yılın gazetecisi abdulkadir selvi,
yılın dizisi büyük selçuklu uyanış,
yılın kitabı (bkz: hilal kaplan) tarafından yazılan ailenin adı yok seçilmiş.
muazzam güvenilir bir seçim olmuş.
bir etkinlik yapalım, şerbet içelim, güzel giyinelim, biraz müzik dinleyelim ama ilahi olsun ve birbirimizin yüzüne bakıp ''ne kadar müthiş'' olduğumuzu iddia edelim amacıyla düzenlenmiş ödül törenidir.

insanların delirmişçesine birilerinin fanı olup, organize olma çılgınlığı.
önceleri twitter'da dikkatimi çekmeye başlamıştı bu çılgınlık. giriyorsun twitter'a gündemde "#yanındayızaliveli" diye bir şey. ulan diyorsun, siyasi bir durum mu oldu ne oldu? bi bakıyorsun acun'un ada programından bir eleman. aradan bir süre daha geçiyor yine sağda "ayşefatmayıyedirmeyiz" diye bir şey. kesin bi şey var bu sefer diye giriyorsun acun'un yemek programından bir kadın *

sokak röportajı esnasında arkadan geçen adamın bile instagramda fan club'ı var sanırım. inanılmaz bir adanmışlık, "anam, bacım, çoluğum-çocuğum yoluna feda olsun!!!" tarzı bir bağlılık, değişik bir tapınma kafası.

sosyolog ve psikolog arkadaşlar muhakkak doğrusunu bilirler ama nedir abi bunun sebebi? bir gruba ait olma güdüsü mü? köle-tebaa olma fantezisi mi? bir iletişim kurma yolu mu?

#öldeölelimtelevizyonyarışmacısı

koca sözlükten kimseyle samimi olamadım ya...
bir kaç arkadaşımı (7) hiç sözlük sevmeseler bile üye ettirdim kafa sözlüğe, (tabii ki bağımlısı oldular sonra orası ayrı.) şu an sadece ara sıra birbirilerimizin tanımlarını beğenip favlıyoruz o kadar. belki de şu an kendilerine ortam bile kurmuş olabilirler. ben sadece bazı kişilerle ara sıra mesajlaşıyorum o kadar.

konusu bu olan başlıklara sürekli aynı şeyi yazıyorum; "belki de yeniyim diyedir." tamam çok uzun zamandır burada değilim sadece 22 gündür aktif olarak kullanıyorum ama kimsenin öyle yılları yok sözlükte. sorun bende sanırım.

e: sürekli "belki de" demişim kendimi engelleyesim geldi.

bim kendini aştı. şaka falan sandım başlığı görünce, gerçekmiş . bu tarz ürünleri kadınlar buradan almaz sanırım? ya da kız arkadaşına gidip de buradan almazsın.

aleksey fyodoroviç karamazov alyoşa odanın köşesindeki koltukta oturuyordu.


dört kişi de oturabilir sanırsın, bir kişi de oturabilir sanmak mümkün.

lima sendromu, adını 1996 yılında peru’nun lima kentinde, japon büyükelçiliği’ndeki bir kaçırma olayından almıştır. bir grup militan, yüzlerce insanı elçilikteki bir kutlama sırasında rehin almıştır. birkaç saat içinde ise kaçıranlar, rehinelerin çoğunu onlara duydukları sempati sebebiyle serbest bırakmışlardır.

lima sendromunda tutsak alan kişi/kişiler, rehineye karşı olumlu duygular besler.

(bkz: hırsızlarında merhameti vardır)*

cidden uyumuyor efendim, durduramıyoruz.
sürekli online.

e dayısı gelenler çıksın madem, ne diyelim.

havaların soğumasıyla birlikte evin içinde içmenin alacağı versus olsa da anne ya da eş tarafından tartaklanma ihtimaline karşılık dona dona balkonda sigara içmenin alacağı versustur.

sonradan kazanılacak bir şey değildir. bir insan ya komiktir ya da değildir. aynı zamanda espri kabiliyeti birazda zeka seviyesi ile alakalı bir durumdur.

istanbul kınalıada

"abi onu boşver de çay var mı çay?" tipik ve sevilesi soru cümleleridir. şarkısı bilem var yahu

yusuf atılgan'ın aylak adam' dan sonraki ikinci romanı. 1987 yılında sinemaya uyarlanmıştır. roman, filmden sonra okunduysa esas kahraman zebercet'i ister istemez filmde canlandıran macit koper olarak hayal edersiniz. film seyredilmemiş de roman okunmuşsa o zaman zihinde zebercet kişisi olarak farklı kişiler hayal edilir.

at yalanı silkeyim inananı

göz kararım yok diyenler öncelikle ölçerek başlasın. pratik yapa yapa otomatikmen gelir o karar ayarlaması.
ne koyuyorsanız tencereye 5-10 dk sonra mutlaka altını kısın. makarna hariç. makarna paketlerinin üzerindeki süreç genelde tutmuyor. o noktada ya göz kararı ile ya da yiyerek piştiğini görürsünüz.
her yemeğe de her baharat girmez. evde ne bulursanız karıştırıp, hint yemeklerine çevirmeyiniz.

üç aydır kasabada kaymakam yok.
bundan sonra biz kendi başımızın çaresine kendimiz bakarız...

yaşar kemal-teneke (kitap).

ter kokmamak.
ay pardon bu temel bir hijyen kuralıymış.

edit: ter kokma özgürlüğü duyarı yedim, inanılır gibi değil.

bilginin beraberinde getirmiş olduğu farkındalık ile oluşan bir duygu halidir bu. sabahattin ali'nin çok sevdiğim bir sözü vardır: "insan dünyaya sadece yemek, içmek, koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı." diye. işte bu sebebin yarattığı boşluğun da bir üzüntüsünü yaşar insan. daha fazla bilmenin isteği ile üzülür, dünyanın türlü türlü haline üzülür, insanın türlü türlü derdine üzülür. çünkü bilgi dünyada görmezden geldiğimiz fark etmediğimiz şeyleri de gösterir bize. yine sabahattin ali'den bir alıntı yapmak istiyorum. "yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa: ‘dünyada neler gördünüz? ‘ dese herhalde verecek cevap bulamayız. koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki…" işte bilgi bizi bu yolculukta durdurur. etrafımıza uzun uzun bakmamızı sağlar. bilgi bize bakmak ile görmenin aynı anlama gelmediğini de gösterir. görürüz, düşünürüz, değiştirmek isteriz, yapamadıkça üzülürüz...

baba bunlar nasıl insanlar ben anlamıyorum. hayatın keyfini sonuna kadar yaşıyorlar. bütün mahalle tren yapıyorlar. biz gariban kesim sözlükte çay içiyoruz. millet titreşimli hareketler yapıyor.

sedat sende yayınla be birader. yayınlayacağım deyip yayınlamadığın şeyler buradan yol olur.