bomboş, duyar kasmak amaçlı açılmış bir başlık.
padişahın yanına girerken destur istemek
nasıl ki hayadan ve edepdense bazı şeyler için izin istemek de gayet nazikçedir.

boş duyar kasmaya kalkan insanlara prim vermeyin.

faturası gelen yazar dramı. off ki ne off...

aradan en az 2 yıl geçmeden hiçbir değeri olmayacak olan kıyaslamadır. daha şunun şurasında kaç gün oldu ki?

arapça bir söz öbeğidir. anlamı tam olarak 'ben hakkım" diye çevrilebilir. hakk ise doğru, gerçek anlamlarına gelse de daha çok islam dininin tanrısı allah'ın isimlerinden biridir. bu da çeviriyi 'ben allah'ım' şekline sokmaktadır.
'ben allah'ım' ne demek oluyor?
islam inancına göre insan, eşref-i mahlûkat olarak yaratılmıştır. anlamı da 'yatatılmışların en şereflisi'dir. bu şu anlama geliyor. allah, yarattığı her şeyde kendinden bir parça eklemiştir. insana da kendi ruhundan üflemiştir. bu ruh da yarattığı her şeyden insanı ayırmaktadır.
bir de bilmemiz gereken bir (bkz: insân-ı kâmil) terimi var. o da kemale, olgunluğa erişmiş insan olarak kabaca çevrilebilir ama bu bir tasavvuf terimidir. yani bu bağlamda olgunluğa erişmek de şu demek oluyor; bir insan çevresindeki her şeye bakarak onda allah'ın bir parçasını, tecellisini görürse o insan insân-ı kâmil'dir.
şimdi tümdengelim yaparsak; bir insan, çevresindeki her şeye bakarak allah'ın yansımasını görür ve eşref-i mahlûkat da allah'tan bir parça ruh aldığını bilerek ene'l-hakk derse bu insan kendisinin de allah'tan bir parça aldığını, ruhunun da allah'tan koparıldığını ifade ederek kendisinin de allah olduğunu söylemiş olur. şimdi tatlı su müslümanları olarak ifade ettiğimiz kişimsiler çıkıp da "allah'a şirk koşuyor" falan demesin. dediği şey 'allah benim' değil, 'ben allah'ım' olduğu için allah'ı bir bütün olarak alıp kendisinin de onun bir parçası olduğunu ifade etmiş oluyor.
biraz karışık oldu ama söylemek istediğimi ifade edebildiğimi sanıyorum, selamlar.

elalemin derdi bile ne güzel ya.

bizim sevinç haberimizde bile illa bi huzursuzluk verici birşeyler oluyor.

çok güzel bir kızdır medusa. dillere destan saçları vardır. bu güzelliği çevresindeki insanları çeker ve medusa bir süre sonra bundan rahatsız olur. zaten çok gösteriş meraklısı değildir. huzurlu olmak istiyordur sadece. tanrıça athena'nın tapınağına sığınır. orada bir rahibe olur. gözlerden uzak. güzelliğin en büyük bela olabileceğini akıl eden ender kadınlardan biriydi çünkü medusa. ne yazık ki hiçbir şey planladığı gibi olmadı.
poseidon onu gördü. onunla ilişkiye girmek istedi ama medusa bir rahibeydi, istemiyordu. ama tanrılar güçlü varlıklar. tecavüze uğradı ve tanrıça athena'dan yardım istedi. onu duyan athena geldi. medusa kurtulacağını sandı ama onun yerine athena tarafından lanetlendi. saçları yılanlara dönüştü.
mitin yanı sıra benim düşüncelerim şu yündedir; zaten hiçbir mitolojik öyküde yıldızı barışmayan poseidon ve athena birbirini sinir etmeye bayılıyor. tabii insanlar onlar için ne ki? belki de poseidon sinir etmek için yaptı bunu. bununla birlikte belki de athena medusa'yı lanetlemedi. athena her zaman mantığın tanrıçasıydı, belki de medusa'dan güzelliğini çalarak onu korumaya çalıştı.. bilmiyorum. bu miti sevmiyorum.

yumurtayı kırıp kabuğunu tavaya, içini çöpe atmak.
bunu üç kez tekrarlayıp olayı kabukların kokusunu alınca farketmek.
bir de derste istemdışı hareket eden masadaki elimden korkup hoplamak suretiyle sınıfı ayağa kaldırma anım var.

hep mağdur olan 3’lü grup.

