bu hikaye, beni en çok heloise'in sevgisinin eriştiği olgunlukla etkiledi, ve kendisine duyulan sevgiyi yorumlayışıyla. ben de bu kadın gibi sevmeliyim dedim, birincil örneğim olmasa da, var olduğundan haberdar olduğum bu sevgi bana ilham olacak.

abelard, çağının önemli bir filozofu. aynı zamanda bir şair de. hristiyanlığı dönemin inançlarına aykırı sayılabilecek bir şekilde yorumladığı için hoş görülmüyor, ama aynı zamanda ondan ilham alan tutkulu öğrencileri var. bunlardan biri dayısı tarafından abelard'a teslim edilmiş olan heloise. heloise son derece akıllı bir kadın, abelard'dan bir şeyler öğrenmek adına sonsuz bir arzu duyuyor. bu arzu zamanla bilgiye değil, abelard'a yönleniyor, ve tabii karşılıklı olarak.
bu ilişkiye kesinlikle tahammülü olmayan heloise'in dayısı bir gün arkadaşlarıyla abelard'a saldırarak onu hadım ediyorlar.

hikaye kısaca böyle, ben içeriğinden değil, bana öğrettiklerinden bahsetmek istiyorum. bahsi geçen eser, heloise abelard'ın kurduğu manastırda rahibelik yaparken, abelard ise paris'te ders verirken, birbirlerine yazdıkları mektupların oyunlaştırılmış hali.

abelard'ın sevgisi, bir eliyle heloise'i tanrı'ya doğru koşması için özgür bırakır görünmek isteyen, diğer eliyle ise onu sımsıkı tutan ve kıskanan bir sevgi. bu benim açımdan, kendini kandırma ile, kendine ve sevdiğin kişiye eziyeti yaşatma ile dolu; iktidarı kendi elinde tutmaya çalışan ve sürekli karşısındaki insanı manipüle eden bir sevgi. kendi acizliği içten içe isterken, heloise'e ölümlüyü sevmek acizliktir diyor abelard. ah, ne diyeyim, hristiyan aşkların sorunu bu işte, acizliğin bir nimet olduğunu bilmek yerine onu ensende bir bıçak gibi taşımak.

son derece tanıdık aslında abelard'ın hapsedici sevgisi, tanrı'ya birbirleri aracılığıyla ulaşmaya çalışan aşıklar çoğu kez dünyada kendilerine cehennemi yaşatır. ben böyle olması gerektiğini düşünmüyorum. ve bence heloise de düşünmüyor, ama karşısında inancının kılıçlarını kendine döndürmüşken yürümeye çalışan bir adam var. sağlıklı bir adam değil bu, son derece bilinçli ve fedakarca sevmeye hazır heloise'e cevap veremez.

heloise ise biliyor ki, tanrı ile olan ilişkisinde abelard bir adım olmak zorunda değil, yan yana da yürüyebilirler. abelard aslında bu hastalıklı haliyle heloise'i tanrı'ya yönlendirmekten çok uzaklaştırıyor. bu uzaklığın izlerini görebiliyoruz, abelard inancı çalıyor aslında heloise'ten. buna rağmen heloise, yorgunlukla "başardım işte", diyor. tanrı'ya doğru yürüyorum, sevmiyorum artık seni. ben bu yolculuğu heloise'in biricik yolculuğu olarak gördüğüm için sevdim, iki kişilik bir aşk hikayesinden etkilendiğim için değil. onu gerçekten değerli bir kimliği olan bir kadın olarak görüyorum. "tanrı böyle sevemiyorsa, ben de sevgimi tanrı yaparım" dese dahi, benim için bir örnek, çünkü onu tanrı düşüncesi adına yanıltan abelard. ifadelerinde görüyor ki heloise, abelard'ın durumunun gayet bilincinde. ama seviyor, ondaki insan oluşu seviyor bir şekilde.

yine de biz acıklı olan bu hikayeyi bir trajedi olarak algılamayalım, heloise'i görelim, abelard'ların heloise'leştirdiklerini görelim bence.