ve her kafadan bir ses çıkmış. kimisi everest'in tepesine, kimisi atlas okyanusu'nun dibine, taç mahal'in kubbesine, mekke sokaklarına, italyan sofrasına, bir hastanenin yeni doğan odasına, dondurma külahına, şarap şişesine, sigara paketine, lale bahçesi vs. pek çok yer düşünmüşler ama hiç biri yeterince zor gelmemiş.
sonra meleklerden birisi insanın içine saklayalım oraya bakmak akıllarına gelmez demiş ve insanın içinde saklı kalmakla kalmamış günümüzde adeta hapis olmuş durumdadır.

maalesef zamanla derin yaralar bırakır bu durum. hele ki kavganın gürültünün eksik olmadığı bir aileyse... bir yandan bir hayat arkadaşın olsun istersin ama diğer yandan da korkarsın. annenle baban gibi olmaktan korkarsın. kimseye kolay kolay güvenemezsin, kalbini açamazsın.

duydum ki uykusu yok
hedef ararmış atacak ok
jilet ne güne duruyor
hem sırtı pek hem karnı tok

elimde kürekle sözlükte yazar kovalamama sebep olacak başlıklardan biri.

evin terazisiyim. herkesi dengeliyorum birbirlerine giriyorlar sonra. çok olgunlaştırıyor insanı ama bir süre sonra herkesi idare etmek yoruyor.

evin en büyük çocuğu olanların kaderi galiba bu.

muhteşem bir şey bu. birinin kalbindeki odalardan birinde olmak, her nefes aldığında ve verdiğinde onun içinde olmak, muhteşem bir şey..
seviyorsun, güzelleşiyor; seviyorsun, varsa acıları hafifliyor; seviyorsun, varsa yaraları kapanıyor; seviyorsun, düşünmeden edemiyorsun; seviyorsun, düşünüyorsun hep iyi olsun diye.
seviyorsun,seviyorsun,seviyorsun...
sen onu severken o değişiyor, senden önceki gibi olamıyor asla. senin sevgin, değiştiriyor onu.
sen sevdikçe de tüm güzellikler sevdiğini buluyor.

bunun tek bir anlami vardir: yazıyor olmak için yazmak.

kafa sözlük’te çaylaklık olduğunu şuan öğrendim. olm çaylaklık varsa lucifer niye yazar hala, yabıştırsanıza lanetli çaylağı? heyallamyarabbim*

fenerbahçe artık iyi alıştı canım. her sene her sene.

bu arada komodin'in üzerine bıraktık vizite ücretini, oradan alabilirler.

seneye kadıköy de görüşürüz yine.

şimdi alın irfanı kahve fincanıyla beraber lazım olur size.

daha fazla konuşmayacağım malum format.

trende tanışan bir kadınla erkeğin viyana'da geçirdikleri bir günü anlatan filmdir. büyük beklentiyle başladığım için beklentimin biraz altında kaldı. filmin büyük çoğunluğunun diyaloglardan oluşmasıyla beraberinde düşündüren, gün boyu gittiği yerleri gösterme tarzlarıyla göze hitap eden bir filmdir. oyunculukları çok beğendim. bazen çok yavaş akan bazense hiç akmayan sahneleri var, o yüzden zaman zaman sıkıldım. aslında diyaloglarda çok güzel konulara değiniyorlar, o açıdan çok hoşuma gitti ancak 1 saat 40 dakikalık bir film olmasından ötürü üzerine çook daha uzun konuşulacak konular biraz hızlı geçilmiş, oradan oraya atlanmış gibiydi. yani diyaloglarda konuştukları bazı konuları daha uzun konuşsalar çok daha güzel olurdu. bu tarz filmleri seviyorsanız izlemelisiniz.

farkında olmadan aynı tarihlerde aynı şehirde bulunmak suretiyle yakın zamanda görüşeceğim bir arkadaşım var bu şekilde. bir daha ne zaman görüşürüz bilmem ancak böyle şans bir daha denk gelmez gibi.

oğuz atay'ın tutunamayanlar'ı yazarken ziyadesiyle, katbekat, zirve yaparak yaşadığını düşündüğüm eylem.

ya da tam tersi/eksisi.

röportajdan ziyade hate’in kamera arkasında söylediklerine kıs kıs güldüm.

--! spoiler !--

bir moderatör olarak— ovalak~ bir moderatör olalak/kılolak, bir moderatör kılolak— [içtiği su ile ürün yerleştirmesi yapar] vitamini suçmak uçmak. ya ben konuşamıyorum. beni buraya kim koydu?

--! spoiler !--

silahı kendin ateşlemedikten sonra ölüm emri vermek ne kadar kolay düşününce. üst üste dizilmiş çocuk bedenlerinin yanından geçmedikçe, havaya çökmüş ölüm kokusunu almadıkça bir katliam karşısında sessiz kalmak ne kadar kolay insanlar için. dünya sahnesinde onlarca katliama tanıklık ettik, bu sadece küçük bir çocuğun ağzından yüzümüze balyoz gibi inmiş bir cümle, ne ilk ne son olacağını bilmek içimde bitmek bilmeyen bir bulantıya sebep oluyor. üzerinden yıllar geçti, öyleyse neden hâlâ gece havada ağır bir ölüm kokusu var?

onlarca savaş, onlarca katliam ve bu süreçte sesini çıkarmayan koskoca dünya. ne yazsam bilemedim, ne söylemem gerek, ne söylesem içim soğur bilemedim. bugün hâlâ çocuklar ölüyor ve biz buna seyirci kalıyoruz. tetiği çekmedik diye ellerimiz temiz sanıyoruz işte. "biz bunun karşısında durduk! bu işte bir parmağımız yoktu, savaşa karşıydık biz. biz tüm bu şiddetin karşısında dikildik." kendimizi avutmaktan fazlası değil, hepimiz dirseklerimize kadar kana batmış durumdayız. dokunup çürütmediğimiz tek bir şey bile yok. insanoğlu koca bir umutsuzluktan ibaret, fazlası değil.

yıllarca şiddetin çözümü şiddet değildir dedim kendime, katliamlar yalnızca karşı katliamları doğurur fikrine inandım hep ama bazı zamanlar bir cümle bütün soğukkanlılığımı alıp götürüyor. tanım yok, zaten söyleyecek başka bir şeyim de yok.

tanımlarıni sevdiğim ve çokça samimi bulduğum yazardir kendileri :)

hiç kimseyi, rüyanda görecek kadar sevme.
çünkü o zaman uyusan da geçmez...*

kapıları kilitleyin ve polisi arayın. mümkünse kaçın.

bu güzel nimeti severek tüketenlerin günü kutlu olsun. içiniz, içiriniz.

başı pare pare dumanlı dağlar
firgat ile aşıp giden ben oldum
eller göçün çekip gider yaylaya
göçün çekip sarpa düşen gene ben oldum...