beyefendi'nin kendisi bu ülkenin kurucularına iki ayyaş deyip, hala o koltukta oturmasını biliyor ama?

arap sevicilik yapıp, atatürk'ün miras bıraktığı türkiye cumhuriyeti'nin dinamikleri ile oynamaya da bayılıyor.

burası kimsenin değil bizim ülkemiz, rahatsız olan varsa çeksin gitsin.

inatla windows 7 kullanmaya devam ettiğimden beni etkilemeyen açık.

fakat olur da "yeni bir bilgisayar alacak kadar zengin olursam" başka bazı sebeplere ek olarak bunu da göz önünde bulundurup linux ile haşır neşir olmayı tercih edeceğim.

bir gün arabam olduğunda sık sık yapacağıma eminim. şimdilik arabamın olmasını bekliyorum.

gerek piksel tasarımıyla, gerekse hikayesiyle gönüllerde taht kuran bilgisayar oyunudur.

arstotzka isimli kurgusal ülkenin (ki bariz sovyetler'e benzeyen otoriter bir ülkedir) sınırında çalışan bir gümrük memurunun hayatını canlandırdığımız bu oyunda; kişilerin bize uzattığı belgelerle kendi kılavuzumuzu ve günlük bülteni karşılaştırmaktayız. eğer bilgiler uyuşuyorsa sınırdan geçmesi için yeşil mührü basmaktayız.

şayet sınırdan geçmek isteyen kişilerin kilo, yaş, boy, cinsiyet, milliyet, doğum yeri, geçerlilik tarihi, damga, mühür, izin belgeleri gibi bilgileri uyuşmazlık yaratıyorsa onlardan parmak izi, x-ray isteyebiliriz ve yahut onları göz altına aldırabiliriz.

--! spoiler !--

bunun yanında hikayesiyle de iç burkan bir yapısı vardır papers please'in. tek memur maaşıyla, oğlumuzu, hanımımızı, kayınvalidemizi de geçindirmek zorundayız. arstotzka soğuk ülkedir, ısınma masrafı vardır. ev de bizim değil, kira vardır. e bizim oğlana kimi zaman oyuncak bile alamadığımız olur.

sürekli sınırdan kendi hazırladığı sahte pasaportuyla geçmeye çalışan, torbacı, kaçakçı jorji costava amcamız mı dersiniz... "benden sonra karım gelecek, belgelerinin tarihi eski, şu parayı kabul edin" deyip rüşvet veren mi dersiniz.... (hatta bu teklif bizzat, sınırımızda görev yapan bir askerden gelir) ezic isminde hükümeti devirmeye çalışan gizli örgütün işbirliği teklifi var. sınırdan geçmek için genelevde misafiri olmamızı teklif eden de var. bir de bunlar yetmezmiş gibi habersiz geliveren bir müfettiş var.

--! spoiler !--

12-13 yaşlarındayım , yumurta pişirmeye karar verdim sanıyordum ki tavaya yumurta kırınca ananemin yaptığı gibi olacak. aslında olurdu ama işte yağ koymayı akıl edebilseydim.

sonra 'sıkıcıymış yea' diyip 200 yıl geri gitti herhalde. ne zaman oldu bu olay tam olarak? uyanık olduğum halde kaçırdım.

her şeyi ama her şeyi son ana bırakmak.

hayır. aklın bir oyunudur. bence hiçbir canlı özgür değildir.
herkes bir şeylere bağımlı yaşar. bağımlılık da özgürlüğü etkisiz kılar.
insan özgür olmak ister, özgür olduğunu düşünmek ister.

her yeni güne motivasyonumu böyle sağlıyorum.

aşık olan yazara benden gelsin;

bir gök cismi. hakkında çok fazla bilinmeyen olmasına rağmen bilinen az şeyin de toplum tarafından yanlış bilindiği veya abartıldığını düşünüyorum.

görme olayının, görmek istenilen cisimden gözlemciye ışık gelmesi koşulu sağlanmadığı zaman gerçekleşmesi imkansızdır. işte bu yüzden kara delikleri göremiyoruz.
bir gök cisminin çekim kuvvetinden kurtulmak için sahip olunması gereken bir hız vardır, buna kaçış hızı denir. kaçmak isteyen cismin kütlesinden bağımsız, gök cisimlerine göre farklılık gösteren bir hızdır. neyse uzatmayayım, bir kara deliğin kütle çekimi o kadar büyüktür ki belirli bir yakınlıktan sonra kaçış hızı ışık hızından büyük olur. ışık hızı evrenimiz için limit hız olduğu için bu sınırı geçen hiçbir şey geri dönemez. bahsedilen sınıra olay ufku denir.

bir zamanlar bilim adamlarının bir bölümü kara deliklerin bir sistemi tamamen yutabileceği ve hiçbir şey dönemediği için sistemin entropisini de yutacağını böylelikle evrendeki toplam entropinin azalacağını yani termodinamiğin ikinci yasasının ihlal edileceğini söyleyerek böyle bir gök cisminin var olamayacağını söylediler. sonra stephan hawking buldu ki kara delikler vardı ve yasalarla çelişmiyordu: (bkz: hawking radyasyonu).

(bkz: berlin)

(bkz: türkiye'den defolup gitmek)

bir şeyin bir yerden bir başka yere iletilmesi, taşınması, aktarılmasıdır.

ağlarken kendi göz yaşını silmek..

japon düşünür ve yazar masumi toyotome 3 tür sevgi olduğunu belirtmiştir. bunlar eğer, çünkü ve rağmen sevgi türleridir.
1.eğer: belli beklentileri karşılarsak bize verilecek sevgidir.
2.çünkü: bu tür sevgi de kişi bir şey olduğu, bir şeye sahip olduğu ya da bir şey yaptığı için sevilir.
3.rağmen: bu sevgide insan bir şey beklediği için değil bir şeyler eksik olmasına rağmen sevilir.
sevgiyi üç şekilde açıklayan japon düşünür masumi toyotome “rağmen” türü sevginin dünyada oldukça az olduğunu ve en çok buna ihtiyaç duyduğumuzu söylemiştir.

mutluluk zaten negatif duygulardan çok da bağımsız değil. öyle olsaydı bunu mutlak mutluluk olarak değerlendirirdik. ama mümkün olmadığı için gerçekleri konuşalım.

örneğin; huzursuzluğun bendeki tetikleyicisi kaygı oluyor genelde. devamlı içimden bir ses "sevin bakalım sevin, kızım var yaa yarın neler olacak!" benzeri şeyler söylüyor.

yani ortada kaygılanmam, negatif hissetmem için somut bir delil bile yokken apaçık mutlulukları kenara bırakabiliyorum.

şimdi çok da genel konuşmak istemiyorum. belki ben kafayı yemişimdir de o yüzden böyledir. siz doya doya sevinin lütfen.

köyden kareler.

uzun süredir yazar olduğum, ancak yüzlerce kişiyi engellememe rağmen o berrak, saf, küfürsüz, yansız alanı kendisinde bulamadığım, bir zamanların göz bebeği ancak şimdi benzer konuların sürekli dönüp sıkıcılaştığı mecradır.
yeni arayışlar içerisindeyim, umarım burası o beklediğim özgürlükçü tartışma ortamını verebilir.