tam adı kedilere bulaşmayın : internette katil avı olan netflix yapımı belgeseldir.

kanadalı katil luka magnotta'nın nasıl bir manyak olduğunu anlatan 3 bölümden oluşan harika bir belgesel. izlerken çok keyif aldım. güzel bir belgesel güzel bir yapım olmuş.

belgesel 2019 yılında yayınlanıyor ve yönetmenliğini mark lewis üstleniyor.

izlerken acayip ürperdim. heyecanlanarak izledim. böyle bir olayın gerçekte yaşandığını hiç duymamıştım ve çok şaşırdım.
luka magnotta denen eleman internete kedi öldürüp video atıyor. bunu gören kesim internette grup kurup aramaya başlıyorlar. bu süreci gerçek kişilerle birlikte anlatmaya çalışmış bir yapım izliyoruz. tek eksik tarafı bazı kısımların gereksiz uzatılmasıydı. 2 bölüm olsa veya 2 saatlik bir tek bölüm olsaydı daha doyurucu olabilirmiş.

belgesel aslında bize sadece bir katili anlatmıyor sosyal medyanın yeri geldiğinde ne kadar önemli olduğunu gösteriyor. günümüzde adaleti twitterdan bulduğumuz için izlerken üzüldüm. ve kediler için o kadar endişelenen araştırma yapan kişileri görünce dünyaya dair umutlarım çoğaldı.
belgeselde izlediğimiz her şeyin gerçek olması seyirciyi ürpertiyor. korktum küfür ettim falan bazı yerlerde insanın içi kaldırmıyor.
ayrıca hayvanlara işkence yapanların ceza almasının ne kadar gerekli olduğu anlatılmış.

insan psikolojisi ve travmalar güzel anlatılmış. seyirciye sorular sorulmuş. özellikle belgesel biterken son sorulan soru çok önemliydi.
ayrıca belgeselde bir türk var. kritik bir yerde bir türk ortaya çıkıyor. ilginçti.

gerçek olay olduğu için spoiler olduğunu düşünmüyorum. ama bazı yazdıklarımın inatla spoiler olduğunu düşünecek kişiler vardır. portakal atabilirler.
tavsiye edebileceğim güzel bir belgesel. tavsiye ederim.

güzel enerjisinin yaydığı ışık nedeniyle kendisine mükemmel uyumlu bir nick seçen yazarımızdır. onunla konuşulan şeyler daha bir zevkli, onun kaleminden yazılanları okumak daha bir heyecanlı olur. e tabi güzel kalbin aynası güzel olur her zaman değil mi? kendisine güzel tanımları ile biz okurlarını sevindirdiği musmutlu ve huzur dolu bir ömür dilerim. var olsun.

ne olmasını bekliyordun sayın yazar içince ölümsüzlük mü versin? çay işte.

bugün dergimizi şereflendiren yazarımız:
yaşamayı unutmak yazısı ile merve yılmaz. bir solukta okunacak bu güzel yazıya buradaki öne çıkanlardan ulaşabilirsiniz.

kategori sınırlaması olmadan her türden yazılarınızı, denemelerinizi, dışavurumlarınızı ve iç dökmelerinizi de [email protected] adresine gönderebilirsiniz. iyi okumalar diliyoruz.

fransa'ya özgü küflü bir peynirdir. yapımı oldukça zahmetlidir. çavdar ve buğday unundan yapılan ekmekler küflenmesi için 90 gün süreyle bir mağaraya bırakılır. küflenen ekmekler öğütülüp mayalandırılmış larzac koyunu sütüyle birleştirilir ve 6 gün boyunca günde 3 kere ters çevrilerek soğuk bir zeminde bekletilir. café de paris gibi sosların yapımında da rokfor peyniri kullanılır.

"...ama aşksız da kalmamak" şeklinde tamamlanası eylem, durum, düşünce.

aşkın kendisi de saman alevi/sabun köpüğü/pamuk şeker gibi kısa ömürlü olduğundan, varlığına inanmak zorlaşabilir.

ne var ki bir gün bir mucize olur, işte o zaman insan bütün bildiklerini unutur.

bir insan.

ne yapalım, asalım mı, keselim mi? kalkmış işte adam ne güzel.

afiyet olsun. yarasın koçuma!

kuzguncuktaki vişne sayesinde vites yükselten program.

günaydın sözlük. gidiyorum ben.

allah'a inanmıyorum ama bir güç var akımı. çoğu çok iyi niyetli insanlardır, birinci arzuları maddi zenginliktir. zaten enerji çalışmaları da hep bolluk bereket üstüne olur. tütsü, yoga kıyafetleri, reiki, atölye, sevgi, ışık, aura, psişik, karma, tortu falan derken bir inanç/kültür cümbüşü haline gelen, sınırları belirsiz şeydir.