başörtülüler= 90’larda olan olaylardan hala mağdurlar. olmuş bitmiş, hala mağduriyetini yapıyorlar.

kürtler= zamanında kötü şeyler yaşanmış, şu anda istedikleri her şeyi yapabiliyorlar. hatta türklerden daha iyi hayat yaşıyorlar, ama hala mağdurlar.

aleviler= 80’ler ve 90’larda işid kafalı yobazlar tarafından kötü günler yaşamışlar, şu anda karışan yok eden yok, ama hala bütün sünniler bize düşman kafasındalar. hala mağduriyet yapıyorlar.

edit= altdaki yazara ithafen; ben burda ayrımcalık felan yapmadım. böyle mağduriyet devam ederse ülke bir gıdım ileri gidemeyecek.

(bkz: cemal süreya)

belçika brugge

öğrenmek değil de algılayınca her şey daha basit oluyor bence; ölümün varlığı.

kahrol düşman al sana bombe.

içlerinde benim de olduğum yazarlardır. zorda kalmadıkça hiçbir moderatörle iletişime geçmez, sözlükten gittiklerini söyleyip üç gün sonra dönmezler. fark edilmeleri zordur ancak sözlüğü ayakta tutan orta sınıf yazarlardır. kraliyet armasında gözleri yoktur. kendinden önceki yazarları daha da önlerinde olsun diye ısrarla destekler, beğenirler.

ne metalcidir ne popçu, ne cazcıdır ne rapçi, ne blues bağımlısıdır ne klasik, ne enstrümantal takılır ne de türkücü.
hangi tür müzik seversin sorusu en büyük kabusudur.
evet! kulağına hoş geleni dinler...

çogayıp ettiğim yazar.

taaa ne zamandır yazacağım, yazamadım.
öncelikle ben kendimi 1 ölçü kedi babası gibi hissediyorsam banu 1000 ölçü kedi annesi, üstelik en hakikisinden, en bi gerçeği ve öz, önce kamil koç vardı! yok bu değildi, kaptırdım yine kendimi.*

rahatsız olan bi ufaklık sayesinde tanıdım ben bu adı geçen şahsı, sonra da ara ara yazıştık, baktım ki benden daha tuhaf, daha kedisel biri sevdim ben bunu, komple ama full+full kedili halini özellikle!

bu aralar ikimiz de dışarıya kapattık kendimizi ama bu ona ve kedilerine ve dahi yazdıklarına ve dahi dahi karikatürlerine bağımlı olmadığım anlamına gelmez..

kııız, bi sabah erken geleyim de beni de o sabah yürüyüş yaptığın sahile götür, çok güzel gözüküyor, valla söz sabah kahveleri benden!

bak karikatür, hem de tam benlik!

incir ağacıyla birlikte çocukluğumu hatırlatır.yeri ve anlamı ayrıdır.

t: kitaba metaforik davranmamak, romantik bir nesne olarak görmemek.

altını, üstünü, sağını, solunu her yerini çizerim. "ulan be, cümleye bak" dediklerimin hem altını çizerim hem yanına şekilli şukullu işaretler yaparım. kitabı katlayarak okuyan tip de benim bu arada. affım yoktur.
başlarda ben de masumdum. iki büklüm ederdim kitabı öyle okurdum, aradan aradan. yanlışlıkla bir çizik attım mı kafayı yerdim. sonra bir gün üç saniye falan düşündüm ve bunun mantıksız olduğuna karar verdim.
altını çizmek hatıradır, kitabın içinde anı biriktirmek gibi. dönüp baktığında bazen "ben niye burayı çizdim ki?" dersin bazen de niye çizdiğini hatırlarsın. ayrıca kitabın içinde kısayol oluşturmak için de gerekli diye düşünüyorum. elli saat bir yere yazacağıma ilgili yeri çiziyorum işte.
eğer kitaplarla sürekli haşır neşir biriyseniz, özellikle akademik olanlarla, kötü haberim var: bir gün o cümlelerin altları çizilecek.
haa, kitabın sayfalarını kıvırma olayı var bir de, o hakikaten çok çirkin duruyor.

"bugünkü aklım olsaydı, dün yaptıklarımı yapmazdım. ama dün yaptıklarımı yapmasaydım, bugünkü aklım olmazdı."

nerde ulan benim kedim? kim çaldı kedimi. ha birde yalnız kalmam lazım. eşe dosta söyleyim de defterden silsinler madem beni.