''tanrı suyu yarattı, insanoğlu filtre kahveyi''

üst katımda yaklaşık bir aydır süren sinir bozucu hadise.elbette hakkıdır,yapacaktır ama bir noktadan sonra çekilmiyor.yalıtım da sıfır olunca kulak zarımızın içinde gürültü.

antalya körfezi'nin iki yanında, kuzeye doğru birbirine yaklaşarak uzanan doğuda geyik dağları ve batıda bey dağları'ndan oluşan sıradağlardır.

tolstoy'un bisikletini düşünürsek gayet de gerçekleşebilir. yeter ki isteyin.

bugün bizzat yaşadığım çılgınlık, yaşatanlar sağolsun..

sebebi ise: sadece kahkul kestirmek için fiyat sorduğum kadın kuaförü dünya para(!) isteyince, yolumun üstündeki berbere sordum "yaparız, ne kadar verirseniz" dedi ve bahçede sıra bekledim, sıra bana geldi ve 'müthiş' sonuç, saç kırıkları içinde ikna ettim*'gelmeden arayın ama' dedi cınımm.. forever burhan berber*

+ve sonuca gelirsek;

uzuuun süren durgunluk sonrası 'hazır bulmuşuz, yolalım' zihniyetle piyasayı şişirip kazıklamalı mı? yoksa gerçekten emeğin karşılığı olanı mı istemeli..?

şu anki öğretmenler içinde katı olanlar azdır büyük ihtimalle, içlerinde sorunlu olanlar da vardır. her nasıl olurlarsa olsunlar saygısızlığı hak etmiyorlar ama gördüğüm kadarıyla öğretmenlere saygı duymayan, onları her türlü aşağılanmaya layık gören bir grup var ve bunu kabul edemiyorum.

8. sınıfa giderken bazen teneffüslerde 1. sınıflarla vakit geçiriyordum. sınıf öğretmenleri birine tokat atmıştı ve kendi sınıf öğretmenimin yanına gidip olayı anlatmıştım. sınıf öğretmenim böyle şeylerin olabileceğini ve ne yazık ki bazen kendisinin de yaptığını ama benim maruz kalmadığımı söylemişti. esasında öğretmenim çok iyi bir insandır sadece o an yangına körükle gitmeyip meslektaşını savundu sanırım. böyle bir olay olduğu zaman hep çocuğu tutmamız gerekiyormuş gibi geliyor ama belki de yardıma ihtiyacı olan sadece çocuk değildir. öğretmenlerin iyi hissettirerek çocukların yaşamına eşlik ederken; kendilerinin de iyi hissetmeye, yardım almaya ihtiyaçları olabilir.

dayak yiyen nesiller hâlâ var demeye getirmiş olabilirim.

kendi kendime takılır, canım sıkılırsa giderim kimsenin ruhu duymaz. geri dönerim. farkedilmediğim için hoş geldin diyen de olmaz. olmasinda zaten kimseden beklentimiz yok. karma puan falan işimiz olmaz. *



özel yazarlardir. öyle herkes bilmez bu yazarları. bi keşfettin mi de öyle kolay kolay bırakamazsın. ne etliye karışırlar ne sütlüye. bazen minicik ortalığı karistirir gibi olurlar sonra kenara çekilip izlerler.

her başlık altında pek rastlayamazsiniz. onlar tanim yazarken veya başlık açarken biraz seçicidirler. titiz davranırlar. bazen günlerce yazmaz,bazen yazarsa cuk diye oturtturur tanımı.

ıyi ki varlar- iyi ki varız efendim.
(bkz: onlar da bizden biri)

benim izlediğim en iyi dizi olarak listenin en üstündeki yerini koruyan, suç/drama dizisi. bu dizide walter white'ın heisenberg'e dönüşmesini ve bu süreçte kaybettiklerini, sahip olmaya çalıştığı gücün onu nasıl zehirlediğini göreceksiniz. gerçek anlamda bir breaking bad'dir.

erkek olmadığımı öğrendiğim başlık. aldatmak cinsiyet değil karakter meselesidir. o karakter yoksa kadını erkeği fark etmez aldatır. böyle salak genellemeler ile de söyleyen kendisini kandırır.

olmayan sorunsaldır. zira türkiye cumhuriyetine vatandaşlık bağıyla bağlı olan herkese türk denir. rusya'dan gelip alanya'ya yerleşip türk vatandaşlığı alan kişi de o noktadan sonra türktür mesela. nasıl ki fransalı, ingiltereli, almanyalı yoksa türkiyeli de yoktur.

türklük siyasi bir tanımdır. etnik bir topluluğun adı değildir. etnik olan oğuz, türkmen, yörük vesairedir.

