şu an çok fena bu hisse kapıldım. en çılgın en korkusuz yaşlarımda olmama rağmen eve tıkıldım kendimi yaşını başını almış insanlar gibi hissediyorum ama değilim işte. benim şu an arkadaşlarımla deli danalar gibi gezmem lazım, yeni yerler keşfetmem lazım, sabahlara kadar eğlenmem lazım ama yapamıyorum. ileride gençliğimi ah ne çılgın yıllardı diye hatırlamak istiyorum ama çok stabil bir hayatım var bana göre değil ki bu. bilemiyorum altan. çok fenayım. sıkıldım bunaldım.

1-kazıklı maria kim
2-izlemeyenin başı belaya mı giriyor

yaz aylarında otobüste, yolda, sokak ve uçakta hatta zaman zaman ailelerimizin içinde maruz kaldığımız güldüren diyaloglar bütünü. çoğunlukla o aksandan pek bi halt anlamıyoruz. genelde onlarda da "lan beni kandıracaklar mı acaba" düşüncesi oluyor.

ben iyiyim.

dakikalar içerisinde onlarca şarkı entrysi giren yazar. sayesinde yeni şarkılar keşfettim özellikle şu zhu - faded bi harika.

1982 yılında dağıstan'da doğmuş israilli kamança sanatçısıdır.
müzikleri dinleyicisine huzur verir.
tribe , journey , endless gibi harika eserlerin sahibidir.

çanakkale geçilemez. dedik ve bir tarih yazdık. ruhları şad olsun askerlerimizin.

bazılarınca sanat olarak sayılabilen insanın yaşamını sonlandıran eylem.

her ne kadar toplum henüz buna açık değilse de... toplumun her konuya kapalı olduğu gibi. nitekim nitelikli zihinler çok azdır. olsalar bile koltuklarına gömülmüşlerdir.

evet, doğru duydunuz. sanat. nitekim diyalektik bir süreç içerisindeyseniz ve doğru anda, doğru mekanda cinayet işleyebilirseniz, bazıları buna sanat der.

lakin günümüz portesin içinde böyle bir şeyin sanat olarak görülemeyeceğini biliyoruz... öbür yandan günümüz portesi dışında da sanat olarak görülmeyeceği kanaatindeyim. anlam arayan insanın gösteriş merakını andırır bu durum, bu soyutlama.

(bkz: güzel sanatların bir dalı olarak cinayet)
(bkz: thomas de quincey)

senin çocuğun dünyadaki herhangi bir çocuktan daha kıymetli değil.
atomu filan da parçalamayacak.
akademik başarısı değil ahlaki başarısı onu yüksek mevkili insan yapacak.

sorular hep çalışmadığım yerden çıkıyor.

acaba dışarıdan ben nasıl görünüyorum sorusunu sordurttu bana.ben de bakışlardan hemen rahatsız olurum belki savunma olarak karşılık veririm ama net olarak o kişiyi algılayamıyorsam tırsarım.

bir çağrı.

bana karşı uygulanacak her türlü ayrıştırma yöntemine karşıyım. nedir bu yöntemler? mesela santrifüjleme, mesela diyaliz, mesela eleme, ayıklama, süzme... insan insana bunları yapar mı be!

proton ve nötronlarıma ayrıştırabileceğini iddia eden varsa onun yöntemini görmek isterim ama.

o sırada malum töreleri ve toplumsal değer yargılarını icat etmektelerdi kendileri.

hesap makinesine pat küt diye tuşlara basıp ardından istediği sayıyı yazması ve 5 saniye sonra gelen
'' x lira ama sana y olur'' cümlesi.

sadece sözlük değil hiçbir sosyal mecradan yapılmaması gerek.en fazla arkadaş olunmalı diğer türlü saçma ve tehlikeli.

işte bu benim. ancak bu sefer dersimi aldım ve mutlaka bilmeli, bilmeyenlere söylemeli...
"bu hayatta olmaz dediklerin olacak, yapmam dediklerini yapacaksın."
bir zeynep ergül atasözü der ki; "beni kınayan benim köyneğimi giysin, beni kınayan benim ateşimde yansın." *

bütün paramla dolar alır cape town'a giderim. 1 dolar 16 rand.

okumaya çok geç kaldığım harper lee romanı.
ırkçılık, eşitlik konularında yazılmış en nahif, en insancıl kitaplardan biri. bu konuları küçük bir kız çocuğunun gözünden anlatması bir yana anlatırken çocuk yetiştirme üzerine ipuçları vermesi ise kitabı çok başka yerlere taşıyor.

yaşlı ve hasta bir kadının morfine bağımlı olmamak için verdiği mücadeleyi anlatırken aşağıdaki ifadeyi kullanmıştır yazar.

ve günümüzün bence en büyük problemlerinden biri olan bireysel silahlanma hakkında söyledikleri ise şöyledir;

bu kitap verdiği toplumsal mesajlarla bana the life of david gale filmini hatırlattı. bazen inanmak istediğimiz gerçekler, en gerçek yalanlar oluyor ne yazık ki.

severek okuyacağınız akıcı bir kitap.

ben böyleyim, sana özel bişey değil ve
kimse senin gibi hissettirmedi başı çeker.