(bkz: parapsikoloji)
(bkz: new age)

10 yaşındaydım. farkında olarak izlediğim ilk dünya kupasıydı. dünya kupaları 1 ay sürer ama sanki o dünya kupası bütün yaz sürmüştü. çok garip bir biçimde ben almanyayı tutuyordum maradona değil rummenige hastasıydım. unutamadığım maç ise yine herkesin aksine brezilya fransa maçıydı. uzatmalarda brezilya elenmişti çok dramatik gelmişti o maç bana, çok üzülmüştüm brezilyaya. yine unutamadığım birşey maç aralarında tom selleck in magnum dizisi yayınlanırdı. o kırmızı ferrari ye aşıktım. o dünya kupası galiba hayatımın en mutlu dönemini ifade ediyor benim için. çocukluğun son evreleri, birşeylerin farkındasın ama hiç bir sorumluluğun yok. sorumluluk yok hayatında gördüğün en adaletsiz olay brezilya fransa maçı, daha sonra yaşayacaklarının yanında hiç birşey değil bu adaletsizlik. şu an 45 yaşımdayım 7...8 sene öncesine kadar gunde sıkılmadan 3...4 maç izleyebilen ben 7...8 senedir bir maç dahi izlemedim. bırakın tuttuğum takımları bir çok takımın ilk 11 ini sayabilecek olan ben kimseyi tanımıyorum ve futbol diyince aklıma artık sadece o tertemiz duygularla izlediğim 1986 meksikadan başka hiç birşey gelmiyor, ne uefa kupası, ne 2002 yarı finali.

hezar gıpta o devr-i kadim efendisine ne kendi kimseye benzer, ne kimse kendisine...
yahya kemal / süleyman nazif

o z kuşağı acayip zeki ulan demek istediğim başlıktır.
adamlar mantıklı oy kullanıyor oradan biliyorum hepsi fırtına gibi maşallah.
15 yaşında bir yazar var bomba gibi tanımlar giriyor.
ben 15 yaşımda altıma çiş yapıyordum.

klavyenize sağlık.

*

dün dündür,bugün bugün,binaenaleyh,benzin vardı şeker vardı da şebet yapıp bizmi içtik?sözlerinin sahibi olan zat-ı muhteremdir.allah rahmet eylesin.

şahsen benim karşı olduğum şey bu kutsallıktan güç alıp her kadının çocuk sahibi olması gerektiğini savunanlardır. hayır efendim hiç de öyle değil. bir ailenin temeli çocuk değildir. evlenmis bir çifte çocuk sorup durmak gibi saçmadır. gayet bunu istemeyebilirler. annelik duygusu tek bir cinsiyete bağlı da değildir. evcil hayvanınızı yetiştirirken de hissedebilirsiniz bunu. çocuk sahibi olamayıp evlat edinirseniz de hissedebilirsiniz ki doğurabilecekken evlat edinmek daha mantıklıdır bence. (buna başka bir tanımda değinirim.)annesi öldüğünde çocuğunuzu yetistirirken de hissedebilirsiniz. 9 ay karnınızda birisi var ve siz kendinizden çok onu düşünüyorsunuz. gayet mucizevi ve çok hoş. ama bu duyguyu hissetmeyen anneler hiç mi yok?
kadınlık zayıftır annelik kutsal diye bir şey yoktur yani. başta söylediğim gibi benim eleştirdiğim şey bu duyguyu kullanan insanlardır. yetistigimiz toplumdan biraz çıkıp iki anneniz ya da iki babanız olduğunu da düşünürsek kurduğumuz bu "aile" kavramını da farklılaştırabiliriz.

kesin olan bir gerçek varsa o da sahip olmadıklarımızı bir başkasına veremeyeceğimiz gerçeğidir. çünkü herhangi bir şeyi verebilmemiz için öncelikle bunun bizden taşması lazım. tabii bu duruma; alınması mecburi ruhsuz hediyeler hariç tutuyorum.

bu minvalde hediye vermek, hele kitap hediye etmek çok daha fazla incelik gerektirir, nezaket barındırır. elbette ki karşınızdaki insanın ilgi alanları, kendi hayatında kitabı yerleştirdiği mevki vb. açılardan iyi bir gözlem yeteneğini de beraberinde getirir.

hediye edilen kitabın bir de altı çiziliyse eğer işte o zaman karşı tarafın gözündeki, gönlündeki değerinizi bir kat daha anlarsınız. çünkü insanlar altını çizdiğini satırlardan ibarettir. vurguladığı cümlelerde gizler hislerini.

ülkede çoğu insanın düşüklük olarak gördüğü bir söz.
hatasını kabul etmek ve af dilemek bu topraklarda ne yazıkki zayıflık göstergesi.
halbuki gerçek böyle değil.
özür dilemek karşı tarafı yüceltmek, el etek öpmek değildir.

tüm egomu bastırdım, tüm kibrimi bastırdım ve hatamı anlayıp gelip senden af diliyorum demektir.
kusurumu kabul etmek benliğim için inanılmaz zordu ama bu aptallığım ve aptallığımı haksız yere savunan benliğim senin kalbinden, hissettiklerinden değerli değil demektir.
kibrim değil adilliğim ve vicdanım benim kıblemdir demektir.

buradaki bazı yazarların birkaç entrysi bile bu kitaptan daha çok şey katar size.

kendi içinde "insanı yalnızca pahalı şeylerin mutlu edebileceği" önyargısını barındıran başlık. fakat başlık altında maliyeti düşük mutluluk sebepleri barındıracağından okuması keyifli olacaktır. bir tane de ben örnek vermiş olayım: etipuf yiyip, sonra da ambalajını üfleyerek döndürmeye çalışma oyunu oynamak. etipuf en son bıraktığımda 50 kuruştu, insanı mutlu etme kapasitesi de epey yüksek.