çalışırken çekmiştim.. eylül ayı idi.

nuri bilge ceylanın yazıp yönettiği başrollerinde haluk bilginer demet akbağ’ın oynadığı güzel filmdir. özellikle karlı ortam kamerayı kullanışı filmin içindeki metaforlar çok başarılıdır. kesinlikle izlenmesi gereken bir nbc filmi.

neyzen tevfik’i ucundan kıyısından bu coğrafyada, hatta çevre coğrafyalardaki komşulara varıncaya kadar herkes tanır; kimi küfürlerini, kimi serkeş hayatını, kimi içkiye düşkünlüğünü, kimi nüktelerini, kimi dörtlüklerini, kimi felsefesini, kimi hikayelerini...
“takvimler 24 mart 1979’u gösterir, neyzen tevfik’in 100. doğum yılı. ptt bu vesileyle hatıra pulu çıkarır, trt’de çeşitli programlar hazırlanıp yayınlanır, unesco’nun kararı üzerine türk diyojen’i (neyzen) bütün dünyada çeşitli törenlerle anılır...” özetle, baskısı olmamasına rağmen nadir kitap ve sahaflardan bulma ihtimaliniz var, kitaplığınızda olmazsa olmaz eserlerden biridir, neyzen’i aslında hiç tanımadığımızı, onun halkında duyduklarımızın güneşin saçıntısı birkaç ışın olduğunu anlayacaksınız...
mahzar osman’ın bilindik bir anısı vardır,
-elindeki ne neyzen?
-rakı.
-hani söz vermiştin, içmeyecektin. hem de kiloluk, utanmıyor musun? dök onu hemen!
-dökemem doktor.
-neden?
-yarı parasını ibrahim verdi doktor, yarısı onun.
-o halde yarısını dök.
-dökemem doktor.
-neden?
-alttaki benim...
efsanesinin diğer kahramanı ibrahim çallı’nın da devrim büyük ressamlarından birisi olduğunu hatırlamak gerek.
neyzen “kırk hovardası olan bir orospuyum” derken tam da bunu anlatmak istemişti, o devrinin en yüksek makamlarındaki siyasilerinden, en ünlü sanatçılarına kadar, en fukarasından esrarcısına kadar hepsiyle dostluk kurmuş bir entelektüeldir.
ömrü meyhane masaları ile tımarhane duvarları arasında geçmiş, delilik ve velilik arasındaki çizginin müdavimi bir hiç.

kaçınılmaz son.beni fazla uzak olmayan bir zamanda yakalamasını temenni ediyorum.

doğru tespit.
bazen dakikalarca uğraşıp açtığım başlık, açıldığı gibi kalıyor. ilgi çekmiyor demek ki.

(bkz: sermaye düşmanı yazarlara dağıtımın başlaması)

sümerolog muazzez ilmiye çığ'ın kaleme aldığı ve üç dinin atası sayılan hz. ibrahim'in izini sümer çivi yazılarından, arkeolojik buluntulardan ve kumran metinlerinden sürdüğü bir araştırma kitabı. aşağıdaki arkeolojik buluntu, kitabın kapağında yer alan ve ibrahim’in oğlu ishak’ı kurban edecekken allah’ın gökten koç indirmesini temsil ettiği düşünülen bir sümer buluntusudur.

(bkz: kur'an incil ve tevrat'ın sumer'deki kökeni (kitap))

şarkıdaki sözlerin tamamı ölümcül (!) olduğu için, direkt şarkıyı paylaşmak daha mantıklı olacak.

"bazıları, başkalarının acısına uzaktan bakıp kederlenmekle iyi insan olunabileceğini sanıyor. hatta sadece kendi iyiliğinin al­tını çizebilmek için üzüntüsünü ele güne duyurmaya çalışı­yor. oysa şunu iyice öğrendim ki, vicdandan en çok söz eden insanlar, sadece başkalarının kurbanlarına üzülen katiller. kabullenmek zor ama aslında, başkalarının acısına bakarken insanda kederden ziyade hodbin hisler uyanıyor. savaş gazile­rine bakmak feci bir duyguyla tanıştırıyor insanı: şükretme duygusu. duyguların en ikiyüzlü, en sefil olanı. haline şükretmelerin en rezilcesi, başkalarının haliyle mukayese edilerek yapılanı ... o zaman insan yaradan'a, verdiği mutluluklar için değil, olsa olsa başkalarına verip kendinden esirgedi­ği acılar için teşekkür ediyor. sana şükürler olsun ki beni de­ğil, onu seçmişsin diyor! ve bunu ne zaman fark etse, mesela
hastanedeki ölü çocuklara, onların ince ayak bileklerine bakarken, ruhunu derin bir utanç kaplıyor."
(bkz: nermin yıldırım) (bkz: saklı bahçeler haritası (kitap))