hiç hoş bir haber değil, böylesine yaygın bir firmanın zorbalığa yardımcı olması kabullenemez. sevdiğim bi marka değil zaten bu olayla duygularım pekişti.

iyi anlaştığım, değerli moderatör arkadaşımızdır.
her an yardıma hazır tavrıyla sözlüğümüze destek olmakta ve renk katmaktadır.
aramızda olduğu için mutlu olduğum arkadaşımızdır.
emek veren her kişi gibi , kendisine de teşekkürlerimi bir borç bilirim.

dünya şaka günü olmakla birlikte doğum günümdür, sevgili yazarlardan bas gitar hediyeleri bekliyorum.

ev sahibi ve kiracı arasında geçen bir diyalog. daha doğrusu da ev sahibinin sığındığı bir yalan. ekmek çarpsın sarı ışıkta geçtim memur bey diyen sürücünün yalanı bunun yanında bayağı ciddi kalıyor.

part time kütüphanede çalıştığım birgün kapanış saatinde ıslanmayım diye seni almaya geldim demesiydi.

yeap. hem de nasıl ya adeta evde turist rüzgarı estiriyorum. sonra türkiye'de olduğumu hatırlıyorum geçiyor.

birini kaybettiğini hissetmene neden olan içgüdüler öyle büyük ki bu hislerden kurtulmak çok zor ve beyin de bundan nasibini alıyor. artık bir kere daha duysam chris'in sözlerini anlayıp anlayamayacağımı çok merak ediyorum. ve karşımdaki kişilerin chris'in birlikte büyüdüğü anne ve baba olmadığını düşünüyorum. ama insanlar birbirini kaybettiğinde daha da yumuşuyor. yine de ne olursa olsun chris'in söylediği her şey söylenmek zorundaydı. ve ona güveniyordum. yaptığı her şeyin yapılması gerekiyordu. bu bizim hayatımız...*

şimdi mesela* kuzguncuktaki vişne ile mesajlaşırken mesajının sonuna mahlasına uygun olarak vişne emojisi ekliyor, hoş da oluyor güzel oluyor.

ama ben salatalık emojisi koyunca direkt tacizci ve sapık oluyorum, bu reva mıdır?*

acılarla beslenen insan modeli

neden acılardan beslenir insan?
ve neden her şey yolundayken rahatsız olur,
temcit pilavı gibi eski acıları,yaşanmışlıkları bugüne taşır taşır durur?
bilinçaltının gücünü hafife almayalım ve bir örnekle konuya açıklık getirelim istiyorum.
bütün hayatı boyunca mücadele etmiş,elinden geldiğince herkese yardım etmiş birini düşünelim.
yememiş yedirmiş giymemiş giydirmiş hani derler ya saçını süpürge etmiş biri olsun örneğimiz.
sözde kendini düşünmeden yaşayan örneğimiz acaba gerçekten kendini düşünmeden mi yaşamıştır hayatını?
yoksa bencilliği ile sadece kendini düşündüğü için mi gerçekleştirmiştir eylemlerini?
yaptığımız herhangi bir eylem ileride bize bir fayda getirecek düşüncesiyle yapılıyorsa yani işin içinde bir alışveriş varsa bu bir çıkar ilişkisidir.
ben ona saçımı süpürge ettim,yemedim yedirdim,giymedim giydirdim,bir dediğini iki etmedim,yokken var ettim ama ona hissettirmedim.
ne kadar ilahi davranışlar,ne kadar takdirde şayan.
peki ama sen bunları neden yaptın?
hadi gerçek amacını söyle bana.
hayatında bir defa da olsa sadece kendine dürüst davran ve gerçek amacın neydi onu söyle.
saygı görmek sayılmak mı?
aranıp sorulmak,el üstünde tutulmak mı?
ne vefakar ne iyi insan denilmek mi?
zorda kaldığında desteklenmek mi?
yoksa bunların hepsi mi?
iyi de sen bütün bunları yaparken karşındakini borçlandırdığını düşünmedin mi?
onu davranışlarınla ve belki de paranla,gücünle,aklınla ezdiğini.
ve çok daha önemlisi o gerçekten istiyor muydu senin onun için yaptıklarını ya da yaptım dediklerini?
soru üstüne soru ve cevap sadece sen de.
peki cevabı bulduğunda ne olacak?
bilinçaltında oluşturduğun kalıbı kırmış olacaksın,hayatını kendin olarak yaşayacaksın.
her şey yolundayken hayatında bir acı yaratmak istemeyeceksin.
çünkü zorluklardan ve zorlukların ardından gelen acılardan beslenmiyor olacaksın.
hayatını heba etmemiş olacaksın.
mutlu olacaksın.
daha ne olsun ki... *

göz kapağının ağrısız kist ya da nodülüdür.

16 yıl boyunca okuyoruz. sınavlara giriyoruz, ders çalışıyoruz, lise kazanıyoruz, üniversite kazanıyoruz. üstüne atanmak için belki de yıllarca savaşıyoruz. ve tüm bunları yapmak bizi başarılı bir insan kılıyor.

(bkz: texas)

ciğerime kelebek sokaydın şaklata şaklata dediğim yazarın açtığı başlık.

"how dare you!" sözleriyle hepimizin aklına takılan isveçli çocuk -sözumona- aktivist. iyi hayat şartlarıyla doğup, dünyayı kurtarma görevine soyunmuş çocukcağız. iyi bir şey yapıyor eyvallah ama bana şov geliyor abi.

pkk'lı piçlere bilgi vermediği, direndiği için öldürülen canımız eren bülbül daha samimi mesela. ruhu şad olsun. bakın yanlış anlamayın, greta gitsin canını versin meseleler için demiyorum. ancak bu çocuk samimi gelmiyor bana işte...

fırsat eşitsizliğinin anlamını bilmeyen bir çocuk. bolluk içinde, istikrarlı bir ekonomide, eğitimli bir aile tarafından yetiştirilmiş. greta'ya kızmak yanlış. greta'dan anadolu'da bilgisayar, internet vs. olmadığı için eğitim alma hakkından geri kalmış çocukları anlamasını da beklemiyorum.

s*çarım dumanına da hava kirliliğine de. hayat çok acımasız.

100tl=4.07 kuveyt dinarı.

lise zamanlarında sevgili edebiyat öğretmenlerimizin zorla okutmaya çalıştığı romanlardan biriydi bu. hala da devam ediyorlar mı bilmiyorum ama o zamanlarda ve daha sonraki eğitim hayatım boyunca ve öğretmen olduğumda da edebiyat öğretmenlerinin neden böyle bir şey yaptığına tam olarak anlam veremedim. ( edebiyatı seven edebiyat öğretmenlerini tenzih ederek yazıyorum bunları. ) bana çok şey katan bir edebiyat öğretmenim olmadı maalesef. bana zorla bir şeyler okutmaya çalışanlardı çoğunluğu öğretmenlerimin.

yıllar sonra kitabı tekrar okuduğumda biraz daha sinirlenmiş olabilirim onlara. bu kitap eğer bir şeylerin ilki olmasaydı okunacak bir kitap olmazdı. üzgünüm ama hissettiklerimi yazmak zorundayım, yalan söyleyecek halim yok. beğenmedim. çok zorlama bir kitap. ama sizin de kendi fikriniz oldun istiyorsanız okuyun.

küçükken ağlayarak günlüğüme yazıyordum.

“dünya hassas kalpler için cehennemdir” sözünün arabesk halidir. bu ülkedeki insanların çoğunda vücut bulmuş haldedir. tavşanların dağlara küstüğü dağların da bihaber olduğu hikayenin sonu aslında böyledir. gökten üç elmanın düşmesi yerine kırılan minnoş gönüllerin parçaları düşüverir. o sıcacık kalpler bir anda buz gibi oluverir. çikolatalı sütler rakı bardaklarına doldurulup içilir. içerken üzülünür, bitince de bitti diye üzülünür. salıncağa binmek yerine bu kez parkın bir köşesine küsüp oturulur. ufaktan etrafa bi bakış atılır. gelen giden var mı gibisinden ama tabi malum ne gelen var ne giden. kimseciklerin ruhu duymamış, rüzgar arka çıkmamış. ah o minnoş kalpler. siz neler neler çektiniz..

benim kedim baya kendini insan zannediyor. uyuma şeklinden trip atmasına varana dek pek çok örnek verebilirim.

"ah, milena! gece çöktü yine; boş bir karanlıkla boş bir beyaz kağıdı öpmek aynı şey sanki, ama yalnızlığa da alıştım, karanlığa da."

•franz kafka - milena'ya mektuplar